Σου μιλάω για την βροχή που έχω μέσα μου...
Αυτή που κάθε τόσο με πλημμυρίζει και στο διάβα της, δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Και μετά, πιάνω την σκούπα, και σαρώνω τα απομεινάρια μου...
Και ξαναστέκομαι στα πόδια μου.
Ορθή και άδεια.
Σαν έρημο στον κάμπο δέντρο...
Μόνο του, ενάντια στον αέρα του χειμώνα και στην κάψα του καλοκαιριού.
Κορμός στητός και λυγερός, κλαδιά μικρά ευλύγιστα, που δειλά απλώνουν προς τον ουρανό, με το χάδι του αέρα να τα ξεγελάει, και μετά να τα σπάει, σε χίλια κομμάτια.
Σου μιλάω για αυτή τη βροχή, που δεν ποτίζει, μα, που πνίγει στο διάβα της ο,τι βρει...
Κρύβω καλά στον κόρφο μου, την αγάπη μου για σένα, και αυτή με διαπερνά, και φτάνει στις ρίζες μου, για να τις κάνει δυνατές ν'αντέξουν.
Αυτή ποτίζει την ψυχή μου, αυτή κάνει τα φύλλα μου να ανοίγουν στον ήλιο το πρωί, και να χαιρετάνε το φεγγάρι τη νύχτα.
Αυτή ανθίζει τα λουλούδια μου, να σου στέλνουν την μυρωδιά μου, ανάσα αγάπης, εκεί που βρίσκεσαι...
Που είσαι αλήθεια;
Κάθε φορά που σου ζητάω ένα σημάδι σου, μου στέλνεις μαι μυρωδιά νυχτολούλουδου...
Για μια στιγμή μόνο.
Για μιάν ανάσα....
Και μάταια να ψάχνω εγώ μετά, ανόητη, ανόητη που είμαι....
Δεν νοιώθω, δεν κοιτάω να δω, πως, νυχτολούλουδο είμαι εγώ, μόνη, μέσα στη γλάστρα, στην έρημη πια αυλή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου