Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΡΩΤΙΚΟ 2".

Όμορφο αγόρι, 
με το φαρδύ στέρνο 
και τους ήδη γκρίζους κροτάφους,
πώς να γιατρευτώ 
απο σένα;
Τί κι' αν κυλιόμαστε 
περιστασιακά 
σε ξένα κρεβάτια.
Μαζί δεν θα μας 
πάρει ποτέ ο ύπνος.
Κανένα ξημέρωμα
δεν θα μας βρεί 
ποτέ αγκαλιά.
Πόσο ν' αντέξω 
ακόμα
την απουσία σου;
Πώς να συνηθίσω
την ερημιά
του άλλου μισού μου 
κρεβατιού;
Όμορφο αγόρι,
το άδειο μαξιλάρι σου
ουρλιάζει τη νύχτα
εντός μου.
Και οι κραυγές του
μου τρυπάνε την ψυχή!
Βγές απ' το μυαλό μου!
Φύγε απ' τα 'ονειρά μου!
Λύτρωσέ με 
από την απουσία σου,
Έλα!

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΡΩΤΙΚΟ"

Μικρό αγόρι...
Θα σε διεκδικήσω πάλι,
όταν η σάρκα
θα είναι αδιάφορη
για την ηδονή.
Τότε, πού ο έρωτας
θα είναι μόνο 
μια θύμηση παλιά,
και η γλυκειά επιθυμία
του μυαλού.
Όταν το κορμί μου
δεν θα ιδρώνει
στην ανάσα σου
και δεν θα ριγεί
στη σκέψη σου.
Τότε θα σε διεκδικήσω!
Πάλι! 
Ξανά!
Γιατί είσαι δικός μου.
Και κανένας δεν μπορεί 
να σ' έχει άλλος!



Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΑΤΙΤΛΟ".

Χείλη σφιγμένα, βλέμμα σκοτεινό.
Μια υποψία πίκρας στην άκρη του χαμόγελου.
Μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι
και κρύβουν τα δάκρυα.
Το σάλιο στο στόμα,φαρμάκι.
Μια ζωή που περνά με πόνο 
και αγκομαχητό.
Κάθε ανάσα, βγαίνει με κόπο
σαν να 'ναι η τελευταία.
Ζωή, 
που ξημερώνεις με ελπίδα
και βραδυάζεις με απογοήτευση...
Για να περάσεις τη νύχτα σου
παλεύοντας με τα θηρία.
Και να σε βρεί το χάραμα
αποκαμωμένη,
να μαζεύεις τα κομμάτια σου
για να συνεχίσεις...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΠΛΗΓΗ"...

Πληγή γλυκειά,
ρόδο πορφυρό το αίμα της 
να στάζει.
Πληγή αγάπη,
με την σκιά του χωρισμού 
στα μεγάλα μάτια.
Κοίτα με 
Φίλησέ με,
άφησε να γλυκάνω 
τον πόνο σου.
Δώς μου το χέρι σου
κράτα με σφιχτά,
μη φοβηθείς,
όσο δίπλα σου στέκω
τίποτα δεν μπορεί να σε πονέσει πια.
Κι' όταν θα φύγω,
πάλι μαζί σου θα 'μαι...

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2014".

Έμπαινε γλυκά ο Σεπτέμβρης. 
Με μια μπόρα ξαφνική, μετά μιά λιακάδα γεμάτη θλίψη και μελαγχολία, με την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος να σου καίει τα ρουθούνια. 
Να φουσκώνουν τα πνευμόνια σου για να βρούν μέσα στον αέρα της πόλης το οξυγόνο, ανακατεμένο με το καυσαέριο και την φασαρία απο τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα.
Και αυτός ο καταγάλανος ουρανός της Αττικής, με τα άσπρα σύννεφα, διάσπαρτα να ταξιδεύουν με την ταχύτητα του αέρα που αρχίζει να κρυώνει και κάνει το σώμα σου να ριγεί στην επαφή μαζί του, σαν εραστής, που τον θέλεις απελπισμένα.
Περπατάς στην Πειραιώς, και τα φουγάρα απο τα παλιά εργοστάσια και το Γκάζι, υψώνονται ψηλά, προς τον ουρανό και σε κάνουν να θές να μπορούσες να πετάξεις...ψηλά.
Τα πόδια σου όμως μένουν καρφωμένα στο φρεσκοπλυμένο απο την σκόνη του καλοκαιριού πεζοδρόμιο....
Πατούν γερά στην αττική γή, νοιώθουν τον παλμό της, την ψυχή της... 5000 χρόνια δρόμος...
Πόσα πόδια τον περπάτησαν, πόσοι πόθοι στάθηκαν να ξαποστάσουν στο χώμα της, κι' ύστερα να συνεχίσουν την πορεία τους...
Πόσα αντίο να κρύβει άρα γε ο Κεραμεικός;
Πόσα καλοσωρίσματα η επιστροφή απο τον Πειραιά στο "Κλεινόν Άστυ";
Πού και πού, ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα κτήρια, ξεφυτρώνουν μια συκιά, ένα αγριόδεντρο, μια μαργαρίτα, ένα χορτάρι...
Σ'αυτόν τον δρόμο, σ' αυτή την πόλη που την σκέπασε το τσιμένο και η άσφαλτος, υπάρχει ακόμα μιά καρδιά, απο κάτω, στα σπλάχνα της, που χτυπάει, αιώνες τώρα με τον ίδιο ρυθμό πάντα...
Σκύβω να δέσω το κορδόνι του παπουτσιού μου.
Το φανάρι είναι πράσινο για τους πεζούς, μα εγώ ακινητώ.
Δεν θέλω να πάω πουθενά.
Εδώ θέλω να μείνω.
Έτσι ακίνητη πιά.
Σαν άλλη Καρυάτιδα, να κρατήσω καλά κλεισμένα μέσα από το ντροπαλό και φειδωλό χαμόγελό μου, τα μυστικά της δικής μου εποχής...
Για τους επόμενους, που ίσως μια μέρα, περνώντας βιαστικοί και αφηρημένοι από τις σκοτούρες τους, τύχει και με προσέξουν...