Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 39. "BLUE MOON"...

Φεύγεις κι' εσύ αγάπη μου!
Ζήσαμε μαζί 365 μέρες, και τώρα, σε λίγες ώρες με εγκαταλείπεις, όπως και όλοι οι άλλοι.
Μέσα σ'αυτό τον χρόνο, μ'έκανες να πονέσω, πολύ, να κλάψω, πολύ, αλλά και να γελάσω κάποιες στιγμές.
Με αφήνεις, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, λίγο πιό σοφή, λιγάκι πιο πικραμένη, βλέπεις, η πίκρα δυστυχώς είναι αθροιστική! Και αναγκαστικά, ένα χρόνο πιό μεγάλη.
Μου αφήνεις στον ουρανό, ένα τεράστιο, ολόγιομο, φωτεινό φεγγάρι.
Για συντροφιά και οδηγό, στα σκοτάδια του καινούργιου που μπαίνει στη ζωή μου.
Θα μου δείξει αραγε τον δρόμο ο επόμενος; Η θα πρέπει πάλι μόνη μου να βρω την άκρη;
Ζήσαμε μαζί στιγμές μοναδικές αυτό τον χρόνο.
Μου τις χάραξες σαν τατουάζ στο κορμί και στη ψυχή μου!
Και έτσι, θα τις έχω πάντα μαζί μου απο 'δω και μπρός. Μαζί με όλες τις άλλες που μου άφησαν και οι υπόλοιποι.
Κρέμασα πάνω από την εξώπορτά μου ενα κλαδί από "γκύ και ού" και θα περιμένω απο κάτω,να με φιλήσει ο επόμενος, καθώς θα ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, οταν θα γυρίσω πιά, αργά το βράδυ.
Θα είναι ενα γλυκόπικρο μοναχικό φιλί, που θα έχει την γεύση του ποτού και των τσιγάρων της βραδυάς, ανακατεμένα μαζί με την ελπίδα της μέρας πού θα ξημερώνει.
Και, μπορεί και να προλάβει να πέσει πάνω του καμμιά αχτίδα αυτού του υπέροχου φεγγαριού που εκείνη την ώρα θα δύει...

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 38. "Other people's sheets"...

Υπάρχει ενα κομμάτι της πόλης που μένει πάντα ξύπνιο, ο,τι ώρα της νύχτας και να'ναι.
Είναι αυτό που περιμένει κρυμμένο στο σκοτάδι, υπομονετικά, όπως τα ζώα της νύχτας, για να αρπάξει την κατάλληλη στιγμή το θήραμά του.
Ετσι σε περιμένω και 'γω αγάπη μου.
Κρυμμένη στο σκοτάδι, γιατι είμαι ζώο της νύχτας...
Και τη νύχτα Σε Θέλω!
Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά, να κουρνιάσουμε ο ένας μέσα στην αγκαλιά του άλλου και να μείνουμε έτσι μέχρι το πρωί.
Δεν με νοιάζει αν το πρωί σηκωθούμε ο καθένας από την απέναντι μεριά του κρεβατιού, ούτε αν θα χαθούμε μέσα στον κόσμο σαν δυό ξένοι, τραβώντας ο καθένας τον δρόμο του.
Τη νύχτα, σε θέλω δικό μου...

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 37. "ΤΩΡΑ ΣΕ ΘΕΛΩ!"

ΤΩΡΑ!
Δεν θέλω νάρθεις αύριο, δεν θέλω να μου πεις πότε θάρθεις!
Θέλω να μου χτυπήσεις το κουδούνι μεσ'την νύχτα, ετσι στα ξαφνικά, οταν θα κοιμάμαι.
Χωρίς να το ξέρω.
Χωρίς να το περιμένω.
Να χτυπήσεις το κουδούνι, κι' όπως θα σου ανοίξω μισοκοιμισμένη και ξαφνιασμένη, να χωθείς μεσ' το κρεβάτι μου και να μην προλάβω να ξυπνήσω άλλο, παρά μόνο το πρωί, μεσ' την αγκαλιά σου.
Θέλω να ξυπνήσω από την μυρωδιά της κολώνιας σου οταν θα ξυρίζεσαι στο μπάνιο το πρωί.
Να με φιλήσεις φεύγοντας, και 'γω, να πάρω στροφή μέσα στα ανακατωμένα σεντόνια και οταν ακούσω την πόρτα να κλείνει πίσω σου, να χαμογελάσω σαν να βλέπω όνειρο, ενω θα συνεχίσω να κοιμάμαι.
Κι' οταν ξυπνήσω μετά από ώρα πιά, να μην ξέρω αν ήταν ψέμματα ή αλήθεια, αν το ονειρεύτηκα ή το έζησα ολο αυτό τελικά...

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 36. "ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ"...

Θυμάσαι την τρέλλα που μας είχε κυριεύσει αγάπη μου;
Ουτε στιγμή δεν αντέχαμε μακρυά ο ένας από τον άλλον.
Και υπήρχαν μέρες ολόκληρες που ούτε να μιλήσουμε δεν μπορούσαμε!
Δάγκωνα τα χείλια μου από την απελπισία και τη λύσσα! Τα μάτωνα!
Νόμιζα πως τρελλαινόμουν!
Εσφιγγα τα χέρια μου ανάμεσα στα πόδια μου όλη την νύχτα για να μην φωνάξω από την λαχτάρα μου για την ανάγκη σου!
Πεταγόμουν από το κρεβάτι στη μέση της νύχτας, και στριφογύριζα στο σπίτι σαν τρελλή. Και η απουσία σου, με κυνηγούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο και έπαιζε με τα νεύρα μου!
Και μετά, κάποια στιγμή, κάποια μέρα, ερχόσουν, και έπεφτα μέσα στην αγκαλιά σου και τα ξέχναγα όλα.
Ούτε θυμάμαι πως ανεβαίναμε τα σκαλιά για να βρεθούμε στο κρεβάτι μας, Προλαβαίναμε άραγε πάντα να φτάσουμε μέχρι εκεί;
Κι'όταν έφευγες πάλι, έπεφτα σε ενα βαθύ ύπνο για να μην σκέφτομαι την έλλειψή σου από δίπλα μου.
Και το πρωί, οταν έψηνα τον καφέ μου, περίμενα να πιώ την τελευταία γουλιά, για να γυρίσω μετά το ντελβέ και να κοιτάξω στα σχέδια που είχε κάνει αν θαρχόσουν ξανά και πότε.......
Πόσους καφέδες ήπια έτσι; Πόσα τσιγάρα κάπνισα περιμένοντάς σε;
Πόσες φορές είπα πως πρέπει να τελειώσει το μαρτύριο αυτό;
Πόσες φορές αναρωτήθηκα γιατί το άρχισα αφού το ήξερα;
Και μετά έβλεπα το γυμνό κορμί σου πάνω στο κρεβάτι παραδομένο μετά τον έρωτα και ήξερα όλες τις απαντήσεις, και τις καλές και τις κακές.
Ολες ήταν εκεί!
Γραμμένες πάνω σ'αυτή την πλάτη που λάτρεψα από την πρώτη φορά και χάραζα με τα δάχτυλά μου, στη κάθε δική μας μοναδική στιγμή.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 35. "CATERWAULING".....

Ξέρεις τι σημαίνει αυτό αγάπη μου?
Δεν θα σου πω!
Θα σε αφήσω να το διαπιστώσεις... μόνος σου!
Πόσο καιρό έχεις να μου αφιερώσεις?
Για πόση ώρα θα μπορούν τα χέρια μου να σε χαρτογραφούν;
Ποιούς καινούργιους δρόμους προλαβαίνω να χαράξω στο κορμί σου απόψε;
Και πόσος άγνωστος θα μείνει ακόμα Κόσμος για να τον ανακαλύψουμε αργότερα;
Και άμα τελειώσουμε ετούτον εδώ τον πλανήτη θα πάμε σε άλλο αστέρι;
Πότε θα μάθω;
Θα μου πεις άραγε ποτέ; Και αν μου πείς, θα λες αλήθεια;

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 34. "TEARS"...

Οταν με γνώρισες, μου υποσχέθηκες να πάρεις από τα μάτια μου αυτή τη σκιά της μελαχγολίας και της θλίψης που είπες, οτι έβλεπες.
Δεν μου είπες όμως, οτι σκόπευες να τα κάνεις να γεμίσουν με δάκρυα...
Καλά Χριστούγεννα αγάπη μου, να περάσεις καλά, όπου και αν είσαι!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 33. "Salome".....

Οι αξιωματικοί της φρουράς, της έφεραν το κεφάλι του πάνω στον ασημένιο δίσκο.
Τα μάτια του ήταν κλειστά σαν να ονειρευόταν και τα χείλη του ήταν ακόμα ζεστά. Μιά σταγόνα αίμα, είχε κυλήσει από τον κομμένο λαιμό, και είχε λερώσει το κάτασπρο σεντόνι με το οποίο ήταν τυλιγμένο το κεφάλι.
Πήρε στα χέρια της το άψυχο πρόσωπο, πλησίασε το δικό της στα ζεστά ακόμα  χείλη του, έσκυψε, και ακούμπησε τα δικά της πάνω τους.
Το πρόσωπό της είχε μια έκφραση απελπισίας και σατανικής ηδονής μαζί.
"Τα φίλησα τελικά τα χείλη σου Ιωάννη", ψιθύρισε με τα μάτια της πλημμυρισμένα από τα δάκρυα. "Μπορεί να χρειάστηκε να σε σκοτώσω, αλλά τα φίλησα"!
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τρέλα του έρωτα και του πάθους αγάπη μου;
Σηκώθηκες από το τραπέζι και ετοιμάστηκες να φύγεις.
Δεν θα μπορούσα να σε σκοτώσω για να σε έχω δικό μου!
Αλλά, μαζεύοντας τα άδεια πιάτα από το τραπέζι, πήρα το ποτήρι σου, το έφερα αργά, ηδονικά στα χείλη μου έγλειψα όλη του την περίμετρο και τελικά, με μιά απερίγραπτη αίσθηση ευχαρίστησης, ήπια την τελευταία σταγόνα του κρασιού που είχε μείνει μέσα.
Μπορεί να μην σε φίλησα οταν σε καληνύχτισα, αλλά, αυτή η τελευταία γουλιά του ποτηριού σου, άξιζε για μένα, όσο και τα εφτά πέπλα του χορού της Σαλώμης...

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 32. "CHRISTMAS BLUES"...

Αλλες φορές είναι δύο, αλλες τρείς, ή τέσσερεις μέρες πρίν από τα Χριστούγεννα.
Ο χρόνος μπορεί να διαφέρει, η μελαγχολία και η θλίψη, είναι πάντα η ίδια.
Μπορεί να φταίει που δεν περιμένω τον Αγιο Βασίλη πιά, μπορεί πού, όσο και αν κοιτάζω στον ουρανό, δεν μπορώ να βρώ το δικό μου χριστουγεννιάτικο αστέρι.
Μπορεί ακόμα, που, όσους βάτραχους και αν φίλησα στη ζωή μου, οι πρίγκηπες που βγήκαν απ'αυτούς, ηταν χειρότεροι και απο εφιάλτες...
Για κάποιο λόγο, το δικό μου χριστουγεννιάτικο παραμύθι, δεν σταματά στις φωτισμένες βιτρίνες και στα χρυσαφένια περιτυλίγματα των δώρων, αλλά πάντα τελειώνει με "το κοριτσάκι με τα σπίρτα."
Δεν θέλω πιά αγάπη μου να ανάβω τα σπίρτα περιμένοντας να έρθεις και προσπαθώντας να κρατηθώ ζεστή.
Φέτος, με το τελευταίο μου σπίρτο, θ'ανάψω το πουράκι μου.
Θα το ρουφήξω μέχρι την τελευταία του τζούρα, αυτή που σχεδόν σου καίει τα δάχτυλα...
Και μετά, θα γυρίσω σπίτι μου να χωθώ στο κρεβάτι μου.
Θα πάρω αγκαλιά το αρκουδάκι μου και θα σ'ονειρευτώ, έτσι όπως εγώ σε θέλω και οχι έτσι όπως είσαι στην πραγματικότητα εσύ...

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER... LETTER 31."Κωνσταντινούπολη"...

Απ΄το παράθυρο του δωματίου μου,βλέπω τα πλοία να πηγαινοέρχονται από το Μαρμαρά στο Βόσπορο και στον Κεράτειο. Αναβοσβήνουν τα φώτα τους και η νύχτα φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Στο διπλανό δωμάτιο,η φίλη μου κοιμάται βαθειά,εξαντλημένη από τον ολοήμερο ποδαρόδρομο και τις ατέλειωτες ώρες στο παζάρι των μπαχαρικών.
Απίθανες μυρωδιές,μεθυστικές,ικανές να σε μαγέψουν και να σε κρατήσουν αιχμάλωτό τους εκεί μέσα για πάντα.
Στο δικό μου στενό,μονό κρεβάτι,η σκέψη σου και εγώ παλεύουμε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο,να χωρέσουμε και να αντέξουμε τη νύχτα.
Μα,δεν μ'αφήνεις σε ησυχία!
Σε κάθε μου κίνηση λές και νοιώθω την ανάσα σου καυτή πάνω στη σάρκα μου.
Εχεις καταλάβει κάθε σπιθαμή του μυαλού και του κορμιού μου,και δεν μπορώ να ησυχάσω!
Κωνσταντινούπολη Βασιλεύουσα!
Κωνσταντινούπολη Αιώνια Ερωμένη!
Μιά πόλη που την κούρσεψαν μεσ'τους αιώνες,άπειροι κατακτητές.
Που πέρασαν από πάνω της και άφησαν ο καθένας τους τα σημάδια του πάνω της,αλλά εκείνη κατάφερε και κράτησε πάντα τον δικό της χαρακτήρα και μυστήριο.
Κάπως ετσι νοιώθω και εγώ τώρα.
Σε νοιώθω να με πλησιάζεις...
Αντιστέκομαι,αλλά παράλληλα ξέρω,πως,η Κερκόπορτα υπάρχει.
Και είναι πάντα εκεί,ανοιχτή για τον κατακτητή...

