Ο ΧΡΟΝΟΣ.

Ο Χρόνος.
Ο Χρόνος είναι σχετικός.
Άλλος είναι μπροστά
στον καθρέφτη σου,
άλλος μέσα στη ματιά σου,
άλλος μέσα στην ψυχή σου.
Άλλος πάνω στο κορμί
και τα χέρια σου...
Άλλος στο χαμόγελο
και άλλος στο δάκρυ.
Ο Χρόνος είναι σχετικός.
Αλλοιώς μιλάει,
αλλοιώς χαίρεται
και αλλοιώς πονάει.
Ο Χρόνος,
τραβάει πάντα ίσια μπροστά.
Αφήνει πίσω του ό,τι
έχουμε ζήσει.
μα κι' αυτό,
είναι πάλι σχετικό...

ΚΑΘΕ ΣΟΥΡΟΥΠΟ.

Κάθε σούρουπο με πληγώνει.
Παίρνει μαζί του την μέρα
και με αφήνει πάλι μόνη.
Κάθε ξημέρωμα πονάει.
Ρίχνει αλάτι στην πληγή
την κάνει να ξυπνάει.
Τα μεσημέρια του χειμώνα
βγαίνω στον κήπο
και μάταια,
αναζητώ μιαν ανεμώνα.
Χιόνι και κρύο και ερημιά
σκεπάζουν την ψυχή μου.
Δεν έχει τέλος, ούτε αρχή
Αυτή είναι η ζωή μου.

ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ...

Σου γράφω και σήμερα,
Ξημέρωσε ακόμα μια μέρα, πέρασε ακόμα μιά βδομάδα και εγώ είμαι ακόμα εδώ, όρθια.
Δεν ξέρω τι περιμένω πιά, αλλά περιμένω πάντα.
Ξυπνάω το πρωί και κοιτάω τον ήλιο, Αρα ακόμα ελπίζω. Μη με ρωτήσεις τι, δεν ξέρω πιά να στο πω με λέξεις, Έχουν όλα λιώσει κάτω από το βάρος αυτής της σιχαμένης καθημερινότητας, αλλά ακόμα και έτσι, λιωμένα, σαν μία μάζα, ενας πολτός από συναισθήματα, ελπίδες, σκέψεις, λέξεις, κραυγές χαράς και απελπισίας, ακόμα και έτσι, όλα μαζί, είναι μέσα μου τα φυλάω, τα προσέχω, είναι η τροφή μου για να αντέχω.
Ανοίγω τις κουρτίνες και τα παράθυρα το πρωί, να μπεί ο ήλιος και ο αέρας. Δεν έχει πουλιά εδώ, μόνο κάτι σιχαμένα περιστέρια που συνέχεια προσπαθώ να διώχνω μακριά.
Τα λίγα λουλούδια στο μπαλκόνι μου, πνίγονται από το καυσαέριο, αλλά ακόμα ανθίζουν.
Αντέχουν και αυτά , σκέφτομαι, και έτσι μαζί τους αντέχω και γώ την μέρα, μέχρι να βραδιάσει, να κλείσω τα παράθυρα και τις κουρτίνες, και να βουλιάξω στον καναπέ μου χαζεύοντας τα φωτάκια που λαμπυρίζουν στο μπαλκόνι σαν ψεύτικες πυγολαμπίδες.
Ψεύτικα είναι όλα εδώ που είμαι, ψεύτικη και η ζωή που ζω. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλοιώς, την ζώ, έτσι όπως μου δόθηκε. Και ακόμα ελπίζω οτι θα την αλλάξω ίσως κάποτε.
Ανάβω τα φώτα στο σαλόνι, καταπίνω ενα χάπι ψεύτικης ευτυχίας, βάζω στο ραδιόφωνο μουσική με ψεύτικα κελαϊδισματα πουλιών και ρυάκια που τρέχουν, στην τηλεόραση παίζει μια ταινία ψεύτικης αγάπης και παντοτινής ευτυχίας.
Χάνομαι και γώ μαζί με τους ήρωες, στον απόλυτο και ιδανικό έρωτά τους και όταν τελειώσει η ταινία, τρέχω να χωθώ στο κρεβάτι με κλειστά τα μάτια, για να κρατήσω το αιώνιο αγκάλισμα των ηρώων για παρέα και συντροφιά στην έρημη νύχτα μου.
Αγκαλιάζω το μαξιλάρι και χώνω το κεφάλι μου μέσα του, για να μην ακούγονται οι λυγμοί μου στο διπλανό διαμέρισμα.
Βλέπεις, μόνο ένας λεπτός τοίχος με χωρίζει από την διπλανή δυστυχία της πολυκατοικίας.
Το κεφάλι μου πονάει συνεχώς, Κάποιο κέντρο πόνου, φαίνεται, έχει συνδεθεί με τον χτύπο της καρδιάς μου και  έτσι δεν θα σταματήσει ποτέ να πονάει όσο ζω.
Η τηλεόραση που παίζει στο αθόρυβο σε κάποιο άσχετο κανάλι, με ρωτάει αν "είμαι ακόμα εδώ"...
Και ειλικρινά, δεν ξέρω πια τι να απαντήσω...
Να είσαι καλά, να προσέχεις τον εαυτό σου, όπου και αν είσαι.
Θα σου γράψω πάλι...