Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΕΡΧΕΣΑΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ...

Έρχεσαι και φεύγεις!
Με πονάς λίγο, με πονάς πολύ.
Μου γλείφεις τις πληγές μου και τις επουλώνεις με φιλιά και μετά με ξαναματώνεις κα με αφήνεις να αιμορραγώ.
Σου απλώνω το χέρι ζητώντας βοήθεια, και σύ μου ρίχνεις αλάτι στην χούφτα για να τρίψω τις πληγές...
Μόλις πάει να χαράξει το χαμόγελο στα χείλη μου, κοιτιέμαι στον καθρέφτη και τρομάζω.
Μα, το είδωλό μου είναι αυτό που βλέπω, και ο εαυτός μου είναι αυτός που με τρομάζει.
Τόσα χρόνια ξόδεψα την ζωή μου να μαθαίνω τους ανθρώπους και δεν έμαθα εμένα!
Και τώρα, ζω με μιάν άγνωστη... και φοβάμαι!

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ...

Πόσο μου λείπουν οι καθημερινές κουβέντες μας!
Διαβάζω κάτι στο ιντερνετ και αμέσως θέλω να σε φωνάξω και να στο πώ... Πόσο μου λείπουν!!!
Επεφτε χτες το βράδυ η βροχή με τόση δύναμη, και 'γώ, ήθελα τόσο πολύ να ήσουν εδώ, δίπλα μου, μαζί μου, να βγούμε στον κήπο και να αφήσουμε την βροχή να μας μουσκέψει μέχρι το κόκκαλο, να αγκαλιαστούμε κάτω από τις αστραπές και να χορεύουμε σαν τους τρελλούς παλιούς Ινδιάνους...
Και μετά, έτσι μουσκεμένοι και οι δυό, να πέσουμε στο κρεββάτι μας και να κάνουμε έρωτα. και να ανακατεύεται ο ιδρώτας των κορμιών μας με το νερό της βροχής, και απ'αυτό να ξεδιψάμε το πάθος μας.
Μα εσύ ήσουν αλλού, γιατί, εγώ σε διώχνω.
Και 'γώ, ήμουν μόνη μου εδώ.
Και ο κήπος κάτω, ήταν έρημος και μας ζητούσε...
Γιατί δεν ήξερε τι να το κάνει τόσο νερό που έπεφτε...

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ "ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ"...

Ενα τρελλό ολόγιομο φεγγάρι πάνω από τον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη, με κοιτάει να κάθομαι στην βεράντα και με κοροϊδεύει.
Η λάμψη του φτάνει μέχρι το Κερατσίνι και καθρεφτίζεται στην θάλασσα του Πειραιά...
Και γώ, από δώ που βρίσκομαι, τα βλέπω και τα τρία στη σειρά να λαμπιρίζουν και να παίζουν με τις σκιές τους πάνω από την ολόφωτη Αθήνα.
Μιάν Αθήνα που σήμερα ανασαίνει λίγο πιό ήρεμα, βράδυ Σαββάτου, καλοκαιρινό, με δροσιά παραδόξως, και αναστενάζει τις λύπες και τις στεναχώριες της, τις μελαγχολίες της, τους έρωτες και τα βάσανά της.
Η μουσική, ανακατεύεται με τον θόρυβο από τα σκουπιδιάρικα και τα μηχανάκια, και λές και χορεύουν και αυτά στο "Βαλς των Χαμένων Ονείρων" του Χατζιδάκι, μαζί με τις σκέψεις μου, που γυρίζουν κάθε τόσο σε σένα.
"Impossible relationships"! Αδύνατοι έρωτες, σχέσεις χωρίς λύσεις, σχέσεις που δεν οδηγούν πουθενά, χωρισμοί σε αδιέξοδα.
Και το φεγγάρι να με κοιτάει απο ψηλά, ολοστρόγγυλο, κατάφωτο και λαμπερό και να μου γελάει κλείνοντας το μάτι...

