Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΥΧΗ"

Η μέρα μου,
είναι η νύχτα σου.
Όπως και η ζωή σου,
είναι ο θάνατος μου.
Το γέλιο σου
είναι το δάκρυ μου
και η χαρά σου
η δικιά μου λύπη.
Κι' όμως!
πώς θέλω να 'σαι πάντα,
ζωντανός, χαρούμενος κι΄ευτυχισμένος!

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΧΙΟΝΙ".

Ο αθόρυβος ήχος που κάνει σαν πέφτει στη γή.
Η σιωπή του που σε ξεκουφαίνει
και σου παγώνει την καρδιά και το σώμα.
Το κρύο που διαπερνά το κορμί σου
και φτάνει μέχρι το μυαλό,
ικανό να σε τρελλάνει.
Απόλυτο άσπρο,
απόλυτη σιωπή,
απόλυτη ηρεμία.
Καμμία κίνηση
κοφτές ανάσες μόνο.
Τόσο όσο χρειάζεται για να μην πάθεις ασφυξία.
Χιόνι άσπρο.
Αμόλυντο.
Ζωοφόρο και θανατηφόρο μαζί.
Χιόνι.
Σαν τον Έρωτα.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ".

Ενα πιάτο,
ενα ποτήρι,
ενα πηρούνι και ενα μαχαίρι.
Ολα βαλμένα τακτικά στο δίσκο,
και ο δίσκος,
στο τραπεζάκι του σαλονιού,
μπροστά στην τηλεόραση.
Κάθε μπουκιά,
κόμπος στο λαιμό.
Ίσα ίσα για να ξεγελαστεί η πείνα
στο στομάχι.
Η άλλη, αυτή της καρδιάς
πάντα ακόρεστη να μένει...
Αδειάζει το πιάτο,
κλείνει η τηλεόραση,
σβήνουν τα φώτα
κλειδώνει η πόρτα.
Κανείς δεν πρόκειται να έρθει.
Κι' αυτό το φαγητό,
μόνη θα το χωνέψει πάλι...

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ."

Είχε ακούσει τις θεραπαινίδες της να το λένε κρυφά μεταξύ τους. "Είναι μάγισσα", δεν μπορεί αλλοιώς να ξετρελλαίνει τους άντρες μόνο με τον χορό της...Είναι μάγισσα σας λέω.."Δεν είχε δώσει σημασία τότε... Δεν την ενδιέφερε ποτέ τι έλεγαν οι άλλοι για 'κείνην...λόγια ήταν, που δεν είχαν καμμιά αλήθεια, εκείνη το ήξερε και αυτό της έφτανε...

Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Τον σκέφτηκε κάτω στα υπόγεια του παλατιού, αλυσοδεμένο, με τα μάτια του να γυαλίζουν από τον πυρετό, το στόμα του ερμητικά κλεισμένο, να αρνείται τα φιλιά της, το σώμα του στητό και σφιγμένο, να μην της επιτρέπει να το μαλακώσει με τα χάδια της.
Μέσα στην ψυχή της πάλευαν πια, η αγάπη και ο πόθος της για 'κείνον και η εντύπωση που άφηνε να πλανάται για τον εαυτό της, και που σίγουρα έφτανε στ' αυτιά του. Την ήξερε.. Αραγε την πίστευε;
Αλήθεια ήταν εξάλλου. Μέχρι τότε, φορούσε τα πέπλα της, λικνιζόταν στους ρυθμούς της μουσικής, προκαλούσε τον θαυμασμό, των αξιωματικών, ακόμα και του ίδιου του πατριού της, του βασιλιά της Ιουδαίας, που την ήθελε δική του σαν τρελός, και ας ήταν παντρεμένος με την μητέρα της.
Εκείνη όμως, ήταν πιά ερωτευμένη μαζί του. Δεν υπολόγιζε τίποτε. Οταν την αρνήθηκε, δεν το πίστεψε στην αρχή, δοκίμασε τα πάντα. μέχρι και στην φυλακή τον έβαλε... μόνο και μόνο για να τον νιώθει στο ίδιο κτήριο με αυτήν τις νύχτες. Ξάγρυπνη έμενε κάθε βράδυ, και τον σκεφτόταν. Στα υπόγεια του παλατιού αυτός, στα βασιλικά δώματα εκείνη.
Μια δρασκελιά η απόσταση που τους χώριζε. Το ένιωθε πως την αγαπούσε, και ας την έβριζε οταν βρισκόταν μπροστά του.
"Φύγε Γυναίκα του Σατανά, φύγε πόρνη της Ιουδαίας, φύγε αμαρτωλή" της φώναζε κάθε φορά που κατέβαινε και τον ζητούσε να της τον φέρουν μπροστά της. Ακουγε ήσυχα, σιωπηλά, όλα οσα της καταμαρτυρούσε. μετά του απαντούσε σιγανά....
"ενα σου φιλί Ιωάννη" ενα σου φιλί.. αυτό μόνο σου ζητώ" ενα σου φιλί, απο αυτά τα χείλη τα ρόδινα και τέλεια σχηματισμένα, ενα σου βλέμμα από αυτά τα μάτια που οταν με κοιτούν με λειώνουν, ενα σου χάδι, για να πεθάνω πάνω στο αγγιγμά σου. Δεν με νοιάζει να ζήσω περισσότερο, ¨ενα σου φιλί....ενα μόνο"....
Μάταια παρακαλούσε. εκείνος μόνο την κοίταζε, κάποιος, ίσως θα μπορούσε να διακρίνει μια φλόγα μέσα στα μάτια του, που όμως συγκρατούνταν πάρα πολύ καλά.
Εφυγε ταξίδια, γύρισε όλη την Γαλιλαία,πήγε στην Αίγυπτο καλεσμένη του Καίσαρα , που είχε ακούσει για τον περίφημο χορό της...
Μάταια όλα!
Το μυαλό και η καρδιά της βρίσκονταν πάντα εκεί, στα υπόγεια του παλατιού της Ιουδαίας, στον φυλακισμένο Ιωάννη, που περίμενε υπομονετικά, την γέννηση του Χριστού .
Έτσι λένε, πως πήρε την απόφαση της!
Ένα βράδυ, Ντύθηκε και τα επτά της πέπλα, κατέβηκε στην αίθουσα που βρίσκονταν ο Ηρώδης και οι αξιωματικοί του, και χωρίς να πει κουβέντα, άρχισε να χορεύει βγάζοντας ενα -ενα τα πέπλα της.
Άφωνοι την είδαν όλοι να τραβά από το πανέμορφο κορμί της και το τελευταίο,κάτι που ποτέ μέχρι τότε δεν το είχε ξανακάνει, στάθηκε μπροστά τους γυμνή, κοίταξε τον Ηρώδη στα μάτια, του ζήτησε το κεφάλι του Ιωάννη και του είπε να σκοτώσει όλα τα παιδιά που είχαν γεννηθεί εκείνη την μέρα, για να μην κινδυνεύσει το βασίλειο του.
Ύστερα κλείστηκε στο δωμάτιό της και περίμενε.
Τις άκουσε πάλι να σιγοψιθυρίζουν "είναι μάγισσα", "είναι μάγισσα σας λέω"... μα δεν την ένοιαζε τίποτα πια.
Αφού φίλησε τα άψυχα χείλη του, ζεστά ακόμα, δεν μίλησε ποτέ ξανά σε κανέναν.
Τα πέπλα της βρέθηκα μερικά χρόνια αργότερα μισολειωμένα σε κάποια γωνιά του δωματίου της, δεν σκέπασαν ποτέ πια το όμορφο κορμί της.
Οι θεραπαινίδες της την άκουγαν να σιγομουρμουρίζει πάντα, ένα γλυκό, και μελαγχολικό σκοπό, μα δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς έλεγε.
Και κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε πως, δεν ήταν μάγισσα, αλλά μια ερωτευμένη γυναίκα που της είχαν αρνηθεί την αγάπη...

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ..."

Πόσο απαλά γλιστράει
το ξυράφι σου
στους καρπούς μου!
Νιώθεις την ίδια γλύκα
καθε πρωί,
οταν ξυρίζεσαι
αγάπη μου;
Σαν τρίχα λεπτή
η γραμμούλα
που κόβει τις φλέβες μου.
Το αίμα κυλάει
ζεστό.
Δεν σταματάει οπως,
οταν εσύ ταμπονάρεις μια μικρή
αμοιχή
στο μάγουλό σου.
Το δικό μου αίμα,
μου αδειάζει τη ζωή.
Αυτή τη ζωή,
που δεν θέλησες να μοιράσουμε
Οταν έφυγες
και ξέχασες πίσω
στο μπάνιο μου
τα ξυριστικά σου.
Σου γράφω στα άσπρα πλακάκια
ενα κατακόκκινο "Σ' αγαπώ"...
και κλείνω τα μάτια μου.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΙΠΕΣ..."

Είπες πως θά'ρθεις,
μα δεν ήρθες!
Είπες,
να περιμένω.
Πως "θ' αλλάξεις",
"όλα θ' αλλάξουν",
είπες, "θα το δείς"...
Είπες,
ούτε θυμάμαι πιά
τι είπες...
Τώρα που κάθομαι
μόνη μου εδώ,
κι΄αφού,
κανέναν πιά δεν περιμένω,
προσπαθώ να θυμηθώ
τα όσα μου 'χες πει...

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"...

Ένα πιάτο,
ένα ποτήρι,
ενα πηρούνι.
Δυο καρέκλες
δίπλα δίπλα.
Δυό εραστές,
που πίνουν
απ'το ίδιο ποτήρι
και μετά φιλιούνται
και ξαναπίνουν
το κρασί του φιλιού τους,
ξανά και ξανά και ξανά...
μέχρι την τελευταία γουλιά.
Αυτή είναι
η συνταγή του έρωτα...

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ"...

Ολη τη νύχτα χιόνιζε
κίτρινα φύλλα.
Το πρωί, ο κήπος
ήταν στρωμένος
μ' ενα κατακίτρινο μαλακό χαλί.
Κίτρινα φύλλα
Φθινοπώρου
έχουν σκεπάσει τα πάντα.
Οι ζωές μας
ανασαίνουν σιγανά
απο κάτω...
Ζούμε σαν να είμαστε
σε χειμερία νάρκη.
και η Άνοιξη
αργεί...