Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. Ο ΣΕΙΣΜΟΣ

Ένα σεισμό θέλω!
Ένα σεισμό να με ταρακουνήσει!
Να μην αφήσει τίποτα 
όρθιο.
Να στέκομαι εγώ, στητή 
ανάμεσα στα χαλάσματα.
Να κοιτάζω γύρω μου
σαν χαμένη.
Τα συντρίμια
μιας ζωής, μιας αγάπης, μιας ελπίδας
πού ήταν φρούδα
πού με ξεγέλασε
πού με παρέσυρε στην χαρά 
και μετά,
με άφησε 
στον χαλασμό.
Ενα σεισμό θέλω.
Για να ξυπνήσω απο 
την ζωή
και να αντικρύσω 
τον θάνατο.
Να τον κοιτάξω κατάματα
και να του πω
πως δεν τον φοβάμαι.
Πως, 
λυτρώθηκα απο αυτόν,
ζώντας κάθε στιγμή μέχρι 
το τέλος της.
Ξανά, και ξανά...
Όλη μου τη ζωή.

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "ΔΥΣΤΥΧΕ ΑΝΘΡΩΠΕ".

Πρώτη ρουφιξιά,
μουδιάζει το στόμα, η γλώσα, το κεφάλι.
Δεύτερη ρουφιξιά, 
μια γλυκειά ζαλάδα σε τυλίγει.
Τρίτη ρουφιξιά, 
τα μέλη χαλαρώνουν, μαλακώνει η ψυχή.
Όλα γυρίζουν, μέσα στο κεφάλι.
Προβλήματα, απλήρωτοι λογαριασμοί,
υποχρεώσεις που έχουν μείνει στο "θα"...
Μια τελευταία ρουφιξιά προλαβαίνεις.
Μετά, όλα πάνε πάλι στην "επ΄αύριον"...
Εκεί, που ο Χρόνος τα κρατάει
για σένα...
Μην ανησυχείς,
από τίποτα δεν γλυτώνεις
δύστυχε άνθρωπε...

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Ανάβω τσιγάρο, 
γουλιά, γουλιά πίνω τον καφέ,
την σκέψη σου να διώξω
προσπαθώ,
κι'αυτή, με παίζει με χορεύει, με πονά.
Τυλίγεται τα πέπλα του καπνού
και με χαιδεύει
Μπαίνει στα ρουθούνια μου
στα πνευμόνια κατεβαίνει
και με πνίγει.
Σαν κόμπος πάντα στον λαιμό,
εκεί θα μένει.
Να μου θυμίζει
οτι απ΄την αγάπη μόνο

δεν γλυτώνεις.

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "Η ΚΑΦΕ-ΤΖΟΥ".

Βλέπω στην κούπα του καφέ, 
μια είδηση να φέρνει
Μετά, σαν το κοιτώ ξανά,
μου φαίνεται πως κάτι μου ζητά.
Δεν έχω πια τίποτα να δώσω
και περιμένω μιά χαρά,
μονάχα
να ξεδώσω.
Βλέπω και δύο σπαθιά εκεί,
που τα χείλη μου ρουφούσαν
τον καφέ.
Ξέρω, είναι τα λόγια σου
που τσάκισαν την καρδιά μου
Μα, δεν φοβάμαι τώρα πιά,
γιατί και αυτά τα ξόρκισα
με της αγάπης το περίσσευμά μου.
Βλέπω στην κούπα του καφέ,
όλα όσα σου έδωσα κι' όλα όσα μου πήρες,
Μα τίποτα δεν βλέπω τελικά,
γιατί ο καφές είναι πικρός
και η ζάχαρη είναι λίγη
και πως να δείς την γλυκα μέσα
της ζωής,
αν δεν κοιτάξεις απ' το παράθυρο τον ουρανό
και στο φλυτζάνι ψάχνεις;

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "ΑΤΙΤΛΟ".

Πάνω από το τηλέφωνο.
Με την αναμονή νε σε σκοτώνει.
Και τα χέρια μουδιασμένα
Να μην τολμάς να αγγίξεις 
το ακουστικό.
Τι να περιμένεις ν'ακούσεις
άλλως τε?
Μόνο η ήχος της ζωής που περνά
ακούγεται.
Μόνο την βουή της απελπισίας
μέσα στο μυαλό σου.
Μα, αυτή την ακούς
και με το ακουστικό κατεβασμένο.
Βράζει στο στήθος σου.
Ανακατεμένο με το παράπονο και τον θυμό.
Ακίνητη μένεις
και περιμένεις...
Να περάσουν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες
τα χρόνια,
Η ζωή!