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

OFFLINE

Εκλεισα ολα τα φώτα. Εβαλα το laptop να δείχνει offline.
Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.
Δεν θέλω να με πάρεις, δεν θέλω να πούμε ούτε κουβάντα πιά.
Τώρα θέλω μόνο να αφήσω την σιωπή να τα εξηγήσει όλα.
Αυτή θέλω να μου πεί τι να κάνω με σένα, αυτή να μου βρεί λύση.
Ερχεσαι και φεύγεις, μπαίνεις στην ζωή μου, μπαίνεις μέσα μου για λίγες ώρες και μετά μένω μόνη πάλι να σε περιμένω, ποιός ξέρει πόσο… Ούτε που ξέρω ποιός είσαι στ’αλήθεια!
Ναί, για μας το γράφω αυτό το κείμενο. Μην έχεις αμφιβολίες.
Και άσε τους άλλους να πιστεύουν ότι θέλουν…
“Εχεις την τρικυμία στα χείλη σου” μου είχε πεί κάποτε.
Δεν την πίστεψα τότε.
Μέχρι που έφτασε η αρμύρα της τρικυμίας στο στόμα μου.
Και διψόντας έβγαλα την γλώσσα μου για να δροσίσω τα χείλη μου, και το αλάτι με έκανε να διψάσω πιό πολύ.
Κάποτε περπατούσα ξυπόλητη στην άμμο και έγραφα με τις πατούσες μου καρδιές.
Και το νερό του Ινδικού, όπως ερχόταν, μου έγλειφε τα πόδια κα έσβηνε τα γραφτά μου…
Έσβηνε και την καρδιά μου σιγά σιγά… Αλλά αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα...
Ειδα και τον Σταυρό του Νότου, είδα και το αστέρι του Βοριά, είδα και την Ανατολή και την Δύση…
Πάντα μέσα τους καθρεφτιζόταν η τρικυμία μου.
Οταν ζω μια μοναδική στιγμή, ξέρεις, δακρύζω!
Την ζώ, κλείνω τα μάτια για να την φυλακίσω μέσα μου, και μετά τα μάτια μου δακρύζουν…
Θυμάσαι που την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα με ρώτησες γιατί έκλαιγα;
Και σου είπα, δεν κλαίω, δάκρυσα μόνο…
Μια τεράστια φυλακή από μοναδικές στιγμές είναι η ψυχή μου!
Ολα, οσα έχω ζήσε είναι μέσα. Ο θησαυρός μου, η περιουσία μου.
Αυτά μόνο θα πάρω μαζί μου φεύγοντας απο αυτόν τον κόσμο.
Αυτά μόνο θέλω.
Αυτά χρειάζομαι.
Τίποτα άλλο.

A NON-LETTER, TO A NON-IMAGINARY NON-EX LOVER!!! FOR A CHANGE...

Υγρό καλοκαιρινό απόγευμα, υγρά σεντόνια, υγρά και τα μάτια μου, από τα δάκρυα.
Είχε βρέξει πρίν από λίγο.
Ο κήπος μύριζε νοτισμένο χώμα και αγιόκλημα.
Πάνω στο κρεββάτι εμείς, ξαπλωμένοι, ξεκλέβαμε λίγες στιγμές ευτυχίας, μέσα στο πολύβουο απομεσήμερο, με ενα ποτήρι κρασί, ακουμπισμένο στο πάτωμα, δίπλα στο κρεββάτι.
Δεν έψαχνα πιά να εξηγήσω πράγματα, δεν ήθελα να ξέρω περισσότερα από τις στιγμές που ζούσαμε.
Πότε θα έφευγες, αν θα ξαναγύριζες...
Τι σημασία είχε?
Εκείνη την στιγμή, σε είχα αγκαλιά. Ησουν δικός μου και ήμουν δικιά σου.
Αυτό έφτανε. Αυτό ήταν αρκετό.
Εφευγες καθώς νύχτωνε.
Κλείδωσα τις πόρτες κα άναψα τα φώτα.
Τωρα άρχιζε να μυρίζει και το νυχτολούλουδο.
Δεν θα το μυρίσουμε ποτέ μαζί , σκέφτηκα...
Ανθίζει πάντα το βράδυ.
Εμείς θά έχουμε πάντα, μόνο το αγιόκλημα να συντροφεύει τις στιγμές μας.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ "ΣΤΙΓΜΕΣ"...