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 29. "ΤΑ ΦΑΝΕΛΕΝΙΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ"...

Μαλακό, ζεστό φανελένιο ύφασμα, σε καρώ κόκκινο και πράσινο χρώμα.
Τα χειμωνιάτικα σεντόνια της εργένικης ζωής μου, στρώθηκαν ξανά στο κρεβάτι μου αγάπη μου.
Πόσο καιρό είχα να τα στρώσω?
Οσο κοιμόμασταν μαζί, η ζέστη του κορμιού σου ήταν αρκετή για να με κρατάει, σαν γάτα πού γουργουρίζει από ευτυχία, δίπλα σου, χωρίς να τα χρειάζομαι.
Τώρα το κρεβάτι είναι μέγαλο και κρύο.
Εσύ δεν είσαι πιά δίπλα μου και η ζεστή και μαλακή αίσθηση της φανέλας, είναι το μόνο πραγμα που μπορεί να με κρατήσει ζεστή τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που κοιμήθηκες σπίτι μου.
Ημουν εργένισσα και τότε και το κρεβάτι είχε στρωμένα αυτά τα ίδια σεντόνια....
Οπως τα κορμιά μας αγκαλιάστηκαν για πρώτη φορά και ενώσανε τον ιδρώτα του πόθου και του πάθους μας, τα σεντόνια ποτίστηκαν με τον έρωτά μας.
Την επόμενη το πρωί, φιλώντας με καθώς έφευγες για την δουλειά σου, μου ζήτησες να τα αλλάξω με λεπτά βαμβακερά γιατί το βράδυ, είχες "σκάσει" από την ζέστη....
Χτές το βράδυ, όταν ξάπλωσα ξανά επάνω τους μετά από τόσο καιρό, διαπίστωσα πως κάτι από την μυρωδιά μας, έχει μείνει ακόμα στην ύφανσή τους...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 28. "LONDON WEEKEND".

Με άφησε το ταξί έξω από τη πόρτα σου. Και σύ, στεκόσουν ήδη στα σκαλοπάτια και με περίμενες...
"Γειά", σου είπα για να σπάσω την αμηχανία της στιγμής.
Μου χαμογέλασες, και σκύβοντας να πάρεις την βαλίτσα μου, μου έδωσες ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.
Μπήκαμε στο σπίτι και αγκαλιαστήκαμε χωρίς να μιλάμε.
Μιλούσαν τα μάτια μας, τα χέρια μας που ήταν πλεγμένα,μιλούσαν τα κορμιά μας που είχαν γίνει ένα...
Ωρες αργότερα, με ενα ποτό και ενα πουράκι, ξαπλωμένοι στον καναπέ, ακούγαμε μουσικές που ήταν κομμάτια της ζωής μας, και μέσα από αυτές,μαθαίναμε ο ένας για τον άλλον, ο,τι δεν είχαμε προλάβει να πούμε μέχρι τότε.
Περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι πιασμένοι χέρι χέρι,πάντα σιωπηλοί.
Την κουβέντα μας, την έκανε ο Τάμεσης, που κυλούσε δίπλα μας.
Γυρίσαμε στο σπίτι.Και μείναμε για το υπόλοιπο της νύχτας και της επόμενης μέρας αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι και πάντα λιγομίλητοι.
Οι σιωπές μας έλεγαν ο,τι χρειαζόταν να ειπωθεί.
Πόσο καιρό γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον? Πόσο καλά μας ξέραμε?
Εκείνη τη στιγμή, δεν το ξέραμε.
Το μάθαμε πολύ αργότερα...
Την Κυριακή το πρωί , πριν φύγω για το αεροδρόμιο, σου αγόρασα ένα λουλούδι μέσα στη γλάστρα του.
Σου ζήτησα να του δώσεις όνομα και να το προσέχεις.... Να του μιλάς και να το αγαπάς, για να μπορεί να ανθίζει συνέχεια.
Μου το υποσχέθηκες. Και 'γω, μ'αυτή σου την υπόσχεση στα χείλη μου σαν αποχαιρετιστήριο φιλί, πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΣΚΟΡΠΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. " ΠΑΛΗΕΣ ΠΛΗΓΕΣ "

Καινούργιος μήνας, παληές πληγές!
Πληγές που τελικά, δεν γιατρεύονται τόσο εύκολα όσο νομίζουμε, ή  όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Και είναι πάντα εκεί, κρυμμένες, μουδιασμένες μέσα μας, να περιμένουν να πέσει η άμυνα του οργανισμού μας, για να μας ξαναπονέσουν.
Τίποτα δεν πονάει πιό δυνατά και πιό πολύ από την παληά πληγή!
Τον καινούργιο πόνο, επειδή δεν τον ξέρεις, όταν έρχεται , μπορείς να τον αντιμετωπίσεις.
Ομως, τον γνώριμο, αυτόν που σε έχει ξαναπονέσει, δεν τον αντέχεις!
Γιατί ξέρεις πως θάρθει και θα σε τσακίσει.
Και αυτό, δεν αντέχεται!
Οταν δεν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια, θυμώνεις με αυτόν που σου τη δείχνει.
Και όταν σου την δείχνει ο ίδιος σου ο εαυτός, τότε, κόβεσαι στα δύο...
Και τσακίζεις...

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

ΣΚΟΡΠΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ " ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ "..........

Ενα τόσο δα κομματάκι της λείπει..... Με κοιτάει από ψηλά και μου χαμογελάει.... αλλά κάτι της λείπει, και το ξέρει και αυτή όσο και 'γώ.
Σχεδόν ολοστρόγγυλη, σχεδόν όμως!
Λείπει αυτό το λίγο, το ελάχιστο , που όμως κάνει την διαφορά.....
Οπως και με 'μας.....
Κάτι έλειπε. Πάντα κάτι έλειπε, και ας μην φαινόταν, εγώ το ένοιωθα, το ήξερα, και δεν μπορούσα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.......
Αυριο θα είναι Πανσέληνος. Ακόμα μία, μακρυά σου.
Αφού αντέχεις να την κοιτάξεις χωρίς εμένα, αντέχω και ΄γώ.......
Ολοι το ίδιο φεγγάρι κοιτάμε τελικά αγάπη μου!

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 27. "Ενας Μικρός Πρίγκηπας"

Πού είσαι απόψε Μικρέ μου Πρίγκηπα?
Σε ποιό αστέρι βρίσκεσαι?
Βλέπω την αστερόσκονη να πέφτει από τον ουρανό,και ξέρω πως την ρίχνεις εσύ, για μένα.
Απλώνω τα χέρια μου και πέφτει πάνω μου, με πασπαλίζει, όπως η  ζάχαρη άχνη  τους κουραμπιέδες.... και τρελλαίνομαι από την γλύκα....
Μ'αρέσει που ξενυχτάς μαζί μου.
Κοιτάω τα αστέρια ψηλά στον ουρανό και σου χαμογελάω, όπου και αν βρίσκεσαι.....σ'όποιο αστέρι και αν κατοικείς...
Δεν θα κατέβεις ποτέ στη Γη να με βρείς, αλλά δεν με νοιάζει, μου αρκεί που κάθε φορά που κοιτάω τον ουρανό ξέρω πως με βλέπεις από ψηλά, με νοιώθεις, με σκέφτεσαι, με νοιάζεσαι....
Είμαι η αλεπού που εξημέρωσες, και τώρα πιά, δεν είμαι σαν τις άλλες αλεπούδες... Τώρα εμείς οι δύο έχουμε κάτι που οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν.... Εχουμε τη δικιά μας αλήθεια....

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 26. "ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ"...

Πρώτα κοιταχτήκαμε στα μάτια!
Μετά, χαμογελάσαμε και οι δύο ταυτόχρονα ο ένας στον άλλον.
Σταθήκαμε ένα λεπτό αμήχανοι, και ύστερα, αγκαλιαστήκαμε.
Με μιά βαθειά, ζεστή αγκαλιά, που είχε μόνο αγάπη και νοσταλγία μέσα της.
Πόσα χρόνια είχαμε να δούμε ο ένας τον άλλον?
Πόσα πράγματα είχαν συμβεί εν τω μεταξύ στις ζωές μας?
"Δεν έχεις αλλάξει καθόλου" είπαμε και οι δύο μαζί, και σκάσαμε στα γέλια.....
Είναι αλήθεια! Δεν έχουμε αλλάξει. Μεγαλώσαμε, αλλά δεν έχουμε αλλάξει.
Καθήσαμε να πιούμε ενα καφέ, να τα πούμε...
Τι να πρωτοπούμε!
Γάμοι, διαζύγια, παιδιά, δουλειές.
Δρόμοι που μας οδήγησαν αλλού τον καθένα μας.
Και η στιγμή, που μας έφερε να πέσουμε ξανά ο ένας πάνω στον άλλον.
Σού'πιασα το ένα χέρι, μού'πιασες το άλλο. Τα χέρια μας πλέχτηκαν για λίγο.
Μείναμε έτσι, αμίλητοι για μερικά λεπτά...
"Δεν θέλω να σε ξαναχάσω", "μου είσαι πολύτιμος, πάντα μου ήσουν", σου είπα φεύγοντας.
Μπήκα στο αυτοκίνητό μου, και τράβηξα τον δρόμο μου.....

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 25. "ΠΟΙΟΣ ΑΠ'ΟΛΟΥΣ ? "...

Ποιός απ' όλους είσαι αγάπη μου?
Ποιός είσαι πραγματικά?
Είσαι κάποιος από αυτούς που αγάπησα?
Κάποιος από αυτούς πού μοιράστηκα μαζί τους τις νύχτες και το κρεβάτι μου?
Τα όνειρά μου και κάποιο κομμάτι της ζωής μου?
Τους φόβους και τις λαχτάρες μου?
Τα μυστικά της ψυχής μου?
Πέρασες πάνω από το κορμί μου και με σημάδεψες ή γλύστρισες μαζί με το νερό και το σαπούνι κάτω από το ντούς μετά τον έρωτα?
Οποιος και αν είσαι, ο,τι και αν είχαμε, από σένα διάλεξα να θυμάμαι μόνο μερικές στιγμές....
Μοναδικές στιγμές!
Αυτές πού πιά, μπορούν στο μυαλό μου να διαρκέσουν για πάντα.
Ολες τις άλλες, δεν τις θυμάμαι , όπως δεν μπορώ να θυμηθώ πιά, ούτε την χροιά της φωνής σου ή τη γεύση των χειλιών σου...
Δεν είμαι σίγουρη οτι θα σε ξεχωρίσω μέσα στο πλήθος.
Οταν κλείνω τά μάτια μου και σε φέρνω στο νού μου,το μόνο που μπορώ να δώ από σένα, είναι μιά σκιά....
Και ασυναίσθητα, απλώνω το χέρι μου και ανάβω το φώς.......

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 24. "ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ".....

Χριστούγεννα στη Βιέννη.
Οι δύο μας, στο Sacher.
Να τρώμε βραδυνό και να αποτελειώνουμε το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί, μαζί με ενα κομμάτι από την περίφημη τούρτα.
Με ενα κουτάλι!
Δεν χρειαζόμασταν δεύτερο...
Μιά μπουκιά εσύ, μιά μπουκιά εγώ......
Είχαμε μείνει οι δύο μας πιά στο εστιατόριο, μας περίμεναν να τελειώσουμε για να κλείσουν...
Εξω, είχε αρχίσει ήδη να χιονίζει πυκνά και το σπίτι ήταν αρκετά τετράγωνα μακρυά για τα τακούνια και το μεταξωτό μου φόρεμα.
Πήρες το πιάτο με το μισοτελειωμένο γλυκό και μού'δωσες τα ποτήρια μας. Κατευθύνθηκες προς την ρεσεψιόν και με αυτή την τραγουδιστή, βιεννέζικη προφορά σου, ζήτησες ενα δωμάτιο για το βράδυ.
Οταν σε ρώτησα τι τους είπες, μου απάντησες πως, τους εξήγησες οτι , για μένα, ήταν πολύ μακρυά και πολύ κρύο να περπατήσω μέχρι το σπίτι μας.
Βρεθήκαμε στη σουϊτα μας λίγα λεπτά αργότερα.
Δεν θυμάμαι αν τελειώσαμε το γλυκό και το κρασί μας τελικά...
Οταν ξυπνήσαμε το πρωί, η Βιέννη ήταν σκεπασμένη με πάνω από δέκα πόντους χιόνι, ντυμένη στα άσπρα, και 'μείς, πήραμε τελικά ταξί για να μας πάει στο σπίτι.....

