Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 10. "Το Μπλουζάκι ".....

http://www.youtube.com/watch?v=bZ58IePfE8

Πεθαίνουν άραγε οι άνθρωποι από έρωτα?
Και αν Ναι, πάνε σε μιά κόλαση που οι διάβολοι έχουν το πρόσωπό
σου?
Θάθελα να πεθάνω, αυτή την στιγμή! Τώρα!
Για να σε δώ. Ν'ακούσω την φωνή σου να μου ψιθυρίζει στο αυτί την τιμωρία μου.....
Ετσι κι'αλλοιώς, και η ζωή μου χωρίς εσένα, κόλαση είναι......όπως ήταν και όταν ήμασταν μαζί.
Στην κόλαση λοιπόν αγάπη μου!
Εχοντας πεθάνει από έρωτα,αρκεί να είσαι και σύ εκεί.
Φοράω το μπλουζάκι σου. Αυτό που ξέχασες να πάρεις οταν μάζεψες τα ρούχα σου, γιατί ήταν στα άπλυτα.... Και οταν πλύθηκε και σιδερώθηκε, εσύ δεν ήσουν πιά εδώ...
Και έτσι ξέμεινε... μαζί με κάποια άλλα , παλιότερα μπλουζάκια, που μου κρατάνε συντροφιά, τυλίγοντας και ζεσταίνοντας το κορμί μου, στα μοναχικά μου βράδια...
Μου ήταν πάντα δύσκολο να εξηγήσω στην κοπέλα που τα σιδέρωνε πως, αυτά, μπορεί να μην ήταν στο νούμερό μου, αλλά ήταν δικά μου, και δεν έπρεπε να τα βάζει μαζί με τα δικά σου, στο συρτάρι σου.
Αυτά τα μπλουζάκια, είναι η περιουσία μου. Είναι η ζωή μου όλη.Κάθε ένα από αυτά έχει και ένα κομμάτι της ψυχής μου υφασμένο μαζί.
Και όλα μαζί, είναι τα δίδακτρα που έχω πληρώσει, για το μάθημα της ζωής που έχω ζήσει μέχρι τώρα.
Οταν κοιμόμασταν μαζί, εσύ ήσουν το ρούχο μου.Δεν χρειαζόταν να φορέσω τίποτα άλλο.
Τώρα, φοράω το μπλουζάκι σου, τυλίγομαι στο πάπλωμά μου και κοιμάμαι διαγώνια στο κρεβάτι.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 9. "I JUST CALL TO SAY I LOVE YOU ".....

Ετσι μού'ρθε.... ξαφνικά. Ακούγοντας το τραγούδι.... ενώ οδηγούσα.
Σκέφτηκα να σε πάρω, και να αφήσω το ακουστικό κοντά στο μεγάφωνο του αυτοκινήτου, για να ακούς, χωρίς να μιλάω.
Ευτυχώς το κινητό μου δεν είχε μπαταρία, και ετσι δεν μπόρεσα να σε πάρω τηλέφωνο.
Δεν έχει νόημα....πιά.
Ισως να χαρακτηριζόταν και "μελό"....
Ο αυθορμητισμός και η "καλή" πλευρά της παιδικότητας,που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, έχουν φτάσει στις μέρες μας να χαρακτηρίζονται "μελό" !
Είσαι αφελής, παιδικός, ανόητος, δεν είσαι σοβαρός. Γιατί?
Επειδή μπορείς να σηκώσεις το ακουστικό, χωρίς κάποιο άλλο λόγο, και να πείς στον άλλον "σ'αγαπώ"..... απλά και μόνο επειδή έτσι ένοιωσες... και έτσι έκανες.
Αν είχα κάτι να σου πώ για τις ειδήσεις, ή για τα πολιτικά, αν σου μιλούσα για το χρηματιστήριο ή για την αγορά, θα ήμουν σοβαρή.... Τώρα είμαι "μελό"...
Σήμερα γύρισα το βράδυ στο σπίτι εξουθενωμένη.
Τελικά, η αγάπη μου για σένα, σε συνδιασμό με την βουλιαγμένη αγορά και την οικονομία που πάει κατά διόλου, με εξουθενώνουν.
Συγγνώμη αγάπη μου, που δεν έχω το κουράγιο να σου γράψω περισσότερα σήμερα.
Το μόνο που αντέχω ακόμα να σου πώ, είναι
"σ'αγαπώ".....

