Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2008-Ο ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Ο ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ.

Εσπασε δυό μόλις μέρες πρίν αλλάξει ο χρόνος. Αυτός ο χρόνος, που νομίζω, ότι τα «είδα ολα» στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Τον ανακάλυψα στο μπάνιο , το πρωί, και τον ξεβίδωσα να τον πετάξω αμέσως. Και τώρα σκέφτομαι, τι απ’όλα, όσα μου συνέβησαν αυτό το χρόνο, το δίσεκτο και «γρουσούζικο», όπως θα έλεγα αν ήμουν προληπτική, ήταν πραγματικά έτσι. Με το χέρι στην καρδιά? Τίποτα.
Τίποτα απ’όλα, δεν είναι αποτέλεσμα της χρονιάς που πέρασε, και σε τίποτα δεν μπορεί να πεί κανείς οτι φταίει αυτή η κακομοίρα η 29η Φεβρουαρίου......
Κι’όμως! Εγώ, πραγματικά τα «είδα» και τα «έζησα» όλα μέσα στον χρόνο που πέρασε.
Είδα την ζωή μου να αλλάζει, από την μιά μέρα στην άλλη, είδα τον κόσμο που με περιτριγύριζε να γκρεμίζεται γύρω μου. Με είδα να στέκομαι παρ’όλα αυτά όρθια ακόμα, στα δυό μου πόδια.
Και Ω! Του θαύματος, να αντέχω, αυτά που έτρεμα και στην σκέψη τους ακόμα, πρίν.
Ακουσα την φωνή μου να βγαίνει από το στόμα μου, δυνατή και σίγουρη, γι΄αυτά που πίστευα, και δεν τολμούσα να ξεστομίσω, πόσο μάλλον να υποστηρίξω παληότερα.
Εμεινα ακίνητη και περίμενα, το χαστούκι της ζωής μου, που ίσως έπρεπε να το είχα φάει νωρίτερα, για να μην την αφήσω να πάει χαμένη (την ζωή μου) για τόσα χρόνια. Και δεν έκανα πίσω, ούτε έσκυψα για να το αποφύγω, «σαν έτοιμη από καιρό». Γιατί κατά βάθος, ήξερα πως κάποια στιγμή θα ερχόταν και πως θα το αντιμετώπιζα, ακριβώς έτσι όπως έκανα.
Εκοψα ομφάλιους λώρους, που με τάϊζαν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μόνο δηλητήριο πιά, γιατί από την ώρα που βγαίνεις από την μήτρα της μάνας σου, μόνο τροφή δεν είναι αυτό που μπορεί να σου δώσει. Αντίθετα, ύπουλα και γλυκά, γιατί έχει την ζέστασιά και την τρυφερότητα του αμνιακού υγρού, τυλίγεται σιγά σιγά , γύρω σου και σε κάνει δέσμιό του, μέχρι που φτάνει στο λαιμό σου, και σε σφίγγει απαλά και δυνατά, ώσπου να σε πνίξει.
Αν είσαι τυχερός το καταλαβαίνεις πρίν σου τυλίξει τα χέρια σου. Και τότε αν καταφέρεις, μόνο με μαχαίρι κοφτερό και πόνο καρδιάς και δύναμη λιονταριού, μπορείς να καταφέρεις να τον κόψεις και να ελευθερωθείς.
Εχει πονέσει πολλές φορές η καρδιά μου, και αυτός ο πόνος μου ήταν γνώριμος. Την δύναμη που χρειάστηκα, νομίζω πως την κράταγα μέσα μου από τις τρείς τελευταίες ανάσες,που μου φύσυξε ο πατέρας μου σαν δώρο, πριν ξεψυχήσει, και όταν του έκλεινα τα μάτια με ένα φιλί, και του ευχόμουν «καλό ταξείδι».
Μετά έμαθα να σφίγγω τις γροθιές μου και κατάλαβα, πως τίποτα δεν κερδίζεται
σ 'αυτή την ζωή χωρίς κόπο και πόνο.
Και ξεκίνησα και ‘γώ. Την πορεία μου προς την ενηλικίωση.
Δεν μπορούμε να μένουμε πάντα παιδιά. Μπορούμε να κρατάμε ενα κομμάτι του εαυτού μας παιδί, τόσο όσο χρειάζεται για να μην γερνάει η καρδιά μας.
Αλλά κάποια στιγμή πρέπει όλοι να μεγαλώσουμε.
Χορεύουν τα γράμματα του πληκτρολογίου του υπολογιστή μπροστά στα μάτια μου, καθώς γράφω. Οπως ακριβώς και οι σκέψεις μου, μέσα στο μυαλό μου. Καμμιά φορά, είναι τόσες πολλές που δεν τις προλαβαίνω, και μέχρι να τελειώσω την μιά φράση έχω ήδη ξεχάσει αυτή με την οποία ήθελα να ξεκινήσω.
Δεν έχει και πολλή σημασία,βέβαια, όλες δικές μου είναι, και όλες είναι στριμωγμένες μέσα στο μυαλό μου. Κάποιες μόνο, όταν πιά γίνονται πάρα πολλές και αρχίζουν να πιέζουν , τόσο που πονάει το κεφάλι μου και μούρχεται να κλάψω, καταφέρνουν να την κοπανήσουν και να κάτσουν στο χαρτί.
Οι υπόλοιπες, μένουν πάντα στον σκληρό μου δίσκο, περιμένωντας υπομονετικά νά’ρθει η ώρα τους.
Ενα εικοσιτετράωρο μένει ακόμα μέχρι να αλλάξει ο χρόνος.
Τον φετινό απολογισμό μου νομίζω οτι τον έκανα πιό σίγουρη και ήρεμη από ποτέ μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Δεν ξέρω τι με περιμένει στην καινούργια χρονιά. ‘Κάθε καλό κουβαλάει πίσω του ένα κακό. Και κάθε κακό γλυκαίνει με κάτι καλό.
Αυτό που αντίκρυσα στον σπασμένο καθρέφτη, το πρωί , δεν με τρόμαξε.
Ηταν διαιρεμένος σε δύο κομμάτια, ραγισμένος, από την μιά μεριά του ως την άλλη.
Σε κάθε μισό του αντίκρυσα το δικό μου πρόσωπο.
Στο ένα του κομμάτι, ήταν αυτό που κουβαλούσα τόσα χρόνια τώρα. Είχε μιά θλίψη, και μια μελαγχολία στο βλέμμα του.
Στο άλλο μισό, το μόνο που μπόρεσα να δώ με σιγουριά ήταν κάποιες ρυτίδες παραπάνω, γύρω από τα μάτια, και ένα αχνό χαμόγελο.
Πάει και αυτός ο χρόνος.
Εύχομαι σε όλους, Καλή και ευτυχισμένη καινούργια Χρονιά.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

αλήθειες και ψέμματα..

Η μισή αλήθεια που δεν λέγεται, είναι χειρότερη από το ψέμα. Τουλάχιστον το ψέμμα έχει την ντομπροσύνη ότι τό τόλμησες......

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Ο,τι μας πληγώνει, μ'αυτό πληγώνουμε τους άλλους μετά.....

Ο,τι μας πληγώνει, μ'αυτό πληγώνουμε τους άλλους μετά..... Μόνο που δεν το καταλαβαίνουμε ίδια. Η δική μας η πληγή είναι πάντα πιό βαθειά από την χαρακιά που τραβάμε στο στήθος του άλλου. Η δική μας η πληγή αργεί να κλείσει, ενώ αυτή που κάνουμε στον άλλον, θέλουμε να σβήσει με μιάς και να μην αφήσει ούτε σημάδι.
Την δική μας την καμπούρα δεν την βλέπουμε ποτέ, ενώ του άλλου, φαντάζει πάντα τεράστια... και ενοχλητική...και άμα τύχει να περάσουμε μπροστά από καθρέφτη, σκύβουμε το κεφάλι μας, χαμηλώνουμε το βλέμμα μας και περνάμε γρήγορα...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Είμαι ζώο της Νύχτας....

Είμαι ζώο της νύχτας. Σαν τις νυχτερίδες και'γώ. Το πρωί δεν μου αρέσει. Θα προτιμούσα να κρύβομαι. Οταν όμως πέφτει το σκοτάδι, τρελλαίνομαι.... Τότε αρχίζω να αναπνέω ελεύθερα. Η σιωπή της νύχτας είναι η μουσική μου. Ο χρόνος σταματάει να μετράει πιά.Και είναι όλος δικός μου.Το μυαλό μου αρχίζει να δουλεύει, ξυπνάει, σκέφτεται... ασταμάτητα. Τότε κάνω όλες μου τις σκέψεις. Τότε βλέπω καθαρά... Μόλις νυχτώσει τα μάτια μου σαν της γάτας, διαστέλλουν τις κόρες τους και διαπερνούν το μυαλό σου. Βλέπω τότε καθαρά, τις σκέψεις σου, τους φόβους σου, όλα όσα θέλεις αλλά δεν μπορείς να μου πείς. Ολα όσα νομίζεις οτι μου κρύβεις.
Με την νύχτα φωτίζεται η αλήθεια μου.Και λάμπει σαν πυγολαμπίδα και τυφλώνει όλα τα ψέμματά σου.Πετάει πάνω από τα κλειστά βλέφαρά σου και ταράζει τον ύπνο σου. Τρυπώνει στα ονειρά σου, και τα διαβάζει.
Και έτσι, όταν το πρωί ξυπνάς, ξέρω τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου.....
Δεν μπορείς να μου κρυφτείς... σε διαβάζω όταν κοιμάσαι.Και όταν εσύ ξυπνάς, εγώ πάω για ύπνο... και ονειρεύομαι αυτά που το βράδυ είδα στα μάτια σου.Γι'άυτό πολλές φορές, τρομάζω στον ύπνο μου. Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα, ένα κακό όνειρο είναι, μιά αλήθεια που είδα το βράδυ σε κάποιο πρόσωπο, κάποιο ψέμα που διάβασα σε μιά ματιά, και με πλήγωσε.
Εξ'άλλου, ξημερώνει και αρχίζω να φοβάμαι λιγάκι....
Η μέρα θέλει πολύ κουράγιο για να την περάσεις.Είναι πάντα σκληρή,και δεν λέει να τελειώσει.....

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Ο Σταματης Κραουνάκης στο ΜΕΓΑΡΟ....

Ενας φίλος μου έστειλε το παρακάτω σχόλιο για την σημερινή πρώτη από τις δυο παραστασεις του Σταμάτη Κραουνάκη στο Μέγαρο Μουσικής.
"Παρακολούθησα μαζί με φίλους, το "Μουσικό Μονόλογο" ενός εξαιρετικού δημιουργού. Διαπίστωσα οτι ένας αυτοκαταστροφικός άνθρωπος, μετά το σώμα του, επιτίθεται τώρα και στο έργο του. Τί κρίμα, αλήθεια.".....
Συμφωνώ μαζί του. Αυτό που είδα και εγώ, που βρέθηκα στην παράσταση,το λιγότερο που μπορώ να πω ήταν οτι με απογοήτευσε. Μεγάλωσα, ερωτεύτηκα, ωρίμασα,(ωρίμασα?) (τι λέω μωρέ? αυτό πάλι που το βρήκα?) πόνεσα και γέλασα με τα τραγούδια του Κραουνάκη.... Και σήμερα, δοκίμασα και το αίσθημα της απογοήτευσης .... Ενας "έξαλλος" άνθρωπος, πάνω στην σκηνή, που χοροπηδούσε και ούρλιαζε, σαν να βρισκόταν αλλού, σαν να μην είχε πλήρη επαφή με το περιβάλλλον. Το περιβάλλον του Μεγάρου Μουσικής.... τουλάχιστον, γιατί δεν βρισκόταν σε μπουάτ..... ούτε ο κόσμος, ούτε ο χώρος βοηθούσαν για να εκφραστεί με τον τρόπο που το έκανε.
Στενοχωρήθηκα. Γιατί πιστεύω οτι ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι "μεγάλος" συνθέτης, και η εικόνα που παρουσίασε δεν του ταιριάζει. Στενοχωρήθηκα και γιατί δεν είδα την Λίνα Νικολακοπούλου στην σκηνή μαζί του. Ισως γιατί αυτούς τους δύο τους έχω στο μυαλό μου πακέτο....

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

26 Οκτωβρίου στη Σάμο.

Πλημμυρισμένη στα κυκλάμινα. Η Σάμος. Πανέμορφη.
Με τον ήλιο να την λούζει και την θάλασσα να την αγκαλιάζει γλυκά και τρυφερά από την μεριά του Πυθαγόρειου και άγρια από τον βορρά, κοντά στο Καρλόβασι . Σε κάθε περίπτωση πάντως με έναν απέραντο ερωτισμό.Αυτόν, που νοιώθω οτι χάσαμε εμείς πιά.
Το δάσος όπου υπάρχει, παρθένο καταπράσινο, μαγικό.
Ψηλά βουνά, που πέφτουν στην θάλασσα,κάνοντας λες, βουτιά στο κενό...
Και σύ δίπλα μου, να οδηγείς και ανάμεσά μας "κάτι", αόρατο, να μας χωρίζει όπως οι ζώνες ασφαλείας που μας κρατάνε σφιχτά δεμένους στις θέσεις μας, αλλά μακρυά τον έναν από τον άλλον.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

ΤΡΕΛΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ.....
Μιά τρελλή εβδομάδα έζησα , Αλλά ήταν υπέροχη. Ξεκίνησε με μιά φωτογράφηση με τον αγαπημένο μου Μάνο Αντώναρο στην Ερμού. Από την Καπνικαρέα, η Ερμού είναι κάπου αλλού νομίζεις, ο Μάνος έχει δίκο! Νομίζεις οτι βρίσκεσαι στο Σαν Φρανσίσκο,με τις ανηφοριές του και τις κατηφοριές του.
Ο ήλιος του φθινοπώρου, απόγευμα στην Ερμού μαγικός, αυτός ο ήλιος που λατρεύω, εγκλωβισμένος στην κάμερα του Μάνου, και μετά το μαγικό photoshop, να δίνει ρεσιτάλ ,απίθανες φωτογραφίες, στιγμές μαγικές, μοναδικές, πρόσωπα ειλικρινή γιατί δεν ήξεραν οτι ποζάρουν για κάποιον.
Πέρασε η εβδομάδα χωρίς να το καταλάβω, αλλά μέσα στην βδομάδα που πέρασε, εγώ κατάλαβα, πολλά! Ηρθε το μάτς της Εθνικής, και πήγα σίγουρη για την νίκη, γιατί, κάθε φορά που μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει αγώνα της Εθνικής, είχαμε κερδίσει, από το Πόρτο στην Λισσαβώνα, ναί, ήμουν εκεί...... και ξαφνικά στο 41 του δεύτερου ημίιχρονου, πήρα το μάθημά μου, "δεν κερδίζεις πάντα στην ζωή", ακόμα και μιά σειρά από νίκες, κάποια φορά σπάει με μια ήττα. Προχτές το βράδυ, δεν χάσαμε στο ποδόσφαιρο, εγώ απλά έχασα την "σιγουράτζα" μου, και πήρα, κέρδισα ένα μάθημα..... Κάποια στιγμή έρχεται στην ζωή σου ,πού χάνεις κιόλας.....ΟΚ. το κατάλαβα, πάμε παρακάτω......
Την Παρασκευή το απόγευμα, βρέθηκα στην Κρήτη, με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, και το Πολυτεχνείο, σε σεμινάριο για την Περιβαλλοντική ενημέρωση, στους εκπαιδευτικούς.
Ζούμε στο παρά δύο, το περιβάλλον αργοπεθαίνει, εχουμε ήδη μπεί στα πέναλτυ και από αυτά έχουμε χάσει τα τρία πρώτα και δεν έχουμε περιθώρια πιά.
Και εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.......Καίνε τα φώτα στα σπίτια μας, τρέχουν οι βρύσες όσο εμείς βουρτσίζουμε τα δόντια μας, έτσι άσκοπα, κυλάει το νερό, πάει , χάνεται και μαζί χάνεται και η ελπίδα να ζήσουν τα παιδιά μας σε ένα ανθρώπινο και γήϊνο πλανήτη, και 'μείς, πέρα βρέχει.....
Γύρισα στο δωμάτιό μου, μετά το βραδυνό φαγητό, "κάπως", δεν ξέρω πώς, ούτε τι φταίει γι'αυτό. Σίγουρα δεν ήταν μόνο η ενημέρωση, ίσως να φταίει και" το περιβάλλον"......
Τώρα είναι όμως δύο η ώρα το βράδυ, και έχω κατεβάσει και αρκετά ποτηράκια ρακή, δεν μπορώ να πώ άλλα, νυστάζω, εξ' άλλου, "μέρα είναι και αύριο", όπως θά'λεγε και η Σκάρλετ Ο'Χάρα, θα το σκεφτώ αύριο, θα ξαναγράψω γιάυτό,......αύριο........

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ....

"Κάτι" πάντα μικρό, κάτι που δεν το φαντάζεσαι οτι μπορεί να έχει τόση δύναμη.... Ενα τέτοιο "κάτι" είναι πάντα που σου γυρίζει τον κόσμο σου ανάποδα....εκεί που δεν το περιμένεις, ή το περιμένεις?εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν το ομολογείς?
Κάτι που γαργαλάει το στέρνο σου, φτάνει στην βάση του λαιμού σου σαν ένας μικρός κόμπος, προσπαθείς να τον καταπιείς, αλλά δεν κατεβαίνει, γαμώτο, δεν χωνεύεται με τίποτα αυτό το πράγμα, και δεν ξέρεις και τί είναι... ή μήπως ξέρεις?και φοβάσαι να το πείς? Σου βγαίνει το μεσημέρι του Σαββάτου, με τον ήλιο να σε χτυπάει στα μάτια από το πλάϊ,και να σε ψιλοζαλίζει, είναι και η μεσημεριανή ραστώνη, θες να πάς να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα, να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά, να βάλεις το κεφάλι σου μέσα από τα σεντόνια, να κλείσεις κάθε χαραμάδα με τον έξω κόσμο, με το μαξιλάρι....
Μπορείς ακόμα και αναπνέεις? Εχει απόλυτο σκοτάδι εδώ πέρα.Ακούς την καρδιά σου να χτυπάει, την ακούς που σου μιλάει, ακούς τι σου λέει? ή δεν σε συμφέρει και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις?
Τώρα πνίγεσαι.... θέλεις αέρα, θέλεις φώς , και ο κόμπος στο λαιμό σου είναι πάντα εκεί....

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ.....I'VE GOT THE AUTUMN BLUES....

Σουρουπώνει. Και συννεφιάζει κιόλας. Μαζί και τα δύο. Και ανάμεσα στα σύννεφα, ο πορτοκαλής ήλιος, βάφει τον ουρανό, όπου δεν είναι γκρίζος, κόκκινο βαθύ.Η μισή Αθήνα ανεβαίνει την Κηφισίας πρός τα βόρεια, και η άλλη μισή, κατεβαίνει προς την θάλασσα. Κάθε μέρα, τέτοια ώρα, το ίδιο πάντα.Ενα τεράστιο φίδι, ο δρόμος, με κόκκινα και άσπρα φωτάκια, που αναβοσβήνουν. Κάπου κάπου, την μονοτονία την σπάει κανένα πράσινο φανάρι, που ανάβει, χωρίς να συμβαίνει και τίποτα σημαντικό, αφού τα αυτοκίνητα είναι πάντα σχεδόν ακίνητα από την κίνηση.
29/10/2008.
Mε πιάνει κάθε Οκτώβρη φαίνεται. Οπως άλλους τους πειράζει η Ανοιξη. Εμένα είναι το Φθινόπωρο...... Ειναι σαν να ωριμάζει μέσα μου ο,τι έχω μαζέψει όλο το καλοκαίρι.Ολη η ζέστη, η κάψα του ήλιου του καλοκαιριού, σαν να ξεχυλίζει τώρα, με τον ήλιο του φθινοπώρου να με χτυπάει κατακέφαλα και να με ζαλίζει γλυκά, να με μεθάει.....
Βλέπω τα κυκλάμινα στο δάσος, και τρελλαίνομαι. Πέφτει ο ήλιος στην θάλασσα και η αντανακλασή του με τυφλώνει.Και όταν δεν βλέπω πιά τίποτα, αφήνω την φαντασία μου ξέφρενη να με πηγαίνει όπου θέλει αυτή.... Όπου κατά βάθος θέλω και 'γω να πάω και δεν τολμάω αλλοιώς.
Το φθινόπωρο το ερωτεύομαι κάθε χρόνο απ'την αρχή, ξανά και ξανά και ξανά....
Με ξετρελλαίνει, είναι σαν να μου ψιθυρίζει στο αυτί γλυκόλογα όλη την ώρα.
Τα κίτρινα φύλλα πεσμένα στο δρόμο, ο αέρας που κάθε τόσο τα στροβιλίζει σε ένα τρελλό χορό, είναι σαν να με χορεύει και μένα στην αγκαλιά του. Ετσι φαντάζομαι τον απόλυτο έρωτα.
Σαν ένα στροβίλισμα στο δρόμο, τέτοιο που δεν μπορείς να του αντισταθείς με τίποτα. Που σε πηγαίνει αυτό όπου θέλει, και σύ παραδωμένη, αφήνεσαι, να σε πάει....και όπου βγάλει. Μέχρι που ξεσπάει η μπόρα. Γιατί κάθε φθινόπωρο κρύβει μέσα του μιά μπόρα. Από αυτές, που τις ρουφάει το χώμα, το διψασμένο από την ζέστη του καλοκαιριού, με τόση λαχτάρα, που δεν μένει σταγόνα. Στην αρχή. Γιατί μετά, το χώμα χορταίνει... και δεν αντέχει άλλο, και αφήνεται να πλημμυρήσει.Και τότε το νερό που μαζεύεται, φουσκώνει και παρασύρει στο διάβα του με ορμή, όλα τα φύλλα του δρόμου, και όλους τους χορούς, και τα στροβιλίσματα και μαζί του και μένα, που ψάχνω απελπισμένα μιά σανίδα σωτηρίας, κάτι για να πιαστώ, να κρατηθώ, να σταθώ στα πόδια μου, όρθια, κύρια του εαυτού μου και της λογικής μου, σταθερή και σοβαρή, κρυμμένη πίσω από τους τοίχους του καθωσπρέπει σπιτιού μου.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

ΗΛΙΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΖΕΣΤΟΣ....

Είναι αυτός ο τρελλός ήλιος του Φθινοπώρου! Αυτός που σε καίει, χωρίς να σε τσουρουφλίζει, αυτός που σου φέρνει μιά γλυκειά νύστα και μιά μέθη, μιά διάθεση να μην κάνεις τίποτα, μόνο να την "κάνεις",ξαφνικά, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς προορισμό, για κάπου, όπου σε βγάλει. Εχεις μέσα στο κεφάλι σου τις μουσικές του Βιβάλντι, από τις "4 Εποχές", "το Φθινόπωρο", συγκεκριμένα, που είναι το πιό μεστό, το πιό ώριμο κομμάτι,από τα τέσσερα.Μιά ζεστή νοσταλγία, για το καλοκαίρι που έχει περάσει, σε τυλίγει και σου μουδιάζει τα μέλη. Σου φέρνει και μιά μελαγχολία, για τον χειμώνα που έρχεται, αλλά αυτός ακόμα είναι πολύ μακρυά.
Τώρα ο ήλιος, με ναρκώνει, με ζεσταίνει, με ζαλίζει, και θέλω να χωθώ στην λακουβίτσα του στέρνου σου, και να μην βγώ ποτέ από 'κεί, να μείνω εδώ για πάντα, προστατευμένη, μακρυά από τα προβλήματα της μέρας, της εβδομάδας, τού μήνα, της ζωής.

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ.....

Κυριακή 3 Αυγούστου, στην άδεια σχεδόν Αθήνα.
Το γραφείο έρημο, τρείς και ο κουκος μείναμε σήμερα τελευταία βάρδια. Τελευταίο φύλλο αύριο πριν κλείσει η εφημερίδα για διακοπές.Οι περισσότεροι ήδη κολυμπάνε σε κάποια παραλία, και τώρα που εγώ γράφω, κάπου σε κάποιο νησιώτικο μπαράκι πίνουν τα ποτά τους. Σπίτι μου, μόνη μου, απολαμβάνω την ησυχία της μοναξιάς μου, με συντροφιά την μουσική στο ραδιόφωνο, και τον εαυτό μου. Μου έχω λείψει τελευταία. Πολύ!!!
Εχει περάσει πάνω από μήνας που μπαινοβγαίνω στο σπίτι μου σαν τουρίστας, οπως έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου, και ζω σαν τσιγγάνα, με μιά αλλαξιά ρούχα σε ενα σακούλι πλαστικό, του σουπερμάρκετ. Οχι οτι παραπονιέμαι, το ήθελα και τόκανα. Κοιμόμουν αγκαλιά και μ'άρεσε.Προχτές κοιμήθηκα σπίτι μου. Ο "καλός" μου, λείπει, και το σπίτι μου, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως μου έλειψε!!! Το είχα επιθυμήσει τελικά....
Αυτές τις μέρες το απολαμβάνω.... Δεν θέλω να πάω πουθενά, δεν θέλω να φτιάξω βαλίτσα και να φύγω... θέλω να μείνω εδώ, θέλω να ποτίσω τον κήπο μου, θέλω να πιώ τον καφέ μου στην βεράντα, να σκουπίσω τα φύλλα, να ανάψω τα φαναράκια μόλις σκοτεινιάσει, να βγάλω τα μαξιλάρια στον καναπέ και να την αράξω στην βεράντα με συντροφιά το ραδιόφωνο, μόνη μου, με παρέα αυτά τα τέσσερα καυτά από τον ήλιο της ημέρας ντουβάρια, που κλείνουν μέσα τους την ψυχή μου και την γαληνεύουν οταν τόχει ανάγκη. Εδώ θέλω να κάτσω. Στην φωλιά μου.

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008

TOO GOOD TO BE TRUE AND TO LAST....

Κράτησε σχεδόν ένα μήνα! Ισως και λίγο παραπάνω.... Και μετά, μούδωσε μία και με τσάκισε.. σε μιά στιγμή! Ετσι για να μου θυμίσει οτι τίποτε δεν κρατά πολύ , τίποτα δεν είναι για πάντα, και όλα έχουν και την αρνητική τους πλευρά.Περπατούσα πρός το σπίτι όλο χαρά και αναμονή, μπήκα μέσα και πάγωσε η ψυχή μου, το παγωμένο βλέμμα, σου, η ματιά σου, τα μούτρα, το "τίποτα, είμαι κουρασμένος".....Πήρα τα πράγματά μου όπως τα είχα κουβαλήσει, , δεν είπα τίποτα, τωρα πιά έμαθα και δεν μπαίνω πια στον κόπο να αναρωτηθώ, ούτε να ρωτήσω, δεν έχει νόημα, το έμαθα πιά το μάθημά μου. Εφυγα όπως ήρθα, γρήγορα, γύρισα στο σπίτι μου. Εχω περάσει πάρα πολλά τον τελευταίο καιρό, δεν έχω πιά κουράγιο, δεν αντέχω άλλα, δεν θέλω να ψάξω τι είναι αυτό που σε πείραξε, αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι περνάω, και πως κάποια πράγματα πρέπει να τα αφήνουμε να περάσουν....πως δεν αξίζει να στεκόμαστε σ'αυτά....κουράστηκα πιά , δεν μπορώ άλλο. Σου έυχομαι καλό ταξείδι, να περάσεις καλά, δεν θα σε πάρω αν δεν με πάρεις εσύ, δεν θέλω.Κάνε οτι θες, δεν θέλω να σταθώ εμπόδιο σε ο΄τι αποφασίσεις. Μόνο αποφάσισε επιτέλους!
Η Αθήνα είναι όμορφη το βράδυ, νομίζω ότι είναι καιρός να γυρίσω πίσω, Κάθε μέρα που περνάει, όλο και λιγότερα πράγματα με κρατούν εδω......Νομίζω , πως έρχεται ο καιρός να φύγω. Γι'αλλού , και για πάντα....

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ.....

Θέλει πολύ κουράγιο τελικά, για να κάνεις το βήμα.....
Αυτό που σε βγάζει έξω από τον κύκλο.
Ιδίως όταν όλοι οι άλλοι, αυτοί που σε νοιάζουν είναι μέσα σ'αυτόν.
Αλλά ο κύκλος δεν είναι δικός σου. Και εσύ δεν ανήκεις σ'αυτόν.Μπορεί να σε έχουν δεχτεί οι υπόλοιποι μέσα σ'αυτόν, κάποιοι, απ΄όλους, αν όχι όλοι, αλλά ο κύκλος δεν είναι δικός σου.
Και πρέπει να έχεις το θάρρος όταν χρειάζεται να κάνεις το βήμα πρώτη, πριν στο πούν, και να βγείς από 'κεί. Να κρατήσεις τις αποστάσεις...., έστω και αν αυτό σημαίνει οτι εσύ κοιτάς από μακρυά, και κατι τέτοιο σε πονάει....
Αν δεν φρόντισες να φτιάξεις δικό σου κύκλο στην ζωή σου, δεν φταίνε οι άλλοι γι'αυτό. Και όσο και να θέλουν, και να θέλεις, σε όσους κύκλους και να σε δεχτούν, πάντα οι κύκλοι θα είναι ξένοι, και σύ φιλοξενούμενη σ'αυτούς.....

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΑΚΙ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΣΤΗ ΓΗ.........

Γεννήθηκε χθές....
Ενα καινούργιο, μικρό, τόσο δα, ανθρωπάκι, ενα αγγελουδάκι που κατέβηκε στη γή, με τα μάτια ορθάνοιχτα, σ'αυτόν τον περίεργο καινούργιο κόσμο. Αυτόν που είναι πιό φασαριόζικος από την ησυχία που είχε συνηθίσει εννιά μήνες τώρα στην κοιλιά της μαμάς της. Χαμογελάει μου είπαν, δεν την έχω δεί ακόμα, αλλά δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω. Χαμογελούν και οι γονείς της, οπότε γιατί να μην χαμογελάει και αυτή.....
Εγώ μέσα από την καρδιά μου, της εύχομαι να είναι πάντα στην ζωή της γερή και τυχερή.... Και να χαμογελάει πάντα. Γιατί αυτό είναι τελικά το πιό δυνατό όπλο στη ζωή μας. Και με αυτό μπορούμε να τα αντέξουμε και να τα περάσουμε όλα.
Καλημέρα μικρή πριγκήπισσα, καλωσόρισες στον κόσμο μας.......

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Θ., σ'ευχαριστώ...

"Cat on a hot tin roof".
Είναι ο τίτλος του blog μου. Στην ακριβή του μετάφραση, σημαίνει "γάτα πάνω σε μιά καυτή τενεκεδένια σκεπή".....φαντάζεσται τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις κατα-καημένες τις πατούσες της......
Είναι όμως και ο τίτλος ενός από τα πολύ καλά κινηματογραφικά έργα που έχει κάνει ο αμερικανικός κλασσικός κινηματογράφος.
Που στην Ελλάδα , το έργο, κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Η λυσσασμένη γάτα"... αυτή είναι η παράφραση αλλά και η μετάφραση ταυτόχρονα.
Μιά ταλαίπωρη ψωραλέα πενηντάρα γάτα που ζεματιούνται οι πατούσες της, πάνω σε μιά καυτή τενεκεδένια σκεπή...... και αγωνίζεται να σταθεί στη σκεπή να μην πηδήξει, να αντέξει την ζέστη που την ζεματάει, να σταθεί στις πατούσες της, στα πόδια της, να τα καταφέρει.
Κάπως έτσι ένοιωθα και 'γω, πριν λίγο...
Ενα κλικ, ενα "οnline", ενός φίλου, ενα τηλεφώνημα, δυό κουβέντες... με κρατάνε ακόμα επάνω....
Δεν ξέρω πόσο θα κρατηθώ πάνω στην σκεπή, γιατί πραγματικά ζεματάει, και 'γω δεν έχω πολλά αποθέματα αντοχής τελευταία. Ομως ακόμα δεν πήδηξα.... με κράτησε η κουβέντα μας...
Θ., για ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, σ'ευχαριστώ.........

ΑΦΕΛΗΣ Η ΗΛΙΘΙΑ?

Τί είμαι τελικα από τα δύο? Αναρωτιέμαι......
Πιστεύω εύκολα τους ανθρώπους και τούς θεωρώ καλούς καταρχάς? Μέχρις αποδείξεως του εναντίου? Και δεν βλέπω ποτέ τελικά το εναντιο? οπότε αυτό με κάνει αυτόματα και ηλίθια?
Και αφελής καί ηλίθια λοιπόν..........

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ..

Εσύ το άνοιξες αγάπη μου! Κοίτα τώρα τι βγήκε από μέσα, και τι συνεχίζει να βγαίνει.
Εγώ δεν μπορώ να το ελέγξω πιά. Μέθυσα από τα αρώματά του, νύσταξα γλυκά, και τώρα ναρκωμένη έτσι από το μεθύσι αυτό, δεν ξέρω πιά τίποτα...ούτε τα σωστά, ούτε τα λάθος!
Ολα όσα μου μάθαινες , και μπαίνανε μέσα στο κουτί τόσους μήνες τώρα, πάει ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα, και δεν γυρίζουν πίσω......
Δεν μπορώ πιά να τα μαζέψω, δεν θέλω κιόλας ,νομίζω, πιά.....
Τώρα στις τρείς τα ξημερώματα, ακούω μουσική και γράφω, τριγυρίζω στο σπίτι μου,κάνω ντούς στις τέσσερεις, ξεχνάω να πάρω γάλα και το πρωϊ, βλαστημάω αλλά δεν με νοιάζει και πολύ, πίνω καφέ και ας μην κάνει.....δεν έχω άλλη οδοντόπαστα , την πήρες φεύγοντας, αλλά δεν πειράζει τρίβω τα δόντια μου με αλάτι και σόδα... ναι!!! βρήκα στο ντουλάπι σόδα φαγητού, εψαχνα το γάλα... Κάποια στιγμή θα πάω και στο σουπερμάρκετ... Δεν ξέρω σε ποιό! Η μάλλον ξέρω αλλά δεν σου λέω!!!
Βάζω πλυντήριο τα μεσάνυχτα και στεγνωτήριο στις δύο το πρωϊ, και μετά αυτό το καταραμένο, οταν τελειώσει κουδουνίζει συνέχεια μέχρι να ξυπνήσω και να το κλείσω. Μετά δεν κοιμάμαι πιά, ακούω τα κοτσύφια στον κήπο να φλυαρούν... σίγουρα με κουτσομπολεύουν, αλλα τα δωροδοκώ με ψωμί για τοστ και έτσι δεν μιλάνε.....εχω την εντύπωση οτι με περνάνε για τρελλή, το λιγότερο ιδιόρυθμη...αλλά δεν με πειράζει.
Μου λείπεις πολύ κάποιες στιγμές, άλλες πάλι, δεν ξέρω.
Αν ήσουν εδώ, δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα από όλα αυτά.
Θα είχα γάλα το πρωϊ, αλλά θα έπρεπε να βάζω σε τάξη το ψυγείο και την ζωή μου!
Για σένα η τάξη είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Για μένα τάξη είναι η αταξία.
Σήμερα το βράδυ, άκουσα τα πρώτα τζιτζίκια του φετινού καλοκαιριού.....
Μ'αρέσουν τα τζιτζίκια! Μοιάζουμε πολύ ξέρεις...ένα τζιτζίκι είμαι και 'γω τελικά φαίνεται...
Δεν έπρεπε να σου είχα παραγγείλει τούρτα γενεθλίων απο την "Δέσποινα" Αν είχα πάρει σοκολάτα από το " La Cigale", δεν θα είχες θυμώσει ποτέ!
Μπορεί έτσι, να μην είχε ποτέ ανοίξει και το κουτί............

ΤΡΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩϊ...

"Τα λεφτά μου όλα δίνω, για μιά ζημιά,
που να κάνει άνω κάτω τη λογική σου"............

ΕΝΑ ΣΠΙΡΤΟ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ......

"Ενα σπίρτο στο τραπέζι πήρε μόνο του φωτιά, κι' αρχισε η φωτιά να παίζει στην δική σου την ματιά."
Πας για να βγάλεις τ'άχτι σου , Μα δεν θα γίνω στάχτη σου,
κι'αν μ'έκαψες , κι'αν μ'έκαψες, να μ'αγαπάς δεν έπαψες....
Ποιός διάολος αφήνει τα σπίρτα στο τραπέζι ετσι χύμα?
Γιατί καπνίζω γαμώτω?
Πεθύμησα τις νύχτες μου τις μοναχικές, εκείνες που φόραγα τα ακουστικά για να μην ακούν οι άλλοι που κοιμόντουσαν, και 'γω είχα στη διαπασών τις ζεϊμπεκιές του Μητροπάνου, και χόρευα μόνη μου, μες' την νύχτα , στο σκοτεινό σαλόνι, σαν τρελλή....
Τώρα θέλω μιά τζούρα απο ενα πουράκι. Σαν τρελλή το θέλω. Αλλά δεν καπνίζω πιά.... υποτίθεται.... και στο δωμάτιο,κοιμάσαι εσύ, και μόλις σηκωθώ απο το κρεβάτι, νοιώθεις την απουσία μου και ξυπνάς...
16/11/2007
Τώρα τελευταία, ονειρεύομαι τις νύχτες, πώς εκεί που κάθομαι, ξαφνικά, σηκώνομαι παίρνω λεφτά και διαβατήριο και φεύγω... έτσι , χωρίς προορισμό........ χωρίς αιτία και αφορμή.....απλά την κάνω..........και όταν ξυπνάω, αρχίζω να ονειρεύομαι, την μέρα που το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα..
αλλά, πώς ξεφεύγεις απο τον εαυτό σου? πώς του κρύβεσαι? και που πας?

20/6/2008.

Πας σπίτι σου αγάπη μου.....
Εκεί που ανήκεις. Στο σπίτι σου..... Από 'κεί που δεν μπορεί να σε διώξει κανείς. Μπορεί να έρθει και να φύγει όποιος νάναι αλλά εσύ είσαι πάντα εκεί..... Με το πουράκι σου δίπλα στο τασάκι να σιγοκαίει, πιό πολύ για την ηδονική του μυρωδιά και την απόλαυση να το γλύψεις και να το σαλιώσεις πρίν το ανάψεις, παρά για τον καπνό που θα κατέβει κάτω στα πνευμόνια σου.Και το σφηνάκι σου δίπλα στο τασάκι, με την παγωμένη βότκα, να σιγοκαίει το λαρύγγι σου.
Εδώ είσαι τώρα. ακούς τον Μαχαιρίτσα να τραγουδάει "πόσο σε θέλω"! Απαντάς στον εαυτό σου ,"κολασμένα πολύ"! Αλλά οπως λέει και ο Καβάφης, "δεν ενδίδεις"......
Ξέρεις την δύναμη και την αδυναμία σου.Αυτήν ανάμεσα στα πόδια σου και στο βλέμμα σου που μπορεί να σκοτώσει. Σφίγγεις τα χείλια , τα χέρια και τα σκέλια σου. Μπορείς να αντέξεις τα πάντα! Μόνο το ψέμα δεν μπορείς να συγχωρήσεις.......

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Να εξηγούμαστε...... Αυτά που γράφω τώρα, δεν έχουν να κάνουν με τα σχόλια που αφησαν στην προηγουμενη ανάρτηση κάποιοι φίλοι μου. Αντίθετα, σ'αυτούς που βρέθηκαν δίπλα μου σε μιά δύσκολη στιγμή της ζωής μου, χρωστάω ευγνωμοσύνη, και ίσως έτσι να έμαθα και ποιούς πραγματικά δικούς μου ανθρώπους έχω στην ζωή μου.
Για τους άλλους είναι αυτά που γράφω τώρα.
Γι'αυτούς που εύκολα ξέρουν να σχολιάζουν και να κρίνουν τηλεφωνικά το πως, το γιατί κλπ.κλπ.
Σ'αυτούς λοιπόν απευθύνομαι για να τους πω, ξεκάθαρα, πως στο blog του ο καθένας, γράφει ότι γουστάρει, και οποιος θέλει, μπορεί να το διαβάσει, είναι μάλιστα,και ευπροσδεκτος αν θέλει να αφήσει επώνυμα, αν δεν κωλώνει το σχόλιο του, αλλά αν δεν θέλει, με ενα κλικ, μπορεί να την κάνει για μιά άλλη ιστοσελίδα και να αφήσει την δικιά μου στην ησυχία της. Εγώ γράφωντας εδώ, οτι γουστάρω, δεν ενοχλώ και δεν θίγω επώνυμα τουλάχιστον κανέναν. Αν κάποιοι βρίσκουν σε αυτά που γράφω πράγματα που μπορεί να τα ταυτίζουν με τον εαυτό τους, αυτό ειναι δικό τους πρόβλημα, οχι δικό μου. Και αν όντως θεωρούν οτι τους προσβάλλω, δεν ξέρω ποιοί μπορεί να είναι αυτοί, πάλι υποθετικά μιλάω, τότε ας μου ζητήσουν επώνυμα τον λόγο, και ευχαρίστως να απολογηθώ και να ζητήσω και συγγνώμη αν τους έχω πραγματικά θίξει σε κάτι. Αλλα το δικαίωμα να γράφω οτι μου κατέβει γιατί έτσι γουστάρω, δεν μπορεί κανένας να μου το στερήσει. Μπορεί άνετα να μην μπει ποτέ στην σελίδα μου, όπως φαντάζομαι θα κάνουν εκατομμύρια χρήστες που την αγνοούν παντελώς, δεν είμαι δα και καμμιά διάσημη στον χώρο. Ας με αγνοήσουν λοιπόν όσοι δεν τους αρέσουν αυτά που γράφω αντί να με μαλώνουν λές και είναι οι κακοί μπαμπάδες η δάσκαλοι... Είμαι αρκετά μεγάλη για να με μαλώνετε.... τώρα πιά. Σε όσους δεν αρέσω έτσι όπως είμαι, γιατί ποτέ δεν κρύφτηκα για το τί και ποιά είμαι, όσο με ξέρω τουλάχιστον,ας μην με διαβάζετε, ας μη με κάνετε παρέα, ας μη μου μιλάτε αν με ξέρετε, ακόμα και αν κάποτε με γνωρίσατε, ξεχάστε με. Διαλέξτε οτι θέλετε απο αυτά, αλλά, να μου στερήσετε την δυνατότητα να λέω και να γράφω οτι θέλω, εφόσον δεν σας αφορά, και δεν σας θίγει, σόρρυ, μάγκες..... αυτό, δεν γίνεται.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

ΥΠΝΟΣ ΛΥΤΡΩΤΗΣ

Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω ξανά. Και πέσανε τότε όλα τα τηλεφωνα και οι επισκέψεις.... Εμένα με τύλιγε μιά γλυκειά νάρκη, και ήθελα να με αφήσετε ήσυχη να κοιμηθώ, και κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιος ενοχλητικός μου μιλούσε, με εμπόδιζε να κοιμηθώ, να ησυχάσω....
Δεν έχω κουράγιο να γράψω τίποτα τωρα. Είμαι πολύ κουρασμένη, εξαντλημένη, άδεια , στεγνή,
Ισως αργότερα μπορέσω ξανα, τώρα νοιώθω μόνο απέραντη κούραση. θέλω πάλι να κοιμηθώ, και αν μπορούσα να μην ξαναξυπνήσω πιά....

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

ΒΓΑΖΩ ΔΟΝΤΙΑ...... ΠΡΟΣΟΧΗ!!

Είμαι επικίνδυνη, γκρινιάρα, παραπονιάρα και συν τοις άλλοις, πρησμένη στο στόμα σαν να έχω κάνει τα ακατανόμαστα!!!!!!!!!
Μην βάζετε πονηρές σκέψεις στο μυαλό σας... απλά ενα εμφύτευμα έπρεπε να κάνω... Ο γιατρός με είχε προειδοποιήσει. "Την τρίτη μέρα θα πρηστείς , και θα πονάς αρκετα"..... -"Μου τά'χουν πρήξει άλλοι πρίν, μην ανησυχείς, δεν θα φανεί," του απάντησα.... τελικά όμως, υπάρχει και περισσότερο από οτι πίστευα.....
-"No oral sex!" μου είπε, .... οκ του απάντησα... Αν αποστειρώσω "το όργανον" σε Listerine? τον ρώτησα?
_"ανατριχιάζω και που το σκέφτομαι" μου απάντησε σκάζωντας στα γέλια....."αν βρείς άντρα που να το δεχτεί..... θα σε παραδεχτώ!!!!!!!"
Πάντως, τωρα που το σκέφτομαι, θάπρεπε να έχει βρεθεί κάποιο τέτοιου είδους αποστειρωτικό υγρό... Ετσι τώρα , λέμε, για να κάνουμε κουβέντα... οχι τίποτα περισσότερο..... θα βοηθούσε και χτές, με την εθνική μας.... θα ήταν πιό εύκολο να καταπιούμε την πίκρα μας και την απογοήτευση μας. Εντάξει παιδιά δύο φορές το ίδιο θαύμα, δεν γίνεται, ουτε στα φωτο-ρομάντζα...... Ωχ! τα θυμάστε το φωτο-ρομάντζα? τρελλοί έρωτες, δακρύβρεχτοι τυπωμένοι στο χαρτί, μαυρό-ασπροι γεμάτοι πάθος και δυσκολίες.... που σε κρατούσαν απο εβδομάδα σε εβδομάδα, με αγωνία να φτάσει η Τρίτη, η Πέμπτη, ανάλογα πότε κυκλοφορούσε το περιοδικό, για να διαβάσεις την συνέχεια...... και κλάάάάάάάάάάμα η κυρία , και δώστου πάλι από την αρχή για την επόμενη εβδομάδα...... "Ρομάντζο", "Ντομινό", Θησαυρός", "Πάνθεον", κάθε μέρα και ένα, κάθε μέρα και άλλος έρωτας, κάθε μέρα και άλλος πόνος, κάθε μέρα και άλλο βάσανο..... αλλά το κλάμα, πάντα το ίδιο.....
Μου φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό, και 'γώ στο blog μου, κάπως έτσι σας έπρηξα λιγάκι με το δικό μου έρωτα..... προσπαθώ λοιπόν να επανορθώσω αν καταλάβατε καλά....
Δεν μου πέρασε τελείως, αλλά περνάει, το χωνεύω σιγά-σιγά, και χωρίς Listerine..... και θα περάσει.. που θα πάει.... Αυτά για σήμερα .... Κυριακή πρωϊ, πάω να ποτίσω τον κήπο μου, να ακούσω τα κοτσύφια μου να κουτσομπολεύουν, ίσως βγώ και καμμιιά βόλτα... που ξέρεις, με τέτοιο στόμα μπορεί να έχω και καμμιά επιτυχία!!!!!!!

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ.....

Το στόμα ακόμα μουδιασμένο, ο πόνος στα δόντια αφόρητος..... η καρδιά κομμάτια.
Μα ένα είναι τώρα πιό καθαρό από ποτέ.
Μην ξανάρθεις, μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο, αφησέ με ...
Ανοίγω μόνη μου τη πόρτα του σπιτιού μου, κανείς δεν με περιμένει. Aλλά και όταν ήσουν εκεί, ησουν μισός. Παίρνω ενα παυσίπονο, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, κουλουριάζομαι, ο γατούλης αγκαλιά μου, ακόμα μια φορά στην ζωή μου, ο μόνος που είναι σταθερά δίπλα μου........
Mην ξανάρθεις!
Αρκετό κακό μου έκανες. Με τσάκισες!
Πέρασε όλο το βράδυ. Πόνος απο την επέμβαση, και κλάμα, δεν ξέρω πιό ηταν πιό δυνατο, πιό πονούσε περισσότερο. Και τα τηλέφωνα δίπλα μου περιμένωντας να πάρεις ,να ρωτήσεις τουλάχιστον τι κάνω, πως είμαι. Μα δεν πήρες.
Δεν πειράζει. Πέρασε και όλη η σημερινή μέρα, ουτε ενα σημείο, ενδιαφέροντος. ενα τηλέφωνο, ενα "τι κάνεις, πως είσαι. ". Παίρνω το μήνυμα, καταλαβαίνω πιά καθαρά πόσο πολυ με ξεγέλασεςμ πόσο πολυ με κοροϊδεψε αυτή η γλυκειά φωνή που μου ψυθίριζε στ'αυτί μου γλυκόλογα, 15 μήνες πρίν. Γιατί, το "τι κάνεις?" και "αν πονάς?". Αγάπη μου, δεν έχουν καμμιά σχέση με το μπερδεμα της ζωής σου..... μόνο με το πόσα νοιώθεις, για κάποιον.....
Μην ξανάρθεις λοιπόν!
Αξίζω πολύ περισσότερα, και σίγουρα άξιζα ενα τηλεφώνημα για να μάθεις τι κάνω,...αλλά, ξεχνάω πάλι, οτι απλά δεν σε νοιάζει... ουτε αυτό, ουτε εγώ..... ΄τωρα πιά, δεν "περνας καλά", ποιός λοιπόν ο λόγος.........Γι'αυτό λοιπόν,
Μην με ξαναπάρεις, τηλέφωνο, μην ξανάρθεις ποτέ. Τελειώσαμε.

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

-Γύρνα σελίδα!
Γύρνα σελίδα και προχώρησε. Κοίτα να βάλεις πάνω σου και κανένα κιλό, που έχεις φέξει, και τελείωνε!
Καλό ήταν όσο κράτησε, στην αρχή δηλαδή, γιατί κανονικά έπρεπε να είχε τελειώσε νωρίτερα, καλό ήταν λοιπόν, αλλά τελείωνε με αυτή την υπόθεση......πιά!¨
Εξ΄άλλου, εσύ μόνη σου τό΄λεγες...too good to be true...and to last!
Και τώρα?
Τωρα δεν είναι εύκολο. Τώρα πονάει πολύ! Τώρα για να γυρίσει η σελίδα πρέπει να την σκίσω.
Και αν την σκίσω θα λείπει πάντα πάντα κάτι, ενα κομμάτι μου θα λείπει πάντα, θα είναι μισό.
Την έσκισα λοιπόν!
Την κράτησα στα χέρια μου, την κοίταξα για λίγο, μετά την έκανα μιά μπαλλίτσα τόση δά, την τσαλάκωσα και την έσφιξα στην παλάμη μου, σαν πολύτιμο φυλάχτό, την κράτησα στην γροθιά μου πάνω στην καρδιά μου, με την ελπίδα πως μπορεί ίσως κάπως να την άκουγε πως χτυπούσε δυνατά, σαν τρελλή, και τα ήθελε όλα πίσω πάλι! Μετά, την ίσιωσα ξανά, σιγά σιγά, και έτσι όπως ήταν μισο-τσαλακωμένη και κακοσκισμένη, την έβαλα πίσω στη θέση της.
Εκλεισα τη βαλίτσα μου και έφυγα.
Σκέφτηκα να αφήσω δυό άλλα χέρια να με χαϊδέψουν, που δεν θα ήταν τα δικά σου χέρια, , μα δεν μπόρεσα!
Σκέφτηκα πόσο αγαπούσα τα χέρια σου, πόσο ακόμα τα αγαπάω, και βούρκωσα από μέσα μου.
Ποτέ πιά δεν θα αφήσω να ξαναφανούν τα δάκρυα να τρέχουν...Και αυτός ο πόνος είναι ο πιό κακός, ο χειρότερος!!!
Την γύρισα λοιπόν τελικά την σελίδα! Μόνη μου, μέσα σε ένα Σαβατοκύριακο. Σ'ένα ξένο μέρος,που δεν με ήξερε κανείς και δεν με ένοιαζε αν με έβλεπαν στον δρόμο να κλαίω.
Μισογραμμένη, χωρίς το happy end που ονειρευομουν, και σκισμένη απότομα και άτσαλα από το βιβλίο της ζωής μου.
Πονάει πολύ ακόμα, πονάει σαν κόψιμο από χαρτί.....αλλά έχει γυρίσει πιά....
Τώρα γυρίζω το βράδυ στο άδειο σπίτι, όσο πιό αργά μπορώ, κρύβομαι μέσα και δεν απαντάω στα τηλέφωνα, όπως τα ζώα που κρύβονται και γλυφουν τις πληγές τους μέχρι να γιατρευτούν..... Γιατρεύεται άραγε αυτή η δική μου? Η μήπως δαγκώνω τον εαυτό μου μόνη μου?
Ο φίλος μου ο Μάνος λέει, πως "το αύριο" δεν ξέρεις αν υπάρχει.
"Το τώρα" πονάει, Εσύ μου έλεγες "καλά περνάμε , τι ψάχνεις......." .Και'γω, πονούσα και σου'λεγα, "θέλω τώρα"! αυτά που εσύ μου'ταζες αύριο, γιατί ήθελες χρόνο......

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

5 ΙΟΥΝΙΟΥ 1976 ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ......

-Φύσα κόρη μου, πάρε μια ανάσα, μια ανάσα ακόμα...
-Αφήστε με ήσυχη! Ησυχη.... Ησυχη....
-Αφήστε με.... αφήστε με....
-Ησυχη....
Μια απόλυτη ηρεμία, παντελής έλλειψη βάρους, μια ψυχή που πετούσε προς τα πάνω, ενα κομματι ύλης χωρίς σχήμα, χωρίς βάρος, που μπορούσε να πάρει όποια μορφή ήθελε, που είχε κολλήσει ψηλά στην γωνία στο ταβάνι, που την τραβούσε το φώς, αυτό το καθαρό, το αγνό το εκτυφλωτικό φώς της αλήθειας και της γνώσης, και από την άλλη η φωνή,
-φύσα κόρη μου, πάρε μιαν ανάσα ακόμα, φύσα γλυκειά μου, "σάτι μι"..... φύσα ακόμα μια φορά,
-αφήστε με ήσυχη.....
και μετά, δυο χέρια που πιάνανε με απελπισία το κεφάλι τους, και 'γώ, που τά'βλεπα όλα αυτά από ψηλά , απο την γωνία στο ταβάνι, και που τον ακουγα να λέει, -μη μου το κάνεις αυτό παιδί μου......... μη μου το κάνεις αυτό...
Και γύρισα πατέρα, γύρισα, γιατί δεν μπορούσα να σε απογοητεύσω, γύρισα γιατί μου το ζήτησες.
Αλλά, δεν μού'πες ποτέ πόσο πονάει η επιστροφή, ούτε οτι είναι πάντα μισή, δεν τό'ξερες ισως, δεν μπορούσες να το φανταστείς, αλλοιώς δεν θα μου το ζήταγες ποτέ! Ποτέ! Ποτέ......
Τριανταδύο χρόνια προσπαθώ να συνηθίσω. Τριανταδύο χρόνια ψάχνω να βρώ κάποιον να καταλάβει γιατί το μυαλό μου χάνεται κάποιες στιγμές και είναι αλλού.
Και τι να πείς στον άλλον που δεν μπορεί να καταλάβει, αφού ούτε και ΄γω η ίδια καλά καλά δεν ξέρω...
Μιά ζωή μισή! Που πρέπει να ζεί όπως οι άλλοι, να κλείνει τα μάτια σ'αυτά που βλέπει παραπέρα από των άλλων τα μάτια, που νοιώθει περισσότερα από αυτά που νοιώθουν οι υπόλοιποι, που πονάει για πράγματα που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν καν.
Τριανταδύο χρόνια μετά, ίδια μέρα, ίδια ώρα, της Αναλήψεως και πάλι.....
Αχ! να μπορούσε νάταν αληθινό το φίδι του Μικρού Πρίγκηπα..... Ετσι, με ενα τσίμπημα, να μην πονέσω πολύ, να πάψω να πονάω πιά, και να γυρίσω πίσω στο αστεράκι μου. στο άλλο μου μισό, στο τριαντάφυλλό μου, στο παιδάκι που δεν γέννησα ποτέ, και που είναι όλα εκεί ψηλά και με περιμένουν....
Και'γω, κάθομαι ακόμα εδώ και φυσάω, γιατί τότε, τριανταδύο χρόνια πρίν σου το υποσχέθηκα. Φυσάω χωρίς να ξέρω το γιατί και το αν αξίζει να συνεχίζω να το κάνω πιά....

Σάββατο 31 Μαΐου 2008

ΑΧ ΛΟΛΙΤΑ.......

Αν ο Ναμπόκωφ, μπορούσε να φανταστεί τι κατάχρηση θα γινόταν στο όνομα της ηρωϊδας του.... ισως και να μην εγραφε ποτέ το έργο του. Δεν πειράζει κούκλα μου, κάθε σχόλιο στα blogs, ωφείλει να είναι καλοδεχούμενο, γι'αυτό κανείς γράφει εδω, και όχι σε ένα φύλλο χαρτί εξ'άλλου, οσο και αν είναι κακοπροαίρετο η οχι........Η κακία εξ'άλλου, πρώτα βγαίνει από αυτόν που την έχει, και μετά αγγίζει τους άλλους...
Αλλά αρκετά ασχολήθηκα μαζί σου.....Δεν αξιζεις και παραπάνω, ούτε καν αυτό....
Μετά τον θυμό, το κλάμα, και μετά ο ύπνος. Ανήσυχος, παραπονεμένος, πονεμένος και λίγος.
Μέχρι να ξημερώσει! Με το παράπονο στα χείλη και τα μάτια βουρκωμένα ...Μα θα περάσει... που θα πάει, θα περάσει.......κι'αυτό.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΜΕΛΑΓΧΟΛΗΣΕΣ.....

"Της αγάπης την ουσία, την μετρώ στην απουσία"....... λέει ο Μαχαιρίτσας....και'γω , "μελαγχόλησα"...γι'αυτό, που τελικά δεν ήταν αυτό που ήθελα, αυτο που έψαχνα, αυτό που νόμισα πως είχα βρεί.....και δεν έχω κανέναν εδώ δίπλα μου να με πάρει αγκαλιά και να με χορέψει, γυρίζοντάς με γύρω γύρω....Μα δεν συμβιβάζομαι, δεν το βάζω κάτω, δεν κάνω εκπτώσεις, γιατί η ζωή δεν είναι για να αγοράζεις ρετάλια. Το θέλω όλο το παραμύθι, όλο η τίποτα, όσο και αν πονάει το τίποτα, πάντα είναι καλλίτερο απο το μισό. Θέλω οταν λέω "σ'αγαπώ" να ακούω "και 'γώ" για απάντηση. Το περνάμε καλά τώρα τι ψάχνεις..... δεν είναι για μένα.

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Αυτός που αποφασίζει πονάει πάντα περισσότερο.....και ας ξέρει οτι τελικά κάνει αυτό που είναι σωστό.....

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ

Υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλουν τέχνη για να κοπούν.... Το καρπούζι παραδείγματος χάριν.... Παίρνεις το μαχαίρι, ζυγίζεις το καρπούζι, βρίσκεις την μέση, και αρχιζεις σιγά σιγά, να το κόβεις...
Υπάρχουν ομως, και κάποια άλλα, που δεν κόβονται σιγά σιγά, γιατι έτσι, δεν κόβονται ποτέ... Ο Ομφάλιος λώρος ας πούμε..... Εκεί, ο γιατρός, απλά χρειάζεται αποφασιστικότητα , και μιά κίνηση. Ενα χρατς!...... αλλοιώς το παιδί, θα μείνει για πάντα κολλημένο στην μάνα του, και στο τέλος θα πεθάνει....δεν θα προλάβει να ζήσει ποτέ αληθινά...
Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θέλουν ούτε τέχνη, ούτε υπομονή, ούτε χρόνο....
Μόνο αποφασιστικότητα και ένα κοφτερό μαχαίρι.......

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ?

Μπήκες μέσα στο σπίτι με ενα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά.... Με αγκάλιασες, εβαλες στο CD "Τερμίτες", "κατι άστραψε " μου τραγούδησες στο αυτί μου με την βραχνή σου φωνή, αυτή που με ξετρελλαίνει, με πήρες αγκαλιά, μου ψιθύρισες τα χνώτα της ανάσας σου στ'αυτί μου, με ανατρίχιασες.... Πεθαίνω οταν το κάνεις αυτό, λιγώνομαι, λυγίζουν τα γόνατά μου. Με σήκωσες ψηλά , και άρχισες να με γυρίζεις και να με χορεύεις.......
Σήμερα μαζεύεις τα πράγματά σου! Εφυγες χτυπώντας την πόρτα πίσω σου. Είχαν τελειώσει όσες πικρές κουβέντες είχαμε να πούμε ο ένας στον άλλον.Υπήρξε μιά στιγμή παύσης. Ψάχναμε και δύο, λες, να βρούμε τι θα πληγώσει τον άλλον πιό πολύ για να το ξεστομίσουμε...... και εκεί , στη παύση, φόρεσες το σακκάκι σου και έφυγες. Φτάσαμε και οι δύο στο τέρμα. Με την πλάτη στον τοίχο. Μόνο το κεφάλι μας μπορούμε να χτυπήσουμε πιά. και να ματώσουμε ο ένας τον άλλον. Μπερδέψαμε τα "δεν μπορώ" με τα "δεν θέλω", και δεν πάμε πουθενά.
Κάπου στ'αγκαλιάσματά μας, και ενώ κρατιόμασταν από το χέρι, δεν καταλάβαμε και μπήκαμε στο αδιέξοδο.
Τώρα δεν έχει άλλο δρόμο. Πρέπει να βγούμε ο καθένας μόνος του και χωριστά.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ "ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΑΣ" ...

Tου φάνηκε ενδιαφέρον το όλο θέμα......
Εξυπνη, ωραία, ελεύθερη, απο τα Βόρεια Προάστεια...και δεν κώλωνε να χορέυει και την ζεϊμπεκιά της "αμα λάχει" πάνω στο τραπέζι...
Εκείνης της άρεσε πολύ, και αυτός, την γούσταρε...
Αυτή ηταν και η διαφορά τους από την αρχή.
Διαφορά νοοτροπίας και αντιλήψεων.
Δυό διαφορετικοί κόσμοι.
Αυτή ρουφούσε και δεχόταν τον δικό του , σαν σφουγγάρι.
Και αυτός, τρελλαινόταν να της καταδικάζει τον δικό της.
Στον οποίο όμως, ζούσε και ηταν μέρος του.
Αλλά με το ένα πόδι.... οπως πάντα...
Το άλλο ήταν απ'εξω. Για την μαγκιά...ή... απο φόβο?
Γιατί, θέλει guts να μπορείς να μπεις και με τα δύο πόδια μέσα και να μήν αλλάξεις...
Της άλλαξε την ζωή!
Την έμαθε να δουλεύει, να εκτιμάει τον κόπο τον άλλων, να υπολογίζει πράγματα που ποτέ δεν της είχαν κάν περάσει από το μυαλό.
Την έμαθε να ζητάει, να διεκδικεί αυτό που της αξίζει, αυτό που δικαιούται.
Της γνώρισε τον έρωτα χωρίς αναστολές, απλό και αληθινό, της έμαθε να μην φοβάται να ζητήσει, να μην φοβάται να φωνάξει...
Αλλά, όταν του ζήτησε αυτά που έπρεπε να δώσει αυτός, εκεί, κώλωσε.
Εκεί ήρθαν τα δύσκολα...
Εκεί έγινε ξαφνικά κακομαθημένη!
Ηταν απαιτητική. Ηταν γκρινιάρα, δεν της έφτανε 'που περνούσανε καλά", ήθελε περισσότερα.
"Εγώ δεν πιέζομαι" είπε εκείνος, δεν συμβιβάζομαι... δεν αλλάζω...
Εγώ πάλι, αυτό το λέω,......."Τζάμπα μάγκας" .
Και η έκφραση δεν είναι δικιά μου, της δικής του περιοχής είναι...

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Η Πικρή γοητεία της μπουρζουαζίας...

Φτωχές κυρίες, πλουσίων προαστείων...
Με ντουλάπες φίσκα στα ακριβά αξεσουαρ, και κοσμήματα εκατομυρίων στα συρτάρια τους....
Αναγκασμένες ομως να σκύβουν το κεφάλι στον σύζυγο που τους τα προσφέρει όλα αυτά. Και ανίκανες να βγάλουν μόνες τους μια μπουκιά ψωμί......
Υποταγμένα, θλιμμένα πρόσωπα,συμβιβασμένες ζωές στο "ελα μωρέ, τι ψάχνεις τώρα και σύ..." Δεν υπάρχει το τέλειο.....παρά μόνο στα παραμύθια"...
Πατημένες προσωπικότητες, φυλακισμένες στα κομμωτήρια και τα βραδυνά τραπέζια στα σπίτια των κοσμικών κύκλων. Ζωές χαμένες, πεταμένες τζάμπα στα πολυτελή σκουπίδια ντιζαϊνάτων σκουπιδοτενεκέδων.....
Η γεύση στο στόμα πικρή, και ο συμβιβασμός, σαν την πρωϊνή αναγούλα μιας ατέλειωτης κατά φαντασίαν εγκυμοσύνης που δεν θα σε κάνει ποτέ μάνα....

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Ψέμματα......ψέμματα...ψέμματα...

Τα τηλέφωνα δίπλα μου στο μαξιλάρι σου, όλη την νύχτα. Μα εσύ δεν πήρες!!!Το κινητό ήταν όλη μέρα στην κωλότσεπη, αλλα δεν χτύπησε ούτε για μιά στιγμή.
Μιά απέραντη θλίψη με πλημμυρίζει, και ένα παράπονο βουβό. Δεν μπορώ να κλάψω, δεν θέλω. Δεν έχω και δάκρυα πιά.... Ολη μου η απογοήτευση βγαίνει στα σφιγμένα μου χείλη. Καμμιά φορά. Οχι πάντα. Μού'χεις πεί ψέμματα, το νοιώθω... Δεν το ξέρω από πουθενά, αλλά το νοιώθω, και η πουτάνα η διαίσθησή μου δεν με έχει βγάλει ποτε ψεύτρα δυστυχώς!!!!
Και να δεις που στο τέλος έτσι θα βγεί.... Εχω την αίσθηση οτι και τώρα που δεν παίρνεις τηλέφωνο δεν είσαι μόνος.... Σε καταλαβαίνω οταν μου λές ψέμματα, και τώρα πιά μου λές συχνά, ακόμα και οταν λές την αλήθεια, και τότε είναι ψέμα...

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

THΓANIΣE 'KANA AYΓO....

«THΓANIΣE KAN' AYΓO»….

Tα μάθατε τα νέα?
Tην Πέμπτη το βράδυ , ανήμερα Πρωτομαγιά, τηγανίζουμε αυγά……
Eτσι τουλάχιστον μας ειδοποιούν οι αφίσες που βλέπει κανείς στους δρόμους της Aθήνας, κολλημένες πάνω σε στήλους της ΔEH, και στα φανάρια των δρόμων.
Tί σημαίνει αυτό? Σημαίνει οτι, την Πέμπτη το βράδυ, οποιο delivery και αν πάρεις, «παπάκι» για να σου φέρει την παραγγελία σου, δεν θα βρείς…… Tα delivery boys, μαζί με τα τρομερά παπάκια τους, AΠEPΓOYN…
Oμολογώ οτι δεν ξέρω ακριβώς τους λόγους για τους οποίους απεργούν… φαντάζομαι οτι οι συνθήκες εργασίας τους αλλά και ο μισθός τους, δεν θα είναι οι καλλίτεροι.Aλλά βέβαια, υπάρχουν πάντα και τα τυχερά τους, και φυσικά, υπάρχουν και χειρότερα. Yπάρχει και καθόλου εργασία! Tίποτα! Mηδέν! Aυτό που λέμε, ανεργία ίσως ?
Tώρα βέβαια, αν έχεις δύο ή τρία πτυχία, έχει ιδρώσει ο κόλος σου καμμιά εικοσαριά χρόνια στα θρανία, εχεις τελειώσει με αριστα και επαινο και πρέπει να πας στην μία ή ώρα την νύχτα την πίτσα στην κυρία που έχει λιγούρα….. σούρχεται κάπως… αλλά να ευχαριστείς τον Θεό που οσο και αν φώναζε η μάνα σου οτι θα σκοτωθείς, εσύ τελικά έμαθες να καβαλάς την μηχανή και τώρα έχεις δίπλωμα για το παπάκι….Φόρα μόνο κράνος αγόρι μου….. και μην βγάζεις το άχτι σου στις «σφήνες»..
«Tην Πέμπτη το βράδυ, τηγάνισε καν'αυγό!!! Eτσι λέει η αφίσα, και έχει δύο αυγά μάτια στην φωτογραφία.
Πολύ έξυπνη. Πραγματικά. Kαι ευχάριστη…. Aπό τις σφιγμένες γροθιές και τα γαρύφαλλα και τα σφυροδρέπανα, σαφώς ανώτερη, πάντα κατά την γνώμη μου. Σε κερδίζει, και βλέπεις τον αγώνα τους και αυτά που ζητούν με άλλο μάτι.
Aυγά βέβαια, δεν θα τηγανίσω. Eξάλλου, μέρες που είναι θα έχουμε «πήξει» στο αυγό. Aλλά, δεν βαρυέσαι ,μ’ερα που θα’ναι, ίσως να είναι ευκαρία να μην φορέσω παντόφλες και πυτζάμα,και να περπατήσω λιγάκι στα ανθισμένα με σκουπίδια πεζοδρόμια……..

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Οταν χρειάζεσαι Vomex για να αντέξεις την ίδια σου την ζωή, τότε πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς....

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

"που όλα τα χατήρια, μου τ'αργησες πολύ....

"Που όλα τα χατήρια,
μου τ'αργησες πολύ,
κι'εφυγα η τρελλή,
ψηλά στον ουρανό..."
Πάλι με ξέχασες αγάπη μου! Με ξέχασες και μ'έχασες! Πάλι.
Αχ! πόσο δυνατή είναι αυτή η ρημάδα η συνήθεια! Πόσο ύπουλη! Μπαίνει μέσα στο πετσί μας, ποτίζει το αίμα μας, και είναι πιά αδύνατον να την βγάλουμε απο μέσα μας.Γίνεται ένα με το μυαλό και την καρδιά μας. Οσο και αν θέλουμε, είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε αλλοιώς.
Και ξέρεις ποιό είναι το πιό κακό απ'όλα αυτό? Η διαπίστωση του γεγονότος!
Που δεν σου αφήνει άλλα περιθώρια. Δεν σου δίνει την δυνατότητα να παραμυθιαστείς, ακόμα και αν θέλεις, ακόμα και αν έχεις την διάθεση.
Δεν μπορείς να κρυφτείς απο τον εαυτό σου, δεν μπορείς να του πεις ψέμματα.
Ξέρεις οτι έτσι είναι, οτι τίποτα τελικά δεν θα αλλάξει, και οτι εσύ αυτό δεν μπορείς να το δεχτείς. Και ξέρεις άρα, οτι μοιραία θα έρθει αυτή η στιγμή που δεν θα μπορεί να γίνει αλλοιώς, όσο και αν προσπαθείς να κερδίσεις χρόνο, όσο και αν προσπαθείς να το αναβάλλεις!
Τότε είναι που παύεις πιά να αγωνίζεσαι, παύεις να θυμώνεις, και όλοι νομίζουν οτι όλα είναι καλά,
"πριν το τέλος, πως μοιάζει η σιωπή, σαν αγάπη μεγάλη"......
έτσι κάπως.....

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Ταρτα Σοκολάτα με φύλλο χρυσού!!!

