Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

101.....=01

Στα 100 γυρίζει το κοντερ......
Αλλάζει, και ξαναρχίζει να μετράει πάλι απο την αρχή.....
101 λοιπόν, οι αναρτήσεις του blog μου με αυτή.
Η, 01, και πάλι απο την αρχή?????
Σέρβις, μπουζί, πλατίνες.... λάδια, φρένα... Καινούργιο το όχημα.....
Ετοιμο να ξαναβγεί στον δρόμο.
Χωρίς GPS, χωρίς προορισμό. Με μόνη πυξίδα την καρδιά και την ψυχή που δεν συμβιβάζεται... και που θα ψάχνει πάντα, με πείσμα και οδηγό τον πολικό αστέρα... στο απέραντο του ουρανού, γι'αυτό το αστέρι που είναι εκεί πάνω, το άλλο μισό κομμάτι, αυτού που έπεσε κάποια στιγμή στη γή και έγινε εγώ.

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

ΑΝΤΙΟ....ΘΛΙΨΗ.....

Απέραντη θλίψη.
Κοιτάζω πίσω, τις αναρτήσεις μου κοντά ενάμισι χρόνο τώρα, και βλέπω την θλίψη και τον πόνο, και όλη την στενοχώρια που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις....
Τόση στενοχώρια, τόση λύπη,βγαλμένη μέσα από την αγάπη, που θάπρεπε κανονικά να με ανεβάζει στα σύννεφα.
Εκεί που με πήγε στην αρχή, και που με κράτησε τους πρώτους μήνες, μέχρι να αρχίσει να βρέχει,και να πέσω και 'γώ, μαζί με τις σταγόνες τις βροχής, κάτω, απότομα.
Δεν ξέρω τι από όλα οσα έχω ζήσει μαζί σου είναι αυτό που μου λείπει στ΄αλήθεια πιό πολύ.
Πού, ότι και αν έκανα ποτέ δεν ήσουν ευχαριστημένος?
Η,
Πού, όσο και αν προσπαθούσα,πάντα υπήρχε κάτι πού ήταν λάθος?
Μήπως πού, σ'ενοχλούσε ο τρόπος που είχα μεγαλώσει?
Η, ο τρόπος που σκεφτόμουν?
Μπορεί να ήταν πού, δεν ήξερα πόσο κοστίζουν τα μακαρόνια?
Πού,αγόραζα 6 αυγά και τί θα τα κάναμε, ή πού έπαιρνα 4 αλλά δεν ήξερα ότι ήταν βιολογικής καλλιέργειας και κόστιζαν πιό πολύ από τα 6?
Μπορεί να ήταν και τα τρία κουλούρια που αγόρασα γιατί τα ζήλεψα την ώρα που τα είδα, αλλά μετά δεν τα έφαγα...
Ηταν καί το πανεπιστήμιο που σπούδασα, πού είχε αστείο όνομα και έπρεπε να το χλευάσεις και να το κοροϊδέψεις και να με προσβάλλεις μπροστά στον κόσμο!
Και πού, δεν αναγνώρισες ποτέ οτι, ούτε καν θα ήξερες την ύπαρξη του σπουδαίου φίλου σου καθηγητή αν δεν σου είχα φέρει εγώ από την δουλειά μου το βιβλίο του!
Ηταν μήπως, που δεν είχα σκεφτεί να ρωτήσω πόσα κομμάτια έβγαζε η τούρτα των γενεθλίων σου που σου την είχα για έκπληξη, και με μάλωσες γιατι περίσσεψε η μισή?
Ηταν πού, δεν ήξερα να κάνω "διαχείρηση ψυγείου"?
Η μήπως που είχα μεγαλώσει "χαϊδεμένη" και δεν είχα μάθει να παλεύω στην ζωή μου?
Και δεν έφτανε που με τιμωρούσε ή ίδια η ζωή γι'αυτό, έπρεπε να το ζήσω στο πετσί μου και από σένα.
Αν θυμάμαι καλά, γι'αυτό με είχες ερωτευτεί, μου είχες πεί την πρώτη μας νύχτα. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος! Ημουν ζαλισμένη, μεθυσμένη από το ποτό και τον έρωτα.... Μπορεί τελικά μόνο εγώ να ήμουν ερωτευμένη μαζί σου.....και να νόμισα οτι με ερωτεύτηκες και σύ.
Δυόμισι χρόνια , δεν σε είδα ποτέ να με κοιτάς στα μάτια ,στα ίσια και να μου λές "σ'αγαπώ'.
Αλλα με κοίταξες πολλές φορές στα μάτια για να μου πείς γελοία ψέμματα, που ήξερες οτι τα καταλάβαινα, υποτιμώντας έτσι, ακόμα και την νοημοσύνη μου.
Δεν σε νοιαζόμουνα έλεγες, γιατί δεν υπήρχε ζεστό φαγητό να σε περιμένει στο σπίτι.
Αλλά δεν ήξερες, ούτε και είχες σκεφτεί ποτέ, οτι κάθε πρωί, εγώ έπλενα την μάσκα του ύπνου σου για να είναι καθαρή το βράδυ που θα την φορούσες.
Και για μένα αυτό, ήταν πιό σημαντικό από ενα πιάτο φαϊ.
Αλλά αυτό δεν φαινόταν. Ουτε σου το είπα ποτέ.
Εχεις δίκιο . Δεν μαγείρευα καθημερινά.
Αλλά σηκωνόμουν κάθε πρωί, να σου στίψω την πορτοκαλάδα σου και να σου καθαρίσω τα φρούτα σου. Και για μένα ήταν πιό σημαντικό να σε φιλήσω που έφευγες το πρωί και να σου ευχηθώ καλημέρα. Και ας μην είχα λόγο εγώ να σηκωθώ νωρίς.
Μπορεί να μου λείπει πού, δεν με υπολόγιζες στην ζωή σου.
Και με έβαζες και με έβγαζες από αυτή, ανάλογα με το πως σε βόλευε.
Ημουν καλή για να συντροφεύω τα βράδυα στο κρεβάτι σου. Αλλά την θέση της συντρόφου της ζωής σου επισήμως, την είχε μιά άλλη.
Και το κόψιμο του παρελθόντος, μαζί με την μοιρασιά, ήταν πιό σημαντικό από αυτό που με πόναγε εμένα....
"Δυό χρόνια μαζί σου, δεν έχω ζήσει μιά μέρα χαράς," μου είπες λίγες μέρες πρίν σου ζητήσω να φύγεις από το σπίτι.
Εν τω μεταξύ είχες φέρει και τα υπόλοιπα ρούχα σου εδώ, και μου είχες ζητήσει να αποφασίσω τελικά εγώ, αν θα ζήσουμε μαζί. Και σου είχα πεί πως ναι, εγώ ήθελα , να προσπαθήσω να γίνω αυτό που θές εσύ από εμένα.
Αλλά είχες ξεχάσει να μου πείς, πώς εσύ δεν ήξερες τί τελικά θέλεις.......
Και όταν σου τοποθέτησα τα ρούχα στις ντουλάπες, ανακάλυψες οτι γκρίνιαζα συνέχεια... και ήμουν και αγενής στους φίλους σου.
Ευτυχώς είπες, που δεν είχες αφήσει ακόμα το σπίτι σου...
Αυτό πού από τον χειμώνα μου γρίνιαζες οτι το πλήρωνες τζάμπα, και αν δεν επέμενε η σπιτονοικοκυρά σου να τηρήσεις το συμβόλαιο που έληγε τον Ιούλιο, θα το είχες αφήσει από τον Φεβρουάριο....
Ευτυχώς!
Φεύγοντας, άφησες χρήματα στο συρτάρι. Ησουν πάντα άψογος σε αυτό.
"Για τους λογαριασμούς" είπες...
Δεν εννοούσες βέβαια αυτόν τον ανοιχτό λογαριασμό της ψυχής,που πονάει.
Η απογοήτευση, η πίκρα, η θλίψη, δεν πληρώνονται με χρήματα. Τουλάχιστον όχι στο δικό μου ταμείο.
Ισως άλλους λογαριασμούς σου να μπορείς να τους καλύπτεις έτσι. Με ένα γεμάτο λογαριασμό και ένα μηνιαίο επίδομα..... Αλλοι μπορεί να είναι ευχαριστημένοι με αυτά.
Εμένα ποτέ δεν μου έλεγαν κάτι, τέτοιου είδους διακανονισμοί ζωής.
Θα μού λείψει πού, δεν κατέβηκες ούτε μιά φορά να με προϋπαντήσεις όταν γύριζα αργότερα από σένα το βράδυ σπίτι από την δουλειά.
Ανέβαινα φορτωμένη τα σκαλιά και καθόσουν στον καναπέ, με την πλάτη γυρισμένη. και δεν γύριζες ούτε το κεφάλι να μου πεις γειά. Ερχόμουν εγώ μέχρι εκεί να σε φιλήσω στην αρχή. Και όταν πιά σταμάτησα να το κάνω, δεν νομίζω οτι το πήρες καν είδηση.....
Θυμάμαι που ανησυχούσες για το πώς κοιμάσαι το βράδυ, και με ρωτούσες, αν κοιμάσαι και αν αναπνέεις ήρεμα. Και 'γω, έμεενα πολλές φορές την νύχτα ξύπνια για να σε ακούω...
Τώρα είναι αλήθεια, κοιμάμαι όλη την νύχτα, χωρίς να ξυπνάω από την έννοια σου. Μπορεί και αυτό να μου λείπει.
Κοιμάσαι ένα τετράγωνο πιό μακρυά από το σπίτι μου. Αραγε, κοιμάσαι ήσυχος? Και είσαι ευχαριστημένος τώρα? Δεν σε ενοχλεί πιά η παρουσία μου, ούτε και η απαίτησή μου να ξέρω τί ρόλο παίζω στην ζωή σου.
Σίγουρα είσαι καλά, "περνάς καλά"...... χωρίς σκοτούρες, χωρίς γκρίνια.....βολεμένος σε αυτά που ξέρεις να δίνεις, μέχρι εκεί που δεν απαιτείται προσπάθεια...... Γιατί δεν αντέχεις να κάνεις το λίγο παραπάνω που κάνει την διαφορά στην ζωή.
Μέχρι εδώ, μπορούσες να δώσεις.... και εγώ ζητάω την υπέρβαση, αυτό το λίγο παραπάνω.
Η διαφορά μας τελικά ήταν οτι εσύ μπορούσες να ζήσεις αναπνέοντας και πιό βρώμικο αέρα, ενώ εγώ, ήθελα να αναπνέω καθαρό οξυγόνο.
Εγώ πνιγόμουν αλλοιώς, ενώ εσένα, μετά από τόσων χρόνων συνήθεια στον αέρα του συμβιβασμού της ζωής σου, το δικό μου οξυγόνο, μπορεί και να σε σκότωνε....
Χωρίσανε οι δρόμοι και οι ζωές μας.
Ο καθένας μας τραβάει τον δρόμο του πιά.
Αντίο παληά μου αγάπη.
Εύχομαι και ελπίζω ο χρόνος να σβήσει την πίκρα και την θλίψη από τις κοινές μας στιγμές, και να αφήσει μόνο τις καλές στιγμές να θυμόμαστε.