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 8. "ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ".....

ΠΙΝΔΟΣ. ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2009.

Μιά τεράστια έκρηξη χρωμάτων γίνεται στο μυαλό μου και μου θολώνει τα μάτια.
Τα κλείνω και πλημμυρίζει το κεφάλι μου από τις μυρωδιές  που ο αέρας του βουνού μου φέρνει στα ρουθούνια.
Σε συνδιασμό με τα χρώματα, μου δημιουργούν μια γλυκειά ζάλη.
Νοιώθω σαν μεθυσμένη.
Σαν αυτή την γλυκειά ζαλάδα , που σου φέρνει ο έρωτας, μόλις σε πρωτοχτυπήσει κατακέφαλα....
Ολες οι αποχρώσεις του κίτρινου, του καφέ και του κόκκινου, με τα πορτοκαλιά χρώματα να κυριαρχούν , σε χιλιάδες διαφορετικούς τόνους.
Και διαιτητής ανάμεσά τους το πράσινο.
Ενα δάσος που η ομορφιά του σου κόβει την ανάσα.
Ενα βουνό που η μεγαλοπρέπειά του σε καθηλώνει.
Και το ποτάμι που κυλάει ανάμεσα, με την ηρεμία και την σοφία της Φύσης.

1985. Connecticut, USA.
Ιδια χρώματα, διαφορετικές μυρωδιές.

Εδώ, στην Πίνδο, ο αέρας μυρίζει θυμάρι και ρίγανη.
Εκεί, οι μυρωδιές, που τώρα μου είναι γνωστές πιά, τότε, μου ήταν άγνωστες.

Η ζαλάδα του έρωτα, είναι πάντα η ίδια.
Ο άντρας είναι διαφορετικός.
Σκύβει και κόβει ένα αγριολούλουδο. Μοιάζει λίγο με τα δικά μας, κρινάκια του αγρού.Δεν έχει όμως μυρωδιά.
Με μιά απαλή κίνηση, μου το περνά πίσω απο τ'αυτί, ανάμεσα στα μαλλιά μου.
Με κοιτάει τρυφερά, μελαγχολικά, δεν μιλάει, δεν λέει τίποτα.
Ούτε και 'γώ μιλάω....
Τι να πώ? Σε λίγες μέρες θα φύγω...
Θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα.
Ακουμπάω μαλακά τα χείλη μου στα δικά του. Ενα βουβό ευχαριστώ, ενα φιλί απαλό, παιδικό σχεδόν.
Αυτά, είναι όλα όσα μπορώ να του πώ....

2009. Σκύβω και κόβω ένα κυκλάμινο.
Η Πίνδος είναι γεμάτη κυκλάμινα.
Το φέρνω στη μύτη μου. Τα κυκλάμινα, έχουν μιά πολύ λεπτή , απίθανη μυρωδιά.
Κάποτε είχα βρεί ενα άρωμα που μύριζε κυκλάμινο. Του Jacques Fath.
Σταμάτησε να υπάρχει.
Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν την μυρωδιά του. Και φαντάζομαι οτι γι'αυτό τον λόγο, ελάχιστοι θα ήταν και αυτοί που θα το αγόραζαν....
Το άρωμα...

2008. Σου δίνω το κυκλάμινο σαν να σου προσφέρω κάτι πολύτιμο.
-"Μύρισέ το" σου λέω, "έχει μιά υπέροχη μυρωδιά"...
Το φέρνεις στη μύτη σου μηχανικά, βαρυεστημένα. 
Δεν είμαι σίγουρη οτι μυρίζεις κάτι. Αλλά δεν μιλάς...
Τι να πείς? Σε λίγο καιρό , θα φύγεις! Το νοιώθω!
Είσαι ήδη μακρυά μου.
Στέκεσαι δίπλα μου.
Κοιτάμε άραγε στο ίδιο σημείο?
Η ο καθένας μας κοιτάει αλλού?
Γιατί σίγουρα, δεν σκεφτόμαστε  τα ίδια πραγματα πιά.....

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 7. "ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ".....

