ΓΕΝΕΘΛΙΑ.
Μυρίζουν τα χνώτα μου
από το τσιγάρο,
και τα δόντια μου κιτρίνιζουν.
Η ανάσα μου,
μου φέρνει στο νου
τον πεθαμένο μου αδερφό.
Κοιτάζω τα χέρια μου
και μου θυμίζουν
τα χέρια της μάνας μου.
Πεθαμένη κι' αυτή
πάνε χρόνια τώρα.
Τα δάχτυλα των ποδιών μου
είναι ίδια με του πατέρα μου.
Το προγούλι στο λαιμό μου,
που ο χρόνος σμιλεύει
σιγά σιγά,
μοιάζει κι' αυτό, με του πατέρα.
Πεθαμένος και αυτός,
ακόμα πιό πολλά χρόνια
απ' τη μάνα.
Μεγαλώνω...
Και ο χρόνος, μου δίνει
ένα ένα τα χαρακτηριστικά τους.
Χαρακτηριστικά απ΄τους πεθαμένους μου.
Μα, εγώ είμαι ακόμα
ζωντανή!
Μεγαλώνω...
Κάθε χρόνο, ένα χρόνο ακόμα.
Τα κουβαλάω στη πλάτη μου
όλα τα χρόνια μου.
Εγώ,
που πρώτη θέλησα να τα πετάξω
από πάνω μου.
Και με τιμώρησε η ζωή,
να μένω και να υπομένω
τις απώλειες.
Σαν αντίδωρο,
τσιγγούνικες και λίγες οι χαρές.
Μικρές, στιγμιαίες λιακάδες,
ένα διάλειμμα μόνο
μέσα στη συννεφιασμένη μου ζωή.
Έρχονται και φεύγουν οι μπόρες,
και 'γώ, στέκω όρθια
σαν ρημαγμένο από τον χιονιά
δέντρο, μόνο του πιά στην άδεια αυλή.
Ζούμε χωρίς να μπορούμε
να πούμε "κουράστηκα".
Ζούμε, συνεχίζουμε να ζούμε,
χωρίς να ρωτάμε.
Χωρίς να μπορούμε να μάθουμε
γιατί, δεν έχουμε το δικαίωμα
εμείς,
να πούμε φτάνει πιά...