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. Letter 23. "Στα Θερινά τα Σινεμά ".....

Είχαμε ήδη ζαλιστεί από την μυρωδιά του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου, που ερχόταν από κάποιο μπαλκόνι....
Καλοκαίρι, στην καυτή Αθήνα, με μιά υποψία δροσιάς, απο τα λίγα λουλούδια του καλοκαιρινού σινεμά πού όμως δεν ήταν ικανή να σβήσει την κάψα της δικής μας λαχτάρας του ενός για τον άλλον.
Και το έργο που βλέπαμε, μάλλον χειροτέρευε την κατάσταση.....
Φύγαμε στις "πέντε" εβδομάδες, δεν καταφέραμε να δούμε και τις "εννιάμιση"......
Φτάσαμε στο σπίτι τρέχοντας, σταματήσαμε το ασανσέρ ανάμεσα στον τέταρτο και τον πέμπτο όροφο.
Εχουν μιά τρομερή γοητεία αυτά τα παλιά ασανσέρ σαν μεγάλα σιδερένια κλουβιά....
Κάποιος ένοικος γύριζε σπίτι του αργά, και μείς, αναγκαστήκαμε να πατήσουμε το κουμπί του ορόφου μας και να μπούμε τρέχοντας στο σπίτι.
Σαν τρελλά ερωτευμένα παιδιά, με τα ρούχα μας ανακατωμένα, και τις καρδιές μας να χτυπάνε ξέφρενα, μπήκαμε στην κουζίνα και βάλαμε σε ένα δίσκο το γλυκό του κουταλιού της μαμάς σου, παγάκια και νερό, και μετά χωθήκαμε στην κρεβατοκάμαρά μας, πνίγοντας τα γέλια μας για να μην ξυπνήσουμε τους γονείς σου που κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο....
Κάθε φορά που τρώω γλυκό πορτοκάλι, χαμογελάω.
Και κανένας δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει γιατί πάντα λέω οτι έχει την γέυση και την μυρωδιά του έρωτα........

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. Letter 22. "Μια ακόμα ευκαιρία ".....

Είχες τα χέρια σου πάνω στο αυτοκίνητο και προσπαθούσες να με σταματήσεις...
"Δώσε μας ακόμα μια ευκαιρία", μου έλεγες, και 'γω, σου ζήτησα να πάρεις τα χέρια σου απο την πόρτα για να μην σε χτυπήσω, καθώς ήμουν έτοιμη να πατήσω το γκάζι και να φύγω.
Σου είπα απλά, πως αυτή την ευκαιρία, θα την έδινα πιά στον εαυτό μου....
Και έτσι έφυγα!
Δεν μετάνοιωσα! Αναθεώρησα βέβαια, εκ των υστέρων πολλά πράγματα, αλλά δεν μετάνοιωσα.
Σου ζήτησα και συγγνώμη για κάποια πράγματα που πιστεύω πως τελικά είχα άδικο.
Αλλά δεν μετάνοιωσα.
Επρεπε να φύγω, και έφυγα.
Ο επόμενος άνθρωπος στη ζωή μου με έκανε να καταλάβω πως σε κάποια πράγματα είχες δίκιο, και εγώ ήμουν άδικη μαζί σου....
Πρέπει πάντα να ζήσεις κάτι χειρότερο για να καταλάβεις το σωστό...
Παρ'όλα αυτά, δεν μετάνοιωσα, εκανα αυτό που έπρεπε να κάνω όταν έφυγα...
Οταν κάτι δεν είναι σωστό πρέπει να βρίσκεις το κουράγιο και την δύναμη να φεύγεις.
Και τώρα πάλι φευγάτη είμαι... Πονάει πολύ , αλλά δεν μετανοιώνω.
Ξέρω ότι έχω κάνει τό σωστό.
Δεν έχει νόημα να μένεις σε κάτι που δεν είναι αυτό που θέλεις και ζητάς στη ζωή σου.
Και ο συμβιβασμός δεν μου ταιριάζει...

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 21. " ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ".....

Ηρθε ξαφνικά, απο άγνωστο αποστολέα....
Με μια κάρτα που έλεγε πολλά, χωρις να λέει κάτι συγκεκριμένο, και το πιό σημαντικό, μου έλεγε πως ο,τι ζούσα μαζί σου, είχε αρχίσει να χαλάει....
Ηταν ένα πανέμορφο πολύχρωμο μπουκέτο τριαντάφυλλα, που δεν έμαθα ποτέ ποιός μου τα έστειλε.
Νομίζω πώς έκανες αρκετό καιρό να τα παρατηρήσεις, όπως ίσως να συνέβαινε και με την κοινή μας ζωή, που την ζούσες μαζί μου, αλλά κατά βάθος δεν την έβλεπες, την προσπερνούσες, χωρίς να δίνεις και πολύ σημασία.
Μετά, κάποια μέρα, με ρώτησες ποιός μου τα έστειλε, και ΄γώ, χαμογέλασα αμήχανα και σου είπα πως δεν ήξερα.
Μπορεί να μην με πίστεψες, αλλά δεν ήξερα, πραγματικά,δεν ήξερα τι να σου πώ.
Ενα μπουκέτο λουλούδια λοιπόν, από άγνωστο αποστολέα, ήταν αρκετό, για να μου θυμήσει οτι εσύ, είχες πάνω από δύο χρόνια να μου φέρεις λουλούδια, είχες αρχίσει να μην με βλέπεις  οταν βρισκόμουν δίπλα σου, είχες ήδη αρχίσει να φεύγεις....μακρυά από 'μας.
Και όταν τελικά τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν, κατάλαβα και 'γώ οτι κάποια στιγμή, έπρεπε να βρώ το κουράγιο και να καθαρίσω το βάζο της ζωής μας, πριν αρχίσει το νερό να μυρίζει σαν βάλτος....

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 20. " ΕΡΩΤΑΣ ".....

Θυμάμαι, λίγους μήνες πρίν σε γνωρίσω οτι περνούσα τις νύχτες στο σπίτι μου, μόνη μου, με μιά έντονη ανάγκη να ερωτευθώ, να μου καίει τα σωθικά μου.
Εβγαινα τα βράδυα έξω, γνώριζα κόσμο, μα πάντα γύριζα στο σπίτι το βράδυ με μιά απογοήτευση πώς κανείς δεν μπορούσε να μου κινήσει το ενδιαφέρον, να μου κάνει αυτό το καταραμένο "κλικ', που χρειάζεται για να ξεκινήσει στο μυαλό μας, αυτή η θαυμάσια διαδικασία που λέγεται "έρωτας"....
Δεν ήταν οι άνθρωποι πού γνώριζα για πέταμα, απλά, εγώ, ένοιωθα μέσα μου σαν "παγωμένη", σαν, τίποτα να μην μπορούσε να μου ζεστάνει την καρδιά μου,σαν να ήταν ναρκωμένα και το σώμα και το μυαλό μου, και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν σε κανένα ερέθισμα.
Είχα περάσει αρκετούς μήνες έτσι, σχεδόν είχα αρχίσει να πιστεύω και να δέχομαι οτι η υπόλοιπη ζωή μου θα συνεχιζόταν έτσι....ειχα αρχίσει να το συνηθίζω....
Κάπου κάπου, ένοιωθα αυτό το κάψιμο στα σωθικά μου , και έλεγα πως, " δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μου συμβεί,θα ερωτευθώ ξανά...."
Και έγινε τελικά....
Ξαφνικά, μαζί με την Ανοιξη, που έμπαινε δειλά δειλά, μπήκες και σύ στη ζωή μου σαν σίφουνας.
Και την αναποδογύρισες.....
Πόσο κράτησε το όνειρο? Πότε άρχισε να χαλάει?
Δεν μπορώ να πώ με σιγουριά.
Μετά, τράβηξε για αρκετό καιρό μέχρι να τελειώσει...
Και τώρα, αναρωτιέμαι πάλι αν θα μου περάσει ποτέ, αν θα πάψει να πονάει κάποια στιγμή, αν αυτό το καταραμμένο "κλικ" θα ξεκλειδώσει κάποια στιγμή, να με αφήσει ήσυχη  και ήρεμη.
Φαντάζομαι πως ο Χρόνος θα το κάνει σιγά σιγά, αλλά ακόμα είναι νωρίς....
Προς το παρόν, παίρνω κάθε βράδυ αγκαλιά την φωτογραφία σου, την ακουμπάω στο στήθος μου και αφού μουσκέψω το μαξιλάρι μου, κάποια στιγμή, προς το ξημερώμα, αποκοιμιέμαι....
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, ο καιρός,
Ετσι κάπως, φαντάζομαι θα περάσεις και σύ...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 19. "Τα Δανεικά... ".....

Σε όλη την διάρκεια της ζωής μας πάντα πληρώνουμε κάποια παλιά δανεικά....
Ολοι μας,πάντα αφήνουμε πίσω μας φεύγοντας κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς.
Και κάποια στιγμή, έρχεται η ώρα να ξοφλήσουμε τα "δανεικά" που έχουν μείνει απλήρωτα.
Σε καμμία περίπτωση δεν υπάρχει δυνατότητα να βγείς χωρίς να περάσεις πρώτα από το ταμείο...
Στην καλύτερη, θα ξοφλήσεις πληρώνοντας μόνο τα δικά σου, στη χειρότερη θα πληρώσεις και του άλλου.
Συνήθως, όλο και κάποιο μικρό προηγούμενο χρέος θα έχει μείνει και θα το φορτωθείς.....εσύ.
Κάποιες εξηγήσεις που δεν δόθηκαν στην ώρα τους, κάποια παλιά απωθημένα, κάποιες ενοχές.....
Κάθε σχέση είναι σαν το σουπερμάρκετ. Πάς για ενα μπουκάλι γάλα, και βγαίνεις φορτωμένος με τόσες σακούλες που δεν ξέρεις μετά πως να τις κουβαλήσεις....
Και το βάρος είναι τόσο που στο τέλος, σου κόβονται τα χέρια.....

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 18. "QUE C'EST TRISTE VENISE... ".....

My Darling!
Ποτέ δεν σου είπα πόσες φορές έχω βρεθεί σ'αυτή την μαγεμένη πολιτεία.....
Πόσες φορές πρίν από αυτή,που βρεθήκαμε μαζί, περπάτησα και χάθηκα στα στενά δρομάκια της, πέρασα απέναντι στα γεφυράκια της, από την μιά μερηά στην άλλη, χωρίς προορισμό, χαζεύοντας μόνο τα παράθυρα των σπιτιών με τις γλάστρες με τα γεράνια, να κρέμονται και να χάσκουν από ψηλά.
Κρατούσα το χέρι κάποιου άλλου, ή απλά είχα τα δυό μου χέρια στις τσέπες του παλτού μου, και άφηνα την νοτισμένη ατμόσφαιρα της πόλης να με μεθύσει και να παρασύρει τα βήματά μου, όπου νά'ναι...
Μετά, οταν κουραζόμουν να περπατάω, σήκωνα το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό, και πάντα από κάπου, σαν πολικός αστέρας, ξεφύτρωνε το καμπαναριό του Σαν Μάρκο, και τα βήματά μου ενστικτωδώς με οδηγούσαν προς τα εκεί.
Και όταν βρισκόμουν πιά στην μεγάλη πλατεία, κατευθυνόμουν σε ένα από τα καφέ της, και αφηνόμουν στην απόλαυση της μουσικής που έπαιζε, και της μυρωδιάς του καφέ μου.
Εχω μείνει στα φοιτητικά δωμάτια των φτηνών παμπάλαιων μικρών ξενοδοχείων της, φοιτήτρια και 'γω, με μόνη μου αποσκευή, τον έρωτα, το κέφι και τον ενθουσιασμό της ηλικίας....
Ξαναγύρισα αργότερα στα 5στερα πολυτελή δωμάτια των ακριβών ξενοδοχείων του Κανάλε Γκράντε, αλλα και του Λίντο,ψάχνοντας τον έρωτα ανάμεσα στα λινά κολλαρισμένα σεντόνια.
Την έζησα μέσα στο κατακαλόκαιρο, με την αφόρητη ζέστη και τα μιλιούνια των τουριστών, το φθινόπωρο με την μελαγχολία της εποχής, πλημμυρισμένη από τα νερά της βροχής μέσα στον χειμώνα, πολύχρωμη και πλανεύτρα μεταμφιεσμένη στα χρώματα του Καρναβαλιού της.
Εχω δεί τις Μπιεννάλε της, τα μουσεία της, το Καρναβάλι της.
Ταξίδεψα με τις μουσικές του Βιβάλντι στις κυριακάτικες πρωϊνές συναυλίες στις εκκλησίες της.
Την ξέρω πιά τόσο καλά, όσο με ξέρει κι'αυτή.
Ξαναγυρίζω  πάντα με ανάμικτα συναισθήματα...έρωτα, θλίψης, νοσταλγίας...
Φεύγω πάντα, αφήνοντας ένα μικρό κομματάκι του εαυτού μου εκεί, να με περιμένει να γυρίσω πάλι .....διαφορετικά.
"Comme c'est triste Venise quand on ne s'aime plus"........

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 16. "ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ".....

