Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 39. "BLUE MOON"...

Φεύγεις κι' εσύ αγάπη μου!
Ζήσαμε μαζί 365 μέρες, και τώρα, σε λίγες ώρες με εγκαταλείπεις, όπως και όλοι οι άλλοι.
Μέσα σ'αυτό τον χρόνο, μ'έκανες να πονέσω, πολύ, να κλάψω, πολύ, αλλά και να γελάσω κάποιες στιγμές.
Με αφήνεις, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, λίγο πιό σοφή, λιγάκι πιο πικραμένη, βλέπεις, η πίκρα δυστυχώς είναι αθροιστική! Και αναγκαστικά, ένα χρόνο πιό μεγάλη.
Μου αφήνεις στον ουρανό, ένα τεράστιο, ολόγιομο, φωτεινό φεγγάρι.
Για συντροφιά και οδηγό, στα σκοτάδια του καινούργιου που μπαίνει στη ζωή μου.
Θα μου δείξει αραγε τον δρόμο ο επόμενος; Η θα πρέπει πάλι μόνη μου να βρω την άκρη;
Ζήσαμε μαζί στιγμές μοναδικές αυτό τον χρόνο.
Μου τις χάραξες σαν τατουάζ στο κορμί και στη ψυχή μου!
Και έτσι, θα τις έχω πάντα μαζί μου απο 'δω και μπρός. Μαζί με όλες τις άλλες που μου άφησαν και οι υπόλοιποι.
Κρέμασα πάνω από την εξώπορτά μου ενα κλαδί από "γκύ και ού" και θα περιμένω απο κάτω,να με φιλήσει ο επόμενος, καθώς θα ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, οταν θα γυρίσω πιά, αργά το βράδυ.
Θα είναι ενα γλυκόπικρο μοναχικό φιλί, που θα έχει την γεύση του ποτού και των τσιγάρων της βραδυάς, ανακατεμένα μαζί με την ελπίδα της μέρας πού θα ξημερώνει.
Και, μπορεί και να προλάβει να πέσει πάνω του καμμιά αχτίδα αυτού του υπέροχου φεγγαριού που εκείνη την ώρα θα δύει...

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 38. "Other people's sheets"...

Υπάρχει ενα κομμάτι της πόλης που μένει πάντα ξύπνιο, ο,τι ώρα της νύχτας και να'ναι.
Είναι αυτό που περιμένει κρυμμένο στο σκοτάδι, υπομονετικά, όπως τα ζώα της νύχτας, για να αρπάξει την κατάλληλη στιγμή το θήραμά του.
Ετσι σε περιμένω και 'γω αγάπη μου.
Κρυμμένη στο σκοτάδι, γιατι είμαι ζώο της νύχτας...
Και τη νύχτα Σε Θέλω!
Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά, να κουρνιάσουμε ο ένας μέσα στην αγκαλιά του άλλου και να μείνουμε έτσι μέχρι το πρωί.
Δεν με νοιάζει αν το πρωί σηκωθούμε ο καθένας από την απέναντι μεριά του κρεβατιού, ούτε αν θα χαθούμε μέσα στον κόσμο σαν δυό ξένοι, τραβώντας ο καθένας τον δρόμο του.
Τη νύχτα, σε θέλω δικό μου...

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 37. "ΤΩΡΑ ΣΕ ΘΕΛΩ!"

ΤΩΡΑ!
Δεν θέλω νάρθεις αύριο, δεν θέλω να μου πεις πότε θάρθεις!
Θέλω να μου χτυπήσεις το κουδούνι μεσ'την νύχτα, ετσι στα ξαφνικά, οταν θα κοιμάμαι.
Χωρίς να το ξέρω.
Χωρίς να το περιμένω.
Να χτυπήσεις το κουδούνι, κι' όπως θα σου ανοίξω μισοκοιμισμένη και ξαφνιασμένη, να χωθείς μεσ' το κρεβάτι μου και να μην προλάβω να ξυπνήσω άλλο, παρά μόνο το πρωί, μεσ' την αγκαλιά σου.
Θέλω να ξυπνήσω από την μυρωδιά της κολώνιας σου οταν θα ξυρίζεσαι στο μπάνιο το πρωί.
Να με φιλήσεις φεύγοντας, και 'γω, να πάρω στροφή μέσα στα ανακατωμένα σεντόνια και οταν ακούσω την πόρτα να κλείνει πίσω σου, να χαμογελάσω σαν να βλέπω όνειρο, ενω θα συνεχίσω να κοιμάμαι.
Κι' οταν ξυπνήσω μετά από ώρα πιά, να μην ξέρω αν ήταν ψέμματα ή αλήθεια, αν το ονειρεύτηκα ή το έζησα ολο αυτό τελικά...