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΜΑΝΑ".

Μάνα,
κάθισα χτές το βράδυ
και μάζεψα τις συγγνώμες
που έπρεπε να σου είχα πεί
από παιδί...
Έψαχνα να βρω,
άν, ισοφαρίζουν την συγγνώμη
πού μού χρωστάς,
από την στιγμή
μιας δικιάς σου απόλαυσης
πού με γέννησε σ'ενα κόσμο
που ποτέ δεν ήθελα
να ζώ...

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

ΑΤΙΤΛΟ.

Η ψύχρα της νύχτας, 
το φεγγάρι ολοστρόγγυλο κρυμμένο 
ανάμεσα στα σύννεφα,
η νωτισμένη ανάσα δίπλα στο αυτί μου
που μυρίζει οινόπνευμα. Στο δωμάτιο,
όλα είναι κρύα και υγρά
απο την απογευματινή βροχή
Ο τρελλός λαγός του Σαχτούρη,
χοροπηδάει ανάμεσα στα βρεγμένα χόρτα
και μετά, γεμίζει λασπωμένες πατημασιές
τα σεντόνια μου.
Τα άσπρα, τα λινά, τα προικώα μου.
Που κιτρίνισαν στο ντουλάπι
περιμένοντας πενήντα χρόνια,
τον ιππότη εραστή.
Εκείνον, που μύριζαν τα πόδια του
απο την απλησιά...
Με τα βρώμικα νύχια
και τα λιγδωμένα μαλλιά, πού υποδήλωναν
κουλτούρα.
Άσημη και κενή εγώ, δίπλα του
να τον υποβαστάζω όταν παραπατούσε
απο το μεθύσι.
Νοσοκόμα - υπηρέτρια,
σημαντική υποστηρίκτρια της Τέχνης.
Και η Τέχνη θέλει θυσίες αγαπητή...
Τελικά, δεν ήμουν σοβαρή εγώ,
δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις.
Πάντα μια μετριότης θα είμαι
δίπλα στον μεγάλο καλλιτέχνη.
"Καλύτερα να φύγω" είπα ενα βράδυ.
Και ακολουθώντας το κουνέλι,
βούτηξα στο πηγάδι της Αλίκης...

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΜΕΝΩ ΕΔΩ".

Μένω εδώ.
Γιατί μένω;
Τι περιμένω πιά;
Οταν όλα έχουν ειδωθεί.
Όταν όλα έχουν ειπωθεί.
Μένω εδώ.
Ακινητώ και αναμένω.
Κεράκι αναμένο.
Σε εικόνισμα καμένο.
Μένω.
Περιμένω.
Επιμένω.
Προσμένω και προσεύχομαι
Σε άγνωστο Θεό.
Ανασαίνω
Ανασαίνω ακόμα.
Ακόμα
Ακόμα
Αλφα και Ωμέγα
της ζωής.


Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

Ο ΥΠΝΟΣ. "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

 Ο ΥΠΝΟΣ.

Η απόλυτη αθωότητα
στο βλέμμα.
Το ήρεμο χαμόγελο
στα χείλη.
Η βαθειά ρυτίδα
ανάμεσα στα φρύδια,
χαλαρή και παραδομένη.
Οι μικρές ρυτίδες
στην άκρη των ματιών,
Οι δρόμοι της ζωής
που περπάτησε...
Τα χέρια σταυρωμένα
πάνω στο στέρνο.
Το δεξί να ακουμπάει
πάνω στην καρδιά
που σταμάτησε πιά να παλεύει...
Η απουσία της ζωής
που την πρόδωσε,
και έφυγε κλεφτά
μέσα στην νύχτα
κοροϊδεύοντας τον Υπνο.