Αγάπη μου,
Ολα μπορώ να τα αντέξω μακρυά σου. Το μόνο που δεν αντέχεται, είναι το πρωϊνό ξύπνημα δίπλα στο άδειο σου μαξιλάρι....
Και πρέπει να πάψω επιτέλους να σε περιμένω να μου χτυπήσεις την πόρτα μέσα στην νύχτα και να μου πεις οτι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα.
Και να πάψω να κοιτάζω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μήπως και σε δώ έξω στο δρόμο.
Αρχίζω σιγά σιγά να το συνηθίζω. Μέσα στην μέρα, το απόγευμα, το βράδυ όταν ετοιμάζομαι να βγώ έξω.
Οταν γυρίζω σπίτι είναι δύσκολο.
Αλλα το πρωϊνό ξύπνημα δεν αντέχεται.
Αλήθεια σου λέω. Ανόιγω τα μάτια μου και τα ξανακλείνω αμέσως. Δεν θέλω να ξυπνήσω. Δεν αντέχω να απλώσω το χέρι μου στήν άδεια μερηά του κρεβατιού, στό άδειο μαξιλάρι.
Από το μπάνιο λείπει η μυρωδιά του πρωϊνού ξυρίσματος και της κολώνιας σου.
Κουκουλώνομαι ξανά στα σκεπάσματα και εύχομαι να μην έρθει η μέρα, να μην περάσει η ώρα, να μην πρέπει να σηκωθώ επιτέλους και να κατέβω στην άδεια κουζίνα να κάνω καφέ.
Το πρωϊνό, αυτό το πρωϊνό που σου ετοίμαζα και ο καφές που πίναμε μαζί, που σε κατέβαζα μέχρι την πόρτα του γκαράζ, και σε φιλούσα για καλημέρα, που σε κοίταγα μετά να φεύγεις με το αυτοκίνητο.
Η μέρα, που δεν έχει πιά νόημα να αρχίσει, χωρίς την προσμονή της βραδυνής επιστροφής σου.
Η κάθε μέρα, από 'δω και μπρός, μέρα με την μέρα, μέχρι να την συνήθίσω και αυτή.....

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 15. "Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΑΡΝΤΙΝΑΣ ".....

Βγήκα από το μπάνιο,σκούπισα τα νερά απο το κορμί μου, έβαλα κρέμα και άρωμα, άνοιξα την ντουλάπα και έμεινα μερικά λεπτά μπροστά στα ρούχα μου, γυμνή , χαζεύοντας τι να φορέσω.
Κοίταξα το συρτάρι με τα εσώρουχα, το βλέμμα μου προσπέρασε βιαστικά, και καρφώθηκε στην καπαρντίνα σου.
Εριξα μιά κλεφτή ματιά στο ρολόι, έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να είμαι στο αεροδρόμιο στην ώρα μου! Το αεροπλάνο του δεν είχε καθυστέρηση.
Απλωσα το χέρι μου και έπιασα την κρεμάστρα της.
Την φόρεσα, έσφιξα την ζώνη της γύρω από την μέση μου.
Διάλεξα τα  12ποντα μωβ Jimmy Choo μου και την ίδια τσάντα, έβαλα ίδιο χρώμα κραγιόν κλείδωσα το σπίτι, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα για το αεροδρόμιο.
Και έτσι, νόμιζα πως σε εκδικήθηκα αγάπη μου.
Φορώντας την καπαρντίνα που μου είχες χαρίσει εσύ, χωρίς τίποτα άλλο από μέσα, και περιμένοντάς τον να γυρίσει από το ταξείδι του και να χωθεί στην αγκαλιά μου.
Μα δεν υπολόγισα καλά, γιατί τελικά, ανάμεσα σε μένα και σε 'κείνον, υπήρχε η καπαρντίνα σου......να μας χωρίζει.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 14. "When I fall in love ".....

Δεν έπρεπε να με είχες αφήσει να φύγω αγάπη μου!
Τωρα γύρισα σπίτι μου, και δεν μπορώ να ησυχάσω.
Σε σκέφτομαι ακόμα, μισοζαλισμένη...από το ποτό και την παρουσία σου, τόσες ώρες δίπλα μου.
Τώρα ακούω τα κοτσύφια που ήδη άρχισαν να κελαϊδάνε, και'γώ, ακόμα δεν λέω να πάω για ύπνο....
Και δεν μπορώ να το πιστέψω πώς υπάρχει άνθρωπος που να τρελλαίνεται με τήν ίδια μυρωδιά λουλουδιού με μένα!
Και μεθάω με την σκέψη, πως μπορεί να είσαι εσύ ο επόμενος  "πρώην εραστής" μου....
Αυτός που θα με μάθει πάλι απ'την αρχή, άλλες καινούργιες συνήθειες, που θα παλιώσουν ξανά με την σειρά τους, και θα γίνουν αναμνήσεις γλυκόπικρες.
Σαν το γλυκο του κουταλιού πού με τάϊζες με το κουταλάκι λίγες ώρες πρίν.
Και που, μετά από λίγο καιρό θα το θυμάμαι και θα με κάνει να υποφέρω....όσο τώρα τρελλαίνομαι.....

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 13. "Πανσέληνος ".....

Ακόμα μιά Πανσέληνος έξω, ψηλά στον ουρανό.
Αντέχεις μακρυά μου?
Αντέχω και 'γώ λοιπόν!
Πόσες έχουμε περάσει μαζί?
Και απ'αυτές, πόσες στ'αλήθεια κρατήσαμε ο ένας το χέρι του άλλου και βγήκαμε έξω να κοιτάξουμε παρέα, ψηλά στον ουρανό και να τις δούμε μέσα απ'το ίδιο ζευγάρι μάτια?
Κάποια απ'όλες, είχε γλιστρίσει μέσα από το ανοιχτό παράθυρο, ένα καλοκαίρι, και είχε για λίγο φωτίσει τα γυμνά κορμιά μας πάνω στο κρεβάτι μας.
Ετσι πού, είχαν παραδοθεί στον ύπνο αγκαλιασμένα.
Μα αυτό ήταν πολύ καιρό πριν......
Μετά, δεν την κοιτούσες ούτε μέσα απ΄το παράθυρο. Πόσο μάλλον να είμαι δίπλα σου και να την θαυμάζουμε παρέα.
Κι' όμως, ίδιο είναι πάντα το φώς και η μαγεία της.....
Εμείς αλλάξαμε πιά κρεβάτια.....

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 12. "Δύσκολη Αγάπη ".....

Δύσκολη, δύσπιστη αγάπη μου.
Πού κοιμάσαι ξαπλωμένος, στο κρεβάτι, διαγώνια, παραδομένος, μετά τον έρωτα.
Αυτόν τον ιδιο έρωτα που αμφισβητείς και πού φοβάσαι.
Μα, που έτσι όπως είσαι κοιμισμένος, του έχεις απόλυτα και άνευ όρων παραδοθεί.
Εδώ λοιπόν,στον ύπνο σου,και 'γώ,θα σου ψιθυρίσω οτι σ'αγαπώ.
Εδώ,που δεν μπορείς να με διαψεύσεις,ούτε να με αμφισβητίσεις.
Εδώ, που η ρυθμική σου ανάσα,δέχεται τον έρωτα χωρίς να τον φοβάται.
Ετσι θα μείνω λοιπόν, ξύπνια,όλη την νύχτα, ενώ εσύ θα κοιμάσαι, για να σου λέω πως σ'αγαπάω, πως σε λατρεύω, πως είσαι όλη μου η ζωή.
Πως, το γυμνό σου κορμί πάνω στο κρεβάτι, μου κόβει την ανάσα, και το δικό μου τρέμει από πόθο και ηδονή, όταν μας σκέφτομαι μαζί.
Και σύ, θα νομίζεις πως ο,τι ακούς, είναι όνειρο, και σαν όνειρο , δεν θα σε τρομάζει πιά.
Ετσι θα μείνω λοιπόν. Εδώ, ξύπνια μέχρι το πρωί, περιμένοντας να ξυπνήσεις.
Αραγε, το πρωί που θα σε ρωτήσω, θα μου πεις τι όνειρο είδες το βράδυ?

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 11. "Μάθε να διαβάζεις τα σημάδια ".....

Ποιάς τυχερής γυναίκας το κορμί διαβάζεις απόψε αγάπη μου?
Θυμάσαι, οταν ξαπλώναμε τα κορμιά μας πάνω στο κρεβάτι όπως απλώνουν οι ταξιδιώτες τους χάρτες για να χαράξουν την πορεία τους?
Και μετά, ταξιδεύαμε με τα σώματά μας στα ταξίδια της ψυχής.
Απόψε ο καθένας μας κάνει το δικό του ταξίδι.
Αλλους αστερισμούς έχει ο δικός σου χάρτης. Αλλού κοιτάει η πυξίδα μου.
Θυμάσαι αυτό το μικρό ασημένιο καράβακι που σου είχα χαρίσει? Σου είχα γράψει πάνω στην κάρτα του κουτιού, "Ταξίδεψέ με"..... και σύ με πήγες στην κόλαση!
Απ' το ναυάγιο αυτού του καραβιού, άρπαξα μιά σανίδα, γραπώθηκα πάνω της, και ναυαγός ακόμα ψάχνω για στεριά.......
Εσύ σαν τους ποντικούς, είχες εγκαταλέιψει το πλοίο πρίν βουλιάξει.
"Πνιγόσουν" είπες... και βγήκες στη στεριά. Δεν ήσουν για ταξίδια τελικά εσύ...
Φοβήθηκες να ανοίξεις πανιά. Σε κράτησαν πίσω, τα "σίγουρα". "Μιά ήσυχη ζωή".... είπες ... Απ'αυτές που ίσως να μυρίζουν και λίγο μούχλα?
Την θαλασσινή αύρα δεν την άντεξες..
Μόνη μου έμεινα να αντιμετωπίσω την καταιγίδα. Μόνη μου παλεύω με τα κύμματα ακόμα.
Αλλά εγώ ταξιδεύω.....

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 10. "Το Μπλουζάκι ".....

http://www.youtube.com/watch?v=bZ58IePfE8

Πεθαίνουν άραγε οι άνθρωποι από έρωτα?
Και αν Ναι, πάνε σε μιά κόλαση που οι διάβολοι έχουν το πρόσωπό
σου?
Θάθελα να πεθάνω, αυτή την στιγμή! Τώρα!
Για να σε δώ. Ν'ακούσω την φωνή σου να μου ψιθυρίζει στο αυτί την τιμωρία μου.....
Ετσι κι'αλλοιώς, και η ζωή μου χωρίς εσένα, κόλαση είναι......όπως ήταν και όταν ήμασταν μαζί.
Στην κόλαση λοιπόν αγάπη μου!
Εχοντας πεθάνει από έρωτα,αρκεί να είσαι και σύ εκεί.
Φοράω το μπλουζάκι σου. Αυτό που ξέχασες να πάρεις οταν μάζεψες τα ρούχα σου, γιατί ήταν στα άπλυτα.... Και οταν πλύθηκε και σιδερώθηκε, εσύ δεν ήσουν πιά εδώ...
Και έτσι ξέμεινε... μαζί με κάποια άλλα , παλιότερα μπλουζάκια, που μου κρατάνε συντροφιά, τυλίγοντας και ζεσταίνοντας το κορμί μου, στα μοναχικά μου βράδια...
Μου ήταν πάντα δύσκολο να εξηγήσω στην κοπέλα που τα σιδέρωνε πως, αυτά, μπορεί να μην ήταν στο νούμερό μου, αλλά ήταν δικά μου, και δεν έπρεπε να τα βάζει μαζί με τα δικά σου, στο συρτάρι σου.
Αυτά τα μπλουζάκια, είναι η περιουσία μου. Είναι η ζωή μου όλη.Κάθε ένα από αυτά έχει και ένα κομμάτι της ψυχής μου υφασμένο μαζί.
Και όλα μαζί, είναι τα δίδακτρα που έχω πληρώσει, για το μάθημα της ζωής που έχω ζήσει μέχρι τώρα.
Οταν κοιμόμασταν μαζί, εσύ ήσουν το ρούχο μου.Δεν χρειαζόταν να φορέσω τίποτα άλλο.
Τώρα, φοράω το μπλουζάκι σου, τυλίγομαι στο πάπλωμά μου και κοιμάμαι διαγώνια στο κρεβάτι.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 9. "I JUST CALL TO SAY I LOVE YOU ".....

Ετσι μού'ρθε.... ξαφνικά. Ακούγοντας το τραγούδι.... ενώ οδηγούσα.
Σκέφτηκα να σε πάρω, και να αφήσω το ακουστικό κοντά στο μεγάφωνο του αυτοκινήτου, για να ακούς, χωρίς να μιλάω.
Ευτυχώς το κινητό μου δεν είχε μπαταρία, και ετσι δεν μπόρεσα να σε πάρω τηλέφωνο.
Δεν έχει νόημα....πιά.
Ισως να χαρακτηριζόταν και "μελό"....
Ο αυθορμητισμός και η "καλή" πλευρά της παιδικότητας,που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, έχουν φτάσει στις μέρες μας να χαρακτηρίζονται "μελό" !
Είσαι αφελής, παιδικός, ανόητος, δεν είσαι σοβαρός. Γιατί?
Επειδή μπορείς να σηκώσεις το ακουστικό, χωρίς κάποιο άλλο λόγο, και να πείς στον άλλον "σ'αγαπώ"..... απλά και μόνο επειδή έτσι ένοιωσες... και έτσι έκανες.
Αν είχα κάτι να σου πώ για τις ειδήσεις, ή για τα πολιτικά, αν σου μιλούσα για το χρηματιστήριο ή για την αγορά, θα ήμουν σοβαρή.... Τώρα είμαι "μελό"...
Σήμερα γύρισα το βράδυ στο σπίτι εξουθενωμένη.
Τελικά, η αγάπη μου για σένα, σε συνδιασμό με την βουλιαγμένη αγορά και την οικονομία που πάει κατά διόλου, με εξουθενώνουν.
Συγγνώμη αγάπη μου, που δεν έχω το κουράγιο να σου γράψω περισσότερα σήμερα.
Το μόνο που αντέχω ακόμα να σου πώ, είναι
"σ'αγαπώ".....