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 36. "ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ"...

Θυμάσαι την τρέλλα που μας είχε κυριεύσει αγάπη μου;
Ουτε στιγμή δεν αντέχαμε μακρυά ο ένας από τον άλλον.
Και υπήρχαν μέρες ολόκληρες που ούτε να μιλήσουμε δεν μπορούσαμε!
Δάγκωνα τα χείλια μου από την απελπισία και τη λύσσα! Τα μάτωνα!
Νόμιζα πως τρελλαινόμουν!
Εσφιγγα τα χέρια μου ανάμεσα στα πόδια μου όλη την νύχτα για να μην φωνάξω από την λαχτάρα μου για την ανάγκη σου!
Πεταγόμουν από το κρεβάτι στη μέση της νύχτας, και στριφογύριζα στο σπίτι σαν τρελλή. Και η απουσία σου, με κυνηγούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο και έπαιζε με τα νεύρα μου!
Και μετά, κάποια στιγμή, κάποια μέρα, ερχόσουν, και έπεφτα μέσα στην αγκαλιά σου και τα ξέχναγα όλα.
Ούτε θυμάμαι πως ανεβαίναμε τα σκαλιά για να βρεθούμε στο κρεβάτι μας, Προλαβαίναμε άραγε πάντα να φτάσουμε μέχρι εκεί;
Κι'όταν έφευγες πάλι, έπεφτα σε ενα βαθύ ύπνο για να μην σκέφτομαι την έλλειψή σου από δίπλα μου.
Και το πρωί, οταν έψηνα τον καφέ μου, περίμενα να πιώ την τελευταία γουλιά, για να γυρίσω μετά το ντελβέ και να κοιτάξω στα σχέδια που είχε κάνει αν θαρχόσουν ξανά και πότε.......
Πόσους καφέδες ήπια έτσι; Πόσα τσιγάρα κάπνισα περιμένοντάς σε;
Πόσες φορές είπα πως πρέπει να τελειώσει το μαρτύριο αυτό;
Πόσες φορές αναρωτήθηκα γιατί το άρχισα αφού το ήξερα;
Και μετά έβλεπα το γυμνό κορμί σου πάνω στο κρεβάτι παραδομένο μετά τον έρωτα και ήξερα όλες τις απαντήσεις, και τις καλές και τις κακές.
Ολες ήταν εκεί!
Γραμμένες πάνω σ'αυτή την πλάτη που λάτρεψα από την πρώτη φορά και χάραζα με τα δάχτυλά μου, στη κάθε δική μας μοναδική στιγμή.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 35. "CATERWAULING".....

Ξέρεις τι σημαίνει αυτό αγάπη μου?
Δεν θα σου πω!
Θα σε αφήσω να το διαπιστώσεις... μόνος σου!
Πόσο καιρό έχεις να μου αφιερώσεις?
Για πόση ώρα θα μπορούν τα χέρια μου να σε χαρτογραφούν;
Ποιούς καινούργιους δρόμους προλαβαίνω να χαράξω στο κορμί σου απόψε;
Και πόσος άγνωστος θα μείνει ακόμα Κόσμος για να τον ανακαλύψουμε αργότερα;
Και άμα τελειώσουμε ετούτον εδώ τον πλανήτη θα πάμε σε άλλο αστέρι;
Πότε θα μάθω;
Θα μου πεις άραγε ποτέ; Και αν μου πείς, θα λες αλήθεια;

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 34. "TEARS"...