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

"ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Είναι κάτι νύχτες,
που λές, και δεν ξημερώνουν ποτέ...
Σε πνίγει το σκοτάδι τους,
ακόμα και αν δεν το φοβάσαι,
ακόμα και αν το αγαπάς,
ακόμα και αν αυτό σε τρέφει.
Τελικά αυτό το σκοτάδι σε πνίγει.
Είναι κάτι νύχτες, που
με κόπο σηκώνεσαι απο το κρεβάτι
να γράψεις μια καλημέρα,
και πάλι πέφτεις και βουλιάζεις μέσα του.
Σε καταπίνει σιγά σιγά και ηδονικά,
σε κομματιάζει και δεν νοιώθεις πόνο
παρά μόνο ηρεμία και ανακούφιση,
Είναι κάτι νύχτες, σαν έκλειψη ηλίου.
Ακούς τα ουρλιαχτά του ζώου
εντός σου,
αλλά δεν τρομάζεις.
Λες, δεν θα ξημερώσει ποτέ πιά,
και αποκοιμιέσαι απλά,
μόνο με την μυρωδιά του νυχτολούλουδου
στα ρουθούνια σου.
Γιατί, και αυτό έχει ξεγελαστεί και
μυρίζει...
κι'ας έχει ξημερώσει.....

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

'ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ". "ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Το κάπνισμα σκοτώνει αγάπη μου!
Σου το'πα, καθώς ρουφούσες λαίμαργα
τον καπνό απο τα χείλη μου.
Δεν με άκουσες,
συνέχισες να να τρυγάς το κορμί μου,
που ήταν ποτισμένο από καπνό.
Μέχρι την στιγμή πού μου παραδόθηκες.
Έπειτα έγειρες στο πλάϊ και έκλεισες τα μάτια.
Δεν με κατάλαβες όταν σιωπηλά
σηκώθηκα και έφυγα απο το κρεββάτι,
ούτε οταν στο μπάνιο ξέπλυνα
τον έρωτά σου για μένα,
κάτω απο το νερό.
Αναρωτιέμαι ακόμα, αν διάβασες ποτέ,
το σημείωμα που σου άφησα στην πόρτα,
κάτω στο πάτωμα,
πριν φύγω για πάντα από το σπίτι..
"Το κάπνισμα σκοτώνει" τον έρωτα,
σού έγραφα....

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

'ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Μικρό αγόρι,
μπαίνεις και βγαίνεις απο τη ζωή μου,
όποτε θες,
και σε καλωσορίζω και σε αποχαιρετώ
πάντα με την ίδια λαχτάρα,
με την ίδια αγάπη.
Τίποτα δεν σου ζητώ,
χαίρομαι με ο,τι μου προσφέρεις,
χορτάτη είμαι πιά,
απ' τη ζωή..
Και απο πίκρες, και απο πόνο,
και απο θανάτους,
και απο χαρές...
Λίγες, πάντα μα...
καλές στιγμές.
Και από αγάπη,
σταγόνες άρωμα
σπάνιες αλλά τόσο δυνατές...
Μικρό μου αγόρι,
ο,τι μου προσφέρεις είναι μόνο χαρά...
Έλα ν'ανάψουμε ενα τσιγάρο,
απο αυτά τα μυρωδάτα
που μου'φερες
Και ας κάτσουμε παρέα,
εδώ στα σκαλιά,
την είσοδο της πολυκατοικίας,
όπως παλιά,
να μιλήσουμε.
Ετσι όπως οι άνθρωποι
έχουν ξεχάσει να μιλάνε πιά.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

"ΚΟΙΤΑ ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Κοίτα ενα φεγγάρι,
που σκάει πάνω απ' το βουνό,
στρογγυλό και λαμπερό
σαν μαργαριτάρι του βυθού,
καρφωμένο στον ουρανό.
Και φωτίζει από κάτω
τον έρημο δρόμο,
το έρημο σπίτι,
τον ρημαγμένο κήπο,
τα ρημάδια μιας ζωής.
Κοίτα ενα φεγγάρι,
που λάμπει και αστράφτει
σαν θυμωμένη αστραπή
από την αδικία...
Κοίτα πως σφάζει
σαν κάτασπρο μπαμπάκι
πάνω στην πληγή.
Κοίτα ένα φεγγάρι,
που σκάει σαν γέλιο
μωρού παιδιού,
αθώα και ανέμελα.
Κοίτα πώς λούζει τα μαλλιά μου,
πώς βουρκώνει τα μάτια μου,
πώς ματώνει την ψυχή μου,
πώς,
σαν αγέρας που φυσσάει,
σαρώνει όλο αυτό το ρημαδιό...
Κοίτα ενα φεγγάρι,
σαν άπιαστη ελπίδα
που πετάει ψηλά και με παίρνει
μαζί του...

