Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ". "ΜΙΚΡΟ ΑΓΟΡΙ".

Μικρό αγόρι,
με τα σύννεφα στα φρύδια
και τις αστραπές στα μάτια.
Η καρδιά σου βροντάει
και αστράφτει το προσωπό μου.
Σου χαϊδεύω το μέτωπο,
ισιώνω τα φρύδια,
να διώξω τη σκοτούρα
του μυαλού σου.
Αν ήξερες,
πόσες ιστορίες ζωής έχω
να σου πώ,
που μοιάζουν με παραμύθια...
Πόση θλίψη μαζεμένη
στ'ακροδάχτυλα
που ακουμπούν απαλά
στο φαρδύ σου στέρνο...
Μιά ολόκληρη πόλη,
ζεί μέσα στην άλλη πόλη
που σαπίζει στην υγρασία
των Βορείων και Νοτίων προαστείων...
Περπατάω αργά,
στους βρώμικους δρόμους
του κέντρου.
Σε σκέφτομαι.
Μου λείπεις ήδη

Και να σκεφθεί κανείς
οτι,
σε συνάντησα τυχαία
μόλις χθες...

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ".

Μιά μοναχική συνεχής ανηφόρα
είναι η ποίηση...
Ενα εμπρός, χωρίς να έχει πίσω.
Αμα μπείς σ'αυτή τη ρότα,
θα περνάς πάντα απο λιμάνια
πολλά,
αλλά λιμάνι, δεν θα πιάσεις ποτέ...
Ένας δρόμος, χωρίς τέλος,
με συνοδοιπόρους πολλούς
και στάσεις εφήμερες.
Μιά σκυταλοδρομία
είναι η ποίηση...
τρέχεις το κομμάτι σου
όσο καλύτερα μπορείς.
Και κάποια στιγμή,
παραδίδεις την σκυτάλη...

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "Η ΓΕΡΑΝΙΟΥ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ".

Έξω φυσάει ένας δυνατός αέρας
Όλη μου η ζωή, άδειασε σε ενα τασάκι μ' αποτσίγαρα σβησμένα.
Και πετάχτηκε μετά, στα σκουπίδια.
Ένα μισοτελειωμένο "σ' αγαπώ",
έμεινε πάνω στο καβαλέτο
χαραγμένο αχνά
στ' ασχημάτιστα ακόμα χείλη.
Και στον τοίχο
ξεχάστηκε
ενα πορτρέτο με την
αφιέρωση "σε λατρεύω",
κολλημένο με σελοτέϊπ
κατευθείαν επάνω στον τοίχο.
Στο πάτωμα έστησαν χορό
τα χνούδια και η σκόνη
απο την φούρια της μετακόμισης.
Και το άδειο δωμάτιο
με το "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" κολλημένο
στο μέτωπο,
χάσκει σαν ξεθαμένο πτώμα
μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.
Αλλά,
δεν είναι νύχτα.
Μόνο το ηλεκτρικό
είναι κομμένο, από τον
ιδιοκτήτη
τώρα που, οι ένοικοι
έχουν πιά φύγει..
Λίγη ξεχασμένη αγάπη
ψυχοραγεί ακόμα
στους τοίχους του δωματίου
προσπαθώντας να κρατηθεί
στην ζωή,
από την ζέστη που σιγά σιγά,
παγώνει τα άδεια πιά, δωμάτια.
Δεκέμβρης μήνας ξημέρωσε
αλλά Χριστούγεννα, δεν θάρθουν
πιά εδώ...

1η Δεκεμβρίου 2016.
Η Γερανίου σε αποσύνθεση.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

"ΧΑΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ"

Που να το φανταστώ;
Πόσο ακόμα να πονέσω;
Πέτρωσαν τα αισθήματα μέσα μου.
Λες,
και δεν το περίμενα...
Μα,
το ήξερα!
Απ' την αρχή το ήξερα!
Από το πρώτο άγγιγμα!
Και όλα τα υπόλοιπα
έγιναν απο μόνα τους,
αυτόματα...
Και μετά,
το σκέφτηκα καλύτερα
και είπα:
Μην αμφισβητείς την αγάπη
που σου δόθηκε.
Σου δόθηκε!
Δια της στερήσεως,
αλλά,
σου δόθηκε...
Και  ξανάρχισα να σε αγαπώ
και να σε κλαίω.
Χαμένη μου αγάπη!
Χαμένη μου ζωή!
Χαμένη μου χαρά!


Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

ΔΕΝ ΞΕΡΩ. "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Δεν ξέρω αν με θες, 
σου το λέω με ειλικρίνεια,
η μισή είμαι "χαλασμένη"
η άλλη μισή, "αχρησιμοποίητη"...
Δεν ξέρω αν σε θέλω, 
η μισή, σ'αγαπάω
η άλλη μισή, πάνω ψηλά,
στο ταβάνι είμαι
και πετάω...
Δεν ξέρω αν με θες,
δεν ξέρω ούτε αν σε θέλω
δεν ξέρω αν έχω πιά,
το κουράγιο
ν' αρχίσω πάλι,
απ' την αρχή...
Δεν ξέρω αν με θέλεις,
αν θέλεις, αν θέλω.
Δεν ξέρω πιά.
Κάνε ο,τι θές σου λέω,
αλλά, μην με πιστέψεις.
Δεν ξέρω τι λέω.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

ΔΩΡΟ ΓΙΟΡΤΗΣ.

ΔΩΡΟ ΓΙΟΡΤΗΣ.


'Εσταξε πάνω στο σκούρο μετάξι
και άφησε ενα μικρό στρογγυλό λεκέ...
Ένα δάκρυ που κύλησε 
ξεφεύγοντας απο την λίμνη
των μεγάλων κουρασμένων ματιών.
Ύστερα έσταξε κι'άλλο ένα,
και μετά και άλλο...
Δεν είχε νόημα πιά, να σταματήσει
να κλαίει.
Το φόρεμα είχε πλέον καταστραφεί.
Έτσι, όπως χαλάνε
όλα τα όμορφα
στη ζωή.
Από ενα δάκρυ.
Αν είναι Λύπης ή Χαράς,
είναι τελείως αδιάφορο...

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

Θέλω να ξεράσω
τη ζωή μου
σε ενα εμετό.
Μα το κορμί
δεν με βοηθά,
Το στομάχι
δεν έχει τίποτα πιά...
Μόνο χολή
έχει μείνει.
Κι'αυτή μ'έχει ποτίσει.

Δεμένη με την ίδια
χειροπέδα
με την ζωή...
Ακόμα ξημερώνω
την κάθε μέρα μου.
Μέρα με τη μέρα...

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ;"

Τί με κοιτάς;
Εσύ ξέρεις τον πόνο μου,
ξέρεις και την ψυχή μου...
Τί με κοιτάς;
Το ξέρω πως δεν θα
μ'αφήσεις μόνη, (να χαθώ)...
Τα χέρια σου πού λάτρεψα,
αυτά τα δάχτυλα, τα μακρυά,
πού κρατάνε το κοντάρι,
πού αγκαλιάζουν το κορμί,
πού ακούν, τους χτύπους
της καρδιάς...
Αυτά τα χέρια, τα φτερά
πού θα με πάρουνε μαζί τους
να πετάξω...
Τί με κοιτάς;
Δεν θα μ' αφήσεις,
το ξέρω!
Τι με κοιτάς;
πάρε με...

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΒΡΟΧΗ".

Σου μιλάω για την βροχή που έχω μέσα μου...
Αυτή που κάθε τόσο με πλημμυρίζει και στο διάβα της, δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Και μετά, πιάνω την σκούπα, και σαρώνω τα απομεινάρια μου...
Και ξαναστέκομαι στα πόδια μου.
Ορθή και άδεια.
Σαν έρημο στον κάμπο δέντρο...
Μόνο του, ενάντια στον αέρα του χειμώνα και στην κάψα του καλοκαιριού.
Κορμός στητός και λυγερός, κλαδιά μικρά ευλύγιστα, που δειλά απλώνουν προς τον ουρανό, με το χάδι του αέρα να τα ξεγελάει, και μετά να τα σπάει, σε χίλια κομμάτια.
Σου μιλάω για αυτή τη βροχή, που δεν ποτίζει, μα, που πνίγει στο διάβα της ο,τι βρει...
Κρύβω καλά στον κόρφο μου, την αγάπη μου για σένα, και αυτή με διαπερνά, και φτάνει στις ρίζες μου, για να τις κάνει δυνατές ν'αντέξουν.
Αυτή ποτίζει την ψυχή μου, αυτή κάνει τα φύλλα μου να ανοίγουν στον ήλιο το πρωί, και να χαιρετάνε το φεγγάρι τη νύχτα.
Αυτή ανθίζει τα λουλούδια μου, να σου στέλνουν την μυρωδιά μου, ανάσα αγάπης, εκεί που βρίσκεσαι...
Που είσαι αλήθεια;
Κάθε φορά που σου ζητάω ένα σημάδι  σου, μου στέλνεις μαι μυρωδιά νυχτολούλουδου...
Για μια στιγμή μόνο.
Για μιάν ανάσα....
Και μάταια να ψάχνω εγώ μετά, ανόητη, ανόητη που είμαι....
Δεν νοιώθω, δεν κοιτάω να δω, πως, νυχτολούλουδο είμαι εγώ, μόνη, μέσα στη γλάστρα, στην έρημη πια αυλή...


