Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2008-Ο ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Ο ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ.

Εσπασε δυό μόλις μέρες πρίν αλλάξει ο χρόνος. Αυτός ο χρόνος, που νομίζω, ότι τα «είδα ολα» στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Τον ανακάλυψα στο μπάνιο , το πρωί, και τον ξεβίδωσα να τον πετάξω αμέσως. Και τώρα σκέφτομαι, τι απ’όλα, όσα μου συνέβησαν αυτό το χρόνο, το δίσεκτο και «γρουσούζικο», όπως θα έλεγα αν ήμουν προληπτική, ήταν πραγματικά έτσι. Με το χέρι στην καρδιά? Τίποτα.
Τίποτα απ’όλα, δεν είναι αποτέλεσμα της χρονιάς που πέρασε, και σε τίποτα δεν μπορεί να πεί κανείς οτι φταίει αυτή η κακομοίρα η 29η Φεβρουαρίου......
Κι’όμως! Εγώ, πραγματικά τα «είδα» και τα «έζησα» όλα μέσα στον χρόνο που πέρασε.
Είδα την ζωή μου να αλλάζει, από την μιά μέρα στην άλλη, είδα τον κόσμο που με περιτριγύριζε να γκρεμίζεται γύρω μου. Με είδα να στέκομαι παρ’όλα αυτά όρθια ακόμα, στα δυό μου πόδια.
Και Ω! Του θαύματος, να αντέχω, αυτά που έτρεμα και στην σκέψη τους ακόμα, πρίν.
Ακουσα την φωνή μου να βγαίνει από το στόμα μου, δυνατή και σίγουρη, γι΄αυτά που πίστευα, και δεν τολμούσα να ξεστομίσω, πόσο μάλλον να υποστηρίξω παληότερα.
Εμεινα ακίνητη και περίμενα, το χαστούκι της ζωής μου, που ίσως έπρεπε να το είχα φάει νωρίτερα, για να μην την αφήσω να πάει χαμένη (την ζωή μου) για τόσα χρόνια. Και δεν έκανα πίσω, ούτε έσκυψα για να το αποφύγω, «σαν έτοιμη από καιρό». Γιατί κατά βάθος, ήξερα πως κάποια στιγμή θα ερχόταν και πως θα το αντιμετώπιζα, ακριβώς έτσι όπως έκανα.
Εκοψα ομφάλιους λώρους, που με τάϊζαν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μόνο δηλητήριο πιά, γιατί από την ώρα που βγαίνεις από την μήτρα της μάνας σου, μόνο τροφή δεν είναι αυτό που μπορεί να σου δώσει. Αντίθετα, ύπουλα και γλυκά, γιατί έχει την ζέστασιά και την τρυφερότητα του αμνιακού υγρού, τυλίγεται σιγά σιγά , γύρω σου και σε κάνει δέσμιό του, μέχρι που φτάνει στο λαιμό σου, και σε σφίγγει απαλά και δυνατά, ώσπου να σε πνίξει.
Αν είσαι τυχερός το καταλαβαίνεις πρίν σου τυλίξει τα χέρια σου. Και τότε αν καταφέρεις, μόνο με μαχαίρι κοφτερό και πόνο καρδιάς και δύναμη λιονταριού, μπορείς να καταφέρεις να τον κόψεις και να ελευθερωθείς.
Εχει πονέσει πολλές φορές η καρδιά μου, και αυτός ο πόνος μου ήταν γνώριμος. Την δύναμη που χρειάστηκα, νομίζω πως την κράταγα μέσα μου από τις τρείς τελευταίες ανάσες,που μου φύσυξε ο πατέρας μου σαν δώρο, πριν ξεψυχήσει, και όταν του έκλεινα τα μάτια με ένα φιλί, και του ευχόμουν «καλό ταξείδι».
Μετά έμαθα να σφίγγω τις γροθιές μου και κατάλαβα, πως τίποτα δεν κερδίζεται
σ 'αυτή την ζωή χωρίς κόπο και πόνο.
Και ξεκίνησα και ‘γώ. Την πορεία μου προς την ενηλικίωση.
Δεν μπορούμε να μένουμε πάντα παιδιά. Μπορούμε να κρατάμε ενα κομμάτι του εαυτού μας παιδί, τόσο όσο χρειάζεται για να μην γερνάει η καρδιά μας.
Αλλά κάποια στιγμή πρέπει όλοι να μεγαλώσουμε.
Χορεύουν τα γράμματα του πληκτρολογίου του υπολογιστή μπροστά στα μάτια μου, καθώς γράφω. Οπως ακριβώς και οι σκέψεις μου, μέσα στο μυαλό μου. Καμμιά φορά, είναι τόσες πολλές που δεν τις προλαβαίνω, και μέχρι να τελειώσω την μιά φράση έχω ήδη ξεχάσει αυτή με την οποία ήθελα να ξεκινήσω.
Δεν έχει και πολλή σημασία,βέβαια, όλες δικές μου είναι, και όλες είναι στριμωγμένες μέσα στο μυαλό μου. Κάποιες μόνο, όταν πιά γίνονται πάρα πολλές και αρχίζουν να πιέζουν , τόσο που πονάει το κεφάλι μου και μούρχεται να κλάψω, καταφέρνουν να την κοπανήσουν και να κάτσουν στο χαρτί.
Οι υπόλοιπες, μένουν πάντα στον σκληρό μου δίσκο, περιμένωντας υπομονετικά νά’ρθει η ώρα τους.
Ενα εικοσιτετράωρο μένει ακόμα μέχρι να αλλάξει ο χρόνος.
Τον φετινό απολογισμό μου νομίζω οτι τον έκανα πιό σίγουρη και ήρεμη από ποτέ μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Δεν ξέρω τι με περιμένει στην καινούργια χρονιά. ‘Κάθε καλό κουβαλάει πίσω του ένα κακό. Και κάθε κακό γλυκαίνει με κάτι καλό.
Αυτό που αντίκρυσα στον σπασμένο καθρέφτη, το πρωί , δεν με τρόμαξε.
Ηταν διαιρεμένος σε δύο κομμάτια, ραγισμένος, από την μιά μεριά του ως την άλλη.
Σε κάθε μισό του αντίκρυσα το δικό μου πρόσωπο.
Στο ένα του κομμάτι, ήταν αυτό που κουβαλούσα τόσα χρόνια τώρα. Είχε μιά θλίψη, και μια μελαγχολία στο βλέμμα του.
Στο άλλο μισό, το μόνο που μπόρεσα να δώ με σιγουριά ήταν κάποιες ρυτίδες παραπάνω, γύρω από τα μάτια, και ένα αχνό χαμόγελο.
Πάει και αυτός ο χρόνος.
Εύχομαι σε όλους, Καλή και ευτυχισμένη καινούργια Χρονιά.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