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Ένοιωσα τον Θεό
να με σπρώχνει στον γκρεμό
και τον Άνθρωπο
να μου τείνει το χέρι.
Έζησα την ζωή,
για να μπορέσω να πώ
Ευχαριστώ,
πρίν απο τον θάνατο.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ".

Θ' ανάψω το προσκυνητάρι μου.
Μετά θ' ανάψω τσιγάρο.
Άρχισα πάλι να κινώ τα μέλη μου.
Ήπια την τελευταία γουλιά
του καφέ μου.
Μια ρουφιξιά από καπνό,
το γλυκό μούδιασμα
στα χέρια και το μυαλό,
έρχονται οι λέξεις...
Πάντα έρχονται τελικά.
Έρχονται και με σώζουν
την τελευταία στιγμή...
Γιατί όσο υπάρχουν οι λέξεις
συνεχίζω να αναπνέω...

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΑΝΑΠΝΕΩ".

Αναπνέω ακόμα...
Αναπνέω.
Γεμίζω τα πνευμόνια μου
με αέρα
ανακατεμένο με καυσαέριο
μα αναπνέω...
και ας θέλω μόνο
να κοιμηθώ.
Ακόμα και στον ύπνο
συνεχίζει κανείς
να αναπνέει.
Κρατιέμαι απο το κλαδί
σφιχτά.
Κοιτάζω την ανθισμένη κερασιά
απο κάτω προς τα πάνω.
Το χέρι μου κρατά
το κλαδί της,
και μαδάει κάποια από
τα ανθάκια της.
Τεντώνω τον λαιμό μου
σηκώνω το βλέμμα
ανάμεσα στα λουλούδια της,
βλέπω ουρανό.
Κλείνω τα μάτια,
ξαναβλέπω ουρανό.
Γαλάζιο ουρανό σπαρμένο
με άσπρα λουλούδια...
Ακόμα μιαν ανάσα...
Το χέρι αρχίζει να κουράζεται.
Κρατάω σφιχτά το κλαδί.
Νυστάζω.
Ακούω στ'αυτιά μου το νανούρισμα,
"κοιμήσου και παρήγγειλα,
στην Πόλη τα προικιά σου
στη Βενετιά τα ρούχα σου
και τα διαμαντικά σου"...
Αποκοιμιέμαι...
Πετάω ξαφνικά,
ανάλαφρη...
Και στο χέρι μου
κρατάω σφιχτά,
ακόμα,
ενα κλαδάκι ανθισμένης
κερασιάς...

Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Μικρό αγόρι,
κάποια μέρα, θα γυρίσεις
ξανά,
αφού θα έχουμε πεί αντίο.
Θα ανέβεις τα σκαλιά,
θα ξαναμπείς στο σπίτι
και θα σε κλείσω μέσα μου.
Κάποια νύχτα,
θα ξεκλειδώσω πάλι
την πόρτα πού θα έχει
κλείσει πίσω σου,
και θα σε κρατήσω
για πάντα εδώ...
Κι' ας φεύγουμε τα βράδια
ο καθένας
για το δικό του κρεβάτι...

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΒΛΕΜΜΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ".

Βλέμμα μου σκοτεινό,
πού μόνο μέσα στην ψυχή μου
κοιτάς,
που'ναι η χαρά; πού'ναι το γέλιο;
Γιατί μόνο σκοτάδι
βρίσκεις πάντα;
Γιατί το φως το διώχνεις
απο κοντά σου;
Μην το φοβάσαι,
άστο να σε τυλίξει
άστο να λούσει τα μαλλιά σου,
άστο την ψυχή σου να πλύνει.
Να ξεπλύνει τον πόνο, τον φόβο , την απόγνωση...
Αστο να σου δώσει κουράγιο
να φέρει το γέλιο στα χείλη σου.
Ποιά κατάρα σ'έχει δέσει
μόνο να παλεύεις πάντα;
Ποιάς κακίας η δύναμη
σε σπρώχνει πάντα
στο σκοτάδι;
Βλέμμα μου θλιμμένο
και θολό,
Κλείσε τα μάτια σου
στο σκοτάδι
και άνοιξέ τα πάλι
στο φώς.