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

"Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΖΟΥΡΑ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Η τελευταία τζούρα.
Αυτή που σου καίει λίγο τα δάχτυλα.
Γιατί φυσικά, είναι άφιλτρο.
Ενα μικρό πουράκι, σκέτος καπνός, 
δυνατός αρωματικός καπνός. 
Που κάνει το κεφάλι σου λίγο να γυρίζει.
Τόσο, που το κάψιμο στα δάχτυλα,
γίνεται ανεπαίσθητο.
Η τελευταία ρουφιξιά λοιπόν.
Η μήπως προτελευταία;
Γιατί ακόμα και αν τα δάχτυλα
εμποδίζουν το στόμα να
έρθει σε επαφή με τον στριμένο καπνό,
η δυνατή ρουφιξιά φέρνει ακόμα
λίγο καπνό μέσα στο στόμα
και απο 'κεί, πάλι στο κεφάλι.
Που ακόμα γυρίζει.
Και ανακατεύει τις μνήμες
και τις αισθήσεις του παρόντος,
όλες μαζί... στο καζάνι του μυαλού.
Αναρωτιέσαι αν θυμάσαι αυτόν που
σε έμαθε να καπνίζεις έτσι, ή αυτόν
πού σε έφερε σήμερα στην διάθεση
να καπνίσεις ξανά, με το ίδιο τρόπο,
μέχρι να καούν τα δάχτυλα σου...
Στο τασάκι, ακόμα ένα σβησμένο
αποτσίγαρο.
Μαζί με τα άλλα.
Και η ζωή σου, ενα τασάκι γεμάτο.
Αναμνήσεις, αισθήσεις, αισθήματα,
όλα ανακατωμένα
όλα μια στάχτη από καμμένο καπνό.
Η πίκρα μένει μόνο στο στόμα.
Την καταπίνεις με το σάλιο σου,
κι' αυτή κατασταλάζει σαν σκούρο
τιτάνωμα
πάνω στην καρδιά.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

"ΣΕ ΒΛΕΠΩ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Σε βλέπω, 
Ανάμεσα στα μπλέ των βάζων, 
με τα ξερά τριαντάφυλλα 
που φωτίζονται από 
την λάμπα.
Εκεί, ανάμεσα στην φωτιά
της καύτρας του τσιγάρου
και την στάχτη του, που ακόμα
στέκει όρθια...
Εκεί ανάμεσα,
θολή φιγούρα, να μου γνέφεις
να προχωρήσω...
Εκεί,
μέσα από την διαύγεια του κρασιού,
μέσα στο ποτήρι.
Σε βλέπω, μου γνέφεις,
επιμένεις.
Να πάμε, να φύγουμε
απο δώ......

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ"

Απέραντες πεδιάδες, 
να χωρίζονται μεταξύ τους με καλάμια.
Το νερό μέσα στο αυλάκι,
τρέχει δίχως σταματημό...
Όπως το τρένο
που με φέρνει κοντά σου...
Μετράω την απόσταση
με τις ώρες, τα μέτρα, τα λεπτά, τα εκατοστά,
με το βλέμμα καθηλωμένο στις ράγες...
Περνούν οι γέφυρες από πάνω μου
και μετά γκρεμίζονται...
Περνούν τα τοπία,
και μετά σβήνονται απ' τη μνήμη...
Και πλησιάζουν οι σταθμοί,
μα,
το τρένο δεν σταματά
ποτέ...

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΛΕΞΕΙΣ".

Στεγνώνουν οι λέξεις στο στόμα.
Με δυσκολία πιά τις καταπίνω...
Και είναι τόσες πολλές!
Κάθε μιά τραυματίζει και λίγο
τον λαιμό, 
τόσο που εκείνος ματώνει.
Και το λιγοστό σάλιο
ανακατεύεται με το αίμα.
Αιμορραγώ απο την φλυαρία μου.
Τόσες λέξεις,που δεν ειπώθηκαν
ποτέ!
Πού να σε βρώ, να σου τις πώ
τώρα;

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ."ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

Ταπεινώθηκα
μπροστά σου Κύριε.
Δεν είναι ντροπή
η Ταπείνωση.
Είναι Δίδαγμα.
Το έμαθα Κύριε.
Το έμαθα και αυτό
στη ζωή μου.
Το δέχτηκα
με την ίδια καρτερία
που δέχομαι
τα πάντα πλέον.
Απέκτησα και Έχασα,
Προκάλεσα τον Φθόνο,
και υπέστην την Τιμωρία.
Έμαθα
την Αξία του Λίγου,
όταν πέταξα απο πάνω μου
το Πολύ.
Αγάπησα το Φώς της Ελπίδας,
μέσα απο το σκοτάδι
της Απελπισίας.
Ζήτησα βοήθεια
και πήρα απάντηση
την Ελεημοσύνη.
Και έτσι έμαθα
την Αξιοπρέπεια
με το κεφάλι ψηλά.
Αποσύρθηκα Κύριε,
ο Κόσμος δεν αντέχει
τους Υπερήφανους.
Ταπεινώθηκα,
μπροστά του Κύριε,
Η Ταπείνωση,
δεν είναι Ντροπή.
η Απώλεια της Ψυχής
όμως,
Ειναι.......

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

ΘΑΛΑΣΣΑ. "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".


Απέραντη, υπέροχη θάλασσα
Πόσο ευγενικά με δέχεσαι
στα σπλάχνα σου!
Σφαλίζεις σιγά σιγά,
όλες τις τρύπες του κορμιού
πού μπάζουν ζωή,
και με καταλαμβάνεις ...
Πρώτα τ' αυτιά,
κλείνουν
στους θόρυβους της μέρας
και ακούνε πιά,
μόνο το τραγούδι σου.
Μετά, σφαλίζεις το στόμα.
Τα μάτια, κλειστά στο φώς
του ήλιου,
δέχονται το χάδι της δροσιάς σου,
σαν αντάλλαγμα.
Μένει η μύτη ν'αναπνέει ακόμα
ανοιχτή,
στον αέρα.
Αναπνέω μιά,
σου παραδίνω το σώμα μου.
Αναπνέω δυό,
αέρας και νερό μαζί.
Αναπνέω τρείς,
Αναπνε...
Αναπν...
Αναπ...
Αναπαύομαι.............

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Δεν το κατάλαβα, κι' όμως ερχόταν.
Το άκουγα απο μακριά, αλλα έκλεινα τ' αυτιά μου.
Ένοιωθα τη γή να τρίζει και να μουγκρίζει,
Έσκιζε τα σπλάχνα της, περιμένοντας...
και 'γώ, δεν έδωσα σημασία
Πίστευα οτι έτσι
θα ξορκίσω το κακό...
Δεν το κατάλαβα, κι' ας το ένοιωθα...
Δεν μπορούσα να το καταλάβω...
Δεν ήθελα...
Ο θάνατος παλεύεται, η απουσία ποτέ...

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". ΦΙΛΙ.

ΦΙΛΙ.
Φιλί, σκαστό στο μάγουλο 
και να κάνει και κρότο,
μου'δωσες μια βραδιά
μαζί με την καληνύχτα.
Και 'γώ, περίμενα μετά
το πρωινό σου χάδι...
Και έμεινε η μέρα,
να αιωρείται
στον χρόνο
του Τώρα και του Ποτέ...

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ "Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ".

