Μουσικη

Οταν δεν βάζω μουσική στο σπίτι, το πρωί, Να ανησυχείτε.........

Είπες θα φύγω, φεύγω, έφυγες....

Σού το ζήτησα βέβαια με τον τρόπο μου. Δεν σού έδωσα και πολλά περιθώρια, έτσι είπες! Μπορεί νάχεις και δίκιο. Μπορεί και άδικο πάλι.Εγώ, απλά σε ρώτησα, κάτι που δεν ήθελες να απαντήσεις. Και αντί να απαντήσεις, έφυγες!
Τώρα τα μάτια σου, με κοιτούν μέσα απο την ταπετσαρία της οθόνης του υπολογιστή μου, και δεν είμαι σίγουρη πιά, τί μου λένε. Θ α γυρίσεις άραγε για να με πάρεις αγκαλιά , ή για να μαζέψεις τα πράγματά σου? Και τί θέλω στ'αλήθεια εγώ απ' τα δύο? Το σίγουρο είναι , πώς ότι και να γίνει, είναι καλλίτερο απο κάτι που δεν λέγεται, και δεν γίνεται, ενώ υπάρχει και πλανάται στον αέρα που αναπνέουμε.
Τελικά, τα κατάφερα και έκλαψα και αυτή την φορά! Και πόνεσα, και πονάω πολύ.. και ίσως ο μεγάλος πόνος να μην έχει έρθει ακόμα....
Σε όλες μας τίς σχέσεις πονάμε τελικά, άμα νοιώθουμε, και δυστυχώς καταφέρνουμε να πονέσουμε και τους άλλους.άμα νοιώθουν...
Κλείνουν τα πρησμένα μάτια, απο την ταλαιπωρία και το κλάμα. Ο ύπνος έρχεται να σε λυτρώσει μέχρι το πρωί.Μόνο η γεύση μένει πικρή στο στόμα, δηλητήριο ,στο πρωινό ξύπνημα.

Κατάθλιψη ή Σοφία?