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "Η ΕΚΤΑΦΗ".

Μελετούσα το κρανίο σου
πάνω απο τον ανοιγμένο
δανεικό τάφο.
Αγγιζα τις εσοχές που
κάποτε ήταν τα μάγουλά σου
Έφερνα τα χέρια μου
πάνω στους κροτάφους σου.
Πονάς;
Έχεις ημικρανία;
Χτυπούν δυνατά,οι ανύπαρκτες
πια φλέβες;
Σε τριβελίζουν ακόμα;
Βλέπω αυτό το μισό,
κρυμμένο σου χαμόγελο
να μου χαμογελάει.
Εγώ είμαι εδώ.
Είσαι κάπου τριγύρω;
Πως είναι δυνατόν
αυτό το μικροσκοπικό κουφάρι
να είσαι εσύ;
Ολόϊδιος εσύ;
Και να μου χαμογελάς!
Σε χαϊδεύω απαλά.
Κοιτώ τον σαστισμένο εργάτη
Με ένα νεύμα μου,
σε κλείνει μέσα σε ένα
μικροσκοπικό κουτί.
Το παίρνω και το τοποθετώ
στο κενοτάφιο.
Αυτό που εσύ ο ίδιος
διάλεξες.
Εδώ θα μένεις πιά.
Εδώ ήθελες.
Κλείνει η μαρμάρινη πλάκα
με το όνομά σου πάνω.
Au revoir, λοιπόν
πατέρα....

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". ΑΤΙΤΛΟ.

Πήρα πρωί πρωί,
τα κόλυβα του θανάτου μου,
να τα μοιράσω στα πουλιά.
Ανθρωποι να τα φάνε, ήταν λιγοστοί,
φίλοι και συγγενείς, στης μιας παλάμης
τα δάχτυλα τους μετρούσες όλους.
Τσίμπησαν μια μπουκιά, τυπικά,
και κλεφτά, αφησαν το χέρι τους
να πετάξει στη γή,
κατάχαμα
τα υπόλοιπα.
Χαμογέλασα ειρωνικά
μέσα απ' το φέρετρο μου
βλέποντάς τους.
Και ήταν η πρώτη φορά, που ελεύθερο
άφηνα,
να φανεί το γέλιο μου.
Χαραγμένο στο νεκρό και παγωμένο
πρόσωπό μου.

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "Falling apart".

Καταρρέω.
Νοιώθω την ζωή να κυλά,
και να φεύγει εντός μου.
Απογυμνώνομαι
πετώντας τα περιττά απο πάνω μου,
λιώνω
σαν κερί στον ήλιο.
Μάταια ψάχνω εικονοστάσι
να δικαιολογήσω
την ύπαρξη και την φθορά μου.
Ενας μικρός λεκές
σε άσπρο τραπεζομάντηλο
μετά το τέλος του δείπνου
θα μείνω.
Και θα πλυθώ,
στους 90 βαθμούς
στο πρόγραμμα για τα λευκά.
Για να χαθώ τελείως
χωρίς να μείνει ούτε ένα
σημάδι
από την βραδιά πού ζήσαμε
μαζί.


Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

"Όμορφο μικρό αγόρι,
με την φουρτούνα της θάλασσας
μέσα στην ψυχή
και την γαλήνη της τρικυμίας,
στην άκρη των ματιών....
Θα σε βρώ σε μια παραλία,
σαν τον ναυαγό να περιμένεις,
βάρκα θα γίνω
να σε πάρω απο 'κεί,
νερό γλυφό,
να ξεδιψάσεις την δίψα σου,
αλλά με αλάτι
θα σου γιατρεύω πάντα τις πληγές,
να το ξέρεις...
Γιατί μόνο ο,τι πονάει αξίζει...

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ". "Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΟΥΛΙΑ".