Να'σαι καλά , αγάπη μου που με νοιάζεσαι......
Μόνο που εγώ, δεν θέλω να με νοιάζεσαι. Θέλω να μ'αγαπάς! Θέλω να μην αντέχεις χωρίς εμένα! Θέλω να μην μπορείς να σκεφτείς την ζωή σου μακρυά μου!
Με νοιάζεται ο ασφαλιστής μου.... Με νοιάζεται ο αδερφός μου! Με νοιάζονται οι φίλοι μου, που δεν με άφησαν ούτε λεπτό από την στιγμή που με άφησες εσύ........
Ολοι αυτοί με νοιάζονται. Εσύ ήθελα να με αγαπάς και να μου το λες! Και να μου το δείχνεις!
Από σένα ζητούσα κάτι περισσότερο από το "νοιαξιμο"....
Κατάλαβες τώρα γιατί σου ζήτησα να φύγεις? Γιατί έφυγα και 'γω, με τον τρόπο μου μακρυά σου?
Γιατί ήθελα αυτό το κάτι περισσότερο από το να με νοιάζεσαι.
Ηθελα να με κοιτάς στα μάτια και να μπορείς να μου πεις "σ'αγαπάω".
Και ξέρω, λες πως δεν τό'χεις ποτέ σου πει αυτό, σε καμμία... αλλά εγώ, μόνο αυτό θέλω... μόνο μ'αυτό μπορώ να ζήσω, μόνο αυτό θα κυνηγάω, όλη μου την ζωή! Κι'ας μην το βρώ ποτέ...... αν οπως μου λένε, δεν υπάρχει τελικά....
Εγώ, θα το πιστεύω και θα το ψάχνω όσο ζώ, και μόνο αυτό ήθελα πάντα από σένα.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 6. " ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΤΑ"

Η φθινοπωρινή Πίνδος είναι ενας Παράδεισος. Και το επετειακό της "ΟΧΙ"... μιά μαχαιριά στην καρδιά μου...... Σαν αυτό που μού'πες εσύ.....
Τα χρώματά της και τα αρώματα της φύσης σε μεθάνε....Και ο καιρός μου κάνει χάρη, λες και παίζει με τον πόνο μου!
Η λιακάδα και αυτή η γλυκειά υγρασία του φθινοπώρου, διακόπτονται κάθε τόσο από κανένα  πεντάλεπτο ψιλόβροχο, όσο χρειάζεται για να βγεί μετά το ουράνιο τόξο, και να σημαδέψει κατευθείαν στην καρδιά μου που πονάει αβάσταχτα πολύ......
Διαδρομές μαγευτικές, συνδιασμένες με μουσικές ανάλογες. Από τους "γάμους του Φίγκαρο", μέχρι "Το σημάδι", έτσι, μόνο, για να με φτάνουν στα όριά μου......
Τα μάτια μου δεν χορταίνουν τα χρώματα του φθινοπώρου στα φύλλα των δέντρων. Ο αέρας εδώ ψηλά, στο βουνό , και η ομορφιά του τοπίου σου κόβουν την ανάσα...... Και ο καταρράκτης, σκεπάζει με την βουή του και την πιό τέλεια μουσική σύνθεση....
Και το μυαλό μου είναι πάντα κομμένο στα δύο, για να μπορεί να μοιράζεται έστω και έτσι, όλα αυτά που ζώ, μαζί σου.......
"Αχ και να σ'είχα εδώ"..... μαζί μου!
Να σου τραγούδαγα το τραγούδι και ας είμαι φάλτσα σαν ψάρι..... Θα σου τραγούδαγα μόνο με την ψυχή μου......

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 5. "Εκ των έσω"....