Έχεις ποτέ νοιώσει την πολυτέλεια της κατάθλιψης?Εχεις ποτέ νοιώσει πώς δεν έχεις κουράγιο να ντυθείς και να βγείς έξω? Να μην θέλεις να ντυθείς, ούτε να πλυθείς κάν, να μαζεύονται στίβα σωρό τα ρούχα σου το ένα πάνω στο άλλο, και να μην έχεις κουράγιο και διάθεση να τα κρεμάσεις πάλι πίσω στην ντουλάπα, να μήν μπορείς να σηκωθείς το πρωί απο το κρεββάτι, και να περιφέρεσαι μετά άσκοπα και κουρασμένα όλη την μέρα μέσα στο σπίτι με τις πυτζάμες, ενώ οι δουλειές μαζεύονται σε ένα βουνό που περιμένει.......να πέσει και να σε πλακώσει?
Βλέπεις τον ήλιο να λάμπει έξω από το παράθυρό σου, θέλεις να βγείς, να πάρεις βαθειά ανάσα, να ρουφήξεις αέρα, και να τον χώσεις με το ζόρι στα πνευμόνια σου, και τα πόδια σου μένουν καρφωμένα μέσα στις παντόφλες σου, και με δυσκολία κινούνται μέσα στην ακτίνα του υπνοδωματίου σου.
Θέλεις να κλάψεις, σε πνίγει ένας κόμπος στον λαιμό σου, ένα παράπονο που δεν μπορείς λογικά να το εξηγήσεις, γιατί στην πραγματικότητα, δεν σου λείπει τίποτα. Είσαι από τους ελάχιστους προνομιούχους αυτού του κόσμου, και αυτή είναι ίσως η τιμωρία σου...... Έχεις χρόνο να σκεφτείς, να ψαχτείς, έχεις εξασφαλισμένα τα απαραίτητα, και σε βασανίζουν όλα αυτά τα σαδιστικά υπέροχα περιττά της ζωής μας!
Τίποτα δεν σε ικανοποιεί. Όλα τα θέλεις μέχρι να τα αποκτήσεις, μέχρι κάποιος να σου τα προσφέρει, κακομαθαίνοντάς σε, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση με την οποία μεγάλωσες, και μετά, δεν σου λένε τίποτα... δεν σημαίνουν τίποτα. Δεν έχουν καμμία απολύτως αξία, πράγμα που αντικειμενικά και έξω απο αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως σωστό, γιατί , πραγματικά δεν έχουν νόημα σαν πολυτελή αντικείμενα, πρέπει όμως να έχουν , σαν κίνηση σαν προσφορά απο την μερηά αυτού που μπαίνει στον κόπο και στην προσπάθεια να σου τα προσφέρει.
Και εκεί είσαι "χαλασμένη" spoiled rotten, θα σε έλεγε ο Σκοτ Φιτζέραλντ. Εκεί , θα βρεί κανείς μέσα σου "L'ennui" et le spleen" του Μπωντλαίρ, στα "Ανθη του Κακού" αυτό, το φρικτό , που κατατρώει την ψυχή σου αφήνωντας παιδικά ανέπαφη την σάρκα σου.
Αυτή είναι η δική σου τιμωρία. Και σύ,όπως και ο Σύσιφος, ανεβοκατεβαίνεις τον δικό σου ανήφορο και Γολγοθά, πάνω κάτω. Πάντα ο ίδιος δρόμος, πάντα η ίδια έλλειψη ικανοποίησης, πάντα η ίδια απουσία χαράς .
Πάνω -κάτω, μαθαίνεις να δέχεσαι την ζωή όπως σούρχεται, σκύβεις το κεφάλι στην καρπαζιά χωρίς να υποκύπτεις, δέχεσαι στωικά το χαστούκι, και συνεχίζεις, με αξιοπρέπεια, σφίγγεις τα δόντια , και δεν μιλάς.
Αυτοσαρκάζεσαι, και ο κόσμος θαυμάζει σε σένα το μεγαλείο και την δύναμη της ψυχής σου. Που μπορείς και στρέφεις το μαχαίρι μέσα σου , που σκαλίζεις με τα ίδια σου τα χέρια, την πληγή σου, που μπορείς και δαγκώνεις τις σάρκες σου και στάζεις το δηλητήριο της γλώσσας σου μέσα στις φλέβες σου.
Και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς το μόνο που προσπαθείς απεγνωσμένα, είναι να σε σκοτώσεις και να λυτρωθείς!
Κάποιοι, θα πούν για σένα στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους, πώς έχεις περάσει πολλά, και πώς αυτά σε έκαναν σοφή. Εσύ μέσα σου ξέρεις πώς απλά πέρασαν από πάνω σου πολλά, που δεν τα ξέπλυνε το νερό, πολλοί που δεν τους ξεθώριασε ο χρόνος.
Δεν είναι κατάθλιψη αυτό που νοιώθεις, το ξέρεις καλά, και ας καταπίνεις με τίς χούφτες τα αντικαταθλιπτικά. Δέν είσαι ούτε σοφή, ούτε κάν μέτρια έξυπνη.
Και αυτή η αναγούλα που νοιώθεις όλο και πίο έντονη τον τελευταίο καιρό , ίσως να μήν είναι κάν στο μυαλό σου. Μπορεί απλά να παράφαγες.......

Αδειο Σπίτι

Είχα την ανόητη και αφελή αντίληψη, οτι θα πηγαίναμε στο καινούργιο σπίτι, εσύ εγώ, το κρεββάτι μας και ο έρωτάς μας........
Έτσι τουλάχιστον είχες πεί οταν αποφασίσαμε να μετακομίσουμε εκεί.... τίποτα άλλο δεν σε ένοιαζε. τότε.........
Τώρα, δεν έχουμε καναπέδες, και δεν είναι έτοιμες οι κουρτίνες, δεν ξέρω τι άλλο λείπει, γιατι εμένα, βασικά, μου λείπει ο άνθρωπος που επρόκειτο να μετακομίσω μαζί του εκεί......
Εγώ χρειάζομαι τα βιβλία μου και τις μουσικές μου, τους αγαπημένους μου πίνακες, και τα αντικείμενα που σημαίνουν κάτι για μένα..... μπορώ να κάτσω και στο πάτωμα, μπροστά στο τζάκι, αρκεί να είσαι εκεί για να κάνουμε έρωτα, χέστηκα για τους καναπέδες....... αλλά φαίνεται οτι δεν μας ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα πιά!!!!!!
Εγώ χρειάζομαι τον ενθουσιασμό μας για μία καινούργια αρχή που υποτίθεται οτι κάνουμε, εσύ χρειάζεσαι τα έπιπλα. ....