Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. "ΑΔΙΚΟΣ ΣΚΛΗΡΟΣ ΘΕΟΣ".

Άδικος σκληρός θεός!
Και ναί, τολμώ!
το ξεστομίζω...
Άμα χωρίς εσένα τώρα,
πρέπει να ζήσω,
γιατί να φοβηθώ;
γιατί να μην μιλήσω;
Τι άλλο τάχα θα μπορούσε
να με βρεί κακό,
χειρότερο;
Άδικος σκληρός θεός!
Πού, μ' άφησε πρώτα την γλύκα
της ψυχής σου
να γευτώ, να συνηθίσω...
Για να μου την στερήσει
έπειτα.
Άδικος, κακός θεός!
Κακιάς και άσχημης ζωής
σημάδι,
πού, χωρίς εσένα πιά,
άχρηστη και βαριά μου είναι...

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ".

Σπάραγμα της ψυχής,
είναι τούτη η Άνοιξη που έρχεται...
Βρέχει ο ουρανός την απελπισία 
και με τα δάκρυα ποτίζεται η γή
ν'ανθίσει...
Κάθε κλαδί γίνεται βίτσα
και το κορμί δέχεται τον πόνο
βουβά.
Πού να σταθώ;
Πού ο τόπος όλος,
δεν με χωράει,
και η φωνή μου,
σαν της ύαινας μοιάζει την κραυγή.
Πού να κρυφτώ;
Πού; σπηλιά σκοτεινή
να βρεθεί,
να κρύψω τις πληγές μου.
Θαρθεί η Άνοιξη,
και θα περάσει...
Θα καρπίσει και πάλι η γή,
Ξερό, μονάχα το δικό μου το κλαδί,
δίχως ανθούς και φύλλα
ετούτο διάλεξε να μείνει,
η Φύση...

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ".

Φορούσε το πένθος, στα μάτια
και 'κεί, στην άκρη των χειλιών...
που πάντα χαμογέλαγαν
με την πίκρα κρυμένη κάτω 
από το κόκκινο χρώμα του κραγιόν...
Κάθε μικρή ρυτίδα,
έκρυβε και μια βαθιά πληγή.
και εκείνο το βλέμμα πού,
πάντα πετούσε λες,
πάνω απο τα γήϊνα και τα καθημερινά
ήταν λεπίδα δίκοπη
στην αδικία της ζωής...

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. "ΘΡΗΝΟΣ"

Και γώ,
που κοίταζα
την ομορφιά του κόσμου
και για τους δυό μας,
και ας μην σε είχα...
Τώρα,
τυφλώνομαι κάθε φορά
που την αντικρύζω.
Σαν μαχαιριά κοφτερή
μου ξεσκίζει τα μάτια
ο ήλιος, το καινούργιο φεγγάρι,
ο κοκκινολαίμης στο κλαδί...
Τίποτα πιά, να μην βλέπουν!
αφού μαζί σου δεν μπορώ
τώρα να τα μοιραστώ.
Τυφλώστε με καλύτερα...
Αν πρέπει να συνεχίζω
να ζω.
Μεσ' στο σκοτάδι να 'μαι.
αγάπη μου.
Στο ίδιο σκοτάδι να'μαστε μαζί..
και ν'αναπνέω εγώ μονάχα πιά,
και για τους δυό μας...

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Τώρα θάθελα να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω..
Να σου πώ πως σ' αγαπάω, όλες εκείνες τις φορές που κρατήθηκα και το κατάπια...
Να έχω βάλει το χέρι μου μέσα στα μαλλιά σου, και να σου έχω χαϊδέψει το κεφάλι, όλες εκείνες τις στιγμές, που αμήχανη, καθόμουν στην καρέκλα του γραφείου σου, και σε κοιτούσα μόνο.
Τώρα θα ήθελα να είχα πάει πίσω απο την δική σου καρέκλα, να είχα βάλει τα χέρια μου στους ώμους σου και να είχα τρίψει τον όμορφο λαιμό σου που πάντα ήταν πιασμένος και πονούσε...
Τώρα, που εσύ είσαι ακίνητος και ξαπλωμένος πάνω στο σκληρό κρεβάτι της εντατικής, χωρίς επαφή με το περιβάλλον, τώρα εγώ καταφέρνω χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ντροπή, να σου φωνάξω, "ξύπνα αγάπη μου", "άνοιξε τα μάτια σου"."μίλησέ μου, κοίταξέ με", γύρνα πίσω...
Τώρα, που,  οι γιατροί δεν δίνουν πιά, παρά ελάχιστες ελπίδες για να επανέλθει ο εγκέφαλός σου,
τώρα, "εκ του ασφαλούς", τολμώ να μετανοιώνω...
Τι να το κάνω το τώρα όμως?
Άχρηστο μένει και πετιέται στα σκουπίδια μαζί με κάθε ρόμπα και μάσκα της εντατικής, μετά την επίσκεψη...
Τώρα που δεν δίνω δεκάρα τι λένε οι νοσοκόμες, τώρα που δεν με νοιάζει η αντίδραση της αδερφής σου, της κόρης, της γυναίκας σου, του κάθε μαλάκα, που δεν καταλαβαίνει, που δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει, τι σημαίνει να αγαπιούνται δυό άνθρωποι με τα μάτια μόνο...
Σφράγισα την ψυχή και το σώμα μου, επτά χρόνια πρίν,μετά το τελευταίο αγγιγμά σου...
Λές και μπορούσα να κρατήσω απόσταγμα τις δυό μοναδικές φορές που με κράτησες αγκαλιά γυμνή, που χάϊδεψα το όμορφο στέρνο σου, την γραμμή της μύτης και των χειλιών σου.
'Ετσι ξαφνικά, μετά απο δυο- τρείς, αδιάφορες συνευρέσεις , με ανόητους και σχεδόν βρώμικους ανθρώπους, γύρισα σπίτι μου και πλύθηκα, να βγάλω από πάνω μου την βρώμα και την αηδία της στιγμής, και πήρα την αγάπη μου για σένα αγκαλιά, συντροφιά μου από τότε στο κρεβάτι τις νύχτες, στο πρωϊνό ξημέρωμα, χάδι μετά τον εφιάλτη, και το παράπονο της μέρας...
Η φωνή σου στο τηλέφωνο, το κουδούνισμα με τις καμπάνες ... που δεν θα ξαναχτυπήσει πια...
Περπατάω στους μεγάλους δρόμους της Νέας Υόρκης, θυμάμαι τότε που ήθελες να έρθεις και δεν σε άφησα, περπατάω και σκέφτομαι πως δεν θα σου δείξω ποτέ όλα αυτά που μ'αρέσουν εδώ, δεν θα τα δείς ποτέ σου, δεν θα τα δούμε ποτέ μαζί....
Θα συνεχίσω να τα βλέπω πάντα, παρέα με την απουσία σου... Αυτή την απουσία που τελικά έχει οντότητα, είναι η παρέα μου, με συντροφεύει παντού...
Η αγαπημένη μου απουσία σου...
Αυτό το τόσο δυνατό , "δεν σε έχω", δεν είσαι δικός μου", που κατανίκησε τόσα χρόνια τώρα, το πρέπει να μείνω εκεί για τα παιδιά, για την οικογένεια, για τους γονείς, για την κοινωνία....
Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πόσο πιο δυνατή είναι αυτή μας η σχέση, η απουσία σου και εγώ....
Τόσο δυνατή, που ούτε ο θάνατος μπορεί να την χωρίσει..
Ετσι συμφιλιώνομαι με την ιδέα του θανάτου σου που πλησιάζει, αργά και σταθερά...
Έτσι αντέχω, το οτι τα μάτια σου δεν θα δούνε ποτέ τα κόκκινα μαλλιά μου... πως, το παραμύθι σου, θα συνεχίσει να κινείται, γιατί, μπορεί να κάνει και αλλοιώς;
Θα συνεχίσει να κινείται κρατώντας πάντα απ'το χέρι την απουσία σου...
Κι' αν στερηθώ την φυσική σου παρουσία; τι σημασία έχει;
Εγώ, με την απουσία σου ζούσα μαζί σου...
και με αυτή θα συνεχίσω....


Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. ΑΤΙΤΛΟ

Εδώ, αρχίζει η μέρα, και εκεί, τελειώνει...
Μα μένει πάντα το σκοινί κοινό, 
να μας ενώνει.
Αόρατο σκοινί, σκληρό, ανελέητο...
δεν υπολογίζει την απόσταση, 
δεν χαρίζεται σε κανέναν
απ' τους δυό μας.
Δεν μοιράζονται οι ζωές μας,
ο καθένας μας τραβάει μονάχος του
τον δρόμο.
Εγώ εδώ, εσύ εκεί,
κρίκοι και οι δυό μας
της ίδιας αλυσίδας...
Ανίκανοι να κρατηθούμε
ο ένας απ' τον άλλον,
σκύβουμε το κεφάλι
και προχωρούμε
στον άγνωστο δρόμο
της ζωής μας....

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.



"Αδειάζει μέσα μου ο άνθρωπος.
Δεν νοιώθω,
Δεν μιλώ
Δεν σκέπτομαι
Δεν ξέρω καν,
αν αναπνέω.
Μόνο η ηχώ της φωνής σου
ακούγεται,
μέσα στο άδειο μου μυαλό.
Μα, και αυτή,
Δεν την ακούω...
πιά.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΜΑΡΤΗΣ ΤΟΥ 2015".


Και όπως μπαίνει η άνοιξη, και εκείνα τα κούτσουρα που φυτέψαμε τον Δεκέμβρη γίνονται λίγο λίγο δεντράκια, και μπουμπουκιάζουν τριαντάφυλλα, σκύβω στα μουσκεμένα απο τη βροχή πλακάκια για να πλύνω το αίμα της πληγής που άφησε ο χειμώνας, και να δροσίσω τα διψασμένα μου χείλη. Αφού, κανένας πια δεν αντέχει να φιλήσει τον άλλον, και τα φιλιά γίνανε δηλητήριο για τα ποντίκια αυτής της αχαρης και βρώμικης πόλης...
Μόνο ο ουρανός μας απόμεινε να κοιτάζουμε, ψηλά, για να βλέπουμε χρώμα... 
και ο,τι έχει μείνει απο την ελπίδα, είναι να περιμένουμε να ανθίσουν οι τριανταφυλλιές...

ΜΑΡΤΗΣ ΤΟΥ 2015.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

ΑΤΙΤΛΑ..

1. ´Ανθρωπε, 
θηρίο της φύσης!
Άνθρωπε Υπεράνθρωπε! 
Σ´ αγαπώ όταν, 
χάνεις τη γη κάτω απ ´ τα πόδια σου 
και καταφέρνεις να βγάλεις φτερά, 
για να πετάξεις.....


2. Ο Πόνος, 
σε χτυπάει πάντα πισώπλατα 
με το μαχαίρι του. 
´Ετσι ώστε να μην μπορείς 
να δείς την πληγή σου 
παρά μόνο ... 
στον καθρέφτη. 


3. Πάντα στη ζωή, 
περιμένεις το θαύμα 
που δεν έρχεται ποτέ 
πριν απ το τέλος. 
Και τότε καταλαβαίνεις πως, 
το Τέλος είναι 
το Θαύμα.