Την τελευταία γουλιά
απ΄το ποτήρι σου,
πάντα θα την αφήνεις
για μένα.
Εγώ θα την πίνω, σαν
σηκώνεσαι απ'το τραπέζι
για να φύγεις.
Αυτή μου αφήνεις μόνο
για συντροφιά.
Μ' αυτήν πλαγιάζω
στο κρεββάτι μου
το βράδυ.
Αυτή κυλάει στις φλέβες μου,
το κορμί μου  αυτή
το ανατριχιάζει,
σαν ακουμπάει δροσερή
το δέρμα μου.
Δαγκώνω τρυφερά το ποτήρι,
ματώνει τα χείλη μου
το κρύσταλλο
και αργά,κυλάει το κρασί
μαζί με το αίμα.
Μέχρι να φτάσει κάτω
στα σκέλη μου
να τα ποτίσει
όπως η απουσία σου,
που τυρρανάει
το άδειο μου κρεββάτι.
Μικρό αγόρι,
δεν λύνονται τα δεσμά μας
με την φυγή.
Κάποια μέρα, θα γυρίσεις.
Όσο κι'αν φοβάσαι την στιγμή.
Να την αποφύγεις
δεν μπορούμε.


Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "ΨΥΧΗ".

Ψυχή,
πού θα βγείς με το τσιγκέλι
απο αυτό το σώμα
το πονεμένο.
Ψυχή, πού πετάς στο ταβάνι
ψάχνοντας το άλλο σου μισό.
Και ξαναμπαίνεις
στο βασανισμένο κορμί,
το στερημένο απο χαρά
και ηρεμία.
Αυτό το ίδιο σώμα,
πού το κάνεις να σπαρταράει
στο άγγιγμά σου,
στο χάδι και στα γλυκόλογα
Σώμα μου αγαπημένο,
κορμί μου βασανισμένο,
που δεν θυμάσαι πως είναι
να μην πονάς.
και πάλι αντέχεις τον πόνο
της ψυχής σου
με καρτερία.
Σώμα που αγαπήθηκες
και αγάπησες
κάθε στιγμή
αυτής της ζωής,
πού,
λύνεσαι μεσ' το νερό
όπως στον οργασμό σου.
Και περιμένεις να σε πάρει
η θάλασσα
στην αγκαλιά της
την ίδια στιγμή,
αυτή την μαγική
στιγμή,
που, ο ουρανός θα ανοίξει
πέρασμα φωτεινό
για να σου ξεφύγει
επιτέλους
η φυλακισμένη σου ψυχή.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΣΑΠΟΥΝΙ ΚΑΙ ΝΕΡΟ".

Σαπούνι και νερό,
να φεύγει απο πάνω σου ο άντρας,
να μην θυμάσαι πιά
την βρώμα αυτής της μάντρας
Σαπούνι και νερό,
κι' ενα σεντόνι καθαρό,
να πέφτεις μόνη να κοιμάσαι
και να'χεις δίπλα σου
ενα μαξιλάρι αδειανό.
Μην με κοιτάς
με μάτια θολωμένα
πονάς εσύ,
μα πόνεσες και μένα.
Πουτάνα είναι η ζωή
δεν είμαι εγώ.
Εγω αγωνίζομαι μονάχα
για να ζώ...

Καλοκαίρι του 2017,
Στην οδό Αριστοτέλους.

Σε μια Αθήνα που βρωμάει απο τα σκουπίδια της καθημερινής μας ζωής.

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΩΡΕΣ".

Ώρες μοναξιάς, πάνω στο πλοίο.
Ώρες περισυλλογής.
Ώρες χαμένες απο ευτυχίες.
Ώρες χαμένες απο τις ζωές μας.
Τίποτα δεν συμβαίνει εδώ
στην απέραντη θάλασσα.
Τα κύμματα ανεβαίνουν στην επιφάνεια
και αφρίζοντας πεθαίνουν.
Ενώνονται για μιά στιγμή
με τον ήλιο και τον αέρα.
Ζούν για μια στιγμή
Ζούν και πεθαίνουν
Σε μια στιγμή μόνο!
Έτσι όπως θά 'πρεπε να πεθαίνουν
και οι άνθρωποι.

Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ".

Είναι η ώρα
πού,
σβήνει η μέρα
και ανάβουν σιγά σιγά,
τα φώτα της ψυχής.
Τότε πού,
κρατάω την αναπνοή μου
περιμένοντας ένα σου σήμα.
Που βρίσκεσαι άρα γε;
Ποιά αγκαλιά σε τυλίγει;
Ποιός σκουπίζει τον ιδρώτα
του προσώπου σου;
Ποιά χέρια ησυχάζουν
τις εγνοιες των φρυδιών σου;
Πότε θα σε ξαναδώ;
Πού να ψάξω;
Πού να ρωτήσω;
Ποιός να μου πεί;
Ακόμα μια νύχτα θα περάσει
χωρίς την μυρωδιά σου.
Χαμένε μου εαυτέ,
γύρνα πίσω στο κορμί που ξέχασες
εδώ,
και πάρε με μαζί σου.........

Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ . "ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ".

ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ...
...σαν την λευκή μου
νύχτα,
μυρίζεις και με ζαλίζεις
Απλώνεσαι στα σίδερα
της φυλακής μου
και την αλλάζεις
σε παράδεισο.
Λευκό μου γιασεμί,
αράπικο,
τα μεθύσια της Αφρικής
κουβαλάς μεσ' τον ανθό σου,
και με μεθάς με τα αρώματα
της Ανατολής...
Αρώματα λευκά, γλυκά
σαν τις λευκές μου νύχτες,
σαν τα σεντόνια μου,
τα λευκά,
σαν τα άσπιλα εσώρουχά μου,
τ' αμόλυντα απ' της ψυχής μου
τη μαυρίλα.
Λευκό μου γιασεμί,
Νανούρισέ με μια φορά,
μόνο,
μεσάνυχτα να είναι,
να κοιμηθώ και να μην
ξημερώσει
άσπρη αυγή, για μένα.
άλλο πιά.
Λευκό μου γιασεμί,
μεσ' το λευκό σου σύννεφο
τύλιξέ με.
Και πέτα με ψηλά
στο άχρωμο του απέραντου
κενού.

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

"ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ"

Έπινες την κάθε γουλιά,
με την λαχτάρα που
ζητούσες τα φιλιά μου.
Αγγιζα το κρύσταλλο
του ποτηριού,
με την ψυχρή ευγένεια
της καταγωγής.
Περπατούσαμε παράλληλα
την κάθε μέρα
της ζωής μας,
χρόνια τώρα.
Συναντιόμασταν
σε κρεβάτια διαφορετικών
πόλεων
και ανταλλάσαμε
τους υγρούς χυμούς
ενός έρωτα
που αλλοιώς,
δεν μπορούσε να υπάρξει.
Δεν σ'αγάπησα γιατί
με τράβηξες απο ένα
λήθαργο που χρόνια
με κατάπινε σιγά σιγά,
αλλά για αυτή την σπίθα
των ματιών σου,
που άναψε την φωτιά
μεσα μου
και ζέστανε την παγωμένη
ψυχή μου.
Ολη μας η ζωή
έγινε τελικά,
ενα μπουκάλι κόκκινο κρασί
που όσο πάλιωνε
τόσο πιό πολύ
μας άρεσε....
Θα σου αφήσω
αγάπη μου,
την τελευταία σταγόνα.
Κι' ύστερα θα την πιώ
απο τα χείλη σου....


Τρίτη 4 Απριλίου 2017

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΕΠΙΑΣΕ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ".





Έπιασε να βρέχει.
Και μύρισαν οι νεραντζιές
άνοιξη και Πάσχα.
Και σύ κοιμάσαι ήσυχος
δυό μέτρα κάτω απ' τη γή.
Κρυώνεις;
Βρέχεσαι;
Φοβάσαι;
Ή πιά ελευθερος απ' το φορτίο
του κορμιού σου
πετάς ψηλά;
Έπιασε να βρέχει
και δεν είχα πάρει ομπρέλα.
Μούσκεψα μέχρι να γυρίσω σπίτι
και με πονάει η απουσία σου.
Μα πιό πολύ με πονάει η μυρωδιά
από τις ανθισμένες νεραντζιές
πού, δεν την μοιράζομαι πιά
μαζί σου.









Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΤΟ ΣΠΙΤΙ".