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 8. "ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ".....

ΠΙΝΔΟΣ. ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2009.

Μιά τεράστια έκρηξη χρωμάτων γίνεται στο μυαλό μου και μου θολώνει τα μάτια.
Τα κλείνω και πλημμυρίζει το κεφάλι μου από τις μυρωδιές  που ο αέρας του βουνού μου φέρνει στα ρουθούνια.
Σε συνδιασμό με τα χρώματα, μου δημιουργούν μια γλυκειά ζάλη.
Νοιώθω σαν μεθυσμένη.
Σαν αυτή την γλυκειά ζαλάδα , που σου φέρνει ο έρωτας, μόλις σε πρωτοχτυπήσει κατακέφαλα....
Ολες οι αποχρώσεις του κίτρινου, του καφέ και του κόκκινου, με τα πορτοκαλιά χρώματα να κυριαρχούν , σε χιλιάδες διαφορετικούς τόνους.
Και διαιτητής ανάμεσά τους το πράσινο.
Ενα δάσος που η ομορφιά του σου κόβει την ανάσα.
Ενα βουνό που η μεγαλοπρέπειά του σε καθηλώνει.
Και το ποτάμι που κυλάει ανάμεσα, με την ηρεμία και την σοφία της Φύσης.

1985. Connecticut, USA.
Ιδια χρώματα, διαφορετικές μυρωδιές.

Εδώ, στην Πίνδο, ο αέρας μυρίζει θυμάρι και ρίγανη.
Εκεί, οι μυρωδιές, που τώρα μου είναι γνωστές πιά, τότε, μου ήταν άγνωστες.

Η ζαλάδα του έρωτα, είναι πάντα η ίδια.
Ο άντρας είναι διαφορετικός.
Σκύβει και κόβει ένα αγριολούλουδο. Μοιάζει λίγο με τα δικά μας, κρινάκια του αγρού.Δεν έχει όμως μυρωδιά.
Με μιά απαλή κίνηση, μου το περνά πίσω απο τ'αυτί, ανάμεσα στα μαλλιά μου.
Με κοιτάει τρυφερά, μελαγχολικά, δεν μιλάει, δεν λέει τίποτα.
Ούτε και 'γώ μιλάω....
Τι να πώ? Σε λίγες μέρες θα φύγω...
Θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα.
Ακουμπάω μαλακά τα χείλη μου στα δικά του. Ενα βουβό ευχαριστώ, ενα φιλί απαλό, παιδικό σχεδόν.
Αυτά, είναι όλα όσα μπορώ να του πώ....

2009. Σκύβω και κόβω ένα κυκλάμινο.
Η Πίνδος είναι γεμάτη κυκλάμινα.
Το φέρνω στη μύτη μου. Τα κυκλάμινα, έχουν μιά πολύ λεπτή , απίθανη μυρωδιά.
Κάποτε είχα βρεί ενα άρωμα που μύριζε κυκλάμινο. Του Jacques Fath.
Σταμάτησε να υπάρχει.
Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν την μυρωδιά του. Και φαντάζομαι οτι γι'αυτό τον λόγο, ελάχιστοι θα ήταν και αυτοί που θα το αγόραζαν....
Το άρωμα...

2008. Σου δίνω το κυκλάμινο σαν να σου προσφέρω κάτι πολύτιμο.
-"Μύρισέ το" σου λέω, "έχει μιά υπέροχη μυρωδιά"...
Το φέρνεις στη μύτη σου μηχανικά, βαρυεστημένα. 
Δεν είμαι σίγουρη οτι μυρίζεις κάτι. Αλλά δεν μιλάς...
Τι να πείς? Σε λίγο καιρό , θα φύγεις! Το νοιώθω!
Είσαι ήδη μακρυά μου.
Στέκεσαι δίπλα μου.
Κοιτάμε άραγε στο ίδιο σημείο?
Η ο καθένας μας κοιτάει αλλού?
Γιατί σίγουρα, δεν σκεφτόμαστε  τα ίδια πραγματα πιά.....

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 7. "ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ".....

Να'σαι καλά , αγάπη μου που με νοιάζεσαι......
Μόνο που εγώ, δεν θέλω να με νοιάζεσαι. Θέλω να μ'αγαπάς! Θέλω να μην αντέχεις χωρίς εμένα! Θέλω να μην μπορείς να σκεφτείς την ζωή σου μακρυά μου!
Με νοιάζεται ο ασφαλιστής μου.... Με νοιάζεται ο αδερφός μου! Με νοιάζονται οι φίλοι μου, που δεν με άφησαν ούτε λεπτό από την στιγμή που με άφησες εσύ........
Ολοι αυτοί με νοιάζονται. Εσύ ήθελα να με αγαπάς και να μου το λες! Και να μου το δείχνεις!
Από σένα ζητούσα κάτι περισσότερο από το "νοιαξιμο"....
Κατάλαβες τώρα γιατί σου ζήτησα να φύγεις? Γιατί έφυγα και 'γω, με τον τρόπο μου μακρυά σου?
Γιατί ήθελα αυτό το κάτι περισσότερο από το να με νοιάζεσαι.
Ηθελα να με κοιτάς στα μάτια και να μπορείς να μου πεις "σ'αγαπάω".
Και ξέρω, λες πως δεν τό'χεις ποτέ σου πει αυτό, σε καμμία... αλλά εγώ, μόνο αυτό θέλω... μόνο μ'αυτό μπορώ να ζήσω, μόνο αυτό θα κυνηγάω, όλη μου την ζωή! Κι'ας μην το βρώ ποτέ...... αν οπως μου λένε, δεν υπάρχει τελικά....
Εγώ, θα το πιστεύω και θα το ψάχνω όσο ζώ, και μόνο αυτό ήθελα πάντα από σένα.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 6. " ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΤΑ"

Η φθινοπωρινή Πίνδος είναι ενας Παράδεισος. Και το επετειακό της "ΟΧΙ"... μιά μαχαιριά στην καρδιά μου...... Σαν αυτό που μού'πες εσύ.....
Τα χρώματά της και τα αρώματα της φύσης σε μεθάνε....Και ο καιρός μου κάνει χάρη, λες και παίζει με τον πόνο μου!
Η λιακάδα και αυτή η γλυκειά υγρασία του φθινοπώρου, διακόπτονται κάθε τόσο από κανένα  πεντάλεπτο ψιλόβροχο, όσο χρειάζεται για να βγεί μετά το ουράνιο τόξο, και να σημαδέψει κατευθείαν στην καρδιά μου που πονάει αβάσταχτα πολύ......
Διαδρομές μαγευτικές, συνδιασμένες με μουσικές ανάλογες. Από τους "γάμους του Φίγκαρο", μέχρι "Το σημάδι", έτσι, μόνο, για να με φτάνουν στα όριά μου......
Τα μάτια μου δεν χορταίνουν τα χρώματα του φθινοπώρου στα φύλλα των δέντρων. Ο αέρας εδώ ψηλά, στο βουνό , και η ομορφιά του τοπίου σου κόβουν την ανάσα...... Και ο καταρράκτης, σκεπάζει με την βουή του και την πιό τέλεια μουσική σύνθεση....
Και το μυαλό μου είναι πάντα κομμένο στα δύο, για να μπορεί να μοιράζεται έστω και έτσι, όλα αυτά που ζώ, μαζί σου.......
"Αχ και να σ'είχα εδώ"..... μαζί μου!
Να σου τραγούδαγα το τραγούδι και ας είμαι φάλτσα σαν ψάρι..... Θα σου τραγούδαγα μόνο με την ψυχή μου......

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 5. "Εκ των έσω"....

Και σήμερα μόνη μου στο σπίτι.
Δύσκολη που είναι η νύχτα! Και περνάει σχεδόν όλη μέχρι να καταφέρω να πέσω στο κρεβάτι.
Και σήμερα ήρθε ο Γ. και κάθησε μαζί μου για συντροφιά. Για καμμιά ώρα περίπου.
Καθόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, στους καναπέδες του σαλονιού και  ανταλλάσουμε λίγες κουβέντες, κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε πολύ.
Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια πιά, που δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Μετά φεύγει.
Και μένω πάλι μόνη μου.
Συνεχίζω την βότκα και το πουράκι μου, Διαβάζω κανένα βιβλίο, ακούω μουσική στο ραδιόφωνο, μένω ώρα ξαπλωμένη στον καναπέ, ούτε και 'γώ ξέρω για πόσο.
Καμμιά φορά, με πιάνουν και τα κλάμματα. Οχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές, οταν ακούω κάποιο τραγούδι που κάτι μου θυμίζει.
Κάτι από σένα, από τους προηγούμενους, από τον επόμενο... από την ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, και από αυτή που βλέπω να έρχεται.
Εσύ, δεν θάρθεις ξανά πίσω, και ας σε περιμένω πάντα. Και ας ξέρω πως, είναι καλλίτερα έτσι, πως, εγώ το διάλεξα, πως, μόνη μου το αποφάσισα...
Και Σύ, δεν είσαι δίπλα μου, είσαι στην άλλη άκρη της γής, και μου στέλνεις μηνύματα πως με αγαπάς και πως σου λείπω. Αλλά δεν μπορώ να σφίξω το χέρι σου τώρα που τό'χω ανάγκη, δεν μπορείς να με πάρεις αγκαλιά τώρα που το χρειάζομαι.
Και έτσι, πάλι δαγκώνω το χέρι μου για να μην φωνάξω από τον πόνο και το  παράπονο, για να μην ουρλιάξω από την απελπισία που με πνίγει.
Οπως τότε, στο Μόναχο.
Τελικά, αυτός ο γύψος δεν βγήκε ποτέ!
Κόλλησε λές, πάνω στο πετσί μου.Και είναι πιά αόρατος, αλλά έχει γίνει ένα με μένα.
Τίποτα δεν τον διαπερνά.Κανένας δεν τον βλέπει για να τον σπάσει και να με βγάλει από 'κεί μέσα.
Σαν θαμμένη ζωντανή!
Ετσι ένοιωθα και τότε. Και έσφιγγα τα χέρια μου με τόση δύναμη που τα νύχια μου έκαναν σημάδια στις παλάμες μου. Και στα μάγουλά μου, κυλούσαν τα δάκρυα, μα δεν μιλούσα. Μόνο έλεγα απο μέσα μου "θα περάσει ο καιρός", "θα περάσει".
Και από τότε όλα τα περνάω έτσι.
Σφίγγω τα χείλια μου, οταν είμαι μόνη αφήνω να κυλήσουν και τα δάκρυά μου, και λέω στον εαυτό μου, "θα περάσει ο καιρός", "θα περάσει και αυτό, και το επόμενο".
Και έτσι περνάει και η ζωή μου!
Ετσι πέρασαν και όλοι οι προηγούμενοι, έτσι θα περάσεις και εσύ, και όλοι οι επόμενοι....
Και ο γύψος θα κολλάει ακόμα πιό πολύ πάνω στο κορμί μου, και κανείς σας δεν θα τον σπάσει για να με βγάλει έξω......
Εσύ, μου ψιθύριζες στο αυτί, με την βραχνή φωνή σου τραγούδια,που τώρα τα ακούω και βάζω τα κλάμματα.
Και Σύ, μου αφιερώνεις τραγούδια από το You Tube.
Και 'γώ, φτιάχνω CDs με τα τραγούδια σας, και τα ακούω μετά μόνη μου τα βράδυα στο άδειο σπίτι.
Εσένα, σε έδιωξα από το σπίτι μου ένα βράδυ, γιατί δεν άντεξα άλλο το ψέμα σου  απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι σε μένα, απέναντι στην ζωή μας!
Και Σένα, δεν θέλω να σε βάλω στην ζωή μου, γιατί δεν θα διαφέρεις από τους άλλους!
Και ο γύψος γύρω από το κορμί μου, Τείχος, χωρίς Κερκόπορτα....
και η "Αλωση", έχει ήδη γίνει, "εκ των έσω".
Αυτών "των έσω",
που,
Εσύ, δεν μπόρεσες τελικά να νικήσεις, όπως ισχυρίζεσαι οτι πίστευες.....
και Σύ, δεν μπορείς να μου γιατρέψεις  από όπου βρίσκεσαι.....

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 4. "Το Φλασάκι".

