Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ". "30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015".

Τί μέρα, τί μήνα, τί χρόνο έχουμε;
είναι πρωί ή βράδυ;
Σβήστηκαν όλα, 
και στο ημερολόγιο, η σελίδα είναι λευκή...
Θέλει πολύ κουράγιο να πιάσεις το μολύβι
και θάρρος για να γράψεις κάτι.
Ο,τιδήποτε...
Μα, εκεί είσαι ταγμένη εσύ.
Αυτό υπηρετείς.
Τα άλλα, είναι για τους υπόλοιπους...
Εσένα σου δόθηκε η σελίδα λευκή,
και στο χέρι κρατάς μολύβι,
όχι μαχαίρι,
μην το ξεχνάς...
Αν κάπου πρέπει να βουτήξεις την πέννα σου
για να βρείς μελάνι,
είναι μόνο,
στο αίμα της δικής σου καρδιάς...

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

"ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ"."Η ΦΛΟΓΑ ΝΑ ΚΑΙΕΙ"

Μιά φλόγα, όλη η ζωή μου.
Ενός μικρού κεριού
που καίγεται δίπλα στο εικονοστάσι.
Ισχνό κεράκι, λυγερό,
η φλόγα του να λιώνει
τον κορμό, λίγο λίγο.
Σιγανά και ταπεινά,
δίπλα στα άλλα,
ευχή, προσευχή και ελπίδα
καίγονται μαζί με την απόγνωση
και την πίκρα.
Μια άμορφη μάζα από κερί,
μένει στο τέλος.
Ανακατωμένη με την άμμο
και το καμμένο φυτίλι.
Σβήνει η φλόγα, σαν λιώνει το κερί,
Μα η ζωή,
δεν τελειώνει.
Ούτε η κούραση
βρίσκει ανάπαυση....
Σέρνεται η ψυχή,
από το ένα κερί στο άλλο.
Για να μένει η φλόγα,
πάντα ζωντανή.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. "ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ".

Σε θυμάμαι, 
να με κρατάς αγκαλιά
μετά τα βαφτήσια μου...
με το άσπρο σου κουστούμι
και το χαμόγελο στα όμορφα χείλη σου...
"ο μπαμπάς κατουρημένος"
ήταν ο τίτλος της φωτογραφίας...
γιατ'ι, τάχα, είχες κατουρηθεί απο τη χαρά σου
για τα βαφτήσια μου.....
Σε θυμάμαι, να με μαθαίνεις να περπατώ,
πατώντας τις μικρές μου πατούσες
πάνω στα πόδια σου...
Κι' έτσι ακολούθησα τα βήματά σου...
Σε θυμάμαι να χαμογελάς,
κάθε φορά που γύριζα σπίτι..
"τουρίστα εδώ είσαι;"
με ρωτούσες ...
και ήξερα οτι καλώς έλειπα...
Ύστερα σε θυμάμαι
να με πηγαίνεις νύφη στην εκκλησία,
χωρίς να μιλάς.
και όταν σου έσφιξα το χέρι
και σου είπα,
"άντε, πάμε, να τελειώνει και αυτο,"
έσφιξες τα χείλη και προχωρήσαμε...
Σε θυμάμαι, να σου κρατώ το χέρι
στο νοσοκομείο, και να παρακαλώ,
να το ξεπεράσεις το εγκεφαλικό..
να σου ψιθυρίζω, "μη μ' αφήσεις,
Μη μ' αφήσεις".....
και μ' άκουσες........
Ύστερα σε θυμάμαι να μου φεύγεις,
λίγο λίγο,
μέσα απο τα χέρια μου,
να γλιστράς....κατά τον Πάρνωνα
και "τα γιαλέ"...
και ήξερα πιά , οτι δεν είχα δικαίωμα
να σε κρατήσω.
Θυμάμαι ακόμα,
τις τρεις τελευταίες ανάσες σου.
Αυτές που μου φύσυξες στο πρόσωπο
καθώς σε κρατούσα αγκαλιά,
πριν ξεψυχήσεις...
Θυμάμαι που σού 'κλεισα τα μάτια,
θυμάμαι που σε φίλησα,
θυμάμαι που σου είπα "καλό σου ταξίδι"....
Και έπειτα δεν θυμάμαι πιά...
Έμαθα να ζω χωρίς εσένα.
Έμαθα να χάνω αγαπημένους,
έμαθα να τρώω χαστούκια απ' τη ζωή,
έμαθα να στέκομαι όρθια,
όπως μού το είχες μάθει εσύ...
Έμαθα...
Και ακόμα μαθαίνω...
όλα αυτά που μου δίδαξες εσύ,
πατέρα μου.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. "ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ".

ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ...

Ήσουν ωραίος Πιερ-Πάολο... 
Ήσουν τόσο ωραίος!!! 
με τα μαλλιά σου να γυαλίζουν 
στο φώς του φεγγαριού.
Το άσπρο σου μεταξωτό φουλάρι,
φώτιζε το πρόσωπο σου
και αυτά τα μάτια,
τα γεμάτα θλίψη και ειρωνία
άστραφταν
καθώς οι σκέψεις περνούσαν
απ' το μυαλό σου...
Τίποτα σε τούτη την ομορφιά
δεν μπόρεσε να αγγίξει
η αλμύρα της θάλασσας
εκείνο το βράδυ στην Όστια...
Ήσουν πάντα και έμεινες ωραίος.
Να σε θυμάμαι δυνατό, ατρόμητο
και αδιάφορο προς το χυδαίο,
να βαδίζεις ίσια στον θάνατο,
χωρίς να διστάσεις .....

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. "ΛΗΘΗ".

Άδειο μου βλέμμα,
σκοτεινό.
Τρυπάς τον τοίχο
και μου καρφώνεις
την καρδιά.
Κι' αυτή ματώνει,
αιμορραγεί,
πονάει...
Χτυπάει ακόμα
και αντέχει.
Και περιμένει...
Να ημερέψει ο θάνατος
το κουρασμένο σου
κορμί,
Να αγκαλιάσει η λήθη
την ψυχή σου.
Να σε ξεχάσουν
και να ξεχάσεις.
Να πάρει η ζωή
τον δρόμο της.
Τελικά...