Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 31 Μαΐου 2008

ΑΧ ΛΟΛΙΤΑ.......

Αν ο Ναμπόκωφ, μπορούσε να φανταστεί τι κατάχρηση θα γινόταν στο όνομα της ηρωϊδας του.... ισως και να μην εγραφε ποτέ το έργο του. Δεν πειράζει κούκλα μου, κάθε σχόλιο στα blogs, ωφείλει να είναι καλοδεχούμενο, γι'αυτό κανείς γράφει εδω, και όχι σε ένα φύλλο χαρτί εξ'άλλου, οσο και αν είναι κακοπροαίρετο η οχι........Η κακία εξ'άλλου, πρώτα βγαίνει από αυτόν που την έχει, και μετά αγγίζει τους άλλους...
Αλλά αρκετά ασχολήθηκα μαζί σου.....Δεν αξιζεις και παραπάνω, ούτε καν αυτό....
Μετά τον θυμό, το κλάμα, και μετά ο ύπνος. Ανήσυχος, παραπονεμένος, πονεμένος και λίγος.
Μέχρι να ξημερώσει! Με το παράπονο στα χείλη και τα μάτια βουρκωμένα ...Μα θα περάσει... που θα πάει, θα περάσει.......κι'αυτό.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΜΕΛΑΓΧΟΛΗΣΕΣ.....

"Της αγάπης την ουσία, την μετρώ στην απουσία"....... λέει ο Μαχαιρίτσας....και'γω , "μελαγχόλησα"...γι'αυτό, που τελικά δεν ήταν αυτό που ήθελα, αυτο που έψαχνα, αυτό που νόμισα πως είχα βρεί.....και δεν έχω κανέναν εδώ δίπλα μου να με πάρει αγκαλιά και να με χορέψει, γυρίζοντάς με γύρω γύρω....Μα δεν συμβιβάζομαι, δεν το βάζω κάτω, δεν κάνω εκπτώσεις, γιατί η ζωή δεν είναι για να αγοράζεις ρετάλια. Το θέλω όλο το παραμύθι, όλο η τίποτα, όσο και αν πονάει το τίποτα, πάντα είναι καλλίτερο απο το μισό. Θέλω οταν λέω "σ'αγαπώ" να ακούω "και 'γώ" για απάντηση. Το περνάμε καλά τώρα τι ψάχνεις..... δεν είναι για μένα.

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Αυτός που αποφασίζει πονάει πάντα περισσότερο.....και ας ξέρει οτι τελικά κάνει αυτό που είναι σωστό.....

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ

Υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλουν τέχνη για να κοπούν.... Το καρπούζι παραδείγματος χάριν.... Παίρνεις το μαχαίρι, ζυγίζεις το καρπούζι, βρίσκεις την μέση, και αρχιζεις σιγά σιγά, να το κόβεις...
Υπάρχουν ομως, και κάποια άλλα, που δεν κόβονται σιγά σιγά, γιατι έτσι, δεν κόβονται ποτέ... Ο Ομφάλιος λώρος ας πούμε..... Εκεί, ο γιατρός, απλά χρειάζεται αποφασιστικότητα , και μιά κίνηση. Ενα χρατς!...... αλλοιώς το παιδί, θα μείνει για πάντα κολλημένο στην μάνα του, και στο τέλος θα πεθάνει....δεν θα προλάβει να ζήσει ποτέ αληθινά...
Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θέλουν ούτε τέχνη, ούτε υπομονή, ούτε χρόνο....
Μόνο αποφασιστικότητα και ένα κοφτερό μαχαίρι.......

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ?

Μπήκες μέσα στο σπίτι με ενα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά.... Με αγκάλιασες, εβαλες στο CD "Τερμίτες", "κατι άστραψε " μου τραγούδησες στο αυτί μου με την βραχνή σου φωνή, αυτή που με ξετρελλαίνει, με πήρες αγκαλιά, μου ψιθύρισες τα χνώτα της ανάσας σου στ'αυτί μου, με ανατρίχιασες.... Πεθαίνω οταν το κάνεις αυτό, λιγώνομαι, λυγίζουν τα γόνατά μου. Με σήκωσες ψηλά , και άρχισες να με γυρίζεις και να με χορεύεις.......
Σήμερα μαζεύεις τα πράγματά σου! Εφυγες χτυπώντας την πόρτα πίσω σου. Είχαν τελειώσει όσες πικρές κουβέντες είχαμε να πούμε ο ένας στον άλλον.Υπήρξε μιά στιγμή παύσης. Ψάχναμε και δύο, λες, να βρούμε τι θα πληγώσει τον άλλον πιό πολύ για να το ξεστομίσουμε...... και εκεί , στη παύση, φόρεσες το σακκάκι σου και έφυγες. Φτάσαμε και οι δύο στο τέρμα. Με την πλάτη στον τοίχο. Μόνο το κεφάλι μας μπορούμε να χτυπήσουμε πιά. και να ματώσουμε ο ένας τον άλλον. Μπερδέψαμε τα "δεν μπορώ" με τα "δεν θέλω", και δεν πάμε πουθενά.
Κάπου στ'αγκαλιάσματά μας, και ενώ κρατιόμασταν από το χέρι, δεν καταλάβαμε και μπήκαμε στο αδιέξοδο.
Τώρα δεν έχει άλλο δρόμο. Πρέπει να βγούμε ο καθένας μόνος του και χωριστά.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ "ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΑΣ" ...

Tου φάνηκε ενδιαφέρον το όλο θέμα......
Εξυπνη, ωραία, ελεύθερη, απο τα Βόρεια Προάστεια...και δεν κώλωνε να χορέυει και την ζεϊμπεκιά της "αμα λάχει" πάνω στο τραπέζι...
Εκείνης της άρεσε πολύ, και αυτός, την γούσταρε...
Αυτή ηταν και η διαφορά τους από την αρχή.
Διαφορά νοοτροπίας και αντιλήψεων.
Δυό διαφορετικοί κόσμοι.
Αυτή ρουφούσε και δεχόταν τον δικό του , σαν σφουγγάρι.
Και αυτός, τρελλαινόταν να της καταδικάζει τον δικό της.
Στον οποίο όμως, ζούσε και ηταν μέρος του.
Αλλά με το ένα πόδι.... οπως πάντα...
Το άλλο ήταν απ'εξω. Για την μαγκιά...ή... απο φόβο?
Γιατί, θέλει guts να μπορείς να μπεις και με τα δύο πόδια μέσα και να μήν αλλάξεις...
Της άλλαξε την ζωή!
Την έμαθε να δουλεύει, να εκτιμάει τον κόπο τον άλλων, να υπολογίζει πράγματα που ποτέ δεν της είχαν κάν περάσει από το μυαλό.
Την έμαθε να ζητάει, να διεκδικεί αυτό που της αξίζει, αυτό που δικαιούται.
Της γνώρισε τον έρωτα χωρίς αναστολές, απλό και αληθινό, της έμαθε να μην φοβάται να ζητήσει, να μην φοβάται να φωνάξει...
Αλλά, όταν του ζήτησε αυτά που έπρεπε να δώσει αυτός, εκεί, κώλωσε.
Εκεί ήρθαν τα δύσκολα...
Εκεί έγινε ξαφνικά κακομαθημένη!
Ηταν απαιτητική. Ηταν γκρινιάρα, δεν της έφτανε 'που περνούσανε καλά", ήθελε περισσότερα.
"Εγώ δεν πιέζομαι" είπε εκείνος, δεν συμβιβάζομαι... δεν αλλάζω...
Εγώ πάλι, αυτό το λέω,......."Τζάμπα μάγκας" .
Και η έκφραση δεν είναι δικιά μου, της δικής του περιοχής είναι...

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Η Πικρή γοητεία της μπουρζουαζίας...

Φτωχές κυρίες, πλουσίων προαστείων...
Με ντουλάπες φίσκα στα ακριβά αξεσουαρ, και κοσμήματα εκατομυρίων στα συρτάρια τους....
Αναγκασμένες ομως να σκύβουν το κεφάλι στον σύζυγο που τους τα προσφέρει όλα αυτά. Και ανίκανες να βγάλουν μόνες τους μια μπουκιά ψωμί......
Υποταγμένα, θλιμμένα πρόσωπα,συμβιβασμένες ζωές στο "ελα μωρέ, τι ψάχνεις τώρα και σύ..." Δεν υπάρχει το τέλειο.....παρά μόνο στα παραμύθια"...
Πατημένες προσωπικότητες, φυλακισμένες στα κομμωτήρια και τα βραδυνά τραπέζια στα σπίτια των κοσμικών κύκλων. Ζωές χαμένες, πεταμένες τζάμπα στα πολυτελή σκουπίδια ντιζαϊνάτων σκουπιδοτενεκέδων.....
Η γεύση στο στόμα πικρή, και ο συμβιβασμός, σαν την πρωϊνή αναγούλα μιας ατέλειωτης κατά φαντασίαν εγκυμοσύνης που δεν θα σε κάνει ποτέ μάνα....