ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ".

Όχι! Δεν το είχα σχεδιάσει.
Σηκώθηκα να πάρω νερό με το ποτήρι μου, γιατί πονούσε ο γοφός μου και το κεφάλι μου φρικτά. Και διψούσα. Ήθελα να πάρω ακόμα ένα παυσίπονο.
Και όπως γυρνούσα από το μπάνιο με το ποτήρι στο χέρι, ήταν σκοτεινά, δεν το κατάλαβα, το ποτήρι χτύπησε στο μάρμαρο του νιπτήρα και κόπηκε στα δύο.
Λίγο νερό χύθηκε στα χέρια μου και στο πάτωμα...
Και ένα κομμάτι γυαλί, έμεινε στο χέρι μου, στην παλάμη μου, και το κράτησα. Μπορεί, ίσως, λίγο πιο σφιχτά...
Γύρισα στο κρεβάτι και ήπια τα χάπια μου.
Δεν το κατάλαβα, νόμιζα πως ήταν το νερό που είχε χυθεί νωρίτερα.
Μετά από ώρα, και αφού συνέχιζα να πονάω, και διψούσα ακόμα, άναψα το φως, και είδα το αίμα. Βρισκόμουν μέσα σε μια μικρή λίμνη από αίμα, και η παλάμη μου αιμορραγούσε...
Όχι! Δεν τρόμαξα.
Δεν υπήρχε τίποτα τρομακτικό σ' αυτό.
Αντίθετα.
Το κεφάλι μου σιγά σιγά "άδειαζε" από τον πόνο, μόνο ο καταραμένος γοφός μου εξακολουθούσε να πονάει.
Ίσως και να ήταν αυτό, που με έκανε να μην αντιδράσω.
Είχα αρχίσει να νυστάζω κιόλας...
Και όσο η λίμνη με το αίμα μεγάλωνε και μούσκευαν τα σεντόνια, τόσο πιο πολύ ηρεμούσα.
Το χέρι μου, δεν το ένιωθα πολύ τώρα, αλλά εξακολουθούσα να κρατάω το κομμάτι από το σπασμένο γυαλί στην παλάμη μου.
Μια γλυκιά νάρκη με τύλιγε.
Μόνο διψούσα ακόμα, πολύ.
Άπλωσα το άλλο χέρι μου και πήρα το μισοσπασμένο ποτήρι με το υπόλοιπο νερό μέσα.
Και το ήπια όλο, αχ! πόσο λαίμαργα... το ήπια!
Σχεδόν, όπως έπινα πάντα τα φιλιά σου!
Μετά, άφησα το ποτήρι στο κομοδίνο και κουλουριάστηκα στο κρεβάτι μου.
Έψαχνα να βρω μια θέση που να μην με πονάει η μέση και ο γοφός μου.
Σκέφτηκα,
πως, πριν πέσω για ύπνο, όλα όσα ήθελα από τη ζωή μου, ήταν ένα πρωϊνό ξύπνημα μαζί σου!
Έτσι είχα πει, πριν με πάρει ο ύπνος.
"Ένα πρωϊνό ξύπνημα μαζί σου!"
Παρ΄όλο που ήξερα ότι ποτέ δεν θα το είχα, ότι κάτι τέτοιο, ήταν αδύνατον...
Γιατί λοιπόν να ξυπνήσω;
Τι νόημα είχε;
Εξάλλου, μόλις είχε αρχίσει να περνά και ο πόνος στον γοφό μου.
Μ' έπαιρνε σιγά σιγά και ο ύπνος πάλι...
Και τώρα, ήταν γλυκός ο ύπνος μου, ήταν ζεστά, και δεν πονούσα πια...
Αρκετά είχα πονέσει μέχρι τώρα...
"Έτσι είναι λοιπόν να μην πονάς", σκέφτηκα.
Μόνο, τα σεντόνια...
Αυτά, θα πρέπει να πεταχτούν ...αύριο.
Μάλλον, δεν θα καθαρίζουν πια.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΣΙΩΠΗ".

Σιωπή.
Άσπρη
και μελαγχολική.
Σαν την γκρίζα βροχή
του πεζοδρομίου.
Απ' αυτές που
δεν έχουν λόγια
που να πονάνε,
μόνο μια γροθιά
στο στομάχι.
Σιωπή καθαρή.
Άσπιλη.
Αμόλυντη.
Για να ξεπλύνει
τη βρώμα των λόγων.
Πάψετε!
Πάψετε επιτέλους!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΚΟΚΚΙΝΟ"...

Ηταν η κολώνια του.
Και το έντονο κόκκινο στο χρώμα
του κασκολ του.
Η ματιά μου καρφώθηκε
πάνω του,
και 'κείνος,
την αντιγύρισε αμέσως.
Στο ποτήρι με το κόκκινο κρασί,
τα βρεγμένα του χείλη,
έπαιρναν χρώμα ακόμα πιό εντονο
Το κόκκινο κραγιόν μου,
σίγουρα, δεν άφησε
κανένα σημάδι
όταν στα κρυφά,
φιληθήκαμε.
Στο δρόμο
για τις τουαλέττες...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ"...

