Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΑΠΟΥΣΙΑ".

Δύσκολα βράδια, 
γεμάτα απόγνωση.
Η έλλειψη σου 
βασανίζει το κορμί 
μα, περισσότερο 
το μυαλό που δεν 
κοιμάται.
Τρέχουν οι σκέψεις
με την ταχύτητα του φωτός.
Φτάνουν σε σένα
που κοιμάσαι ήσυχος,
αμέριμνος.
Ο ύπνος του δίκαιου
ενάντια 
στην αϋπνία της απουσίας.
Πως να γεμίσω το κενό;
Πως να κερδίσω αυτές 
τις ώρες που είμαι 
πίσω;
Αν πεθάνω τώρα,
εσύ, 
θα με έχεις ζήσει 
εφτά ώρες περισσότερο 
από μένα...
Πάλι κερδισμένος 
βγαίνεις τελικά...
Μου λείπεις...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ".

Και τώρα κοιμάσαι!
Και η φωνή μου δεν σε φτάνει.
Ούτε το χέρι σου ν΄αγγίξω 
δεν μπορώ...
Η αγκαλιά σου είναι 
μίλια μακρυά
και το κρεβάτι μου είναι κρύο 
δίχως την ανάσα σου.
Ακούω ένα θόρυβο,
μα δεν είναι η καρδιά σου
που απαντάει 
στη δική μου.
Κάπου χαμένοι μέσα
στο χρόνο είμαστε...
Δεν είναι νύχτα εδώ που είμαι,
δεν έχει ξημερώσει ακόμα
εκεί που βρίσκεσαι.
Κι' όμως!
Στις μύτες των ποδιών μου 
θα πατήσω
μες το δωμάτιο σαν θα μπω, 
μην σε ξυπνήσω... 
Και ήσυχα ήσυχα, 
δίπλα σου θα κουρνιάσω,
αγκαλιά να μας βρει το ξημέρωμα ...

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. " ΠΛΗΜΜΥΡΑ".

Ζωγράφισέ μου ένα σύννεφο
και μετά μιαν αστραπή...
Παίξε μου στο πιάνο 
μια βροντή,
κι' ύστερα φίλα με.
Κι' ας αφεθούμε να 
μας παρασύρει ο χείμαρρος.
Κι' ας μας πνίξει το 
νερό του έρωτα...
Αρκεί που, 
σαν η πλημμύρα
θα μας στροβιλίζει 
το χέρι σου σφιχτά 
το δικό μου θα κρατάει...
Κι΄όπου θέλει 
ας μας πάει...

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. " ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ"...

Στη μέση της σκάλας. 
Εκεί σταθήκαμε. 
Ούτε εσύ τόλμαγες 
να ανέβεις το σκαλοπάτι,
ούτε εγώ να το κατέβω.
Εκεί σταθήκαμε...
πόση ώρα, δεν ξέρω. 
Μετά, 
με μια αγκαλιά,
καληνυχτήσαμε ο ένας τον άλλον,
και ο καθένας μας αγκάλιασε
στο κρεβάτι του,
την δική του μοναξιά.....

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ONE WAY TICKET".

Άρχισε να βρέχει λίγο πριν φτάσει στο σπίτι της. 
Οι πρώτες ψιχάλες, την βρήκαν να ψάχνει για τα κλειδιά της, προσπαθώντας να ισορροπήσει, την τσάντα της, τις πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ, τα λουλούδια που είχε πάρει απ΄τον πλανόδιο στην γωνιά, δίπλα στο φανάρι, και τα γράμματα που βρήκε στο γραμματοκιβώτιο.
Το χέρι της έτρεμε...
Δεν ήταν το βάρος όλων αυτών που κουβαλούσε. Ήταν αυτός ο αν
αθεματισμένος φάκελος, με το περίεργο γραμματόσημο επάνω, αυτός, που τόσο καιρό τον περίμενε και τώρα, της ερχόταν να τον πετάξει στα σκουπίδια, πριν καν τον ανοίξει.
Μπήκε στο σπίτι. Παράτησε τα πράγματα καταγής, και τον άνοιξε.
Το περίφημο εισιτήριο που τόσο πολύ περίμενε, ήταν εκεί... Με το όνομά της, τυπωμένο στο όνομα του επιβάτη και τις ελπίδες που τόσο καιρό περίμενε στον χώρο των αποσκευών...
Μόνο που, ξαφνικά, αυτή πια δεν ήθελε να φύγει...
Ταξίδευε ήδη, εδώ και κάμποσο καιρό, συνειδητοποίησε με μιάς. Χωρίς αποσκευές, χωρίς περιττά βάρη.
Τα είχε αφήσει όλα πίσω της και είχε βγει στο δρόμο, μια νύχτα στα μέσα του Αυγούστου, και ήταν Δεκέμβρης πια.
Ταξίδευε σ'ένα ταξίδι χωρίς χάρτη, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αύριο, χωρίς επιστροφή.
Ταξίδευε στο σήμερα της ζωής της επιτέλους!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΝΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ".


ΕΝΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ "ΑΓΟΡΑ".

Ύστερα,
μου έτεινες το χέρι σου
να το ακουμπήσω.
Ήξερες!
Μόνο εσύ, ήξερες.
Να μη μου πιάσεις το δικό μου,
Χαλινάρι πως,
ποτέ δεν είχα αντέξει.
Και τότε
σ'ακολούθησα.
Τότε που εγώ,
χάραζα το δρόμο
που βαδίσαμε μαζί.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΑ"

Μέρες απόγνωσης, 
Νύχτες μοναξιάς
Βδομάδες, μήνες, χρόνια
προσμονής...
Ένα σου χαμόγελο,
ένα χάδι 
που ποτέ δεν έφτασε.
Κάτοικος άγνωστης πόλης, 
χωρίς διεύθυνση 
χωρίς όνομα στο κουδούνι.
Αυτή ήταν πάντα η ζωή μου...