Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΜΕΝΩ ΕΔΩ".

Μένω εδώ.
Γιατί μένω;
Τι περιμένω πιά;
Οταν όλα έχουν ειδωθεί.
Όταν όλα έχουν ειπωθεί.
Μένω εδώ.
Ακινητώ και αναμένω.
Κεράκι αναμένο.
Σε εικόνισμα καμένο.
Μένω.
Περιμένω.
Επιμένω.
Προσμένω και προσεύχομαι
Σε άγνωστο Θεό.
Ανασαίνω
Ανασαίνω ακόμα.
Ακόμα
Ακόμα
Αλφα και Ωμέγα
της ζωής.


Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

Ο ΥΠΝΟΣ. "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

 Ο ΥΠΝΟΣ.

Η απόλυτη αθωότητα
στο βλέμμα.
Το ήρεμο χαμόγελο
στα χείλη.
Η βαθειά ρυτίδα
ανάμεσα στα φρύδια,
χαλαρή και παραδομένη.
Οι μικρές ρυτίδες
στην άκρη των ματιών,
Οι δρόμοι της ζωής
που περπάτησε...
Τα χέρια σταυρωμένα
πάνω στο στέρνο.
Το δεξί να ακουμπάει
πάνω στην καρδιά
που σταμάτησε πιά να παλεύει...
Η απουσία της ζωής
που την πρόδωσε,
και έφυγε κλεφτά
μέσα στην νύχτα
κοροϊδεύοντας τον Υπνο.

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

"ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Είναι κάτι νύχτες,
που λές, και δεν ξημερώνουν ποτέ...
Σε πνίγει το σκοτάδι τους,
ακόμα και αν δεν το φοβάσαι,
ακόμα και αν το αγαπάς,
ακόμα και αν αυτό σε τρέφει.
Τελικά αυτό το σκοτάδι σε πνίγει.
Είναι κάτι νύχτες, που
με κόπο σηκώνεσαι απο το κρεβάτι
να γράψεις μια καλημέρα,
και πάλι πέφτεις και βουλιάζεις μέσα του.
Σε καταπίνει σιγά σιγά και ηδονικά,
σε κομματιάζει και δεν νοιώθεις πόνο
παρά μόνο ηρεμία και ανακούφιση,
Είναι κάτι νύχτες, σαν έκλειψη ηλίου.
Ακούς τα ουρλιαχτά του ζώου
εντός σου,
αλλά δεν τρομάζεις.
Λες, δεν θα ξημερώσει ποτέ πιά,
και αποκοιμιέσαι απλά,
μόνο με την μυρωδιά του νυχτολούλουδου
στα ρουθούνια σου.
Γιατί, και αυτό έχει ξεγελαστεί και
μυρίζει...
κι'ας έχει ξημερώσει.....

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

'ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ". "ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Το κάπνισμα σκοτώνει αγάπη μου!
Σου το'πα, καθώς ρουφούσες λαίμαργα
τον καπνό απο τα χείλη μου.
Δεν με άκουσες,
συνέχισες να να τρυγάς το κορμί μου,
που ήταν ποτισμένο από καπνό.
Μέχρι την στιγμή πού μου παραδόθηκες.
Έπειτα έγειρες στο πλάϊ και έκλεισες τα μάτια.
Δεν με κατάλαβες όταν σιωπηλά
σηκώθηκα και έφυγα απο το κρεββάτι,
ούτε οταν στο μπάνιο ξέπλυνα
τον έρωτά σου για μένα,
κάτω απο το νερό.
Αναρωτιέμαι ακόμα, αν διάβασες ποτέ,
το σημείωμα που σου άφησα στην πόρτα,
κάτω στο πάτωμα,
πριν φύγω για πάντα από το σπίτι..
"Το κάπνισμα σκοτώνει" τον έρωτα,
σού έγραφα....

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

'ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

Μικρό αγόρι,
μπαίνεις και βγαίνεις απο τη ζωή μου,
όποτε θες,
και σε καλωσορίζω και σε αποχαιρετώ
πάντα με την ίδια λαχτάρα,
με την ίδια αγάπη.
Τίποτα δεν σου ζητώ,
χαίρομαι με ο,τι μου προσφέρεις,
χορτάτη είμαι πιά,
απ' τη ζωή..
Και απο πίκρες, και απο πόνο,
και απο θανάτους,
και απο χαρές...
Λίγες, πάντα μα...
καλές στιγμές.
Και από αγάπη,
σταγόνες άρωμα
σπάνιες αλλά τόσο δυνατές...
Μικρό μου αγόρι,
ο,τι μου προσφέρεις είναι μόνο χαρά...
Έλα ν'ανάψουμε ενα τσιγάρο,
απο αυτά τα μυρωδάτα
που μου'φερες
Και ας κάτσουμε παρέα,
εδώ στα σκαλιά,
την είσοδο της πολυκατοικίας,
όπως παλιά,
να μιλήσουμε.
Ετσι όπως οι άνθρωποι
έχουν ξεχάσει να μιλάνε πιά.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

"ΚΟΙΤΑ ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Κοίτα ενα φεγγάρι,
που σκάει πάνω απ' το βουνό,
στρογγυλό και λαμπερό
σαν μαργαριτάρι του βυθού,
καρφωμένο στον ουρανό.
Και φωτίζει από κάτω
τον έρημο δρόμο,
το έρημο σπίτι,
τον ρημαγμένο κήπο,
τα ρημάδια μιας ζωής.
Κοίτα ενα φεγγάρι,
που λάμπει και αστράφτει
σαν θυμωμένη αστραπή
από την αδικία...
Κοίτα πως σφάζει
σαν κάτασπρο μπαμπάκι
πάνω στην πληγή.
Κοίτα ένα φεγγάρι,
που σκάει σαν γέλιο
μωρού παιδιού,
αθώα και ανέμελα.
Κοίτα πώς λούζει τα μαλλιά μου,
πώς βουρκώνει τα μάτια μου,
πώς ματώνει την ψυχή μου,
πώς,
σαν αγέρας που φυσσάει,
σαρώνει όλο αυτό το ρημαδιό...
Κοίτα ενα φεγγάρι,
σαν άπιαστη ελπίδα
που πετάει ψηλά και με παίρνει
μαζί του...

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Ένοιωσα τον Θεό
να με σπρώχνει στον γκρεμό
και τον Άνθρωπο
να μου τείνει το χέρι.
Έζησα την ζωή,
για να μπορέσω να πώ
Ευχαριστώ,
πρίν απο τον θάνατο.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ".

Θ' ανάψω το προσκυνητάρι μου.
Μετά θ' ανάψω τσιγάρο.
Άρχισα πάλι να κινώ τα μέλη μου.
Ήπια την τελευταία γουλιά
του καφέ μου.
Μια ρουφιξιά από καπνό,
το γλυκό μούδιασμα
στα χέρια και το μυαλό,
έρχονται οι λέξεις...
Πάντα έρχονται τελικά.
Έρχονται και με σώζουν
την τελευταία στιγμή...
Γιατί όσο υπάρχουν οι λέξεις
συνεχίζω να αναπνέω...