Και σήμερα μόνη μου στο σπίτι.
Δύσκολη που είναι η νύχτα! Και περνάει σχεδόν όλη μέχρι να καταφέρω να πέσω στο κρεβάτι.
Και σήμερα ήρθε ο Γ. και κάθησε μαζί μου για συντροφιά. Για καμμιά ώρα περίπου.
Καθόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, στους καναπέδες του σαλονιού και  ανταλλάσουμε λίγες κουβέντες, κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε πολύ.
Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια πιά, που δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Μετά φεύγει.
Και μένω πάλι μόνη μου.
Συνεχίζω την βότκα και το πουράκι μου, Διαβάζω κανένα βιβλίο, ακούω μουσική στο ραδιόφωνο, μένω ώρα ξαπλωμένη στον καναπέ, ούτε και 'γώ ξέρω για πόσο.
Καμμιά φορά, με πιάνουν και τα κλάμματα. Οχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές, οταν ακούω κάποιο τραγούδι που κάτι μου θυμίζει.
Κάτι από σένα, από τους προηγούμενους, από τον επόμενο... από την ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, και από αυτή που βλέπω να έρχεται.
Εσύ, δεν θάρθεις ξανά πίσω, και ας σε περιμένω πάντα. Και ας ξέρω πως, είναι καλλίτερα έτσι, πως, εγώ το διάλεξα, πως, μόνη μου το αποφάσισα...
Και Σύ, δεν είσαι δίπλα μου, είσαι στην άλλη άκρη της γής, και μου στέλνεις μηνύματα πως με αγαπάς και πως σου λείπω. Αλλά δεν μπορώ να σφίξω το χέρι σου τώρα που τό'χω ανάγκη, δεν μπορείς να με πάρεις αγκαλιά τώρα που το χρειάζομαι.
Και έτσι, πάλι δαγκώνω το χέρι μου για να μην φωνάξω από τον πόνο και το  παράπονο, για να μην ουρλιάξω από την απελπισία που με πνίγει.
Οπως τότε, στο Μόναχο.
Τελικά, αυτός ο γύψος δεν βγήκε ποτέ!
Κόλλησε λές, πάνω στο πετσί μου.Και είναι πιά αόρατος, αλλά έχει γίνει ένα με μένα.
Τίποτα δεν τον διαπερνά.Κανένας δεν τον βλέπει για να τον σπάσει και να με βγάλει από 'κεί μέσα.
Σαν θαμμένη ζωντανή!
Ετσι ένοιωθα και τότε. Και έσφιγγα τα χέρια μου με τόση δύναμη που τα νύχια μου έκαναν σημάδια στις παλάμες μου. Και στα μάγουλά μου, κυλούσαν τα δάκρυα, μα δεν μιλούσα. Μόνο έλεγα απο μέσα μου "θα περάσει ο καιρός", "θα περάσει".
Και από τότε όλα τα περνάω έτσι.
Σφίγγω τα χείλια μου, οταν είμαι μόνη αφήνω να κυλήσουν και τα δάκρυά μου, και λέω στον εαυτό μου, "θα περάσει ο καιρός", "θα περάσει και αυτό, και το επόμενο".
Και έτσι περνάει και η ζωή μου!
Ετσι πέρασαν και όλοι οι προηγούμενοι, έτσι θα περάσεις και εσύ, και όλοι οι επόμενοι....
Και ο γύψος θα κολλάει ακόμα πιό πολύ πάνω στο κορμί μου, και κανείς σας δεν θα τον σπάσει για να με βγάλει έξω......
Εσύ, μου ψιθύριζες στο αυτί, με την βραχνή φωνή σου τραγούδια,που τώρα τα ακούω και βάζω τα κλάμματα.
Και Σύ, μου αφιερώνεις τραγούδια από το You Tube.
Και 'γώ, φτιάχνω CDs με τα τραγούδια σας, και τα ακούω μετά μόνη μου τα βράδυα στο άδειο σπίτι.
Εσένα, σε έδιωξα από το σπίτι μου ένα βράδυ, γιατί δεν άντεξα άλλο το ψέμα σου  απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι σε μένα, απέναντι στην ζωή μας!
Και Σένα, δεν θέλω να σε βάλω στην ζωή μου, γιατί δεν θα διαφέρεις από τους άλλους!
Και ο γύψος γύρω από το κορμί μου, Τείχος, χωρίς Κερκόπορτα....
και η "Αλωση", έχει ήδη γίνει, "εκ των έσω".
Αυτών "των έσω",
που,
Εσύ, δεν μπόρεσες τελικά να νικήσεις, όπως ισχυρίζεσαι οτι πίστευες.....
και Σύ, δεν μπορείς να μου γιατρέψεις  από όπου βρίσκεσαι.....

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 4. "Το Φλασάκι".