"Η ζωή, είναι όλη της μιά σειρά από στιγμές...
Ποτέ σου μην ακυρώσεις τις στιγμές που έχεις ζήσει.
Είναι σαν να ακυρώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Περνάνε βέβαια, και αφήνουν πίσω τους, άλλοτε μελαγχολία, άλλοτε θλίψη, πόνο, ή ανακούφιση, αλλά περνάνε πάντα.
Πρέπει να μάθεις να τις ζείς την ώρα πού έρχονται.
Να τις χαίρεσαι με όλο σου το είναι, και μετά να τις αποχαιρετάς.
Ετσι απλά, να τις αποχαιρετάς, και να συνεχίζεις...
Αλλά, πρόσεξε!
Ποτέ σου μην τις ακυρώσεις!
Θά'ναι σαν να σε σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια..."

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

THE FIRST CUT IS THE DEEPEST...

Πως να πώ ψέμματα;
Δεν θέλω.
Εχω ακούσει τόσα πολλά που δεν τα αντέχω, οχι πιά.
Και η αλήθεια πού λέω ή δεν λέω, πονάει.
Σαν κόψιμο από χαρτί.
Αυτή η σχεδόν αόρατη χαρακιά που τσούζει οταν την ακουμπάς... αλλά, δεν φαίνεται.
Κανένας άλλος δεν την καταλαβαίνει εκτος από σένα που την έχεις.
Να περιμένεις από τον άλλον να σου πεί μιά κουβέντα, και αυτός να μην την ξεστομίζει.
Τό'χω νοιώσει και από τις δύο πλευρές!
Το ίδιο σκληρό, και έτσι, και αλλοιώς!
Να νοιώθεις τα μάτια του πάνω σου, να σε κοιτούν στα χείλη, περιμένοντας να ακούσουν, και σύ να μην μπορείς να βγάλεις άχνα.
Τι πονάει πιο πολύ;
Δεν ξέρω...
Η Αλήθεια πονάει τελικά...
Είτε έτσι, είτε αλλοιώς, αυτό που πονάει είναι μόνο η Αλήθεια...

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

19 ΙΟΥΝΙΟΥ. ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΔΑ...

Πέρασε κιόλας, ενας χρόνος, δυό χρόνια. τρία, ποιός ξέρει πιά, πόσος καιρός...
Περνάει ο καιρός.
Περνάει μόνο. Δεν γιατρεύει.
Ψέμα είναι οτι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα.
Τίποτα δεν γιατρεύει ο χρόνος!
Μόνο οτι αποφασίσουμε να ξεχάσουμε εμείς μόνοι μας ξεχνιέται και φεύγει.
Μόνο αυτά μπορεί να πάψουν να μας πονάνε...
Και μόνο επειδή εμείς το αποφασίζουμε.
Και όταν τα αφήσουμε ξανά να μας πονέσουν, μας πονάνε πάλι με την ίδια ένταση όπως την πρώτη φορά.
Και καμμιά φορά, και πιό βαθειά.
Την δεύτερη φορά που μπήγεις το μαχαίρι, πάει ακόμα πιό μέσα, χτυπάει στο κόκκαλο.
Σε τσακίζει.
Βουβός είναι σήμερα ο πόνος μου!
Δεν μπορώ να ξεσπάσω, δεν έχω δάκρυα να κλάψω, δεν έχω φωνή να φωνάξω.
Μόνο στο στέρνο μου νοιώθω ενα πλάκωμα, στο λαιμό μου ενα κόμπο, στο στομάχι μιά γροθιά που που κόβει την ανάσα.
Θα το θυμόσουν αν δεν στο θύμιζα;
Θα αναρωτιόσουν που να'μαι αν δεν αναρωτιόμουν εγώ πού να βρίσκεσαι;
Ποτέ δεν θα μάθω.
Δεν θέλω ποτέ να σε ρωτήσω, και δεν θα μου πείς ποτέ από μόνος σου.
Και θα μείνω πάντα να αναρωτιέμαι αν θα μου πείς ποτέ μιάν αλήθεια...

