Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

26 Οκτωβρίου στη Σάμο.

Πλημμυρισμένη στα κυκλάμινα. Η Σάμος. Πανέμορφη.
Με τον ήλιο να την λούζει και την θάλασσα να την αγκαλιάζει γλυκά και τρυφερά από την μεριά του Πυθαγόρειου και άγρια από τον βορρά, κοντά στο Καρλόβασι . Σε κάθε περίπτωση πάντως με έναν απέραντο ερωτισμό.Αυτόν, που νοιώθω οτι χάσαμε εμείς πιά.
Το δάσος όπου υπάρχει, παρθένο καταπράσινο, μαγικό.
Ψηλά βουνά, που πέφτουν στην θάλασσα,κάνοντας λες, βουτιά στο κενό...
Και σύ δίπλα μου, να οδηγείς και ανάμεσά μας "κάτι", αόρατο, να μας χωρίζει όπως οι ζώνες ασφαλείας που μας κρατάνε σφιχτά δεμένους στις θέσεις μας, αλλά μακρυά τον έναν από τον άλλον.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

ΤΡΕΛΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ.....
Μιά τρελλή εβδομάδα έζησα , Αλλά ήταν υπέροχη. Ξεκίνησε με μιά φωτογράφηση με τον αγαπημένο μου Μάνο Αντώναρο στην Ερμού. Από την Καπνικαρέα, η Ερμού είναι κάπου αλλού νομίζεις, ο Μάνος έχει δίκο! Νομίζεις οτι βρίσκεσαι στο Σαν Φρανσίσκο,με τις ανηφοριές του και τις κατηφοριές του.
Ο ήλιος του φθινοπώρου, απόγευμα στην Ερμού μαγικός, αυτός ο ήλιος που λατρεύω, εγκλωβισμένος στην κάμερα του Μάνου, και μετά το μαγικό photoshop, να δίνει ρεσιτάλ ,απίθανες φωτογραφίες, στιγμές μαγικές, μοναδικές, πρόσωπα ειλικρινή γιατί δεν ήξεραν οτι ποζάρουν για κάποιον.
Πέρασε η εβδομάδα χωρίς να το καταλάβω, αλλά μέσα στην βδομάδα που πέρασε, εγώ κατάλαβα, πολλά! Ηρθε το μάτς της Εθνικής, και πήγα σίγουρη για την νίκη, γιατί, κάθε φορά που μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει αγώνα της Εθνικής, είχαμε κερδίσει, από το Πόρτο στην Λισσαβώνα, ναί, ήμουν εκεί...... και ξαφνικά στο 41 του δεύτερου ημίιχρονου, πήρα το μάθημά μου, "δεν κερδίζεις πάντα στην ζωή", ακόμα και μιά σειρά από νίκες, κάποια φορά σπάει με μια ήττα. Προχτές το βράδυ, δεν χάσαμε στο ποδόσφαιρο, εγώ απλά έχασα την "σιγουράτζα" μου, και πήρα, κέρδισα ένα μάθημα..... Κάποια στιγμή έρχεται στην ζωή σου ,πού χάνεις κιόλας.....ΟΚ. το κατάλαβα, πάμε παρακάτω......
Την Παρασκευή το απόγευμα, βρέθηκα στην Κρήτη, με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, και το Πολυτεχνείο, σε σεμινάριο για την Περιβαλλοντική ενημέρωση, στους εκπαιδευτικούς.
Ζούμε στο παρά δύο, το περιβάλλον αργοπεθαίνει, εχουμε ήδη μπεί στα πέναλτυ και από αυτά έχουμε χάσει τα τρία πρώτα και δεν έχουμε περιθώρια πιά.
Και εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.......Καίνε τα φώτα στα σπίτια μας, τρέχουν οι βρύσες όσο εμείς βουρτσίζουμε τα δόντια μας, έτσι άσκοπα, κυλάει το νερό, πάει , χάνεται και μαζί χάνεται και η ελπίδα να ζήσουν τα παιδιά μας σε ένα ανθρώπινο και γήϊνο πλανήτη, και 'μείς, πέρα βρέχει.....
Γύρισα στο δωμάτιό μου, μετά το βραδυνό φαγητό, "κάπως", δεν ξέρω πώς, ούτε τι φταίει γι'αυτό. Σίγουρα δεν ήταν μόνο η ενημέρωση, ίσως να φταίει και" το περιβάλλον"......
Τώρα είναι όμως δύο η ώρα το βράδυ, και έχω κατεβάσει και αρκετά ποτηράκια ρακή, δεν μπορώ να πώ άλλα, νυστάζω, εξ' άλλου, "μέρα είναι και αύριο", όπως θά'λεγε και η Σκάρλετ Ο'Χάρα, θα το σκεφτώ αύριο, θα ξαναγράψω γιάυτό,......αύριο........

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ....

"Κάτι" πάντα μικρό, κάτι που δεν το φαντάζεσαι οτι μπορεί να έχει τόση δύναμη.... Ενα τέτοιο "κάτι" είναι πάντα που σου γυρίζει τον κόσμο σου ανάποδα....εκεί που δεν το περιμένεις, ή το περιμένεις?εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν το ομολογείς?
Κάτι που γαργαλάει το στέρνο σου, φτάνει στην βάση του λαιμού σου σαν ένας μικρός κόμπος, προσπαθείς να τον καταπιείς, αλλά δεν κατεβαίνει, γαμώτο, δεν χωνεύεται με τίποτα αυτό το πράγμα, και δεν ξέρεις και τί είναι... ή μήπως ξέρεις?και φοβάσαι να το πείς? Σου βγαίνει το μεσημέρι του Σαββάτου, με τον ήλιο να σε χτυπάει στα μάτια από το πλάϊ,και να σε ψιλοζαλίζει, είναι και η μεσημεριανή ραστώνη, θες να πάς να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα, να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά, να βάλεις το κεφάλι σου μέσα από τα σεντόνια, να κλείσεις κάθε χαραμάδα με τον έξω κόσμο, με το μαξιλάρι....
Μπορείς ακόμα και αναπνέεις? Εχει απόλυτο σκοτάδι εδώ πέρα.Ακούς την καρδιά σου να χτυπάει, την ακούς που σου μιλάει, ακούς τι σου λέει? ή δεν σε συμφέρει και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις?
Τώρα πνίγεσαι.... θέλεις αέρα, θέλεις φώς , και ο κόμπος στο λαιμό σου είναι πάντα εκεί....

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ.....I'VE GOT THE AUTUMN BLUES....

Σουρουπώνει. Και συννεφιάζει κιόλας. Μαζί και τα δύο. Και ανάμεσα στα σύννεφα, ο πορτοκαλής ήλιος, βάφει τον ουρανό, όπου δεν είναι γκρίζος, κόκκινο βαθύ.Η μισή Αθήνα ανεβαίνει την Κηφισίας πρός τα βόρεια, και η άλλη μισή, κατεβαίνει προς την θάλασσα. Κάθε μέρα, τέτοια ώρα, το ίδιο πάντα.Ενα τεράστιο φίδι, ο δρόμος, με κόκκινα και άσπρα φωτάκια, που αναβοσβήνουν. Κάπου κάπου, την μονοτονία την σπάει κανένα πράσινο φανάρι, που ανάβει, χωρίς να συμβαίνει και τίποτα σημαντικό, αφού τα αυτοκίνητα είναι πάντα σχεδόν ακίνητα από την κίνηση.
29/10/2008.
Mε πιάνει κάθε Οκτώβρη φαίνεται. Οπως άλλους τους πειράζει η Ανοιξη. Εμένα είναι το Φθινόπωρο...... Ειναι σαν να ωριμάζει μέσα μου ο,τι έχω μαζέψει όλο το καλοκαίρι.Ολη η ζέστη, η κάψα του ήλιου του καλοκαιριού, σαν να ξεχυλίζει τώρα, με τον ήλιο του φθινοπώρου να με χτυπάει κατακέφαλα και να με ζαλίζει γλυκά, να με μεθάει.....
Βλέπω τα κυκλάμινα στο δάσος, και τρελλαίνομαι. Πέφτει ο ήλιος στην θάλασσα και η αντανακλασή του με τυφλώνει.Και όταν δεν βλέπω πιά τίποτα, αφήνω την φαντασία μου ξέφρενη να με πηγαίνει όπου θέλει αυτή.... Όπου κατά βάθος θέλω και 'γω να πάω και δεν τολμάω αλλοιώς.
Το φθινόπωρο το ερωτεύομαι κάθε χρόνο απ'την αρχή, ξανά και ξανά και ξανά....
Με ξετρελλαίνει, είναι σαν να μου ψιθυρίζει στο αυτί γλυκόλογα όλη την ώρα.
Τα κίτρινα φύλλα πεσμένα στο δρόμο, ο αέρας που κάθε τόσο τα στροβιλίζει σε ένα τρελλό χορό, είναι σαν να με χορεύει και μένα στην αγκαλιά του. Ετσι φαντάζομαι τον απόλυτο έρωτα.
Σαν ένα στροβίλισμα στο δρόμο, τέτοιο που δεν μπορείς να του αντισταθείς με τίποτα. Που σε πηγαίνει αυτό όπου θέλει, και σύ παραδωμένη, αφήνεσαι, να σε πάει....και όπου βγάλει. Μέχρι που ξεσπάει η μπόρα. Γιατί κάθε φθινόπωρο κρύβει μέσα του μιά μπόρα. Από αυτές, που τις ρουφάει το χώμα, το διψασμένο από την ζέστη του καλοκαιριού, με τόση λαχτάρα, που δεν μένει σταγόνα. Στην αρχή. Γιατί μετά, το χώμα χορταίνει... και δεν αντέχει άλλο, και αφήνεται να πλημμυρήσει.Και τότε το νερό που μαζεύεται, φουσκώνει και παρασύρει στο διάβα του με ορμή, όλα τα φύλλα του δρόμου, και όλους τους χορούς, και τα στροβιλίσματα και μαζί του και μένα, που ψάχνω απελπισμένα μιά σανίδα σωτηρίας, κάτι για να πιαστώ, να κρατηθώ, να σταθώ στα πόδια μου, όρθια, κύρια του εαυτού μου και της λογικής μου, σταθερή και σοβαρή, κρυμμένη πίσω από τους τοίχους του καθωσπρέπει σπιτιού μου.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

ΗΛΙΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΖΕΣΤΟΣ....

Είναι αυτός ο τρελλός ήλιος του Φθινοπώρου! Αυτός που σε καίει, χωρίς να σε τσουρουφλίζει, αυτός που σου φέρνει μιά γλυκειά νύστα και μιά μέθη, μιά διάθεση να μην κάνεις τίποτα, μόνο να την "κάνεις",ξαφνικά, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς προορισμό, για κάπου, όπου σε βγάλει. Εχεις μέσα στο κεφάλι σου τις μουσικές του Βιβάλντι, από τις "4 Εποχές", "το Φθινόπωρο", συγκεκριμένα, που είναι το πιό μεστό, το πιό ώριμο κομμάτι,από τα τέσσερα.Μιά ζεστή νοσταλγία, για το καλοκαίρι που έχει περάσει, σε τυλίγει και σου μουδιάζει τα μέλη. Σου φέρνει και μιά μελαγχολία, για τον χειμώνα που έρχεται, αλλά αυτός ακόμα είναι πολύ μακρυά.
Τώρα ο ήλιος, με ναρκώνει, με ζεσταίνει, με ζαλίζει, και θέλω να χωθώ στην λακουβίτσα του στέρνου σου, και να μην βγώ ποτέ από 'κεί, να μείνω εδώ για πάντα, προστατευμένη, μακρυά από τα προβλήματα της μέρας, της εβδομάδας, τού μήνα, της ζωής.