Δεν είναι μόνο το τραγούδι , που είναι το αγαπημένο μου.
Είναι που κατάλαβα  σαν να έφαγα "φλασιά" που λένε, τι ακριβώς μου συμβαίνει......
Αναρωτιέμαι τι έχω πάθει και εχω αυτό το "κόλλημα" μαζί σου.
Και ενώ η ζωή μου, συνεχίζεται κανονικά, βγαίνω έξω, φλερτάρω, γελάω, κλαίω πού και πού, αλλά πάντα συνεχίζω, και προχωράω, είναι πάντα, κάτι που με ενοχλεί.
Κάτι σαν να "έχω πατήσει μιά τσίχλα" με το παπούτσι μου, και σε κάθε μου βήμα ακούω το "κλατς', που κάνει η σόλα που κολλάει στο πεζοδρόμιο.......
Σκέφτομαι λοιπόν, πως τελικά, ο,τι συμβαίνει, είναι που,  αυτό που είχαμε, ή που τουλάχιστον είχα εγώ μαζί σου, γιατί, δεν είμαι σίγουρη πιά αν το είχαμε και οι δυό μας, συνεχώς, "δεν μου τελείωσε "...
Απλά, εγώ κάποια στιγμή διαπίστωσα πως ο τρόπος με τον οποίο το ζούσαμε, ήταν κακός και ανυπόφορος και αποφάσισα να το "κόψω".
Με το μαχαίρι!
Ξαφνικά και χωρίς άλλη αναβολή!
Κάποια στιγμή, ενοιωσα πως είχα δώσει απ' την μεριά μου, όσες ευκαιρίες δικαιούταν αυτή η σχέση, και είπα "φτάνει πιά, ως εδώ."
Και μετά έμεινε η πληγή να αιμορραγεί....
Μιά ζωή, χτυπάω την γροθιά μου στο μαχαίρι, ματώνω και μετά προσπαθώ να κλείσω την πληγή.
Θυμάμαι που μπήκες στο σπίτι βιαστικός. Κάτι κρατούσες στο χέρι σου, κάτι είχες φέρει από το δικό σου σπίτι, ενα CD. "ΤΕΡΜΙΤΕΣ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ", το έβαλες στο  cd player, "Κάτι άστραψε....." με φίλησες, με πήρες αγκαλιά, και αρχίσαμε να χορεύουμε στη μέση του σαλονιού.
Πόσο να κράτησε άραγε? Μερικά λεπτά?
Εχουν περάσει τόσα χρόνια, και για μένα, ακόμα δεν έχει τελειώσει αυτός ο χορός. Λες και  κόλλησε το CD !!!!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 3. "Ο Ερωτας, μόνο με Ερωτα περνάει"...

Ετσι μού'χες πεί, πριν φύγω....
Σε κοίταξα με τα μάτια μου καρφωμένα μέσα στα δικά σου.
"Νομίζεις"? σε ρώτησα....
"Ο,τι  και να αποφασίζεις, πάντα θα είμαι μαζί σου!" μού'πες. "Να το ξέρεις αυτό."
Μπήκα στο ταξί, και ξεκίνησα για το αεροδρόμιο. Δεν ήξερα που πήγαινα, απλά έφευγα.
"Και ημισφαίριο αν χρειαστεί θα αλλάξω αρκεί να μην είμαι κοντά" , σου'χα πεί τότε.
Και έτσι έφυγα.
Αλλά τον είχα πάρει μαζί μου, στις βαλίτσες μου, στο μυαλό μου.... τον κουβαλούσα μέσα στο πετσί μου, συνεχώς.
Με ρωτούσες στο τηλέφωνο αν ήμουν καλά και δεν ήξερα τι να σου απαντήσω. "Ναι", σου έλεγα.
Κλείναμε το τηλέφωνο , και έπαιρνα  μιαν ανάσα βαθειά, γεμάτη από τα αρώματα και την δροσιά του Ινδικού. Μετά, οταν νύχτωνε, σήκωνα το κεφάλι μου προς τον ουρανό και έψαχνα τον Σταυρό του Νότου.
Εκεί με έβρισκε πάντα, με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, και μου ακούμπαγε τρυφερά, τα χείλη του στον λαιμό μου.
Η ανάσα του ζεστή, γινόταν ένα με την υγρή δροσιά της νύχτας.
Τα νυχτολούλουδα και τα λάνγκι-λάνγκι με μεθούσαν με την μυρωδιά τους.
"Τι σκέφτεσαι"? με ρωτούσε.
"Τίποτα", του απαντούσα, και χωνόμουν μέσα στην τεράστια αγκαλιά του.
Με σήκωνε ψηλά, με το ένα του χέρι.Μπορούσα να χωρέσω ολόκληρη μέσα στην παλάμη του.... Τον αγκάλιαζα και τον τραβούσα μέσα στο σπίτι, στο δωμάτιό μου, στο κρεβάτι μου, κάτω απο τις κουνουπιέρες......
Μετά, μας ξυπνούσαν τα ξημερώματα τα κοκκόρια που μιλούσαν σουαχίλι.....