Τελευταία έχει γίνει πολύ της μόδας, να διακοσμούνται τα φαγητά και τα γλυκά της υψηλής γαστρονομίας με φύλλο χρυσού.......
Προσωπικά, το θεωρώ από άκρως προκλητικό, έως το άκρον άωτον της κακογουστιάς των νεοελλήνων.. και όχι μόνον.
Σε μία εποχή που η οικονομία μας "στενάζει", που οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι υποφέρουν, και που όλοι μας, νοιώθουμε αυτό το ρίγος της λιτότητας στην ραχοκοκκαλιά μας, ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους ικανοποίηση μπορεί να έχει κάποιος βάζοντας στο στόμα του μία κουταλιά σοκολάτας πού περιέχει ψήγματα χρυσού.
Ο χρυσός δεν έχει γεύση, δεν προσφέρει λοιπόν τίποτα στον ουρανίσκο μας. Δεν έχει και καμία θρεπτική αξία απ' ότι ξέρω. ¨Αρα, όπως ακριβώς μπαίνει στο στόμα μας, έτσι και "βγαίνει" από το σώμα μας μερικές ώρες αργότερα.
Δεν ξέρω τι είδους ματαιοδοξία μπορεί να εξυπηρετεί,η παρουσία του σε φαγητά και γλυκά, και ποιο διεστραμμένο μυαλό σκέφτηκε κάτι τέτοιο, αλλά διασκεδάζω πολύ με την ιδέα, πως σε μερικά χρόνια, στην Ψυττάλεια, εκεί που τελικά καταλήγει σε μία "συγκεκριμένη μορφή", όλη αυτή η "τρέλα του μεγαλείου" μας, θα βρεθεί φλέβα χρυσού, και τότε όλοι θα μιλάνε για το ελληνικό Ελντοράντο!!!!

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

ΓΚΟΜΕΝΟΜΠΛΟΓΚΑΡΙΣΜΑΤΑ....

Διάβαζα στον Πιτσιρίκο για τους blogers, και την έρευνα που έκανε το πανεπιστήμιο....Τι να πώ? Μπορεί και να είναι αλήθεια.... Οι γυναίκες γράφουν τα 'σώψυχά τους, και οι άντρες ψάχνουν γκόμενα.... Αρα τελικά και οι γυναίκες κατά βάθος, ψάχνουν γκόμενο, απλώς το εκφράζουν πιό "καλλιτεχνικά" θα έλεγα..... γιατί αν οι άντρες γράφουν για να βρούν γκόμενα και τελικά βρίσκουν, αυτό σημαίνει οτι οι γυναίκες στο διαδίκτυο, τσιμπάνε, γιατι ανεξάρτητα από τον λόγο για τον οποίο είναι μέσα, τελικά καταλήγουν στον γκόμενο..... Μιά γκομενοδουλειά δηλαδή όλη η υπόθεση!!!!!
¨¨Μ' αρέσει έτσι όπως γράφεις, δεν έχω δεί την φάτσα σου βέβαια, αλλά ,κάπως σε φαντάζομαι και φτιάχνομαι, ανταλλάσουμε e-mails, και παίζουμε ακίνδυνα. ¨Και καμμιά φορά το παιχνίδι γίνεται και επικίνδυνο, γιατί χάνεις τον έλεγχο, αλλά τέλος πάντων, όλο αυτό έχει ενδιαφέρον...
Αυτό λοιπόν είναι όλο? Δεν νομίζω, ελπίζω δηλαδή να έχει και κάτι παραπάνω από το ¨ψάχνω για γκόμενο¨.....παιδιά... εεεε ψιτ εδω είμαι...
Εγώ μέσα από τους bloggers, βρήκα και φίλους...και έκανα και φίλους, και ακουσα και τις γνώμες άλλων ανθρώπων, που δεν φανταζόμουν ποτέ πως μπορεί να ενδιαφέρονται γι΄αυτά που ελεγα εγώ....
Αρα, είναι και κάτι παραπάνω απο γκομενοδουλειά η υπόθεση.... γιατί εγώ δεν βρήκα γκόμενο απο το blog μου, το αντίθετο μαλιστα!!!!!! Το διάβασε και μην μπορώντας να αντέξει κάποες αλήθειες που υπήρχαν ανάμεσα στις γραμμές, έφυγε!!!!!
Αρα παιδιά.........ψιτ..... έχετε με υπόψιν σας...... ελευθερη κοπέλλα είμαι τώρα και¨γώ!!!!!!!

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Πονάει, σαν κόψιμο από χαρτί...

Μιά τόση δα, λεπτή, αόρατη σχεδόν γραμμή. Eνα κόψιμο που δεν το βλέπεις, αλλά που τσούζει και πονάει , και φτάνει ο πόνος μέχρι το κόκκαλο, και σου τρυπάει την καρδιά.
Μιά χαρακιά, που σου τσακίζει την ψυχή αλλά που η ουλή της θα κλείσει απ'έξω, και θα είναι πάντα ανοιχτή από μέσα.....Αυτές οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ τελικά...Και είτε είναι αλάτι , είτε είναι άρωμα αυτό που ακουμπάει πάνω, πάντα τσούζουν για να σου θυμίζουν το κόψιμο.
Κάποτε αγάπησα σκέφτεσαι τότε..... πρίν κοπώ, αγαπούσα πολύ...
Και τώρα συνεχίζω να αγαπάω, αλλά τώρα πονάει ! Και έτσι, τώρα τραβάω το χέρι μου μακρυά, το φέρνω στο στόμα και γλύφω την πληγή.......

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Τους ξένους, τους ενώνει το πάθος.
Το πάθος ακολουθείται από την σιωπή,
η σιωπή φέρνει την απομόνωση,
η απομόνωση κουβαλάει μέσα της την αποξένωση
και η αποξένωση,δημιουργεί ξανά ,
δύο ξένους.....

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Αξιον Εστι.....

Το Mesulid, το Xanax, το Lexotanil,
το Lonarid, το Famvir το Saroten,
το Norgesic,το Zantac το Pactens...
Σαν άλλος Ελύτης, γράφω και 'γώ το δικό μου "Αξιον Εστί".. Δεν πάω για Νόμπελ, άλλωστε με την χρήση-κατάχρηση που κάνω, δεν νομίζω οτι και να το άξιζα, θα προφθάσω!!!!Αλλά, προς Θεού μην νομίσετε οτι κοροϊδεύω...
Μέσα σ'αυτά τα πολύχρωμα μικρά χαπάκια, κρύβεται όλος ο πόνος και η πίκρα μιάς ζωής που δεν "πέτυχε στο ψήσιμο", και που την τρώω, γιατί λυπάμαι να την πετάξω.....στα σκουπίδια.
"Αφρίζει - ξ'αφρίζει"... έτσι δεν λέει η παροιμία??? ¨Ετσι κάνω και 'γω λοιπόν. Καταπίνω τα λάθη και τις φοβίες μου, με μεγάλες μπουκιές, αναμασάω τις ανασφάλειές μου, και η ζωή συνεχίζεται....
Μερικές φορές, πιάνω πάτο.... αλλά έχω μάθει πιά, πως τίποτα δεν είναι μόνιμο.
Και έτσι μετά από λίγο, αφού πρώτα ρίξω ενα γερό κλάμα και βγάλω προς τα έξω λίγο απο αυτό το παράπονο που με πνίγει και μου κόβει την ανάσα χρόνια τώρα, μαζεύω το κουράγιο που μου μένει, και ξανασηκώνομαι. Στέκομαι στα πόδια μου, και συνεχίζω.
Ολοι αυτό κάνουμε, δεν πιστεύω οτι κάνω κάτι σπουδαίο...Ολοι το ίδιο δεν κάνουμε τελικά?
Ακόμα και αν πολλοί απο εμάς δεν το ομολογούμε ούτε καν στον εαυτό μας.
Εχω μάθει να ξεχωρίζω στο βλέμμα των ανθρώπων αυτούς που έχουν "πιάσει πάτο". Κάτι στον τρόπο με τον οποίο σφίγγουν τα χείλια τους, σου το λέει. Υπάρχει μιά πίκρα, σαν μικρή ρυτίδα, στην άκρη των ματιών τους.
Δεν μπορείς να την διακρίνεις εύκολα, πρέπει να είσαι και σύ , ένας απο αυτούς.....
Και είναι και αυτό το βλέμμα το αδιαόρατα "φευγάτο"... αυτό, που το ξέρουν μόνο όσοι έχουν "ταξιδέψει "μαζί του.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

Δεν θέλω να μείνω στην ίδια τάξη!!! ΔΕΝ ΘΕΛΩ!!!!!
Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να τελειώσω το σχολείο, ειμαι αργή, πολύ αργή, φαίνεται, δεν "τα παίρνω" τα γράμματα, ή είμαι πολύ τεμπέλα, και βαρυέμαι τα πάντα εύκολα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τελειώσω τίποτα.... η φοβάμαι να πάω σε μεγαλύτερη τάξη.
Το σίγουρο όμως είναι, οτι δεν θέλω να ξανα-μείνω στην ίδια τάξη!!
Τωρα, οποιος άσχετος διαβάσει αυτά που γράφω, θα πει οτι γράφω ασυναρτησίες...... αλλα τελικά, αυτό, το να γράφεις ασυναρτησίες, είναι ο πιό ασφαλής τρόπος.Εξάλλου ποιός με διαβάζει? οπότε, μπορώ να γράφω οτι γουστάρω... αφού βέβαια δεν προσβάλω κανέναν με αυτά.
Τώρα υποτίθεται οτι ποτέ κανένας δεν γράφει μόνο για τον εαυτό του. Ολοι μας κάπου μέσα μας ελπίζουμε οτι κάποια στιγμή κάποιος θα πατήσει το enter και θα μπεί στο τριπάκι μας να δει την παραγωγή μας.
Guess what!!! I'm no exemption.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Still mad..

Εσύ είσαι ακόμα θυμωμένος μαζί μου,και'γω είμαι ακόμα έξαλλη με τον εαυτό μου!!!
Καμμία δυνατότητα επαφής....λοιπόν.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Για οσους πληγωσα, "συγγνωμη"

Νομιζω οτι οταν πληγωνεις αθελα σου καποιους ανθρωπους για τους οποιους νοιαζεσαι και αγαπας, ωφειλεις να δινεις παντα εξηγησεις και να ζητας συγγνωμη.
Δεν ειναι απαραιτητο οτι αυτο θα διορθωσει τα πραγματα, ειναι ομως αναγκαιο για να μπορεσεις να αποδειξεις οτι καταλαβες το λαθος σου.
Δεν γυριζουν πισω οσα εχουν συμβει, και πολλες φορες μπλοκαρουν και την συνεχιση των πραγματων. Ειμαι ετοιμη να υποστω τις συνεπειες, με τον δικο μου τροπο. Καποιοι μπορει να το βρουν δειλο, αλλοι να το θεωρησουν υπεκφυγη, εγω απλα, ετσι αντεχω να αντιμετωπισω τις καταστασεΙς. Γραφοντας στο BLOG μου, χρησιμοποιησα πολλες φορες στοιχεια απο προσωπικα βιωματα, που με λογοτεχνικο τολμω, να πω τροπο τα εφτιαξα ιστοριες φανταστικες. Αυτο δεν κανουν οι συγγραφεις? Δεν τολμαω να συγκρινω τον εαυτο μου με αυτους, αλλα ομολογω οτι απο αυτους το πηρα . Δεν σκεφτηκα οτι οι δικοι μου ανθρωποι θα ταυτιζονταν ισως με αυτα που περιεγραφα μεσα εδω.  Δυστυχως, αυτοι δεν μπορουσαν να το ξερουν, και εγω δεν προεβλεψα να τους προφυλαξω και να τους το πω εγκαιρα. Το λυπαμαι και "συγγνωμη" δεν διορθωνουν τιποτα
Δεν ηξερα πως τα παραμυθια πληγωνουν......... Και το εμαθα πληγωνοντας τους ανθρωπους που με νοιαζουν πιο πολυ! 
cat on a hot tin roof, ζεματισες τις πατούσες σου... Κατεβα λοιπον απο την σκεπη, πηγαινε στη γωνια σου, και αρχισε να γλυφεις τις καμμενες σου πατουσες, μπας και τις γιατρεψεις.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Επέτειος....

20 Φεβρουαρίου 2008.