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ...

"Τα χείλη σου έχουν την γεύση της τρικυμίας" μου είπες..."κάπου το διάβασα, και σου ταιριάζει".
Ακούγαμε στο ραδιόφωνο το τραγούδι του Μαχαιρίτσα "Ματια δίχως λογική"... και σύ με κοιτούσες στα μάτια.
"Και τα μάτια σου...ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν" συνέχισες...
"Μην τα πιστεύεις" σου είπα, αλλά δεν με άκουγες, είχες σκύψει στο λαιμό μου και φιλώντας με, είχες χαθεί κάπου ανάμεσα στα μαλλιά και τους ώμους μου.
Και φιλώντας με είχα χαθεί και'γώ με την σειρά μου στα φιλιά σου και τις κοφτές ανάσες σου.
"Πόσο απρόβλεπτη είσαι", συνέχισες, ποτέ δεν ξέρω τι με περιμένει στη γωνία μαζί σου...
"Φρόντισε λοιπόν, να στέκεσαι στη μέση τού δρόμου πάντα", σου απάντησα γελώντας.
"Να αποφεύγεις τις γωνιές"...
Δεν το βρήκες αστείο.
Δεν είχες άδικο!
Εξάλλου, δεν το είχα πεί για αστείο και ας χαμογελούσα ...
Τα μάτια μου ήταν σοβαρά και το έδειχναν.
Και σύ, ήξερες πιά να τα διαβάζεις.
"Δεν μπορώ να σου κρυφτώ, ποτέ δεν μπόρεσα να κρυφτώ από κανέναν. Δεν ήθελα". Σου είπα.
"Πρεπει να το καταλάβεις αυτό." "Δεν γίνεται αλλοιώς".
Δάγκωσα τα χείλη μου, λίγο απο αμηχανία, λίγο από εκνευρισμό.
Δεν ήξερα τι άλλο να πώ.
Δεν ήξερα πιά αν είχα δίκιο ή άδικο.
Ηξερα μόνο, οτι έτσι ήταν, και αυτό που ήταν έτσι, δεν μπορούσε να αλλάξει.
"Δεν ήρθες χτες", σου είπα.
Τό 'ξερα όμως, το περίμενα. Τό'χα πεί κιόλας.
Ημουν σίγουρη.
Δεν ήρθες !
Δεν άντεχες να με δεις... Δεν μπορούσες!
Καλά έκανες... Αν είχες έρθει, δεν θα άντεχα εγώ να είμαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί σου...
Σ'ευχαριστώ που ήσουν εσύ ο δυνατός και άντεξες να μην έρθεις.
Δεν ήρθες...
Εφυγα και τα μάτια μου ήταν συννεφιασμένα. Στα χείλη μου είχε ξεσπάσει η τρικυμία.
Γύρισα στο σπίτι και έκλαψα, ύστερα γαλήνεψα.
Το πρωί που ξύπνησα, είχε "λαδιά"...
Χαμογέλασα και είπα στον εαυτό μου "καλημέρα"...
Σηκώθηκα να ψήσω καφέ .
Και μετά, σε πήρα τηλέφωνο... έπρεπε να συζητήσουμε διάφορες υποθέσεις... Οι δουλειές, δεν σταματάνε ποτέ.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

ΟΙ ΤΥΡΚΟΥΑΖ ΓΟΒΕΣ...