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 2. "Ομελετα και έρωτας στον πάγκο της κουζίνας".

Καλημέρα αγάπη μου,
Η μέρα βέβαια, αρχίζει για μένα, τώρα, που είναι πιά περασμένες 3 το μεσημέρι, αλλά βλέπεις, το βράδυ μου, το αφιερώνω σε σένα.....
Σκεφτόμουν χτές πως πέρασαν κιόλας 4 μήνες που δεν είμαστε μαζί, που έχω να χωθώ στην λακουβίτσα του στέρνου σου!
Εκεί που σου'λεγα πως είναι η μυστική σπηλιά μου, που, όταν βρίσκομαι δεν φοβάμαι πιά τίποτα και κανέναν.
Θυμήθηκα εκείνη την μοναδική στιγμή του καλοκαιριού, κάποιας χρονιάς, παληότερα, που όπως είμασταν ξαπλωμένοι στην παραλία και μας έψηνε ο ήλιος, σού έσταξα μέσα της νερό από την θάλασσα, και μετά το ήπια από 'κεί, για να ξεδιψάσω τον έρωτά μου για σένα.
Τώρα είναι πιά τρείς το πρωί, και γύρισα σπίτι πριν από λίγο...
Αδειο όπως πάντα από τότε που έφυγες, με καλωσόρισε το ραδιόφωνο που παίζει από το πρωί, και τα φώτα που ανάβουν με τον χρονοδιακόπτη όταν σκοτεινιάσει.
Παξιμάδια, τυρί και Happy Hippo,το βραδυνό μου, μαζί με τα χάπια για τον πονοκέφαλο από το αλκοόλ, και τα δάκρυα στα μάτια μου έτοιμα να κυλήσουν στα μάγουλα μου.
Θα περάσει.... που θα πάει, θα περάσει...
Θυμάμαι μιά φορά, που είχαμε γυρίσει ξημερώματα από τα μπουζούκια και πρίν κοιμήθούμε, φτιάξαμε ομελέτα και τηγανιτό ψωμί.....γιατί πεινούσαμε.
Και μετά, αφήσαμε τα πιάτα στο τραπέζι, και κάναμε έρωτα στον πάγκο της κουζίνας.
Ξημερώματα. Πρίν πάμε να κοιμηθούμε αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι μας!
Στιγμές μοναδικές! Ετσι ήταν όλη η αγάπη μας, όσο κράτησε.
Η αγάπη, όχι η συμβίωση.
Αυτή τράβηξε πολύ και άφησε πίσω της μια βαθειά χαρακιά στην καρδιά μας, και μιά ύπουλη πληγή, που δεν λέει να γιατρευτεί. Και δουλευει από μέσα , σαν σαράκι....

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 1. Αρχίζοντας απο το τέλος.

