Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΕΠΑΦΙΕΜΑΙ".



Επαφίεμαι...
στην Χάρη Σου,
Δεν έχω άλλο κουράγιο
για να δώσω...
Στέρεψαν και τα δάκρυα
Στέγνωσαν τα μάτια και το στόμα.
Στράγγιξε το κορμί.
Ούτε στάλα ελπίδας δεν υπάρχει
πιά.
Αφήνομαι.
Γεμίζω και αδειάζω μαζί με το φεγγάρι
Σηκώνω το κεφάλι προς τα Σένα,
σαν τα πουλιά.
Χωρία φτερά εγώ,
τα πόδια μου βαριά πατούν στη γή.
Μένω.
και περιμένω.
Αλλάζει η μέρα με την νύχτα
και εγώ εδώ.
Μέχρι να λυπηθείς και να μ' αφήσεις...
Αφήνομαι,
Μένω,
Περιμένω,
Επαφίεμαι...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΙΚΕΣΙΑ".

ΙΚΕΣΙΑ.


Ενώνονται οι παλάμες
σιγά, μαλακά...
Οι ρώγες των δακτύλων, ακουμπούν 
η μία την άλλη, σε ενα σμίξιμο
σχεδόν ερωτικό.
Ακουμπούν οι αγκώνες τα πλευρά,
υψώνονται τα ενωμένα χέρια
ψηλά, προς τον ουρανό,
στο Άγνωστο.
Σηκώνεται το κεφάλι,
και στρέφουν τα μάτια στον ουρανό.
Δεν βλέπουν τίποτα καθώς,
τα δάκρυα έχουν πλημμυρίσει
και τρέχουν αργά,
στον τεντωμένο λαιμό.
Μα καί χωρίς τα δάκρυα,
τίποτα δεν υπάρχει για να δείς.
Μόνο απόγνωση
είναι πια το γαλάζιο
Χάθηκαν τα άσπρα σύννεφα πού
κάποτε περνούσαν βιαστικά
παίρνοντας μαζί τους τις σκοτούρες.
Τώρα, το γαλάζιο του ουρανού,
έχει το χρώμα της κούρασης
και της παραίτησης.
Και η ικεσία, φτάνει πιά,
μόνο μέχρι την μηχανική υποστήριξη
της ανάσας που χρειάζεσαι
για να λες
πώς ακόμα είσαι ζωντανή...


Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Να πιώ τη τελευταία γουλιά,
Να δαγκώσουν τα χείλια το ποτήρι,
Να ματώσουν.
Να συνεχίσω να μεθώ απο το αίμα.
Να ζαλιστώ αιμοραγώντας.
Να σε χάνω, μαζί με το αίμα
που κυλάει...
Να σε βρίσκω ψηλά,
στο φώς...
Να μην με νοιάζει πιά τίποτα.
Να είμαστε μαζί.
Επιτέλους!!!

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Σε βλέπω,
μέσα απο τις αποχρώσεις του κόκκινου κρασιού.
Να μου ζητάς να γυρίσεις
πίσω...
εκεί που δεν μπορούμε να βρεθούμε πιά...
Αγάπη μου!
Πέρασε η εποχή του τρύγου...
Πατήθηκαν τα σταφύλια της ζωής μας...
Τώρα,
στην ζύμωση όλες οι στιγμές
που ζήσαμε μαζί.
Μέσα στο αίμα των αθώων παιδιών
που δεν γεννήθηκαν ποτέ
από τους οργασμούς μας,
μόνο πτώματα μας στοιχειώνουν...
Πνίγονται στο ποτήρι
που κόβει τα χείλια
Ματώνουμε ...
Δεν είναι το κρασί αυτό που πίνεις
με τόση ηδονή,
το αίμα σου καταπίνεις
και σταματάς την αιμοραγία της ψυχής
με φύλλο καπνού
που έχει την γεύση της σοκολάτας...
κι' άλλο κρασί,
κι' άλλο καπνό,
όσο και να πιείς, όσο και να καπνίσεις,
όση ψυχή και να ματώσεις,
έχεις φύγει πιά...
Αντίο.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Να ξυπνήσουμε αγκαλιά! 
Ενα ξήμέρωμα!
Αυτό ήθελα πάντα από σένα.
Ενα ξημέρωμα μαζί σου.
Χωμένη στην αγκαλιά σου
νε βλέπω τον Αυγερινό
να ανατέλλει.
Και τον ήλιο
με τις πρώτες αχτίδες του
να χαϊδεύει τα κορμιά μας.
Να τα ξυπνάει απαλά,
και 'κείνα με την σειρά τους
να ξυπνούν ξανά και πάλι,
το ένα το άλλο.
Να σου ψιθυρίζω νυσταγμένα
"σ΄αγαπώ", και η ανάσα σου
στ'αυτί μου,
να γίνεται χάδι, βάσανο γλυκό,
πόνος και λύτρωση μαζί....
Μόνη κοιμάμαι και ξυπνώ.
Σκληρό το στρώμα στο κορμί μου,
και άδειο.
Κάθε βράδι με περιμένει
στο σκοτεινό δωμάτιο.
Το σκοτάδι των ματιών σου
έχει καλύψει τα πάντα πιά...

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΤΑ ΧΕΡΙΑ".

ΤΑ ΧΕΡΙΑ.

Χέρια πρησμένα απο την ζέστη
Δάχτυλα που στραβώνουν από
τα αρθριτικά.
Κι' όμως!
Αυτά τα χέρια, είχαν κάποτε
χαϊδέψει ωραία κορμιά...
Ωμους φαρδείς
και πλάτες γυμνασμένες.
Κορμιά αλαβάστρινα.
Κεφάλια σμιλεμένα στο μάρμαρο λές...
Μαλλιά πυκνά και στιλπνά
Μάτια υγρά απο τον πόθο
για αυτά τα ίδια δάχτυλα,
πού βασάνιζαν το κορμί με τα χάδια τους.
Αυτά τα δάχτυλα, τα πονεμένα...
Αυτή την ίδια παλάμη, πού
με την ανάστροφη σκούπιζε
τα σκαμπίλια, τα δάκρυα και τον πόνο
της ζωής της.
Πού, με ηρεμία και σοφία,
δίπλωναν ταχτικά τα πετσετάκια
και ταχτοποιούσαν τα πηρούνια
και τα κουτάλια,
στρατιωτάκια στο κουτί...
Και δεν έπιαναν ποτέ μαχαίρι
από χέρι άλλο...
Μη τυχόν και αναγκαστούν
να μαλώσουν με την ίδια την ζωή...