Δεν είναι μόνο το τραγούδι , που είναι το αγαπημένο μου.
Είναι που κατάλαβα  σαν να έφαγα "φλασιά" που λένε, τι ακριβώς μου συμβαίνει......
Αναρωτιέμαι τι έχω πάθει και εχω αυτό το "κόλλημα" μαζί σου.
Και ενώ η ζωή μου, συνεχίζεται κανονικά, βγαίνω έξω, φλερτάρω, γελάω, κλαίω πού και πού, αλλά πάντα συνεχίζω, και προχωράω, είναι πάντα, κάτι που με ενοχλεί.
Κάτι σαν να "έχω πατήσει μιά τσίχλα" με το παπούτσι μου, και σε κάθε μου βήμα ακούω το "κλατς', που κάνει η σόλα που κολλάει στο πεζοδρόμιο.......
Σκέφτομαι λοιπόν, πως τελικά, ο,τι συμβαίνει, είναι που,  αυτό που είχαμε, ή που τουλάχιστον είχα εγώ μαζί σου, γιατί, δεν είμαι σίγουρη πιά αν το είχαμε και οι δυό μας, συνεχώς, "δεν μου τελείωσε "...
Απλά, εγώ κάποια στιγμή διαπίστωσα πως ο τρόπος με τον οποίο το ζούσαμε, ήταν κακός και ανυπόφορος και αποφάσισα να το "κόψω".
Με το μαχαίρι!
Ξαφνικά και χωρίς άλλη αναβολή!
Κάποια στιγμή, ενοιωσα πως είχα δώσει απ' την μεριά μου, όσες ευκαιρίες δικαιούταν αυτή η σχέση, και είπα "φτάνει πιά, ως εδώ."
Και μετά έμεινε η πληγή να αιμορραγεί....
Μιά ζωή, χτυπάω την γροθιά μου στο μαχαίρι, ματώνω και μετά προσπαθώ να κλείσω την πληγή.
Θυμάμαι που μπήκες στο σπίτι βιαστικός. Κάτι κρατούσες στο χέρι σου, κάτι είχες φέρει από το δικό σου σπίτι, ενα CD. "ΤΕΡΜΙΤΕΣ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ", το έβαλες στο  cd player, "Κάτι άστραψε....." με φίλησες, με πήρες αγκαλιά, και αρχίσαμε να χορεύουμε στη μέση του σαλονιού.
Πόσο να κράτησε άραγε? Μερικά λεπτά?
Εχουν περάσει τόσα χρόνια, και για μένα, ακόμα δεν έχει τελειώσει αυτός ο χορός. Λες και  κόλλησε το CD !!!!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 3. "Ο Ερωτας, μόνο με Ερωτα περνάει"...

Ετσι μού'χες πεί, πριν φύγω....
Σε κοίταξα με τα μάτια μου καρφωμένα μέσα στα δικά σου.
"Νομίζεις"? σε ρώτησα....
"Ο,τι  και να αποφασίζεις, πάντα θα είμαι μαζί σου!" μού'πες. "Να το ξέρεις αυτό."
Μπήκα στο ταξί, και ξεκίνησα για το αεροδρόμιο. Δεν ήξερα που πήγαινα, απλά έφευγα.
"Και ημισφαίριο αν χρειαστεί θα αλλάξω αρκεί να μην είμαι κοντά" , σου'χα πεί τότε.
Και έτσι έφυγα.
Αλλά τον είχα πάρει μαζί μου, στις βαλίτσες μου, στο μυαλό μου.... τον κουβαλούσα μέσα στο πετσί μου, συνεχώς.
Με ρωτούσες στο τηλέφωνο αν ήμουν καλά και δεν ήξερα τι να σου απαντήσω. "Ναι", σου έλεγα.
Κλείναμε το τηλέφωνο , και έπαιρνα  μιαν ανάσα βαθειά, γεμάτη από τα αρώματα και την δροσιά του Ινδικού. Μετά, οταν νύχτωνε, σήκωνα το κεφάλι μου προς τον ουρανό και έψαχνα τον Σταυρό του Νότου.
Εκεί με έβρισκε πάντα, με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, και μου ακούμπαγε τρυφερά, τα χείλη του στον λαιμό μου.
Η ανάσα του ζεστή, γινόταν ένα με την υγρή δροσιά της νύχτας.
Τα νυχτολούλουδα και τα λάνγκι-λάνγκι με μεθούσαν με την μυρωδιά τους.
"Τι σκέφτεσαι"? με ρωτούσε.
"Τίποτα", του απαντούσα, και χωνόμουν μέσα στην τεράστια αγκαλιά του.
Με σήκωνε ψηλά, με το ένα του χέρι.Μπορούσα να χωρέσω ολόκληρη μέσα στην παλάμη του.... Τον αγκάλιαζα και τον τραβούσα μέσα στο σπίτι, στο δωμάτιό μου, στο κρεβάτι μου, κάτω απο τις κουνουπιέρες......
Μετά, μας ξυπνούσαν τα ξημερώματα τα κοκκόρια που μιλούσαν σουαχίλι.....

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 2. "Ομελετα και έρωτας στον πάγκο της κουζίνας".

Καλημέρα αγάπη μου,
Η μέρα βέβαια, αρχίζει για μένα, τώρα, που είναι πιά περασμένες 3 το μεσημέρι, αλλά βλέπεις, το βράδυ μου, το αφιερώνω σε σένα.....
Σκεφτόμουν χτές πως πέρασαν κιόλας 4 μήνες που δεν είμαστε μαζί, που έχω να χωθώ στην λακουβίτσα του στέρνου σου!
Εκεί που σου'λεγα πως είναι η μυστική σπηλιά μου, που, όταν βρίσκομαι δεν φοβάμαι πιά τίποτα και κανέναν.
Θυμήθηκα εκείνη την μοναδική στιγμή του καλοκαιριού, κάποιας χρονιάς, παληότερα, που όπως είμασταν ξαπλωμένοι στην παραλία και μας έψηνε ο ήλιος, σού έσταξα μέσα της νερό από την θάλασσα, και μετά το ήπια από 'κεί, για να ξεδιψάσω τον έρωτά μου για σένα.
Τώρα είναι πιά τρείς το πρωί, και γύρισα σπίτι πριν από λίγο...
Αδειο όπως πάντα από τότε που έφυγες, με καλωσόρισε το ραδιόφωνο που παίζει από το πρωί, και τα φώτα που ανάβουν με τον χρονοδιακόπτη όταν σκοτεινιάσει.
Παξιμάδια, τυρί και Happy Hippo,το βραδυνό μου, μαζί με τα χάπια για τον πονοκέφαλο από το αλκοόλ, και τα δάκρυα στα μάτια μου έτοιμα να κυλήσουν στα μάγουλα μου.
Θα περάσει.... που θα πάει, θα περάσει...
Θυμάμαι μιά φορά, που είχαμε γυρίσει ξημερώματα από τα μπουζούκια και πρίν κοιμήθούμε, φτιάξαμε ομελέτα και τηγανιτό ψωμί.....γιατί πεινούσαμε.
Και μετά, αφήσαμε τα πιάτα στο τραπέζι, και κάναμε έρωτα στον πάγκο της κουζίνας.
Ξημερώματα. Πρίν πάμε να κοιμηθούμε αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι μας!
Στιγμές μοναδικές! Ετσι ήταν όλη η αγάπη μας, όσο κράτησε.
Η αγάπη, όχι η συμβίωση.
Αυτή τράβηξε πολύ και άφησε πίσω της μια βαθειά χαρακιά στην καρδιά μας, και μιά ύπουλη πληγή, που δεν λέει να γιατρευτεί. Και δουλευει από μέσα , σαν σαράκι....

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 1. Αρχίζοντας απο το τέλος.

Αγάπη μου.......
Πάλι ξύπνια έμεινα  όλο το βράδυ και σε σκεφτόμουν.....
Εκλαιγα που δεν ήσουν δίπλα μου στο κρεβάτι , μετά, θύμωνα, με σένα, με μένα, με τους άλλους, λες και φταίνε αυτοί, για μας.
Για το πώς είμαστε τώρα χώρια, ο καθένας μόνος του ή με άλλους συντρόφους. Για το ότι δεν τα καταφέραμε τελικά .....
Δεν το πιστεύω , αρνούμαι να το δεχτώ!
Και από την άλλη, εγώ ήμουν αυτή που οδήγησα τα πράγματα εκεί, εγώ ήμουν αυτή πού πήρα την τελική απόφαση, εγώ ήμουν αυτή που σου ζήτησα να φύγεις......
Και τώρα, περνάω όλο το βράδυ όρθια μπροστά στο παράθυρο, κοιτώντας έξω στον δρόμο, και περιμένοντας να σε δώ να περνάς μπροστά από το σπίτι, να έρχεσαι, να χτυπάς το κουδούνι και να μου λές πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, και 'γώ, να πέφτω σαν τρελλή στην αγκαλιά σου.
Εχουν περάσει τόσοι μήνες από τότε που χωρίσαμε, αρχίζω πιά, σιγά σιγά να συνηθίζω.
Ισως και να μου αρέσει η ζωή μου χωρίς εσένα.
Βλέπω τις φίλες μου, βγαίνω έξω με φίλους, φλερτάρω.
Δεν φοβάμαι πιά μήπως κάνω κάτι που θα σε θυμώσει και θα με μαλώσεις, ούτε οτι θα τσακωθούμε..... Τα μούτρα, η γκρίνια, η παράλογη μιζέρια της κοινής μας ζωής.
Δεν αντέχω πιά ούτε στην ιδέα, οτι μπορεί να εγκατασταθούν ξανά στην ζωή μου.
Μου λείπεις αφάνταστα έτσι όπως σε έχω φτιάξει πιά στο μυαλό μου.
Τρυφερό και γελαστό, πάντα χαρούμενο, όπως όταν σε γνώρισα.
Τότε, που βιαζόσουν να γυρίσεις από την δουλειά σου κοντά μου, και δεν άντεχες ούτε στιγμή μακρυά μου! Τότε που μου ψιθύριζες στο αυτί, και μου τραγουδούσες με την βραχνή γλυκειά φωνή σου.
Πόσο καιρό κράτησε αυτό άραγε? Δυό-τρείς μήνες? Δεν θυμάμαι πιά.
Αλλά ο,τι θυμάμαι από σένα είναι μόνο αυτό....
Τα άλλα τα ξέχασα. Τα έσβησα από την μνήμη μου.
Απ'όλες μας τις φωτογραφίες, κράτησα αυτή, που φαίνονται μόνο οι φιγούρες μας σαν σκιές στον τοίχο.
Είμαστε αγκαλιά, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν είμαστε ευτυχισμένοι ή οχι... Και έτσι, μ'αρέσει να σκέφτομαι οτι είμαστε τρελλοί από έρωτα, σε μιά στιγμή απόλυτης ευτυχίας....
Δυό σκιές πάνω στον τοίχο. Τίποτα δεν μπορεί να τις χωρίσει, καμμιά δυστυχία δεν μπορεί να τις βλάψει.
Είσαι η τελευταία μου σκέψη κάθε ξημέρωμα, πρίν με πάρει ο ύπνος, και η πρώτη μου σκέψη μόλις ανοίξω τα μάτια μου το πρωί.
Ολη την υπόλοιπη μέρα, απλά, σε σκέφτομαι.
Ξαφνικά, συνειδητοποιώ τι μας έχει συμβεί!
Τώρα που δεν είμαστε πιά μαζί, μπορώ επιτέλους να σε αγαπάω χωρίς άγχος!
Τώρα, επιτέλους, απελευθερώνω τον εαυτό μου στον έρωτα μαζί σου, γιατί, χρησιμοποιώ το κορμί κάποιου άλλου και μπορώ να σου αφιερώνω όλες μου τις σκέψεις, όλο μου το είναι.
Τώρα δεν φοβάμαι ούτε ντρέπομαι πιά να σου πώ αυτά που θέλω, γιατί δεν είσαι εσύ αυτός που με ακούς. Δεν μπορείς να με κρίνεις πιά! Μπορώ επιτέλους να είμαι μαζί σου ο εαυτός μου!
Αγάπη μου!
Τώρα ζώ την απόλυτη ευτυχία μαζί σου.
Τώρα δεν μπορεί να μας χωρίσει τίποτα πιά.
Τώρα είσαι όλος δικός μου. Δεν σε μοιράζομαι πιά με κανέναν άλλον.
Τώρα, είμαστε μόνο ο ένας για τον άλλον!
Δεν υπάρχουν πιά "πρέπει" και υποχρεώσεις. Δεν υπάρχουν κοινωνικά κατεστημένα, δεν υπάρχουν συμβατικότητες.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, εκτός από μας τους δύο γυμνούς, έτσι όπως σταθήκαμε την πρώτη φορά, ο ένας μπροστά στον άλλον,και αγαπηθήκαμε για μιά στιγμή, μέσα στην αιωνιότητα.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΜΟΝΑΞΙΑ

Μοναξιά είναι, οταν κλαίς, και με το ένα σου χέρι σκουπίζεις τα δάκρυά σου ενώ με το άλλο χαϊδεύεις το κεφάλι σου, για να σε ησυχάσεις.....

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Φθινόπωρο.

Κανένα φώς στον κήπο.
Το σπίτι μέσα σκοτεινό.
Μόνο το καντήλι καίει στην κουζίνα.
Και η μυρωδιά από τους υάκινθους
διάχυτη στο σαλόνι.
Ανακατεμένη με την πρώτη
ψύχρα της  φθινοπωρινής βραδιάς.
Μην ανάψεις το φώς!
Μην έρθεις!
Να θυμηθώ να συμπληρώσω στην λίστα με τα ψώνια,
να πάψω να σε περιμένω.......