«Δεν έχει τελειωμό»,
σου είπα.
Κι’ ας είχα πιστέψει
πως κάποτε
θα τελειώσει.
Αλλά,
Δεν έχει τελειωμό...
Και δεν υπάρχει ούτε
χέρι για να πιαστώ.
Ούτε το δικό μου πια.
Δεν μπορεί να κρατήσει
το ένα το άλλο.
«Δεν έχει τελειωμό»...
Αυτός ο έρωτας,
Δεν έχει αρχή,
μα, ούτε και τέλος.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΧΡΩΜΑΤΑ"...

Κάθε μέρα κι' άλλο χρώμα.
Γεμάτη και πολύχρωμη η παλέττα,
τα σωληνάρια της μπογιάς,
ζουλιγμένα άτσαλα
και άδεια,
πεταμένα στο πάτωμα.
Τα πινέλα πολυκαιρισμένα
με τρίχες κουρασμένες πιά
να παλεύουν τόσα χρόνια
με την τρέλλα του.
Στο καβαλέττο πάνω,
Ο καμβάς
είχε αρχίσει να ξεφτίζει.
Μαύρος ολόκληρος
με μια κουκίδα κόκκινη
σαν σταγόνα από αίμα,
στην πάνω δεξιά γωνία.
Κάτω αριστερά, η υπογραφή του.
Και ο τίτλος.
"Η Ψυχή του καλλιτέχνη"
Αυτοπροσωπογραφία.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΙΣΑΙ".

Είσαι το αίμα
που κυλάει στις φλέβες μου.
Η φαιά ουσία
του μυαλού μου,
το μελάνι
στο μολύβι μου.
Ο αέρας
στα πνευμόνια μου.
Ο ήλιος
της ημέρας μου,
ο πολικός αστέρας
της πυξίδας μου
τη νύχτα.
Είσαι,
το ρίγος του κορμιού μου,
ο χτύπος της καρδιάς μου.
Είσαι ο Άντρας
και είμαι η Γυναίκα.
Δεν είσαι δικός μου.
Δεν είμαι δικιά σου.
Μα είμαστε
ο ένας για τον άλλον.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ"...

Τρία χρόνια,
Τέσσερα; Πέντε;
Τι σημασία έχει αλήθεια πόσα;
Ίσως και να 'ναι μήνες,
μπορεί και μόνο μέρες.
Τίποτα δεν αλλάζει εδώ.
Όλα μένουν ίδια.
Μιας πρώτης στιγμής
η ματιά.
Που μας κάρφωσε.
Όσα χρόνια
και αν περάσουν,
τίποτα δεν θ'αλλάξει.
Τίποτα. Ποτέ.
Αφού,
τίποτα άλλο
δεν είσαι εσύ...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ".

Στην άλλη μεριά του Ωκεανού
έχει ξημερώσει ήδη.
Με σκέφτεσαι τώρα που ξυπνάς;
Με σκέφτεσαι έτσι ,
όπως εγώ παιδεύομαι
για να κοιμηθώ;
Και η σκέψη σου
δεν μ' αφήνει να κλείσω τα μάτια;
Σού λείπω άραγε όσο μου λείπεις;
Πονάει η σάρκα σου
όπως και η δική μου
από την έλλειψή σου;
Σε ξυπνάει μέσα στη νύχτα
η απουσία της μυρωδιάς μου;

Την απουσία σου,
μπορεί αγάπη μου και να την συνηθίσω
μα,
χωρίς τη μυρωδιά σου
πώς να ζήσω;

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ."

Θέλω την νύχτα
που μου χρωστάς!
Αυτή, που μου υποσχέθηκες
πως θα'μαστε συνέχεια αγκαλιά.
Που οι ώρες θα σταματήσουν,
τα ρολόγια δεν θα δουλέψουν,
το ξημέρωμα δεν θα 'ρθει.
Δεν θα ξυπνήσουμε
από το φως της μέρας.
Δεν θα φύγεις
για τη δουλειά σου.
Θέλω τη νύχτα
που μου χρωστάς!
Εκείνη που,
μου 'λεγες
πως έχει ενα πολύχρωμο
φανταχτερό σκοτάδι
και τη γεύση
ενός ζαχαρωτού...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΠΩΣ ΑΝΤΕΞΕΣ."

Πώς άντεξες και έφυγες;
Πώς άντεξα και σ' άφησα να φύγεις;
Πριν κλείσει η πόρτα
πίσω σου,
γύρισες και με κοίταξες.
"Γύρνα πίσω"!
ήθελα να σου φωνάξω.
Μα, τίποτα δεν κατάφερα να πω.
Μόνο να σε βλέπω να φεύγεις
μπόρεσα.
"Μείνε, μείνε, γύρνα πίσω"...
ψέλλιζα από μέσα μου.
Μα,
είχες ήδη φύγει...