...."Τι να σου πώ άλλο; 
Το ξέρεις, πως μένω τα βράδυα ξύπνια...
Δεν κοιμάμαι, σε σκέφτομαι,
Ποτίζω τα λουλούδια της αυλής, 
κλαδεύω νυχτιάτικα, 
βάζω τραγούδια στη διαπασών,
παίρνω την σκούπα, να σκουπίσω...
Αγόρασα καινούργια σκούπα τώρα...
σαν τις παλιές που είχαν οι γιαγιάδες μας,
χόρτινη.
Τα σαρώνω με μανία,
τα πετάω έξω απο το σπίτι,
μετά, ντρέπομαι που τα αφησα στο πεζοδρόμιο,
ξαναπιάνω σκούπα και μάνικα,
αρχίζω να πλένω το πεζοδρόμιο.
Στην αρχή θυμώνω,
πάω και βάζω όλα τα σκουπίδια
μπροστά στην πόρτα των διπλανών,
αυτών που φτύνουν και πετάνε
ο,τι μπορείς να φανταστείς
στην αυλή μου.
Μετά πάλι ντρέπομαι,
τα μαζεύω και απο 'κεί.
Τα βάζω στην σακκούλα,
τα πετάω στον ξεχειλισμένο κάδο.
Ο Δήμος βλέπεις, μας έχει ξεχάσει
σε τούτη την γωνιά της πόλης.
Απορριματοφόρα, υπηρεσία καθαριότητας,
άγνωστα πράγματα εδώ στη Γερανίου...
Τρίτης κατηγορίας άνθρωποι...
Μετανάστες όλοι μας...
Μετανάστες σ΄αυτή τη γή...
στο δρόμο για μιά καλύτερη...
τι να την κάνουμε την καθαριότητα;
Πάει πέντε τα ξημερώματα...
Ακόμα ξύπνια.
Ακούω την φωνή του μουεζίνη...
από το μαγνητόφωνο,
στην διπλανή πολυκατοικία.
Μιναρές δεν υπάρχει...
Σιγά μην έφτιαχναν και μιναρέ
για "αυτούς"........
Μα κοίτα ένα περίεργο πράγμα,
εγώ ακούω αυτή την άγνωστη ψαλμωδία,
και σταυροκοπιέμαι...
Σηκώνω το κεφάλι ψηλά, να δώ
να βρω θεό...
και μετά, το σκύβω πάλι,
"Άντε, πέρασε και αυτή η νύχτα", λέω
από μέσα μου...
Αφήνω την σκούπα στην γωνιά,
διπλώνω το λάστιχο
μπαίνω στο σπίτι...
Ξαπλώνω στον καναπέ,
όχι στο κρεβάτι, ποτέ πια στο κρεβάτι...
απο τότε που ξαπλώσαμε μαζί ,
για τελευταία φορά,
δεν πλησίασα ποτέ πιά...
Αρχίζει ο δρόμος να παίρνει ζωή,
μαζεύονται "αυτοί", για την προσευχή τους...
και όπως με κερδίζει η κούραση και η νύστα,
ακούω το πρώτο σκουπίδι,
να πέφτει ξανά
στην αυλή...

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΕΠΑΦΙΕΜΑΙ".



Επαφίεμαι...
στην Χάρη Σου,
Δεν έχω άλλο κουράγιο
για να δώσω...
Στέρεψαν και τα δάκρυα
Στέγνωσαν τα μάτια και το στόμα.
Στράγγιξε το κορμί.
Ούτε στάλα ελπίδας δεν υπάρχει
πιά.
Αφήνομαι.
Γεμίζω και αδειάζω μαζί με το φεγγάρι
Σηκώνω το κεφάλι προς τα Σένα,
σαν τα πουλιά.
Χωρία φτερά εγώ,
τα πόδια μου βαριά πατούν στη γή.
Μένω.
και περιμένω.
Αλλάζει η μέρα με την νύχτα
και εγώ εδώ.
Μέχρι να λυπηθείς και να μ' αφήσεις...
Αφήνομαι,
Μένω,
Περιμένω,
Επαφίεμαι...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΙΚΕΣΙΑ".

ΙΚΕΣΙΑ.


