COOL...

Οκ. λοιπόν, είμαι "σκληρή".
Δεν με πείραξε που δεν απάντησες στα μηνύματά μου, ούτε που δεν με πήρες για "χρόνια πολλά" στα γενέθλιά μου.
Δεν με νοιάζει που δεν σε βλέπω, ούτε που δεν σου μιλάω στο τηλέφωνο.
Και δεν θέλω να χαλάσω την "άψογη" ησυχία μου για να σε βάλω στη ζωή μου.Ούτε θέλω να με βάλεις εσύ στη δική σου.
Είμαι και cool και άνετη, δεν πειράζει που με έστησες στο ραντεβού μας, δεν χάθηκε δά και ο κόσμος!
Εξ' άλλου, είχα κανονίσει να βγω έξω με τις φίλες μου.
Ούτε περίμενα οτι θα μού'στελνες λουλούδια. Σιγά!
Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, δεν είναι για μας αυτά...
Τι 'πες;
Γιατί είμαι ξύπνια τέτοια ώρα; Και γιατί είναι τα μάτια μου πρησμένα;
Οχι, δεν έκλαιγα! Πώς σου πέρασε απ'το μυαλό κάτι τέτοιο!
Δεν θα το επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου. Και πολύ περισσότερο δεν θα σου επέτρεπα να το αντιληφθείς εσύ.
Δεν τρέμουν τα χέρια μου, ούτε τα χείλη μου.
Οχι!
Η ιδέα σου είναι πως είμαι έτοιμη να κλάψω.
Τι θέλεις τώρα; Μη με ακουμπάς! Μη με πλησιάζεις!
Φυσικά και δεν σε φοβάμαι!
Δεν έχω πρόβλημα να σε αντιμετωπίσω.
Δεν μπορείς να με αγγίξεις, δεν μπορείς να με πληγώσεις!
Δεν θα σε αφήσω ποτέ να περάσεις μέσα από το πετσί μου.
Δεν πονάω. Πώς σου πέρασε τέτοια ιδέα!
Τίποτα δεν άκουσες.
Τίποτα δεν ήταν.
Ακόμα και όταν ουρλιάζω το κάνω από μέσα μου. Δεν θα με ακούσεις ποτέ!
Αν θέλεις, θα πρέπει να με νοιώσεις.
Αλλά αυτό είναι δύσκολο.Και έχει και κόστος.
Δεν έχω γνωρίσει κανέναν μέχρι τώρα που να θέλησε να το χρεωθεί.
Ολοι στρίβουν στα δύσκολα!
Ετσι, προλαβαίνω πάντα εγώ και απορρίπτω  όλους και τα πάντα.
Γιατί, αλλοίμονο!
Τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να πονέσω ξανά!

ΤΑ 17 ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ...

Δεκαεπτά σκαλοπάτια άλλαξαν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα όλη μου τη ζωή.
Τόσα μας χώριζαν από το "χαίρω πολύ", μέχρι την στιγμή που σαν τρελλοί και οι δύο, ανεβήκαμε από το σαλόνι στον πρώτο όροφο, και βουτήξαμε ξαφνικά, σε εναν ωκεανό πρωτόγνωρου πάθους.
Οι ώρες έπαψαν να μετράνε πιά, ο χρόνος σταμάτησε, ο χώρος γύρω μας έσβησε.
Ολα χάθηκαν ξαφνικά.
Και μείναμε μόνο εμείς οι δύο, πάνω στο κρεβάτι, σ' έναν αγώνα, χωρίς νικητές και νικημένους.
Απ' έξω ακούγονταν η βροχή, που χτυπούσε ρυθμικά στο πλακόστρωτο, και τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων.
Μέσα, μόνο οι ανάσες μας.
Βαριές και γρήγορες στην αρχή, ξέπνοες μετά, και στο τέλος, ρυθμικές και αποκαμωμένες.
Ξημέρωνε πιά, όταν σηκώθηκες να φύγεις.
Με σκέπασες με το μπουρνούζι μου, αυτό που είχε ήδη πάρει την μυρωδιά σου, και με άφησες κοιμισμένη.
Ήτανε μεσημέρι σχεδόν όταν ξύπνησα, και από τότε, ακόμα αναρωτιέμαι και ψάχνω να βρώ τους κανόνες αυτού  του παιχνιδιού...