Πέρασε κιόλας ενας χρόνος! Πόσο εύκολα περνάει ο καιρός! Πόσο δύσκολα περνάει ο χρόνος!
Ενώνονται τα κορμιά μεσα σε μία στιγμή!
Και οι ζωές μας, μπορεί να περάσουν χρόνια και ούτε να ακουμπήσουν!
Δυό ξένοι πάνω στο ίδιο κρεβάτι.
Ενα χρόνο τώρα, συναντιόμαστε για μερικές στιγμές, ανταλλάσουμε την απελπισία μας, και μετά ξανακλεινόμαστε ο καθένας στον κόσμο του και γλείφουμε τις πληγές μας. Και πρίν προλάβουμε να γιατρέψουμε αυτές που ήδη κουβαλάμε ο καθένας μας από πρίν, αρχίσαμε ήδη να κάνουμε καινούργιες ο ένας στον άλλον!
Αύριο, λέω να μήν σου στίψω πορτοκαλάδα……
Ετσι για να σπάσω την συνήθεια που κατάπιε την ευχαρίστησή μου ,του πρωινού μαζί σου.
Μην με "νουθετήσεις" πάλι, μην βρείς κάτι για να μου κάνεις παρατήρηση!
Αν αντέχεις, κοίτα με στα μάτια να δείς ποιά πραγματικά είμαι, και δώσε μου μόνο ένα φιλί.
Με ξέρεις καθόλου?
Με έμαθες έστω και λίγο μέσα σε αυτόν τον χρόνο?
Σου πέρασε ποτέ απο το μυαλό να με δείς έτσι όπως είμαι και να με δεχτείς σαν τέτοια?
Στείλε μου ένα μήνυμα στο κινητό.
Σαν αυτά που μου έστελνες ένα χρόνο πρίν!
Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός δά, δεν μπορεί να τα ξέχασες!
Δεν θέλω τα ίδια τα περσινά, θέλω κάτι που να μου αποδείξει πως “πήραμε” ό ένας από τον άλλον μέσα σε αυτόν τον χρόνο!
Κάτι, πέρα απο την συνήθεια. Κάτι από αυτά τα μαγικά που μοιράζονται οι εραστές, και όσοι πραγματικά αγαπιούνται.
Η αγάπη χτίζεται αγάπη μου!
Το ξέρουμε και οι δυό αυτό. Δώσε μου ένα σημάδι πώς έχουμε και τα υλικά και το σχέδιο.
Και άσε τις αλλαγές να τις βρούμε  στο δρόμο....

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

VALENTINE'S DAY

VALENTINE'S DAY! Μια μέρα, που οι ερωτευμένοι ΔΕΝ την χρειάζονται έτσι και αλλοιώς, και που οι υπόλοιποι,την σιχαίνονται γιατί τους πονάει.......

Valentine's Day

Valentine's Day today...
Ενα χρόνο παρά πέντε μέρες σου πήρε αγάπη μου! 360 ημέρες δηλαδή.
Να με ερωτευτείς και να με ξε-αγαπήσεις!
Είχε μόλις περάσει η μέρα των ερωτευμένων όταν με ερωτεύτηκες???και έλεγες πως δεν το πίστευες οτι μπορεί να σου συμβεί κάτι τέτοιο, "κάτι" τέτοιο όπως ήμουν "έγώ", και σήμερα, 360 μέρες μετά, "ανήμερα" Valentine's Day, ξύπνησες το πρωί, έτοιμος για καυγά, έκανες την "παρατηρησούλα" σου όταν παίρναμε πρωινό, έτσι, για να φύγεις για την δουλειά έχοντας πεί την κουβεντούλα σου, και "¨ετσι", για να μου "φτιάξεις"και την δική μου την μέρα....
Εκλεισα την πόρτα πίσω σου, βλέπεις, ακόμα κατεβαίνω μαζί σου στο γκαράζ και σε ξεπροβοδίζω, έψησα τον καφέ μου και πήρα τις εφημερίδες.
Και θυμήθηκα ένα παιδικό μου φίλο που δεν ζεί πιά που μου έλεγε οτι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας, αλλά, ζούμε και όλη μας την ζωή μόνοι!
Τότε τον έβρισκα κυνικό. Τώρα δεν μπορώ πιά να τον βρώ να του πώ πώς είχε δίκιο!
Ακούω στο ραδιόφωνο τραγούδια αγάπης και πάθους, ακούω τους εκφωνητές, να μιλάνε για έρωτα αγάπες και λουλούδια....
Λουλούδια από αυτά που δεν μου φέρνεις πιά ποτέ!
Αυτά, που δεν προλάβαιναν μόλις 300 μερες πρίν, να μαραθούν στο βάζο μου.
¨Επεσαν και αυτά "θύματα" της συμβίωσης και της "οικιακής οικονομίας".... Οπως και τα χαμηλά φώτα που άναβα στο σπίτι μου για να φτιάξω ατμόσφαιρα περιμένοντάς σε να γυρίσεις.
Και που τώρα τα σβήνεις μόλις μπείς στο σπίτι και ταυτόχρονα με το φιλί που μου δίνεις, γιατί "δεν χρειάζονται"...
Ξέρεις κάτι αγάπη μου??? Εσύ δεν τα χρειάζεσαι ίσως. Εγώ τα χρειάζομαι ακόμα, και δεν έχεις το δικαίωμα να αποφασίσεις εσύ για μένα.
Εχω αρχίσει να θυμώνω αγάπη μου! Εχω αρχίσει να τα "παίρνω" στο κρανίο...
Ισως γιατί, εγώ , θάθελα να είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου, και σύ δεν με αφήνεις!
Γιατί εγώ δεν θέλω κάποιον να με "στρώσει" στην ζωή μου! Θέλω κάποιον να με "κανακέψει" και να με "χαλάσει". Το στρώσιμο , μου το κάνει η ίδια η ζωή, επί 49 συναπτά έτη.......
"Total eclipse of the heart"τραγουδά η Bonnie Tyler στο ραδιόφωνο. Να και μιά αλήθεια από αυτή την μέρα....
Εγώ τραβάω μιά τζούρα από το τσιγάρο μου, πίνω μιά γουλιά απο τον καφέ μου και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω την μέρα μου.
Μιά μέρα σαν όλες τις άλλες, μια μέρα λίγο, κάπως, ξεχωριστή.....

P.S. Τον κατάλογο με τα πράγματα που έχω να κάνω σήμερα, ξέρεις, αυτόν που με έβαλες να φτιάχνω , κάπου τον έβαλα....και τον έχασα!!!!!!!!
HAPPY VALENTINE'S DAY MY LOVE.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Οταν δεν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια, θυμώνεις με αυτον που σου την δείχνει...

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Καμμιά φορά, ο πόνος που θάβουμε μέσα μας αντί να τον βγάλουμε σαν θυμό, μπορεί να γίνει και διαμάντι...

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

-Δεν σταματάς ποτέ?
-Ποτέ! Δεν μπορώ να σταματήσω.
-Και δεν κουράζεσαι?
-Δεν έχω άλλη επιλογή.... I have to keep going. Αν σταματήσω, χαθήκατε όλοι σας.
-Για μας το κάνεις δηλαδή? Εσένα δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις?
- Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι! Τι πάει να πεί μου αρέσει? Αυτό είμαι φτιαγμένος να κάνω. Γι' αυτό υπάρχω. Τί λόγο ύπαρξης θα είχα αλλοιώς...?
- Τι λόγο ύπαρξης έχουμε οι υπόλοιποι? Κάτι ανάλογο θα έχεις και εσύ.
- Δεν είναι το ίδιο σου λέω. Κοίτα, εσείς γεννιέστε και πεθαίνετε, εγώ απλά μετράω τις μέρες σας.
Εσείς πληγώνετε και πληγώνεστε, εγώ μετράω και μετρώντας, γιατρεύω τις πληγές σας.
- Ναι... καλά τώρα.. σε λιγο θα μας πεις οτι σου χρωστάμε και χάρη.
-Χάρη όχι, δεν μου χρωστάτε. Σας χρεώνω κανονικά, καμμιά φορά και με το παραπάνω. Τίς βλέπεις αυτές τις ρυτίδες στο κούτελό σου? Η πληρωμή μου είναι. Και τίς άλλες, αυτές γύρω από τα σφιγμένα σου χείλη. Και αυτές χρεωστούμενα. Ας πούμε" δίδακτρα" ζωής......
Τελικά, "ο χρόνος είναι χρήμα"....

Ο χρόνος μετράει....

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

Εγώ πιστεύω, πώς για το είδος των ειδήσεων που ακούμε, φταίει που τελείωσε η "Βέρα στο δεξί"......

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Πριγκίπησα για παραμύθι που δεν υπάρχει...

Κατέβηκα την Κηφισσίας σφαίρα.
Έπρεπε να σου "μιλήσω". Είχαμε πολύ καιρό να "τα πούμε" οι δυό μας.
Έβαλα το τριαντάφυλλο στο βάζο, κάθησα στο μάρμαρο, τυλίχτικα στο παλτό μου γιατι έκανε κρύο σήμερα και κοίταζα το όνομά σου χαραγμένο πάνω στην πλάκα.
-"Λέγε"! σου είπα.
'Πές μου ", τι να κάνω.
Μίλα γαμώτο ... Γιατί δεν μου μιλάς;
Μόνο να μου λες "κοιμήσου και παρήγγειλα στην Πόλη τα προικιά σου " ήξερες , και να μου τραγουδάς και να με νανουρίζεις...... και με φίλαγες, και με κανάκευες...
Τώρα που πρέπει να παλέψω με τα θηρία και να βρώ το δίκιο μου τι θα τους πώ;
" Σας έκανα καλά παιδιά", μου είπες λίγο πριν ξεψυχήσεις.
Και 'γώ, σε κραταγα αγκαλιά και σε φιλούσα στο μέτωπο και σε ησύχαζα εκεί που πάλευες με τον Χάρο.
Και δεν φοβόμουν, γιατί ακόμα σε είχα δίπλα μου, και με στήριζες.
Μου φύσηξες στις τρείς τελευταίες ανάσες σου, όλη την δύναμη της ψυχής σου, και μ' άφησες.
"Στην Βενετιά τα ρούχα σου, και τα διαμαντικά σου"...
Και η ζωή, θηρίο άγριο, να με περιμένει στην γωνία... Και τα βράδια, δεν με νανουρίζει κανένας πιά...
-"Πές μου! " σου'λεγα καθισμένη στο μάρμαρο.
-"Πές μου!"
Είχα ξυλιάσει από το κρύο, είχε παγώσει ο κώλος μου, περνούσε ο κόσμος και με έβλεπε περίεργα, και 'γώ με πείσμα παιδιάστικο, αυτό το πείσμα που τόσα χρόνια δεν στο φανέρωνα, για να δείχνω "καλό κορίτσι"στεκόμουν εκεί, και περίμενα να μου απαντήσεις.
Έφυγα κάποια στιγμή.
Περπάτησα αργά μεχρι το αυτοκίνητο, μπήκα μέσα και άναψα την μηχανή για να ζεσταθώ. Πάτησα το κουμπί του ραδιοφώνου, και ...
Σ' άκουσα να μου ψυθιρίζεις σιγά, μαλακά, με τον τρόπο σου , αυτό που περίμενα να μάθω.
" Αλλο κλάμα, δεν θα ρίξω, φτάνει αυτό τ'αποψινό"...
"μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκεανό"...
Μου γέμιζες τα πνευμόνια μου με το τραγούδι, μου φούσκωνες την ψυχή μου, μου'δειχνες αυτό που έπρεπε να κάνω, αυτό που τελικά μού το είχες μάθει, απο μικρό παιδί, και που άδικα τόση ώρα σε κατηγορούσα πρίν!
Εσύ μου το έχεις μάθει, να φουσκώνει η ψυχή μου απο το τραγούδι, να γεμίζω ολόκληρη, απο την ζεϊμπεκιά, και να παίρνω δύναμη, σηκώνοντας τα χέρια μου ψηλά, προς τον ουρανό.
Μπορεί τελικά το παραμύθι να μην υπάρχει, αλλά πού ξέρεις; ίσως, και να βγεί αληθινό.
Ομως, πατέρα μου, εγώ θα στο χρωστάω και σ' ευχαριστώ, που με μεγάλωσες "πριγκήπισα"...