Αγάπη μου.......
Πάλι ξύπνια έμεινα  όλο το βράδυ και σε σκεφτόμουν.....
Εκλαιγα που δεν ήσουν δίπλα μου στο κρεβάτι , μετά, θύμωνα, με σένα, με μένα, με τους άλλους, λες και φταίνε αυτοί, για μας.
Για το πώς είμαστε τώρα χώρια, ο καθένας μόνος του ή με άλλους συντρόφους. Για το ότι δεν τα καταφέραμε τελικά .....
Δεν το πιστεύω , αρνούμαι να το δεχτώ!
Και από την άλλη, εγώ ήμουν αυτή που οδήγησα τα πράγματα εκεί, εγώ ήμουν αυτή πού πήρα την τελική απόφαση, εγώ ήμουν αυτή που σου ζήτησα να φύγεις......
Και τώρα, περνάω όλο το βράδυ όρθια μπροστά στο παράθυρο, κοιτώντας έξω στον δρόμο, και περιμένοντας να σε δώ να περνάς μπροστά από το σπίτι, να έρχεσαι, να χτυπάς το κουδούνι και να μου λές πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, και 'γώ, να πέφτω σαν τρελλή στην αγκαλιά σου.
Εχουν περάσει τόσοι μήνες από τότε που χωρίσαμε, αρχίζω πιά, σιγά σιγά να συνηθίζω.
Ισως και να μου αρέσει η ζωή μου χωρίς εσένα.
Βλέπω τις φίλες μου, βγαίνω έξω με φίλους, φλερτάρω.
Δεν φοβάμαι πιά μήπως κάνω κάτι που θα σε θυμώσει και θα με μαλώσεις, ούτε οτι θα τσακωθούμε..... Τα μούτρα, η γκρίνια, η παράλογη μιζέρια της κοινής μας ζωής.
Δεν αντέχω πιά ούτε στην ιδέα, οτι μπορεί να εγκατασταθούν ξανά στην ζωή μου.
Μου λείπεις αφάνταστα έτσι όπως σε έχω φτιάξει πιά στο μυαλό μου.
Τρυφερό και γελαστό, πάντα χαρούμενο, όπως όταν σε γνώρισα.
Τότε, που βιαζόσουν να γυρίσεις από την δουλειά σου κοντά μου, και δεν άντεχες ούτε στιγμή μακρυά μου! Τότε που μου ψιθύριζες στο αυτί, και μου τραγουδούσες με την βραχνή γλυκειά φωνή σου.
Πόσο καιρό κράτησε αυτό άραγε? Δυό-τρείς μήνες? Δεν θυμάμαι πιά.
Αλλά ο,τι θυμάμαι από σένα είναι μόνο αυτό....
Τα άλλα τα ξέχασα. Τα έσβησα από την μνήμη μου.
Απ'όλες μας τις φωτογραφίες, κράτησα αυτή, που φαίνονται μόνο οι φιγούρες μας σαν σκιές στον τοίχο.
Είμαστε αγκαλιά, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν είμαστε ευτυχισμένοι ή οχι... Και έτσι, μ'αρέσει να σκέφτομαι οτι είμαστε τρελλοί από έρωτα, σε μιά στιγμή απόλυτης ευτυχίας....
Δυό σκιές πάνω στον τοίχο. Τίποτα δεν μπορεί να τις χωρίσει, καμμιά δυστυχία δεν μπορεί να τις βλάψει.
Είσαι η τελευταία μου σκέψη κάθε ξημέρωμα, πρίν με πάρει ο ύπνος, και η πρώτη μου σκέψη μόλις ανοίξω τα μάτια μου το πρωί.
Ολη την υπόλοιπη μέρα, απλά, σε σκέφτομαι.
Ξαφνικά, συνειδητοποιώ τι μας έχει συμβεί!
Τώρα που δεν είμαστε πιά μαζί, μπορώ επιτέλους να σε αγαπάω χωρίς άγχος!
Τώρα, επιτέλους, απελευθερώνω τον εαυτό μου στον έρωτα μαζί σου, γιατί, χρησιμοποιώ το κορμί κάποιου άλλου και μπορώ να σου αφιερώνω όλες μου τις σκέψεις, όλο μου το είναι.
Τώρα δεν φοβάμαι ούτε ντρέπομαι πιά να σου πώ αυτά που θέλω, γιατί δεν είσαι εσύ αυτός που με ακούς. Δεν μπορείς να με κρίνεις πιά! Μπορώ επιτέλους να είμαι μαζί σου ο εαυτός μου!
Αγάπη μου!
Τώρα ζώ την απόλυτη ευτυχία μαζί σου.
Τώρα δεν μπορεί να μας χωρίσει τίποτα πιά.
Τώρα είσαι όλος δικός μου. Δεν σε μοιράζομαι πιά με κανέναν άλλον.
Τώρα, είμαστε μόνο ο ένας για τον άλλον!
Δεν υπάρχουν πιά "πρέπει" και υποχρεώσεις. Δεν υπάρχουν κοινωνικά κατεστημένα, δεν υπάρχουν συμβατικότητες.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, εκτός από μας τους δύο γυμνούς, έτσι όπως σταθήκαμε την πρώτη φορά, ο ένας μπροστά στον άλλον,και αγαπηθήκαμε για μιά στιγμή, μέσα στην αιωνιότητα.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΜΟΝΑΞΙΑ

Μοναξιά είναι, οταν κλαίς, και με το ένα σου χέρι σκουπίζεις τα δάκρυά σου ενώ με το άλλο χαϊδεύεις το κεφάλι σου, για να σε ησυχάσεις.....

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009