Ενώνονται οι παλάμες
σιγά, μαλακά...
Οι ρώγες των δακτύλων, ακουμπούν 
η μία την άλλη, σε ενα σμίξιμο
σχεδόν ερωτικό.
Ακουμπούν οι αγκώνες τα πλευρά,
υψώνονται τα ενωμένα χέρια
ψηλά, προς τον ουρανό,
στο Άγνωστο.
Σηκώνεται το κεφάλι,
και στρέφουν τα μάτια στον ουρανό.
Δεν βλέπουν τίποτα καθώς,
τα δάκρυα έχουν πλημμυρίσει
και τρέχουν αργά,
στον τεντωμένο λαιμό.
Μα καί χωρίς τα δάκρυα,
τίποτα δεν υπάρχει για να δείς.
Μόνο απόγνωση
είναι πια το γαλάζιο
Χάθηκαν τα άσπρα σύννεφα πού
κάποτε περνούσαν βιαστικά
παίρνοντας μαζί τους τις σκοτούρες.
Τώρα, το γαλάζιο του ουρανού,
έχει το χρώμα της κούρασης
και της παραίτησης.
Και η ικεσία, φτάνει πιά,
μόνο μέχρι την μηχανική υποστήριξη
της ανάσας που χρειάζεσαι
για να λες
πώς ακόμα είσαι ζωντανή...


Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Να πιώ τη τελευταία γουλιά,
Να δαγκώσουν τα χείλια το ποτήρι,
Να ματώσουν.
Να συνεχίσω να μεθώ απο το αίμα.
Να ζαλιστώ αιμοραγώντας.
Να σε χάνω, μαζί με το αίμα
που κυλάει...
Να σε βρίσκω ψηλά,
στο φώς...
Να μην με νοιάζει πιά τίποτα.
Να είμαστε μαζί.
Επιτέλους!!!

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Σε βλέπω,
μέσα απο τις αποχρώσεις του κόκκινου κρασιού.
Να μου ζητάς να γυρίσεις
πίσω...
εκεί που δεν μπορούμε να βρεθούμε πιά...
Αγάπη μου!
Πέρασε η εποχή του τρύγου...
Πατήθηκαν τα σταφύλια της ζωής μας...
Τώρα,
στην ζύμωση όλες οι στιγμές
που ζήσαμε μαζί.
Μέσα στο αίμα των αθώων παιδιών
που δεν γεννήθηκαν ποτέ
από τους οργασμούς μας,
μόνο πτώματα μας στοιχειώνουν...
Πνίγονται στο ποτήρι
που κόβει τα χείλια
Ματώνουμε ...
Δεν είναι το κρασί αυτό που πίνεις
με τόση ηδονή,
το αίμα σου καταπίνεις
και σταματάς την αιμοραγία της ψυχής
με φύλλο καπνού
που έχει την γεύση της σοκολάτας...
κι' άλλο κρασί,
κι' άλλο καπνό,
όσο και να πιείς, όσο και να καπνίσεις,
όση ψυχή και να ματώσεις,
έχεις φύγει πιά...
Αντίο.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Να ξυπνήσουμε αγκαλιά! 
Ενα ξήμέρωμα!
Αυτό ήθελα πάντα από σένα.
Ενα ξημέρωμα μαζί σου.
Χωμένη στην αγκαλιά σου
νε βλέπω τον Αυγερινό
να ανατέλλει.
Και τον ήλιο
με τις πρώτες αχτίδες του
να χαϊδεύει τα κορμιά μας.
Να τα ξυπνάει απαλά,
και 'κείνα με την σειρά τους
να ξυπνούν ξανά και πάλι,
το ένα το άλλο.
Να σου ψιθυρίζω νυσταγμένα
"σ΄αγαπώ", και η ανάσα σου
στ'αυτί μου,
να γίνεται χάδι, βάσανο γλυκό,
πόνος και λύτρωση μαζί....
Μόνη κοιμάμαι και ξυπνώ.
Σκληρό το στρώμα στο κορμί μου,
και άδειο.
Κάθε βράδι με περιμένει
στο σκοτεινό δωμάτιο.
Το σκοτάδι των ματιών σου
έχει καλύψει τα πάντα πιά...

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΤΑ ΧΕΡΙΑ".

ΤΑ ΧΕΡΙΑ.

Χέρια πρησμένα απο την ζέστη
Δάχτυλα που στραβώνουν από
τα αρθριτικά.
Κι' όμως!
Αυτά τα χέρια, είχαν κάποτε
χαϊδέψει ωραία κορμιά...
Ωμους φαρδείς
και πλάτες γυμνασμένες.
Κορμιά αλαβάστρινα.
Κεφάλια σμιλεμένα στο μάρμαρο λές...
Μαλλιά πυκνά και στιλπνά
Μάτια υγρά απο τον πόθο
για αυτά τα ίδια δάχτυλα,
πού βασάνιζαν το κορμί με τα χάδια τους.
Αυτά τα δάχτυλα, τα πονεμένα...
Αυτή την ίδια παλάμη, πού
με την ανάστροφη σκούπιζε
τα σκαμπίλια, τα δάκρυα και τον πόνο
της ζωής της.
Πού, με ηρεμία και σοφία,
δίπλωναν ταχτικά τα πετσετάκια
και ταχτοποιούσαν τα πηρούνια
και τα κουτάλια,
στρατιωτάκια στο κουτί...
Και δεν έπιαναν ποτέ μαχαίρι
από χέρι άλλο...
Μη τυχόν και αναγκαστούν
να μαλώσουν με την ίδια την ζωή...