Οταν με γνώρισες, μου υποσχέθηκες να πάρεις από τα μάτια μου αυτή τη σκιά της μελαχγολίας και της θλίψης που είπες, οτι έβλεπες.
Δεν μου είπες όμως, οτι σκόπευες να τα κάνεις να γεμίσουν με δάκρυα...
Καλά Χριστούγεννα αγάπη μου, να περάσεις καλά, όπου και αν είσαι!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 33. "Salome".....

Οι αξιωματικοί της φρουράς, της έφεραν το κεφάλι του πάνω στον ασημένιο δίσκο.
Τα μάτια του ήταν κλειστά σαν να ονειρευόταν και τα χείλη του ήταν ακόμα ζεστά. Μιά σταγόνα αίμα, είχε κυλήσει από τον κομμένο λαιμό, και είχε λερώσει το κάτασπρο σεντόνι με το οποίο ήταν τυλιγμένο το κεφάλι.
Πήρε στα χέρια της το άψυχο πρόσωπο, πλησίασε το δικό της στα ζεστά ακόμα  χείλη του, έσκυψε, και ακούμπησε τα δικά της πάνω τους.
Το πρόσωπό της είχε μια έκφραση απελπισίας και σατανικής ηδονής μαζί.
"Τα φίλησα τελικά τα χείλη σου Ιωάννη", ψιθύρισε με τα μάτια της πλημμυρισμένα από τα δάκρυα. "Μπορεί να χρειάστηκε να σε σκοτώσω, αλλά τα φίλησα"!
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τρέλα του έρωτα και του πάθους αγάπη μου;
Σηκώθηκες από το τραπέζι και ετοιμάστηκες να φύγεις.
Δεν θα μπορούσα να σε σκοτώσω για να σε έχω δικό μου!
Αλλά, μαζεύοντας τα άδεια πιάτα από το τραπέζι, πήρα το ποτήρι σου, το έφερα αργά, ηδονικά στα χείλη μου έγλειψα όλη του την περίμετρο και τελικά, με μιά απερίγραπτη αίσθηση ευχαρίστησης, ήπια την τελευταία σταγόνα του κρασιού που είχε μείνει μέσα.
Μπορεί να μην σε φίλησα οταν σε καληνύχτισα, αλλά, αυτή η τελευταία γουλιά του ποτηριού σου, άξιζε για μένα, όσο και τα εφτά πέπλα του χορού της Σαλώμης...

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 32. "CHRISTMAS BLUES"...

Αλλες φορές είναι δύο, αλλες τρείς, ή τέσσερεις μέρες πρίν από τα Χριστούγεννα.
Ο χρόνος μπορεί να διαφέρει, η μελαγχολία και η θλίψη, είναι πάντα η ίδια.
Μπορεί να φταίει που δεν περιμένω τον Αγιο Βασίλη πιά, μπορεί πού, όσο και αν κοιτάζω στον ουρανό, δεν μπορώ να βρώ το δικό μου χριστουγεννιάτικο αστέρι.
Μπορεί ακόμα, που, όσους βάτραχους και αν φίλησα στη ζωή μου, οι πρίγκηπες που βγήκαν απ'αυτούς, ηταν χειρότεροι και απο εφιάλτες...
Για κάποιο λόγο, το δικό μου χριστουγεννιάτικο παραμύθι, δεν σταματά στις φωτισμένες βιτρίνες και στα χρυσαφένια περιτυλίγματα των δώρων, αλλά πάντα τελειώνει με "το κοριτσάκι με τα σπίρτα."
Δεν θέλω πιά αγάπη μου να ανάβω τα σπίρτα περιμένοντας να έρθεις και προσπαθώντας να κρατηθώ ζεστή.
Φέτος, με το τελευταίο μου σπίρτο, θ'ανάψω το πουράκι μου.
Θα το ρουφήξω μέχρι την τελευταία του τζούρα, αυτή που σχεδόν σου καίει τα δάχτυλα...
Και μετά, θα γυρίσω σπίτι μου να χωθώ στο κρεβάτι μου.
Θα πάρω αγκαλιά το αρκουδάκι μου και θα σ'ονειρευτώ, έτσι όπως εγώ σε θέλω και οχι έτσι όπως είσαι στην πραγματικότητα εσύ...

