Το χελιδόνι ξεγελάστηκε
απ' τη λιακάδα.
Έτσι, ξέμεινε μόνο του μεσ' τον χειμώνα
στην άδεια πόλη.
Τώρα, φυλάει τις φωλιές
των άλλων χελιδονιών
να μην τις καταλάβουν τα σπουργίτια.
Δεν το τρομάζει το κρύο
ούτε η βροχή.
Μόνο τη μοναξιά του δεν αντέχει
Κάθε πρωί, πάνω στο άδειο σύρμα.
Που, δεν του μιλάνε τα άλλα πουλιά,
Κι΄ας μοιράζονται όλα,
τον ίδιο ουρανό.
Στα μνήματα σας βρέθηκα
με το φεγγάρι νέο,
μόλις τριών ημερών,
σαν μωρό που πρωτοανοίγει
τα μάτια του στον κόσμο.
Αχνόφεγγε δειλά,
σαν καντηλάκι αναμμένο.
Δεν είχα λάδι ούτε κερί
να σας ανάψω.
Κι΄έτσι άναψα ένα τσιγάρο
και το κάπνισα για σας.
Μάνα, πατέρα,
αδελφέ και αδελφή.
Κάθισα στο μάρμαρο
για λίγο, να τα πούμε.
Άκουσα τα παράπονά σας,
Δεν είχα κάτι
ν'απαντήσω.
Τι να σας πώ;
Δύσκολη η ζωή εδώ,
συνεχίζεται για μένα.
Δεν ξέρω για τον θάνατο.
Τόσες φορές αναμετρήθηκα
μαζί του, όταν,
χαροπαλεύατε εσείς,
κι' εγώ σας κράταγα αγκαλιά.
Μα τίποτα δεν έμαθα.
Κι' εσείς δεν μου μιλάτε.
Μόνο στα όνειρα έρχεστε,
να καυγαδίζουμε πάντα,
να νοιώθετε πως είστε ζωντανοί
εσείς.
Κι' όταν εγώ ξυπνώ,
να κουβαλάω τον θάνατό σας
στην ημέρα της ζωής μου.