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Πού να χωρέσει όλη τούτη η κούραση 
της ζωής; 
Βαριά τα χέρια και τα πόδια, 
με κόπο στέκονται ακόμη όρθια.
Κλείνουν τα βλέφαρα 
σε μιά προσπάθεια να αρπάξουν
λίγο ύπνο, μιά σταγόνα ανάπαυσης
μα μόλις πάει να παραδοθεί το σώμα
στη λήθη,
χτυπάει γρήγορα η καρδιά,
βουϊζει το κεφάλι,
κόβεται λές, η ανάσα
καί πάλι πετάγεσαι αλαφιασμένη.
Σαν λύτρωση περιμένεις τον θάνατο
για να μπορέσεις να ησυχάσεις.
Μα δεν έρχεται.
Και μένεις με το χτυποκάρδι.
Με την ψυχή στό στόμα λές,
και την κούραση να σε νικάει
σε ενα ύπνο βαθύ σαν λήθαργο
με μιά στάλα λύπης
στο πικρό στόμα.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ"

Είμαι πηγή,
πίνεις νερό να ξεδιψάσεις.
Είμαι φώς,
φέγγω τον δρόμο πού περπατάς.
Είμαι αέρας, 
δροσίζω το μέτωπό σου στο λιοπύρι.
Είμαι ουρανός,
ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς.
Είμαι ο ήλιος σου,
με πλησιάζεις και καίγεσαι.
Λειώνουν τα φτερά σου
πέφτεις...
Είμαι θάλασσα,
σε αγκαλιάζω και κολυμπάς
μέσα μου.
Φουρτουνιάζω,
σε καταπίνω και στον βυθό μου
αποκοιμιέσαι.
Σε έχω πιά δικό μου.
Κι' όμως,
ποτέ δεν ησυχάζω....

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ. "ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2016".

Αέρας νοτισμένος με άρωμα δειλινού και νυχτολούλουδου....
Η ζέστη του ήλιου να καίει το πρόσωπο.
Να λιώνει το κορμί, να ιδρώνει.
Λαχανιασμένες ανάσες, κλεφτές ματιές,
αγγίγματα κρυφά.
Απόγευμα ζεστό, αρχές καλοκαιριού
κι΄ο έρωτας να μην γερνάει ποτέ....

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

Οικεία μυρωδιά.
Η μυρωδιά 
της κολώνιας σου.
Με τυλίγει καθώς 
στην αγκαλιά σου 
χώνομαι βαθειά.
Κλείνω τα μάτια
να την απολαύσω.
Να χορτάσω την πείνα 
της ψυχής για χάδι,
για ώμο γνωριμο
που, με τα δάκρυα
της κούρασης 
θα μουσκέψει.
Ανάσα βαθειά, 
φουσκώνει 
στα πνευμόνια μου,
την ανακούφιση
της συμπόνοιας,
την υποστήριξη
στην αναποδιά 
της μέρας,
στο "μαζί", 
του δύσβατου 
της ζωής....
 

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ. "ΠΡΟΒΑ ΓΑΜΟΥ"

Γνώριμη φωνή,
που ξύπνησες την μέρα μου
κι' ήρθες να μου θυμίσεις
χρόνια πίσω, πολλά.
Μια "πρόβα γάμου" πού
μ'άφησε χαμένη,
πληγωμένη και μισή
να ψάχνω τα κομμάτια μου
για να ξαναρχίσω.....
Ποιός έφταιξε απο τους δυό μας;
Ούτε και ξέρω, αλλά
ούτε και με νοιάζει πιά.
Τι φρίκη Θέε μου,
να μην μπορεί η καρδιά
να νοιώσει κάτι...
Ούτε θυμό, ούτε αγάπη....
ούτε καν αδιαφορία.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

"ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ".