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER... LETTER 31."Κωνσταντινούπολη"...

Απ΄το παράθυρο του δωματίου μου,βλέπω τα πλοία να πηγαινοέρχονται από το Μαρμαρά στο Βόσπορο και στον Κεράτειο. Αναβοσβήνουν τα φώτα τους και η νύχτα φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Στο διπλανό δωμάτιο,η φίλη μου κοιμάται βαθειά,εξαντλημένη από τον ολοήμερο ποδαρόδρομο και τις ατέλειωτες ώρες στο παζάρι των μπαχαρικών.
Απίθανες μυρωδιές,μεθυστικές,ικανές να σε μαγέψουν και να σε κρατήσουν αιχμάλωτό τους εκεί μέσα για πάντα.
Στο δικό μου στενό,μονό κρεβάτι,η σκέψη σου και εγώ παλεύουμε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο,να χωρέσουμε και να αντέξουμε τη νύχτα.
Μα,δεν μ'αφήνεις σε ησυχία!
Σε κάθε μου κίνηση λές και νοιώθω την ανάσα σου καυτή πάνω στη σάρκα μου.
Εχεις καταλάβει κάθε σπιθαμή του μυαλού και του κορμιού μου,και δεν μπορώ να ησυχάσω!
Κωνσταντινούπολη Βασιλεύουσα!
Κωνσταντινούπολη Αιώνια Ερωμένη!
Μιά πόλη που την κούρσεψαν μεσ'τους αιώνες,άπειροι κατακτητές.
Που πέρασαν από πάνω της και άφησαν ο καθένας τους τα σημάδια του πάνω της,αλλά εκείνη κατάφερε και κράτησε πάντα τον δικό της χαρακτήρα και μυστήριο.
Κάπως ετσι νοιώθω και εγώ τώρα.
Σε νοιώθω να με πλησιάζεις...
Αντιστέκομαι,αλλά παράλληλα ξέρω,πως,η Κερκόπορτα υπάρχει.
Και είναι πάντα εκεί,ανοιχτή για τον κατακτητή...

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 29. "ΤΑ ΦΑΝΕΛΕΝΙΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ"...

Μαλακό, ζεστό φανελένιο ύφασμα, σε καρώ κόκκινο και πράσινο χρώμα.
Τα χειμωνιάτικα σεντόνια της εργένικης ζωής μου, στρώθηκαν ξανά στο κρεβάτι μου αγάπη μου.
Πόσο καιρό είχα να τα στρώσω?
Οσο κοιμόμασταν μαζί, η ζέστη του κορμιού σου ήταν αρκετή για να με κρατάει, σαν γάτα πού γουργουρίζει από ευτυχία, δίπλα σου, χωρίς να τα χρειάζομαι.
Τώρα το κρεβάτι είναι μέγαλο και κρύο.
Εσύ δεν είσαι πιά δίπλα μου και η ζεστή και μαλακή αίσθηση της φανέλας, είναι το μόνο πραγμα που μπορεί να με κρατήσει ζεστή τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που κοιμήθηκες σπίτι μου.
Ημουν εργένισσα και τότε και το κρεβάτι είχε στρωμένα αυτά τα ίδια σεντόνια....
Οπως τα κορμιά μας αγκαλιάστηκαν για πρώτη φορά και ενώσανε τον ιδρώτα του πόθου και του πάθους μας, τα σεντόνια ποτίστηκαν με τον έρωτά μας.
Την επόμενη το πρωί, φιλώντας με καθώς έφευγες για την δουλειά σου, μου ζήτησες να τα αλλάξω με λεπτά βαμβακερά γιατί το βράδυ, είχες "σκάσει" από την ζέστη....
Χτές το βράδυ, όταν ξάπλωσα ξανά επάνω τους μετά από τόσο καιρό, διαπίστωσα πως κάτι από την μυρωδιά μας, έχει μείνει ακόμα στην ύφανσή τους...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 28. "LONDON WEEKEND".

