Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Οταν δεν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια, θυμώνεις με αυτον που σου την δείχνει...

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Καμμιά φορά, ο πόνος που θάβουμε μέσα μας αντί να τον βγάλουμε σαν θυμό, μπορεί να γίνει και διαμάντι...

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

-Δεν σταματάς ποτέ?
-Ποτέ! Δεν μπορώ να σταματήσω.
-Και δεν κουράζεσαι?
-Δεν έχω άλλη επιλογή.... I have to keep going. Αν σταματήσω, χαθήκατε όλοι σας.
-Για μας το κάνεις δηλαδή? Εσένα δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις?
- Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι! Τι πάει να πεί μου αρέσει? Αυτό είμαι φτιαγμένος να κάνω. Γι' αυτό υπάρχω. Τί λόγο ύπαρξης θα είχα αλλοιώς...?
- Τι λόγο ύπαρξης έχουμε οι υπόλοιποι? Κάτι ανάλογο θα έχεις και εσύ.
- Δεν είναι το ίδιο σου λέω. Κοίτα, εσείς γεννιέστε και πεθαίνετε, εγώ απλά μετράω τις μέρες σας.
Εσείς πληγώνετε και πληγώνεστε, εγώ μετράω και μετρώντας, γιατρεύω τις πληγές σας.
- Ναι... καλά τώρα.. σε λιγο θα μας πεις οτι σου χρωστάμε και χάρη.
-Χάρη όχι, δεν μου χρωστάτε. Σας χρεώνω κανονικά, καμμιά φορά και με το παραπάνω. Τίς βλέπεις αυτές τις ρυτίδες στο κούτελό σου? Η πληρωμή μου είναι. Και τίς άλλες, αυτές γύρω από τα σφιγμένα σου χείλη. Και αυτές χρεωστούμενα. Ας πούμε" δίδακτρα" ζωής......
Τελικά, "ο χρόνος είναι χρήμα"....

Ο χρόνος μετράει....

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

Εγώ πιστεύω, πώς για το είδος των ειδήσεων που ακούμε, φταίει που τελείωσε η "Βέρα στο δεξί"......

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Πριγκίπησα για παραμύθι που δεν υπάρχει...

Κατέβηκα την Κηφισσίας σφαίρα.
Έπρεπε να σου "μιλήσω". Είχαμε πολύ καιρό να "τα πούμε" οι δυό μας.
Έβαλα το τριαντάφυλλο στο βάζο, κάθησα στο μάρμαρο, τυλίχτικα στο παλτό μου γιατι έκανε κρύο σήμερα και κοίταζα το όνομά σου χαραγμένο πάνω στην πλάκα.
-"Λέγε"! σου είπα.
'Πές μου ", τι να κάνω.
Μίλα γαμώτο ... Γιατί δεν μου μιλάς;
Μόνο να μου λες "κοιμήσου και παρήγγειλα στην Πόλη τα προικιά σου " ήξερες , και να μου τραγουδάς και να με νανουρίζεις...... και με φίλαγες, και με κανάκευες...
Τώρα που πρέπει να παλέψω με τα θηρία και να βρώ το δίκιο μου τι θα τους πώ;
" Σας έκανα καλά παιδιά", μου είπες λίγο πριν ξεψυχήσεις.
Και 'γώ, σε κραταγα αγκαλιά και σε φιλούσα στο μέτωπο και σε ησύχαζα εκεί που πάλευες με τον Χάρο.
Και δεν φοβόμουν, γιατί ακόμα σε είχα δίπλα μου, και με στήριζες.
Μου φύσηξες στις τρείς τελευταίες ανάσες σου, όλη την δύναμη της ψυχής σου, και μ' άφησες.
"Στην Βενετιά τα ρούχα σου, και τα διαμαντικά σου"...
Και η ζωή, θηρίο άγριο, να με περιμένει στην γωνία... Και τα βράδια, δεν με νανουρίζει κανένας πιά...
-"Πές μου! " σου'λεγα καθισμένη στο μάρμαρο.
-"Πές μου!"
Είχα ξυλιάσει από το κρύο, είχε παγώσει ο κώλος μου, περνούσε ο κόσμος και με έβλεπε περίεργα, και 'γώ με πείσμα παιδιάστικο, αυτό το πείσμα που τόσα χρόνια δεν στο φανέρωνα, για να δείχνω "καλό κορίτσι"στεκόμουν εκεί, και περίμενα να μου απαντήσεις.
Έφυγα κάποια στιγμή.
Περπάτησα αργά μεχρι το αυτοκίνητο, μπήκα μέσα και άναψα την μηχανή για να ζεσταθώ. Πάτησα το κουμπί του ραδιοφώνου, και ...
Σ' άκουσα να μου ψυθιρίζεις σιγά, μαλακά, με τον τρόπο σου , αυτό που περίμενα να μάθω.
" Αλλο κλάμα, δεν θα ρίξω, φτάνει αυτό τ'αποψινό"...
"μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκεανό"...
Μου γέμιζες τα πνευμόνια μου με το τραγούδι, μου φούσκωνες την ψυχή μου, μου'δειχνες αυτό που έπρεπε να κάνω, αυτό που τελικά μού το είχες μάθει, απο μικρό παιδί, και που άδικα τόση ώρα σε κατηγορούσα πρίν!
Εσύ μου το έχεις μάθει, να φουσκώνει η ψυχή μου απο το τραγούδι, να γεμίζω ολόκληρη, απο την ζεϊμπεκιά, και να παίρνω δύναμη, σηκώνοντας τα χέρια μου ψηλά, προς τον ουρανό.
Μπορεί τελικά το παραμύθι να μην υπάρχει, αλλά πού ξέρεις; ίσως, και να βγεί αληθινό.
Ομως, πατέρα μου, εγώ θα στο χρωστάω και σ' ευχαριστώ, που με μεγάλωσες "πριγκήπισα"...