Γκρίζος ουρανός,
από μακρυά στα ρουθούνια μου
έρχεται η μυρωδιά της ρίγανης.
Η άνοιξη σήμερα
για κάποιο λόγο κλαίει.
Δειλά τολμά ο ήλιος
να την παρηγορήσει,
με μιά δυό αχτίδες
πού και πού...
"Υπέροχο τοπίο...
Έχε στα αυτιά σου μια ωραία μουσική
και κλείσε τα μάτια,
να φυλακίσεις την στιγμή.
Γιατί μόνον έτσι ζείς!


"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Μάτια μου γαλανά
μάτια μου όμορφα.
Πού με κοιτάτε με τόση αγάπη.
Πως να μπορέσω
να ξανακάνω την καρδιά μου
να χτυπήσει δυνατά;
Πως να ζεστάνω
μέσα μου
το αίμα που έχει παγώσει;
Να κυλήσει πάλι
στις φλέβες μου
ζεστό.
Να φτάσει στα κρύα χείλη
και να τα ζωντανέψει;
Να κάνει τους κροτάφους
να χτυπούν
να ξυπνήσει το πεθαμένο
βλέμμα;
Ν' ανατριχιάσει το κορμί
από το άγγιγμα σας.
Και να καεί στη φωτιά
της ματιάς σας;
Πως;
πως να το καταφέρω αυτό
εγώ, 
που μέσα στο γαλάζιο σας
μόνο τον παγωμένο ωκεανό
μπορώ να βλέπω;

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Αγαπημένο αριστερό μου
χέρι.
Χαϊδεύεις τ' ακροδάχτυλα
και φτάνεις κατευθείαν
στην καρδιά.
Αγαπημένο μου αριστερό
που πιάνεις το μολύβι
και ζωγραφίζεις
όνειρα.
Χαϊδεύεις το μέτωπο μου
Χαϊδεύεις τις ρυτίδες
γύρω απ΄ τα μάτια.
Αγγίζεις το πρόσωπο
φιλάς τα χείλη.
Ακουμπώ με το δικό μου
αριστερό
την καρδιά μου.
Ακούω τους χτύπους της.
Νιώθω την μαχαιριά σου.
Βλέπω το αίμα που τρέχει.
Βλέπω το χέρι, αυτό,
το αριστερό σου
που κρατά το μαχαίρι.
Πού πιάνει το πινέλο
το βουτά στο αίμα μου
και τα βάφει όλα
κόκκινα.

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ 2016.

Σήμερα κλείνεις τα 51 σου χρόνια...
Πάνω σε ενα κρεββάτι νοσοκομείου.
Με ενα κορμί σαν άδειο σακί,
πεταμένο....
Ενα βλέμμα άδειο
μιας ψυχής που αιωρείται στο άπειρο.
Μην ξέροντας αν πρέπει να μείνει
ή να φύγει.
Τι να σου ευχηθώ;
Ετσι και αλλοιώς,
η ζωή αποφασίζει μόνη της
κανέναν δεν ρωτά.
Μια λάθος στροφή,
μια στραβοτιμονιά,
μια λάθος κίνηση...
Έτσι πάντα συμβαίνει...
Μας πατάει η ζωή
σαν οδοστρωτήρας.
και μένουμε ενα αποτύπωμα
στην άσφαλτο.
Μια φωτογραφία
σε κορνίζα.
Ενα χαμόγελο αποτυπωμένο
στο χαρτί.
που το φυλάμε σε μια κρυφή
γωνιά του πορτοφολιού μας
και το κουβαλάμε μετά,
πάντα
και γαι πάντα
μαζί μας...
Καλό Πάσχα
Καλή Πρωτομαγιά
Ευτυχισμένα γενέθλια
ψυχή της ψυχής μου.



Τρίτη 26 Απριλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ"

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ.


Φύγε αγάπη μου!
Φύγε για το Φώς.
Φύγε για εκεί,
που ο Χρόνος δεν μετράει.
Εκεί, που η Ζωή είναι Θάνατος, 
και ο Θάνατος, Ζωή.
Εκεί, που δεν υπάρχει μέρα,
και που η νύχτα φέγγει
όλα τ'αστέρια τ' ουρανού...
Φύγε αγάπη μου!
Λύτρωσέ με, για να λυτρωθείς.
Φύγε για να 'ρθω
να σε βρώ....