ΕΝΑ ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ...

Το βρήκα μέσα στο γραμματοκιβώτιο, μιά μέρα μετά.
Είχε κιόλας μαραθεί, και δεν είχε αποστολέα.
Μπορούσα λοιπόν αγάπη μου να σκεφτώ πως ήσουν εσύ που το άφησες μέσα.
Εσύ, ο γνωστός άγνωστος.
Εσύ που είσαι αληθινός μόνο στη φαντασία μου, που ζείς μόνο στα όνειρά μου.
Πού κάθε βράδυ σε παίρνω μαζί μου στο κρεβάτι μου, και χώνομαι στην αγκαλιά σου για να αποκοιμηθώ.
Ένα μαραμένο τριαντάφυλλο, πού, ότι και αν ήθελε να πεί, άργησε μιά μέρα,
ή μήπως μιά ζωή;
Διάλεξα από την βιβλιοθήκη μου ένα αγαπημένο βιβλίο, και το έκλεισα ανάμεσα σε δυό σελίδες του.
Εκεί θα μείνει πιά, για πάντα.
Θα ξεραθεί, και θα είναι ο σελιδοδείκτης μιας αγαπημένης φράσης, μιάς ατάκας.
Όποιος και αν είσαι, εσύ πού το άφησες, στην αφιερώνω.
Την κέρδισες με το σπαθί σου.
Αυτήν την ατάκα, την παίξαμε μαζί στο έργο της ζωής μου!

ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ...

Μιά ματιά, ένα χαμόγελο κρυμμένο ανάμεσα στα χείλια που μισάνοιγαν και τα μάτια που γελούσαν.
Δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο.
Είχαν όλα ειπωθεί...
Ακόμα και η σιωπή που μεσολαβούσε ήταν ανυπόφορα φλύαρη!
Σε μιά στιγμή μέσα, έτσι ξαφνικά!
Και η θάλασσα να χτυπάει στα βράχια, μαζί με τον αέρα.
Θεσπέσια μουσική.
Εγώ εδώ και συ εκεί. Και ανάμεσά μας καμμία απόσταση, και ας μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα...
Και ας μή βρεθούμε ποτέ πιό κοντά...
Σιγά σιγά ξημερώνει...ο ουρανός αρχίζει ήδη να αλλάζει χρώμα.
Καληνύχτα αγάπη μου, και όνειρα γλυκά.

"Τα ρέστα".... Μιά Νύχτα Μόνο!

Τα φώτα του αυτοκινήτου μου έπεσαν πάνω σου και σε φώτισαν καθώς έστριβα να μπώ στο γκαράζ, να περιμένεις έξω από την πόρτα μου.
Δεν σταμάτησα, πάτησα γκάζι και προχώρησα, μπήκα μέσα στο σπίτι, ανέβηκα επάνω, άνοιξα την πόρτα και όρμησα πάνω σου να σε χτυπάω χωρίς να ξέρω τί ακριβώς έλεγα, μέχρι που μου ακινητοποίησες τα χέρια και με πήρες αγκαλιά.
"Σταμάτα". "Σταμάτα" μου έλεγες εσύ, και 'γώ συνέχιζα να σε χτυπάω και να κλαίω στην αγκαλιά σου.
"Φύγε", "Μείνε", Πού ήσουν τόσο καιρό;" ούτε ήξερα τι απ'όλα ήθελα να σε ρωτήσω, τί ήθελα να σου πώ.
Έπεσα πάνω σου, χώθηκα στην αγκαλιά σου, δεν είπα λέξη!
Ούτε εκείνη τη στιγμή, ούτε μετά, όταν είμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι.
Δεν σου ζήτησα να μείνεις το βράδυ,για να ξυπνήσουμε μαζί το πρωί.
Δεν σε ξεπροβόδισα όταν έφευγες αργότερα.
Μιά νύχτα μόνο, ολα τα άλλα έχουν τελειώσει...
Μιά νύχτα μόνο ήταν.
Και ας μην έχουμε τελειώσει εμείς οι δύο, ο,τι και αν λέμε...
Είμαστε πιά στα "ρέστα"...