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ......

Οταν δεν φοβάσαι να δείξεις σε κάποιον τις ντουλάπες σου, είναι γιατί, δεν έχεις τίποτα να κρύψεις......

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

THE RISK.....

Κοιτάζω την φωτογραφία σου και μου φαίνεσαι πιά ξένος και μακρυνός.
Σήμερα μιλησα στο τηλέφωνο με τους φίλους μας, ούτε κουβέντα για σένα. Χτες στα μηνύματά μου τους έλεγα πως νοιώθω οτι πιά έχει τελειώσει ό,τι είχαμε εμείς οι δυό.
Τώρα πιά δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη να προχωρήσω και μπροστά.
Ευτυχώς που εδώ που βρίσκομαι ο χρόνος είναι σαν να έχει σταματήσει..... Οι μέρες περνάνε χωρίς να τις καταλαβαίνω, κυλάνε αργά και χωρίς τίποτα.....έτσι απλά κυλάνε.
Οταν βγαίνω από το σπίτι, θέλω να πηγαίνω στην θάλασσα, να βλέπω τον Ινδικό ωκεανό.
Με μαγεύει η θέα του.
Περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που με θέλουν , και κάνουν ο,τι περνάει από το χέρι τους να με ευχαριστήσουν...
Πνίγομαι.
Τόσο καιρό , περίμενα από σένα μιά κουβέντα που δεν την Ξεστόμισες ποτέ...
Εδώ την ακούω συνέχεια. Και αυτό με κάνει να θυμώνω και να λυπάμαι ταυτόχρονα. Λυπάμαι που είχαμε κάτι ωραίο, κάτι που θα μπορούσε να γίνει δυνατό και μαγικό, και που τελικά ξεθώριασε σαν ρούχο που πλύθηκε σε λάθος θερμοκρασία νερού....
Κοιτάζω την φωτογραφία σου. Πόσο αλλαγμένος είσαι στα μάτια μου! Δεν είμαι σίγουρη πιά αν αυτή η αλλαγή ήταν πάντα εκεί και απλά εγώ δεν την έβλεπα νωρίτερα, ή αν έγινε σιγά σιγά  και για σένα.
Ο,τι ζήσαμε μαζί,άξιζε τον κόπο! Γι’αυτό είμαι σίγουρη.
Αφήσε πίσω του μιά βαθειά πληγή, που θα χρειαστώ πολύ καιρό για να την επουλώσω. Εγειανε άλλες πληγές, παληότερες.
Αυτή είναι τελικά η μοίρα και ο προορισμός των σχέσεων? Να επουλώνουν τις παληές πληγές, δημιουργώντας καινούργιες?
Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Εγώ πάντως έτσι το ζώ.
Καθε φορά, μιά πληγή που γιατρεύεται, και μιά καινούργια που ανοίγει.
Κάθε πληγή, και από ένα βήμα μπρός, ομως. Γι’αυτό που ψάχνω, και που δεν μπορώ να σταματήσω να το ψάχνω, που δεν θέλω να συμβιβαστώ, χωρίς να το βρώ.
Σε πίστεψα τόσο πολύ! Ποτέ στην ζωή μου δεν πίστεψα σε άνθρωπο τόσο. Αυτή μου η πίστη σε σένα, με έκανε να πιστέψω και στον εαυτό μου.
Εσύ με έβγαλες ψέυτρα! Ο εαυτός μου όχι!
Κάτι τελικά βγήκε και απ’άυτό! Κάτι πολύ μεγάλο. Πάτησα στα πόδια μου, στηρίχτηκα, πάτησα στην γή, πάλεψα! Για μένα, για σένα!
Ο,τι είχε να κάνει με τα δικά μου, τολμώ να πώ οτι τα κατάφερα κιόλας.
Εσένα δεν σε κέρδισα! Σε έχασα.
Μετά, όταν πιά το πήρα απόφαση, και σου ζήτησα να φύγεις από το σπίτι μου, κάθησα και έκλαψα. Εκλαψα πολύ, γι’αυτό που πίστεψα οτι ήσουν, οτι είχαμε .
Αυτό που ήθελα να γίνουμε, να είμαστε, αυτό που τελικά δεν καταφέραμε.
Και μετά, σου αφιέρωσα το τραγούδι που λέει «οι παληές αγάπες πάνε στον Παράδεισο»
«Οτι αξίζει, πονάει, κι’ είναι δύσκολο»........
Τελικά, αυτό που ένοιωθα, αυτό που ακόμα νοιώθω, ήταν «πολύ» για σένα.
Και έκανες και σύ όπως και στο τραγούδι, πίσω, στα πιό μεγάλα «θέλω».....
Δεν βαρυέσαι..... «Ο,τι αξίζει , πονάει και είναι δύσκολο»....
Εσύ για μένα άξιζες!
Γι’αυτό και πόνεσε. Γι’ αυτό είναι δύσκολο.
Αλλά πέρασε πιά.
Τώρα θα ‘γειάνω την πληγή.... σιγά σιγά, Τώρα το έμαθα και αυτό. Μαζί σου!
Ολα θέλουν τον χρόνο τους...... και κάποια πράγματα θέλουν τόσο χρόνο, που δεν αντέχεις να τα περιμένεις, και απλά πρέπει να πάρεις το μαχαίρι και να τα κόψεις, για να προχωρήσεις.
«Δεν σε καταλαβαίνω» μου είπες την τελευταία φορά που σε είδα.
Και ‘γώ, δεν μπορούσα να καταλάβω, τί δεν καταλάβαινες.....
Σε κοιτούσα χωρίς να μπορώ να πώ λέξη. «Τι δεν καταλαβαίνεις»? σε ρώτησα.
Και μου ξανάπες. «Δεν μπορώ να σε καταλάβω».....
Και ‘κεί, εκείνη την στιγμή εγώ κατάλαβα!
Ηταν ανώφελο να προσπαθώ.
Θυμάσαι , οταν είχαμε πρωτογνωριστεί, στην αρχή, κάθε μέρα σου έλεγα ένα κομμάτι από ένα αγαπημένο μου ποιήμα.
Θυμάσαι του Ελύτη το κομμάτι?
«Ισια πάει η ζωή και ο έρωτας κάθετα. Και ή που κόβονται στα δυό, ή που δεν συναντήθηκαν ποτέ»....
Εμείς κοπήκαμε στα δυό, και τώρα πιά ο καθένας τραβάει ίσια μπροστά, δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά.
Εκείνη την στιγμή που κοπήκαμε στα δυό, θα την κρατήσω μέσα μου σαν πολύτιμο φυλαχτό. Αυτή δεν θα μου την πάρει κανείς ποτέ! Αυτή ήταν αληθινή! Γι’ αυτή μόνο μπορώ να είμαι σίγουρη....
Ολα τα άλλα που ζήσαμε , θα τα ξεθωριάσει ο χρόνος, και οι δεύτερες σκέψεις, που έρχονται πάντα μετά, και προσπαθούν να καλύψουν με ένα πέπλο αμφιβολίας τα πάντα, για να μας βοήθήσουν να κρύψουμε τα λάθη μας, να βρούμε δικαιολογία για αυτά που φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε, για να μην δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
«Πάρε τα ρίσκα σου» σού’ χα πεί..... Τι σκατά μάνατζερ είσαι???......
Τελικά μάλλον εγώ τα πήρα....
Εσύ σαν «καλός μανατζερ», ίσως ένας από τους καλλίτερους,
«έπαιξες στα σίγουρα»..........

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

101.....=01

Στα 100 γυρίζει το κοντερ......
Αλλάζει, και ξαναρχίζει να μετράει πάλι απο την αρχή.....
101 λοιπόν, οι αναρτήσεις του blog μου με αυτή.
Η, 01, και πάλι απο την αρχή?????
Σέρβις, μπουζί, πλατίνες.... λάδια, φρένα... Καινούργιο το όχημα.....
Ετοιμο να ξαναβγεί στον δρόμο.
Χωρίς GPS, χωρίς προορισμό. Με μόνη πυξίδα την καρδιά και την ψυχή που δεν συμβιβάζεται... και που θα ψάχνει πάντα, με πείσμα και οδηγό τον πολικό αστέρα... στο απέραντο του ουρανού, γι'αυτό το αστέρι που είναι εκεί πάνω, το άλλο μισό κομμάτι, αυτού που έπεσε κάποια στιγμή στη γή και έγινε εγώ.

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

ΑΝΤΙΟ....ΘΛΙΨΗ.....