αλήθειες και ψέμματα..

Η μισή αλήθεια που δεν λέγεται, είναι χειρότερη από το ψέμα. Τουλάχιστον το ψέμμα έχει την ντομπροσύνη ότι τό τόλμησες......

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Ο,τι μας πληγώνει, μ'αυτό πληγώνουμε τους άλλους μετά.....

Ο,τι μας πληγώνει, μ'αυτό πληγώνουμε τους άλλους μετά..... Μόνο που δεν το καταλαβαίνουμε ίδια. Η δική μας η πληγή είναι πάντα πιό βαθειά από την χαρακιά που τραβάμε στο στήθος του άλλου. Η δική μας η πληγή αργεί να κλείσει, ενώ αυτή που κάνουμε στον άλλον, θέλουμε να σβήσει με μιάς και να μην αφήσει ούτε σημάδι.
Την δική μας την καμπούρα δεν την βλέπουμε ποτέ, ενώ του άλλου, φαντάζει πάντα τεράστια... και ενοχλητική...και άμα τύχει να περάσουμε μπροστά από καθρέφτη, σκύβουμε το κεφάλι μας, χαμηλώνουμε το βλέμμα μας και περνάμε γρήγορα...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Είμαι ζώο της Νύχτας....

Είμαι ζώο της νύχτας. Σαν τις νυχτερίδες και'γώ. Το πρωί δεν μου αρέσει. Θα προτιμούσα να κρύβομαι. Οταν όμως πέφτει το σκοτάδι, τρελλαίνομαι.... Τότε αρχίζω να αναπνέω ελεύθερα. Η σιωπή της νύχτας είναι η μουσική μου. Ο χρόνος σταματάει να μετράει πιά.Και είναι όλος δικός μου.Το μυαλό μου αρχίζει να δουλεύει, ξυπνάει, σκέφτεται... ασταμάτητα. Τότε κάνω όλες μου τις σκέψεις. Τότε βλέπω καθαρά... Μόλις νυχτώσει τα μάτια μου σαν της γάτας, διαστέλλουν τις κόρες τους και διαπερνούν το μυαλό σου. Βλέπω τότε καθαρά, τις σκέψεις σου, τους φόβους σου, όλα όσα θέλεις αλλά δεν μπορείς να μου πείς. Ολα όσα νομίζεις οτι μου κρύβεις.
Με την νύχτα φωτίζεται η αλήθεια μου.Και λάμπει σαν πυγολαμπίδα και τυφλώνει όλα τα ψέμματά σου.Πετάει πάνω από τα κλειστά βλέφαρά σου και ταράζει τον ύπνο σου. Τρυπώνει στα ονειρά σου, και τα διαβάζει.
Και έτσι, όταν το πρωί ξυπνάς, ξέρω τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου.....
Δεν μπορείς να μου κρυφτείς... σε διαβάζω όταν κοιμάσαι.Και όταν εσύ ξυπνάς, εγώ πάω για ύπνο... και ονειρεύομαι αυτά που το βράδυ είδα στα μάτια σου.Γι'άυτό πολλές φορές, τρομάζω στον ύπνο μου. Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα, ένα κακό όνειρο είναι, μιά αλήθεια που είδα το βράδυ σε κάποιο πρόσωπο, κάποιο ψέμα που διάβασα σε μιά ματιά, και με πλήγωσε.
Εξ'άλλου, ξημερώνει και αρχίζω να φοβάμαι λιγάκι....
Η μέρα θέλει πολύ κουράγιο για να την περάσεις.Είναι πάντα σκληρή,και δεν λέει να τελειώσει.....