Αν δεν, άκουσες τα κοτσίφια
να κελαϊδούν το ξημέρωμα,
Αν δεν, μύρισες τα μεσάνυχτα
το νυχτολούλουδο να σε
λιγώσει η μυρωδιά του,
Αν δεν, σε μέθυσαν
τα γιασεμιά και οι γαρδένιες,
Αν δεν, μαγεύτηκες απο
την εικόνα της ολάνθιστης γλυσίνας
με τα μωβ τσαμπιά της
να κρέμονται απο τον ουρανό,
Αν δεν αγάπησες
τις μυρωδιές του κήπου,
Αν δεν, σε θάμπωσε
ο ήλιος που έδυε
μέσα στο σαλόνι σου
Τότε, τίποτα δεν κατάλαβες
ποτέ σου απο αυτό
το σπίτι....
Αν, σε θάμπωσαν τα χρυσά
κηροπήγια
και ο κρυστάλινος πολυέλαιος,
αν ζήλεψες μόνο τους πίνακες
που κρέμονταν στους τοίχους,
απο την υπογραφή
του ζωγράφου,
Αν, η διευθυνση ήταν αυτό
που ήθελες μόνο,
τότε,
το Σπίτι αυτό, σε τιμώρησε
όπως τιμωρεί η ζωή
την απληστία.
Γιατί, ποτέ σου δεν κατάλαβες,
πως, το Σπίτι είναι η ίδια
η Ζωή, που κανένα λάθος,
ποτέ, δεν σου συγχωρεί...



Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΓΕΝΕΘΛΙΑ".

Στίς 19 του μήνα χτύπησε ο Χ. και έμεινε φυτό.
Πάνε δυό χρόνια τώρα...
Στις 20 του μήνα πέθανε ο αδερφός μου.
Πάνε τέσσερα χρόνια τώρα...
Στις 21 του μήνα πέθανε ο Νίκος...
Πάνε εικοτρία χρόνια τώρα...
Στις 22 του μήνα έχω τα γενέθλιά μου.
Πάνε 58 χρόνια τώρα...
που πεθαίνω κάθε μέρα.....

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΤΡΥΦΕΡΑ".

Τρυφερά να με σκοτώσεις.
Μη μου το πείς,
μη με ματώσεις.
Τρυφερά να με σκοτώσεις.
Μέσα στην πλάνη
της ευτυχίας
να χαθώ....

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

"ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ".

Ένα μικρό διάλειμμα
ανάμεσα στις λέξεις.
Κάθε στίχος,θέλει
δουλειά πολλή...
Λέξεις η μιά δίπλα στην άλλην
και πάλι διάλειμμα.
Και πάλι λέξεις...
Και σημεία στίξης.
Κόμματα, τελείες, ίσως και
κανένα θαυμαστικό,
άντε, και ενα ερωτηματικό.
Και μετά, πάλι διάλειμμα.
μικρό.
Πάντα μικρό το διάλειμμα.
Το ποίημα μόνο
ατελείωτο...

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ".


ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ.

.....Θυμάμαι εκείνο το τελευταίο σου βλέμμα
Κατερίνα....
Εκείνη την βουβή απορία,
μαζί με τον πόνο και τον τρόμο
του θανάτου...
Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο πιά...
Μόνο τα γέλια μας,
χρόνια πριν.
Την εποχή της ξεγνοισιάς και της χαράς.
Και όμως, το ξέραμε και τότε!
Το ξέραμε οτι, αυτά τα γέλια,
θα τα πληρώναμε κάποια στιγμή...
Μετά,
θυμάμαι την ματιά σου,
την πρώτη εκείνη ματιά,
αμέσως μετά την Χαμένη Αθωότητα.
Την αρχή της Απώλειας.
Και τις απώλειες μιά μιά,
ύστερα.
Μετά δεν θυμάμαι πιά,
Μόνο έχανα εγώ ...
Έχανα σιγά σιγά,
λίγο λίγο,
κάθε φορά και ένα κομμάτι σου,
ένα κομμάτι μας.
Από το "γιατί" της αρρώστιας,
στο "γιατί" της εντατικής...
Δεν πρόφταστα φιλενάδα μου,
Συγχώρεσέ με...
Δεν πρόφτασα...
Μέσα απο την αγκαλιά μου σε πήραν.
σε κρατούσα και σου ψιθύριζα
"φύγε"...
"πέτα"...
"μην φοβάσαι τίποτα πιά"...
Έφυγες μιά βδομάδα μετά,
με την απορία στο βλέμμα
και τον πόνο στα χείλη τα βουβά.
Και έμεινα εδώ,
Πάλι,
ακόμα μια φορά, μόνη,
να κοιτάω το φρεσκο-σκαμένο χώμα
και τα αγριόχορτα γύρω γύρω,
που λαίμαργα περίμεναν,
πότε θα φύγει ο κόσμος για
ν’απλώσουν τιν ρίζες τους
και να σε κατασπαράξουν….