Ενα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες.
Σε χρώμα τυρκουάζ.
Τις είχα αγοράσει μέσα σε μιά στιγμή, οταν το χρώμα τους με χτύπησε σαν κεραυνός, περνώντας έξω από την βιτρίνα.
Θυμήθηκα ξαφνικά, οταν τις είδα, εκείνο το μικρό στενό κοντό φόρεμα που είχα και κρεμόταν στην ντουλάπα μου, και ήταν ακριβώς το ίδιο χρώμα.
Και μου άρεσε η ιδέα. "Monochromatic look".
Είχαμε ήδη κάνει "τσεκ-αουτ" από το ξενοδοχείο, θα φεύγαμε να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι σε μερικές ώρες, οταν τελείωνες την δουλειά σου, αλλά τι πείραζε?
Θα τις κρατούσα στο χέρι, μέσα στην σακούλα τους.
Ζήτησα να μου τις βγάλουν από το κουτί, πλήρωσα και ήρθα να σε βρώ, στο καφέ που είχαμε δώσει ραντεβού.
Ησουν εκεί, χωμένος μέσα στα χαρτιά σου, βυθισμένος μέσα στις σκοτούρες σου.
Σκέφτηκα για μιά στιγμή να σου τις δείξω, με την χαρά του μικρού παιδιού, που έχει καινούργιο παιχνίδι...μετά δείλιασα, φοβήθηκα, μην με μαλώσεις...
Οταν γυρίσαμε στο σπίτι το βράδυ, τις έβαλα προσεκτικά, μαζί με τους άλλους θησαυρούς μου, τα υπόλοιπα παπούτσια μου στο ράφι τους και ετοιμάστηκα να ανέβω επάνω στην κραβατοκάμαρα...
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να σταματήσω και να κάνω μεταβολή.
Σαν υπνωτισμένη, γύρισα πίσω, έβγαλα τα ρούχα μου στο υπόγειο, και φόρεσα τις καινούργιες μου γόβες.
Ανέβηκα σιγά σιγά τα σκαλοπάτια μέχρι το δωμάτιό μας.
Στάθηκα μπροστά σου,γυμνή, μόνο με τις γόβες και σε κοίταζα ακίνητη, να διαβάζεις εφημερίδα.
Με είδες μόνο οταν κατέβασες την εφημερίδα για να κλείσεις το φώς του κομοδίνου σου.
Ψιθύρισες κάτι για "πρωϊνό ξύπνημα", ούτε που κοίταξες τις γόβες μου, ούτε εμένα δεν κοιτούσες πιά...
Το πρωί τις κατέβασα στο ντουλάπι τους και δεν τις ξαναφόρεσα ποτέ πιά...

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

LA BELLA ITALIA...

Bologna.
Ομορφη πόλη!
Με την κρυφή γοητεία της παλιάς αριστοκρατίας να βγαίνει από κάθε σπιθαμή της.
Περπατάς στα καλντερίμια της παλιάς πόλης, και σε τυλίγει η μαγεία και η ομορφιά, η αξιοπρέπεια και η ευγένεια της ψυχής τής πόλης και των ανθρώπων της.
Από το ανοιχό παράθυρο του δωματίου μου, έμπαινε ενα δροσερό καλοκαιριάτικο αεράκι, ανακατεμένο με το θρόϊσμα των φύλλων της φλαμουριάς και την φασαρία του δρόμου.
Ιούνιος στην Μπολόνια, και μύριζε ήδη καλοκαίρι, ακόμα και αν το βράδυ η ψύχρα της νύχτας σε έκανε να ανατριχιάζεις λιγάκι...
Μπορεί να ήταν και το κρασί, το τέλειο δείπνο, η βόλτα στην ήσυχη πόλη, ή ακόμα, και ο έρωτας που κρυβόταν στα ατσαλάκωτα λινά σεντόνια του ξενοδοχείου...
Ahhhhhhh..... Bella Italia!