Απέραντη θλίψη.
Κοιτάζω πίσω, τις αναρτήσεις μου κοντά ενάμισι χρόνο τώρα, και βλέπω την θλίψη και τον πόνο, και όλη την στενοχώρια που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις....
Τόση στενοχώρια, τόση λύπη,βγαλμένη μέσα από την αγάπη, που θάπρεπε κανονικά να με ανεβάζει στα σύννεφα.
Εκεί που με πήγε στην αρχή, και που με κράτησε τους πρώτους μήνες, μέχρι να αρχίσει να βρέχει,και να πέσω και 'γώ, μαζί με τις σταγόνες τις βροχής, κάτω, απότομα.
Δεν ξέρω τι από όλα οσα έχω ζήσει μαζί σου είναι αυτό που μου λείπει στ΄αλήθεια πιό πολύ.
Πού, ότι και αν έκανα ποτέ δεν ήσουν ευχαριστημένος?
Η,
Πού, όσο και αν προσπαθούσα,πάντα υπήρχε κάτι πού ήταν λάθος?
Μήπως πού, σ'ενοχλούσε ο τρόπος που είχα μεγαλώσει?
Η, ο τρόπος που σκεφτόμουν?
Μπορεί να ήταν πού, δεν ήξερα πόσο κοστίζουν τα μακαρόνια?
Πού,αγόραζα 6 αυγά και τί θα τα κάναμε, ή πού έπαιρνα 4 αλλά δεν ήξερα ότι ήταν βιολογικής καλλιέργειας και κόστιζαν πιό πολύ από τα 6?
Μπορεί να ήταν και τα τρία κουλούρια που αγόρασα γιατί τα ζήλεψα την ώρα που τα είδα, αλλά μετά δεν τα έφαγα...
Ηταν καί το πανεπιστήμιο που σπούδασα, πού είχε αστείο όνομα και έπρεπε να το χλευάσεις και να το κοροϊδέψεις και να με προσβάλλεις μπροστά στον κόσμο!
Και πού, δεν αναγνώρισες ποτέ οτι, ούτε καν θα ήξερες την ύπαρξη του σπουδαίου φίλου σου καθηγητή αν δεν σου είχα φέρει εγώ από την δουλειά μου το βιβλίο του!
Ηταν μήπως, που δεν είχα σκεφτεί να ρωτήσω πόσα κομμάτια έβγαζε η τούρτα των γενεθλίων σου που σου την είχα για έκπληξη, και με μάλωσες γιατι περίσσεψε η μισή?
Ηταν πού, δεν ήξερα να κάνω "διαχείρηση ψυγείου"?
Η μήπως που είχα μεγαλώσει "χαϊδεμένη" και δεν είχα μάθει να παλεύω στην ζωή μου?
Και δεν έφτανε που με τιμωρούσε ή ίδια η ζωή γι'αυτό, έπρεπε να το ζήσω στο πετσί μου και από σένα.
Αν θυμάμαι καλά, γι'αυτό με είχες ερωτευτεί, μου είχες πεί την πρώτη μας νύχτα. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος! Ημουν ζαλισμένη, μεθυσμένη από το ποτό και τον έρωτα.... Μπορεί τελικά μόνο εγώ να ήμουν ερωτευμένη μαζί σου.....και να νόμισα οτι με ερωτεύτηκες και σύ.
Δυόμισι χρόνια , δεν σε είδα ποτέ να με κοιτάς στα μάτια ,στα ίσια και να μου λές "σ'αγαπώ'.
Αλλα με κοίταξες πολλές φορές στα μάτια για να μου πείς γελοία ψέμματα, που ήξερες οτι τα καταλάβαινα, υποτιμώντας έτσι, ακόμα και την νοημοσύνη μου.
Δεν σε νοιαζόμουνα έλεγες, γιατί δεν υπήρχε ζεστό φαγητό να σε περιμένει στο σπίτι.
Αλλά δεν ήξερες, ούτε και είχες σκεφτεί ποτέ, οτι κάθε πρωί, εγώ έπλενα την μάσκα του ύπνου σου για να είναι καθαρή το βράδυ που θα την φορούσες.
Και για μένα αυτό, ήταν πιό σημαντικό από ενα πιάτο φαϊ.
Αλλά αυτό δεν φαινόταν. Ουτε σου το είπα ποτέ.
Εχεις δίκιο . Δεν μαγείρευα καθημερινά.
Αλλά σηκωνόμουν κάθε πρωί, να σου στίψω την πορτοκαλάδα σου και να σου καθαρίσω τα φρούτα σου. Και για μένα ήταν πιό σημαντικό να σε φιλήσω που έφευγες το πρωί και να σου ευχηθώ καλημέρα. Και ας μην είχα λόγο εγώ να σηκωθώ νωρίς.
Μπορεί να μου λείπει πού, δεν με υπολόγιζες στην ζωή σου.
Και με έβαζες και με έβγαζες από αυτή, ανάλογα με το πως σε βόλευε.
Ημουν καλή για να συντροφεύω τα βράδυα στο κρεβάτι σου. Αλλά την θέση της συντρόφου της ζωής σου επισήμως, την είχε μιά άλλη.
Και το κόψιμο του παρελθόντος, μαζί με την μοιρασιά, ήταν πιό σημαντικό από αυτό που με πόναγε εμένα....
"Δυό χρόνια μαζί σου, δεν έχω ζήσει μιά μέρα χαράς," μου είπες λίγες μέρες πρίν σου ζητήσω να φύγεις από το σπίτι.
Εν τω μεταξύ είχες φέρει και τα υπόλοιπα ρούχα σου εδώ, και μου είχες ζητήσει να αποφασίσω τελικά εγώ, αν θα ζήσουμε μαζί. Και σου είχα πεί πως ναι, εγώ ήθελα , να προσπαθήσω να γίνω αυτό που θές εσύ από εμένα.
Αλλά είχες ξεχάσει να μου πείς, πώς εσύ δεν ήξερες τί τελικά θέλεις.......
Και όταν σου τοποθέτησα τα ρούχα στις ντουλάπες, ανακάλυψες οτι γκρίνιαζα συνέχεια... και ήμουν και αγενής στους φίλους σου.
Ευτυχώς είπες, που δεν είχες αφήσει ακόμα το σπίτι σου...
Αυτό πού από τον χειμώνα μου γρίνιαζες οτι το πλήρωνες τζάμπα, και αν δεν επέμενε η σπιτονοικοκυρά σου να τηρήσεις το συμβόλαιο που έληγε τον Ιούλιο, θα το είχες αφήσει από τον Φεβρουάριο....
Ευτυχώς!
Φεύγοντας, άφησες χρήματα στο συρτάρι. Ησουν πάντα άψογος σε αυτό.
"Για τους λογαριασμούς" είπες...
Δεν εννοούσες βέβαια αυτόν τον ανοιχτό λογαριασμό της ψυχής,που πονάει.
Η απογοήτευση, η πίκρα, η θλίψη, δεν πληρώνονται με χρήματα. Τουλάχιστον όχι στο δικό μου ταμείο.
Ισως άλλους λογαριασμούς σου να μπορείς να τους καλύπτεις έτσι. Με ένα γεμάτο λογαριασμό και ένα μηνιαίο επίδομα..... Αλλοι μπορεί να είναι ευχαριστημένοι με αυτά.
Εμένα ποτέ δεν μου έλεγαν κάτι, τέτοιου είδους διακανονισμοί ζωής.
Θα μού λείψει πού, δεν κατέβηκες ούτε μιά φορά να με προϋπαντήσεις όταν γύριζα αργότερα από σένα το βράδυ σπίτι από την δουλειά.
Ανέβαινα φορτωμένη τα σκαλιά και καθόσουν στον καναπέ, με την πλάτη γυρισμένη. και δεν γύριζες ούτε το κεφάλι να μου πεις γειά. Ερχόμουν εγώ μέχρι εκεί να σε φιλήσω στην αρχή. Και όταν πιά σταμάτησα να το κάνω, δεν νομίζω οτι το πήρες καν είδηση.....
Θυμάμαι που ανησυχούσες για το πώς κοιμάσαι το βράδυ, και με ρωτούσες, αν κοιμάσαι και αν αναπνέεις ήρεμα. Και 'γω, έμεενα πολλές φορές την νύχτα ξύπνια για να σε ακούω...
Τώρα είναι αλήθεια, κοιμάμαι όλη την νύχτα, χωρίς να ξυπνάω από την έννοια σου. Μπορεί και αυτό να μου λείπει.
Κοιμάσαι ένα τετράγωνο πιό μακρυά από το σπίτι μου. Αραγε, κοιμάσαι ήσυχος? Και είσαι ευχαριστημένος τώρα? Δεν σε ενοχλεί πιά η παρουσία μου, ούτε και η απαίτησή μου να ξέρω τί ρόλο παίζω στην ζωή σου.
Σίγουρα είσαι καλά, "περνάς καλά"...... χωρίς σκοτούρες, χωρίς γκρίνια.....βολεμένος σε αυτά που ξέρεις να δίνεις, μέχρι εκεί που δεν απαιτείται προσπάθεια...... Γιατί δεν αντέχεις να κάνεις το λίγο παραπάνω που κάνει την διαφορά στην ζωή.
Μέχρι εδώ, μπορούσες να δώσεις.... και εγώ ζητάω την υπέρβαση, αυτό το λίγο παραπάνω.
Η διαφορά μας τελικά ήταν οτι εσύ μπορούσες να ζήσεις αναπνέοντας και πιό βρώμικο αέρα, ενώ εγώ, ήθελα να αναπνέω καθαρό οξυγόνο.
Εγώ πνιγόμουν αλλοιώς, ενώ εσένα, μετά από τόσων χρόνων συνήθεια στον αέρα του συμβιβασμού της ζωής σου, το δικό μου οξυγόνο, μπορεί και να σε σκότωνε....
Χωρίσανε οι δρόμοι και οι ζωές μας.
Ο καθένας μας τραβάει τον δρόμο του πιά.
Αντίο παληά μου αγάπη.
Εύχομαι και ελπίζω ο χρόνος να σβήσει την πίκρα και την θλίψη από τις κοινές μας στιγμές, και να αφήσει μόνο τις καλές στιγμές να θυμόμαστε.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η/ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ.... ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ.

Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι.
Αλλοι πάλι, κατακτούν την ελευθερία τους με πολύ κόπο.
Υπάρχουν και κάποιοι που γεννιούνται σκλάβοι και πεθαίνουν έτσι. Μερικοί από αυτούς, είναι τυχεροί να μήν το συνειδητοποιήσουν ποτέ κατά την διάρκεια της ζωής τους.
Και υπάρχουν και αυτοί , οι άτυχοι, πού το ξέρουν , το καταλαβαίνουν αλλά δεν τολμούν.
Και μένουν πάντα δέσμιοι των ενοχών και των δεσμών τους, εξιδανικεύοντας σιγά σιγά τους δεσμοφύλακές τους.....

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

ΑΧΤΙΔΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ.

Η Mercedes μπλέ σκούρα, υπηρεσιακή, όπως και τα κουστούμια τού οδηγού και τού συνοδηγού-φύλακα.
Στο πίσω κάθισμα, το μπλέ κουστούμι δεν διέφερε παρά ίσως στην ποιότητα του υφάσματος από τα άλλα. Στο κεφάλι που φαινόταν, από το πίσω τζάμι,κοντοκουρεμένο , περιποιημένο και με μισογκριζαρισμένα τα μαλλιά, μπορούσα να διακρίνω έναν αέρα σκοτούρας πού ξέφευγε από την εμφανή σοβαρότητα.
Τα αυτοκίνητά μας, μπλοκαρισμένα στην κίνηση της Βασιλίσσης Σοφίας, δίπλα- δίπλα, ακίνητα σχεδόν.
Ο νεαρός πακιστανός στον καθημερινό του μεροκάματο του τρόμου, ισορροπούσε ανάμεσα στις λουρίδες και τα μηχανάκια που ξεφυτρώνουν από το πουθενά, ανά πάσα στιγμή, αφήνοντας στο παρμπρίζ μας το κλασικό πακέτο χαρτομάντηλα με την δακρύβρεχτη ιστορία για τα 6 παιδιά και τα 10 αδέλφια.
Αναπόφευκτα είχα στρέψει το βλέμμα μου στο διπλανό αυτοκίνητο. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω περιμένοντας να κουνηθούμε, και δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τον πακιστανό που ερχόταν τώρα προς εμένα.Και έτσι το είδα. Αυτή την ελάχιστη κίνηση του κεφαλιού, που την ακολούθησαν οι ώμοι και τα χέρια, μετά το ατσαλάκωτο σακκάκι, πού κουνήθηκε ελαφρά για να ανοίξει, το χέρι που προφανώς ψαχούλεψε την τσέπη του παντελονιού, κάτι ειπώθηκε ανάμεσα στο μπροστινό και το πίσω κάθισμα, το μπροστινό παράθυρο άνοιξε, και ο συνοδηγός έδωσε ένα κέρμα στον πακιστανό.
Δεν ξέρω τί ακριβώς ήταν αυτό που με ταρακούνησε. Ισως να ήταν ο Μαχαιρίτσας που εκείνη την στιγμή τραγουδούσε "κάτι άστραψε".... στο ραδιόφωνό μου.Ίσως να ήταν η ζέστη και η ακινησία του μεσημεριάτικου μποτιλιαρίσματος. Μπορεί και να ήταν και το προφίλ αυτού τού άντρα, που καθόταν στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Ηταν όμως σίγουρα μιά κίνηση ανθρωπιάς, πού την ένοιωσα σαν χαστούκι στο μάγουλό μου.Απ'όλα τα αυτοκίνητα στο δρόμο, αυτό, ήταν το μόνο που δεν φανταζόμουν πως μπορεί να άνοιγε το παράθυρό του.
Κράτησα τον αριθμό. Κάποια στιγμή, ίσως να μπορέσω να μάθω ποιός ήταν μέσα.
Μ'αρέσει να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι ευχάριστα..... ακόμα και όταν μου είναι εντελώς άγνωστοι.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

HERE WE GO AGAIN.......

Κάτι μέσα μου μου λέει πώς κάτι τρέχει.......
Κάτι μέσα μου μου λέει πώς κάτι μου κρύβεις, κάτι δεν μου λές....
Κάποιο μικρό, ανόητο ψέμα σου, μου φανέρωσε μιά μεγάααααααααααλη αλήθεια!
Κάπου κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και οι δυό, κάπου δεν θέλουμε να δούμε το πρόσωπό μας μέσα στον καθρέφτη, και σκύβουμε το κεφάλι όταν περνάμε από μπροστά, για να μήν φανεί το είδωλό μας.
Κάποιος από τους δυό μας πρέπει να πάρει μιάν απόφαση , ή μάλλον και οι δυό μας πρέπει να πάρουμε πιά τις αποφάσεις μας..... και ίσως φοβόμαστε να δεχτούμε οτι αυτές οι αποφάσεις δεν συμβαδίζουν.
Ηere we go again....... Ποιός θα πάρει την βαθειά ανάσα και θα αρχίσει να μιλάει? Και τι έχει μείνει για να ειπωθεί πιά?

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

ΟΡΙΑ.....

Ο αδερφός μου λέει, "αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, τότε πως μπορείς να εισαι και σύ άνθρωπος?" "Απλά πρέπει πάντα να είσαι έτοιμος να δεχτείς οτι ο άλλος μπορεί να σε προδόσει..."
8/2/2009.
Είναι όλα θέμα εμπιστοσύνης.... Και αυτή η γ..... η έχει χαθεί κάπου και δεν την βρίσκω πιά. Μου λές θα πάς εκεί και βρίσκεσαι αλλού, και μετά μου λές οτι θα πάς κάπου αλλού και 'γω σκέφτομαι άλλα...... Φυσικό είναι. Είναι θέμα εμπιστοσύνης , είπαμε.
Και αυτή φοβάμαι πώς χάθηκε, γιατί την ψάχνω απεγνωσμένα και δεν την βρίσκω πουθενά.

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Πιτες και Φλουριά......

Σχεδόν μέχρι τις Απόκριες κόβουμε βασιλόπιτες και κερδίζουμε φλουριά.....
Ευτυχώς!
Και έτσι μου'πεσε και μένα ένα! Χα χα χα..... Τελικά, μιά μπούρδα ήταν όπως το είχα προβλέψει και το φοβόμουν. Το θέμα δεν είναι να σου πέσει το φλουρί, είναι να το κρατάς στα χέρια σου όλο τον υπόλοιπο χρόνο, και έτσι για το "καλό", να το δίνεις και σε κάποιον άλλον την πρωτοχρονιά......
Απο 'δώ και μπρός λοιπόν, το φλουρί στην τσέπη τον υπόλοιπο χρόνο και την ώρα της βασιλόπιτας, ας πάει όπου θέλει!!!!!
Καλή Χρονιά....

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

2009! ΠΕΡΑΣΕ ΚΙΟΛΑΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.....

Η καινούργια χρονιά ξεκίνησε με λιακάδα. Μετά ήρθε και η συννεφιά της, βέβαια.
Πάλι και φέτος δεν μου'πεσε το φλουρί.... Δεν μου έχει τύχει ποτέ μέχρι τώρα, αλλά πάντα ελπίζω....Το περιμένω και αυτό, όπως και όλα τα άλλα πράγματα που εύχομαι και θέλω στην ζωή μου. Κάποια μέρα.... θάρθουν. Ετσι ξαφνικά, όταν δεν θα τα περιμένω. Αυτό είναι και το μαγικό τους. Πως πάντα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις, και σε εκπλήσσουν. Γι'αυτή την έκπληξη δεν ζούμε? Εγώ τουλάχιστον... γι'αυτή ζώ.Αυτή που σού'ρχεται ξαφνικά , εκεί που δεν την περιμένεις....Θάρθει, που θα πάει, θάρθει... Αυτό που με φοβίζει μόνο, είναι που όταν έρθει, μπορεί να ανακαλύψω, οτι δεν με ενδιαφέρει πιά.........