5 ΙΟΥΝΙΟΥ 1976 ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ......

-Φύσα κόρη μου, πάρε μια ανάσα, μια ανάσα ακόμα...
-Αφήστε με ήσυχη! Ησυχη.... Ησυχη....
-Αφήστε με.... αφήστε με....
-Ησυχη....
Μια απόλυτη ηρεμία, παντελής έλλειψη βάρους, μια ψυχή που πετούσε προς τα πάνω, ενα κομματι ύλης χωρίς σχήμα, χωρίς βάρος, που μπορούσε να πάρει όποια μορφή ήθελε, που είχε κολλήσει ψηλά στην γωνία στο ταβάνι, που την τραβούσε το φώς, αυτό το καθαρό, το αγνό το εκτυφλωτικό φώς της αλήθειας και της γνώσης, και από την άλλη η φωνή,
-φύσα κόρη μου, πάρε μιαν ανάσα ακόμα, φύσα γλυκειά μου, "σάτι μι"..... φύσα ακόμα μια φορά,
-αφήστε με ήσυχη.....
και μετά, δυο χέρια που πιάνανε με απελπισία το κεφάλι τους, και 'γώ, που τά'βλεπα όλα αυτά από ψηλά , απο την γωνία στο ταβάνι, και που τον ακουγα να λέει, -μη μου το κάνεις αυτό παιδί μου......... μη μου το κάνεις αυτό...
Και γύρισα πατέρα, γύρισα, γιατί δεν μπορούσα να σε απογοητεύσω, γύρισα γιατί μου το ζήτησες.
Αλλά, δεν μού'πες ποτέ πόσο πονάει η επιστροφή, ούτε οτι είναι πάντα μισή, δεν τό'ξερες ισως, δεν μπορούσες να το φανταστείς, αλλοιώς δεν θα μου το ζήταγες ποτέ! Ποτέ! Ποτέ......
Τριανταδύο χρόνια προσπαθώ να συνηθίσω. Τριανταδύο χρόνια ψάχνω να βρώ κάποιον να καταλάβει γιατί το μυαλό μου χάνεται κάποιες στιγμές και είναι αλλού.
Και τι να πείς στον άλλον που δεν μπορεί να καταλάβει, αφού ούτε και ΄γω η ίδια καλά καλά δεν ξέρω...
Μιά ζωή μισή! Που πρέπει να ζεί όπως οι άλλοι, να κλείνει τα μάτια σ'αυτά που βλέπει παραπέρα από των άλλων τα μάτια, που νοιώθει περισσότερα από αυτά που νοιώθουν οι υπόλοιποι, που πονάει για πράγματα που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν καν.
Τριανταδύο χρόνια μετά, ίδια μέρα, ίδια ώρα, της Αναλήψεως και πάλι.....
Αχ! να μπορούσε νάταν αληθινό το φίδι του Μικρού Πρίγκηπα..... Ετσι, με ενα τσίμπημα, να μην πονέσω πολύ, να πάψω να πονάω πιά, και να γυρίσω πίσω στο αστεράκι μου. στο άλλο μου μισό, στο τριαντάφυλλό μου, στο παιδάκι που δεν γέννησα ποτέ, και που είναι όλα εκεί ψηλά και με περιμένουν....
Και'γω, κάθομαι ακόμα εδώ και φυσάω, γιατί τότε, τριανταδύο χρόνια πρίν σου το υποσχέθηκα. Φυσάω χωρίς να ξέρω το γιατί και το αν αξίζει να συνεχίζω να το κάνω πιά....