Με άφησε το ταξί έξω από τη πόρτα σου. Και σύ, στεκόσουν ήδη στα σκαλοπάτια και με περίμενες...
"Γειά", σου είπα για να σπάσω την αμηχανία της στιγμής.
Μου χαμογέλασες, και σκύβοντας να πάρεις την βαλίτσα μου, μου έδωσες ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.
Μπήκαμε στο σπίτι και αγκαλιαστήκαμε χωρίς να μιλάμε.
Μιλούσαν τα μάτια μας, τα χέρια μας που ήταν πλεγμένα,μιλούσαν τα κορμιά μας που είχαν γίνει ένα...
Ωρες αργότερα, με ενα ποτό και ενα πουράκι, ξαπλωμένοι στον καναπέ, ακούγαμε μουσικές που ήταν κομμάτια της ζωής μας, και μέσα από αυτές,μαθαίναμε ο ένας για τον άλλον, ο,τι δεν είχαμε προλάβει να πούμε μέχρι τότε.
Περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι πιασμένοι χέρι χέρι,πάντα σιωπηλοί.
Την κουβέντα μας, την έκανε ο Τάμεσης, που κυλούσε δίπλα μας.
Γυρίσαμε στο σπίτι.Και μείναμε για το υπόλοιπο της νύχτας και της επόμενης μέρας αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι και πάντα λιγομίλητοι.
Οι σιωπές μας έλεγαν ο,τι χρειαζόταν να ειπωθεί.
Πόσο καιρό γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον? Πόσο καλά μας ξέραμε?
Εκείνη τη στιγμή, δεν το ξέραμε.
Το μάθαμε πολύ αργότερα...
Την Κυριακή το πρωί , πριν φύγω για το αεροδρόμιο, σου αγόρασα ένα λουλούδι μέσα στη γλάστρα του.
Σου ζήτησα να του δώσεις όνομα και να το προσέχεις.... Να του μιλάς και να το αγαπάς, για να μπορεί να ανθίζει συνέχεια.
Μου το υποσχέθηκες. Και 'γω, μ'αυτή σου την υπόσχεση στα χείλη μου σαν αποχαιρετιστήριο φιλί, πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΣΚΟΡΠΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. " ΠΑΛΗΕΣ ΠΛΗΓΕΣ "

Καινούργιος μήνας, παληές πληγές!
Πληγές που τελικά, δεν γιατρεύονται τόσο εύκολα όσο νομίζουμε, ή  όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Και είναι πάντα εκεί, κρυμμένες, μουδιασμένες μέσα μας, να περιμένουν να πέσει η άμυνα του οργανισμού μας, για να μας ξαναπονέσουν.
Τίποτα δεν πονάει πιό δυνατά και πιό πολύ από την παληά πληγή!
Τον καινούργιο πόνο, επειδή δεν τον ξέρεις, όταν έρχεται , μπορείς να τον αντιμετωπίσεις.
Ομως, τον γνώριμο, αυτόν που σε έχει ξαναπονέσει, δεν τον αντέχεις!
Γιατί ξέρεις πως θάρθει και θα σε τσακίσει.
Και αυτό, δεν αντέχεται!
Οταν δεν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια, θυμώνεις με αυτόν που σου τη δείχνει.
Και όταν σου την δείχνει ο ίδιος σου ο εαυτός, τότε, κόβεσαι στα δύο...
Και τσακίζεις...

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

ΣΚΟΡΠΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ " ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ "..........

Ενα τόσο δα κομματάκι της λείπει..... Με κοιτάει από ψηλά και μου χαμογελάει.... αλλά κάτι της λείπει, και το ξέρει και αυτή όσο και 'γώ.
Σχεδόν ολοστρόγγυλη, σχεδόν όμως!
Λείπει αυτό το λίγο, το ελάχιστο , που όμως κάνει την διαφορά.....
Οπως και με 'μας.....
Κάτι έλειπε. Πάντα κάτι έλειπε, και ας μην φαινόταν, εγώ το ένοιωθα, το ήξερα, και δεν μπορούσα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.......
Αυριο θα είναι Πανσέληνος. Ακόμα μία, μακρυά σου.
Αφού αντέχεις να την κοιτάξεις χωρίς εμένα, αντέχω και ΄γώ.......
Ολοι το ίδιο φεγγάρι κοιτάμε τελικά αγάπη μου!