Μιά ανατολή,
Μια δύση,
Ενα σούρουπο.
Σκοτάδι μέσα μου πηχτό...
τόσο που όλα τα υπόλοιπα
φαντάζουν φωτεινά.
Κούραση στο κορμί,
και ζέστη, και ιδρώτας ζεστός
που παγώνει κυλώντας
και γίνεται ρίγος.
Ή μήπως είναι η θύμησή σου;
αυτή που με κάνει και ριγώ;
Πόσο μου λείπει η φωνή σου!
Και ας τα λένε όλα
τα μάτια σου,
σαν με κοιτάς...
Από 'κείνη την ξεθωριασμένη
φωτογραφία σου
κολλημένη στο τζάμι
δίπλα στον υπολογιστή...
Τα λέγαμε όλα
με μια ματιά
σαν κοιταζόμασταν.
Και πόση αβάσταχτη σιωπή,
τώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου