Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. "ΕΡΩΤΙΚΟ 3"


Στον Ακ.

Όμορφο μικρό αγόρι,
Μεγάλωσες ακόμα ένα χρόνο
μαζί μου.
Βλέπω τις ρυτίδες μου
γύρω από τα μάτια σου,
να χαράζουν την θλίψη
της ψυχής σου.
Βλέπεις τα σφιγμένα χείλη μου,
να καταπίνουν την πίκρα
της κοινής μας ζωής.
Όμορφο αγόρι,
Περνάει ο χρόνος
και η ζωή μέσα απ' τα χέρια μας.
Γλυστράει
και χάνεται.
Χανόμαστε λίγο λίγο 
και 'μείς μαζί...

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

"ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ"

Όμορφος που είσαι αγάπη μου!
Και πόσο μου λείπει τώρα η αγκαλιά σου.
Ταξιδεύεις εσύ και παλεύεις με τα κύμματα στον ωκεανό... και γώ, πετάω στα σύννεφα...και κοιτάω τη φωτογραφία σου.
Το τελευταίο μας φιλί στην προβλήτα του λιμανιού, δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει. 
Ούτε και 'γώ ξέρω πού και πως βρήκαμε τη δύναμη να χωρίσουμε τα σώματά μας.
Μπήκες εσύ στο καράβι σου, και γώ προχώρησα αντίθετα, χωρίς να κοιτάξω πίσω... 
Δεν κοιτάζω ποτέ πίσω... Τό'χω γρουσουζιά.
Εφτασα στο ξενοδοχείο με τα πόδια, δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσα,  δεν με ένοιαζε, αφού κανένας πια δεν με περίμενε στο δωμάτιο. 
Σκεφτόμουν τις μέρες που περάσαμε μαζί, το άγνωστο λιμάνι, που μάθαμε απ'έξω, πόντο τον πόντο, περπατώντας πιασμένοι χέρι χέρι.
Καθισμένη τώρα στη θέση μου στο αεροπλάνο, ακόμα μια φορά, γυρίζοντας πίσω στο μικρό, δικό μου βασίλειο, αναρωτιέμαι ποιό θα είναι το επόμενο λιμάνι που μας περιμένει να ανακαλύψουμε.
Εγώ ψηλά, πάνω απο τον Ατλαντικό στα σύννεφα, και σύ κάπου ανάμεσα στον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό, στην άλλη μεριά της γής, με άλλα αστέρια να φέγγουν τον ουρανό σου τη νύχτα και μοναδικό κοινό το μικρό δικό μας αστέρι, αυτό που νοητά κοιτάμε και οι δύο κάθε βράδυ οταν λέμε καληνύχτα.
Και ας μήν υπάρχει τέτοιο... που να μπορούμε να το βλέπουμε και απο τα δύο ημισφαίρια... 
Είναι το αστέρι μας, και το πάμε εμείς όπου θέλουμε, όπου αποφασίζουμε ότι μας τραβά η ζωή και η τύχη.
Και μ'αυτό οδηγό, πορευόμαστε στη ζωή μας.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

" ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ"

"ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ"...


Αίσθηση μαγική.
Ρίγισμα του κορμιού, σάν το ράγισμα φίνας πορσελάνης.
Το χέρι του να χαϊδεύει το γυμνό κορμί της, τα λινά σεντόνια του ξενοδοχείου να "τρίζουν" σε κάθε τους κίνηση. 
Έξω απο το παράθυρο, ο ήλιος να καίει με το άγγιγμά του και οι μυρωδιές της θάλασσας και των τροπικών λουλουδιών να ανακατεύονται και να τους ζαλίζουν.
Ηλιοκαμμένα, γυμνασμένα κορμιά, σκουρόχρωμο το δικό του, πιό απαλό,σχεδόν σταρένιο το δικό της.
Σηκώθηκε με μιά ήρεμη γατίσια σε χάρη κίνηση απο το κρεβάτι και βγήκε γυμνή στο μπαλκόνι να απολαύσει την απεραντοσύνη του Ατλαντικού μπροστά της. Εκείνος, ντροπαλά και αμήχανα, φόρεσε το παντελόνι του, και γυμνός με το όμορφο στέρνο του πήγε δειλά προς το μέρος της, ψιθυρίζοντας κάτι σε μια γλώσσα που της ήταν σχεδόν άγνωστη...
Ο,τι και αν κατάλαβε, προτίμησε να μην το δείξει... Του χάϊδεψε απαλά το πρόσωπο χαμογελώντας αινιγματικά και ξαναγύρισε το βλέμμα της απλανές προς τον ωκεανό...
Έκλεισε τα μάτια της, ταυτόχρονα με την πόρτα που έκλεινε σιγανά πίσω της...
Μισούσε τους αποχαιρετισμούς.