Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

THE RISK.....

Κοιτάζω την φωτογραφία σου και μου φαίνεσαι πιά ξένος και μακρυνός.
Σήμερα μιλησα στο τηλέφωνο με τους φίλους μας, ούτε κουβέντα για σένα. Χτες στα μηνύματά μου τους έλεγα πως νοιώθω οτι πιά έχει τελειώσει ό,τι είχαμε εμείς οι δυό.
Τώρα πιά δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη να προχωρήσω και μπροστά.
Ευτυχώς που εδώ που βρίσκομαι ο χρόνος είναι σαν να έχει σταματήσει..... Οι μέρες περνάνε χωρίς να τις καταλαβαίνω, κυλάνε αργά και χωρίς τίποτα.....έτσι απλά κυλάνε.
Οταν βγαίνω από το σπίτι, θέλω να πηγαίνω στην θάλασσα, να βλέπω τον Ινδικό ωκεανό.
Με μαγεύει η θέα του.
Περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που με θέλουν , και κάνουν ο,τι περνάει από το χέρι τους να με ευχαριστήσουν...
Πνίγομαι.
Τόσο καιρό , περίμενα από σένα μιά κουβέντα που δεν την Ξεστόμισες ποτέ...
Εδώ την ακούω συνέχεια. Και αυτό με κάνει να θυμώνω και να λυπάμαι ταυτόχρονα. Λυπάμαι που είχαμε κάτι ωραίο, κάτι που θα μπορούσε να γίνει δυνατό και μαγικό, και που τελικά ξεθώριασε σαν ρούχο που πλύθηκε σε λάθος θερμοκρασία νερού....
Κοιτάζω την φωτογραφία σου. Πόσο αλλαγμένος είσαι στα μάτια μου! Δεν είμαι σίγουρη πιά αν αυτή η αλλαγή ήταν πάντα εκεί και απλά εγώ δεν την έβλεπα νωρίτερα, ή αν έγινε σιγά σιγά  και για σένα.
Ο,τι ζήσαμε μαζί,άξιζε τον κόπο! Γι’αυτό είμαι σίγουρη.
Αφήσε πίσω του μιά βαθειά πληγή, που θα χρειαστώ πολύ καιρό για να την επουλώσω. Εγειανε άλλες πληγές, παληότερες.
Αυτή είναι τελικά η μοίρα και ο προορισμός των σχέσεων? Να επουλώνουν τις παληές πληγές, δημιουργώντας καινούργιες?
Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Εγώ πάντως έτσι το ζώ.
Καθε φορά, μιά πληγή που γιατρεύεται, και μιά καινούργια που ανοίγει.
Κάθε πληγή, και από ένα βήμα μπρός, ομως. Γι’αυτό που ψάχνω, και που δεν μπορώ να σταματήσω να το ψάχνω, που δεν θέλω να συμβιβαστώ, χωρίς να το βρώ.
Σε πίστεψα τόσο πολύ! Ποτέ στην ζωή μου δεν πίστεψα σε άνθρωπο τόσο. Αυτή μου η πίστη σε σένα, με έκανε να πιστέψω και στον εαυτό μου.
Εσύ με έβγαλες ψέυτρα! Ο εαυτός μου όχι!
Κάτι τελικά βγήκε και απ’άυτό! Κάτι πολύ μεγάλο. Πάτησα στα πόδια μου, στηρίχτηκα, πάτησα στην γή, πάλεψα! Για μένα, για σένα!
Ο,τι είχε να κάνει με τα δικά μου, τολμώ να πώ οτι τα κατάφερα κιόλας.
Εσένα δεν σε κέρδισα! Σε έχασα.
Μετά, όταν πιά το πήρα απόφαση, και σου ζήτησα να φύγεις από το σπίτι μου, κάθησα και έκλαψα. Εκλαψα πολύ, γι’αυτό που πίστεψα οτι ήσουν, οτι είχαμε .
Αυτό που ήθελα να γίνουμε, να είμαστε, αυτό που τελικά δεν καταφέραμε.
Και μετά, σου αφιέρωσα το τραγούδι που λέει «οι παληές αγάπες πάνε στον Παράδεισο»
«Οτι αξίζει, πονάει, κι’ είναι δύσκολο»........
Τελικά, αυτό που ένοιωθα, αυτό που ακόμα νοιώθω, ήταν «πολύ» για σένα.
Και έκανες και σύ όπως και στο τραγούδι, πίσω, στα πιό μεγάλα «θέλω».....
Δεν βαρυέσαι..... «Ο,τι αξίζει , πονάει και είναι δύσκολο»....
Εσύ για μένα άξιζες!
Γι’αυτό και πόνεσε. Γι’ αυτό είναι δύσκολο.
Αλλά πέρασε πιά.
Τώρα θα ‘γειάνω την πληγή.... σιγά σιγά, Τώρα το έμαθα και αυτό. Μαζί σου!
Ολα θέλουν τον χρόνο τους...... και κάποια πράγματα θέλουν τόσο χρόνο, που δεν αντέχεις να τα περιμένεις, και απλά πρέπει να πάρεις το μαχαίρι και να τα κόψεις, για να προχωρήσεις.
«Δεν σε καταλαβαίνω» μου είπες την τελευταία φορά που σε είδα.
Και ‘γώ, δεν μπορούσα να καταλάβω, τί δεν καταλάβαινες.....
Σε κοιτούσα χωρίς να μπορώ να πώ λέξη. «Τι δεν καταλαβαίνεις»? σε ρώτησα.
Και μου ξανάπες. «Δεν μπορώ να σε καταλάβω».....
Και ‘κεί, εκείνη την στιγμή εγώ κατάλαβα!
Ηταν ανώφελο να προσπαθώ.
Θυμάσαι , οταν είχαμε πρωτογνωριστεί, στην αρχή, κάθε μέρα σου έλεγα ένα κομμάτι από ένα αγαπημένο μου ποιήμα.
Θυμάσαι του Ελύτη το κομμάτι?
«Ισια πάει η ζωή και ο έρωτας κάθετα. Και ή που κόβονται στα δυό, ή που δεν συναντήθηκαν ποτέ»....
Εμείς κοπήκαμε στα δυό, και τώρα πιά ο καθένας τραβάει ίσια μπροστά, δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά.
Εκείνη την στιγμή που κοπήκαμε στα δυό, θα την κρατήσω μέσα μου σαν πολύτιμο φυλαχτό. Αυτή δεν θα μου την πάρει κανείς ποτέ! Αυτή ήταν αληθινή! Γι’ αυτή μόνο μπορώ να είμαι σίγουρη....
Ολα τα άλλα που ζήσαμε , θα τα ξεθωριάσει ο χρόνος, και οι δεύτερες σκέψεις, που έρχονται πάντα μετά, και προσπαθούν να καλύψουν με ένα πέπλο αμφιβολίας τα πάντα, για να μας βοήθήσουν να κρύψουμε τα λάθη μας, να βρούμε δικαιολογία για αυτά που φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε, για να μην δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
«Πάρε τα ρίσκα σου» σού’ χα πεί..... Τι σκατά μάνατζερ είσαι???......
Τελικά μάλλον εγώ τα πήρα....
Εσύ σαν «καλός μανατζερ», ίσως ένας από τους καλλίτερους,
«έπαιξες στα σίγουρα»..........