Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ.

"Δεν είδα ποτέ δυό καινούργια μάτια να ανοίγουν στη ζωή.
Το παιδί μου δεν το γέννησα ποτέ!
Όμως, έκλεισα τα μάτια το πατέρα μου, πάνε 10 χρόνια τώρα...
Του ευχήθηκα "καλό ταξίδι", τον φίλησα για τελευταία φορά,
και έτσι, μπόρεσα τουλάχιστον και γνώρισα
την άλλη άκρη της ζωής..."

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ 2."


Αγάπη μου ανεκπλήρωτη!
Πίσω γύρισα τον χρόνο,
Για να μπορέσω
Να βρεθώ δίπλα σου
Έστω και για λίγο.
Προσπάθησα,
Τον χρόνο να παγώσω
Να γίνει Αιωνιότητα.
Και θέλησα να μπω
Μέσα σ΄ αυτή
Την παγωμένη διάσταση
Και να μείνω εκεί
Για πάντα
Δίπλα σου, μαζί σου.

Τίποτα δεν μπορεί να νικήσει
Την κούραση της ψυχής...

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "18 ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ".

-"Φεύγω αύριο", της είχε πει "και θα γυρίσω στις 18".
Ήταν αρχές καλοκαιριού, και 'κείνη έμεινε να περιμένει να περάσουν οι μέρες.
Τον Δεκαπενταύγουστο, σκέφτηκε "τρεις μέρες ακόμα".... και συνέχισε να κοιμάται για να μην νιώθει και να αφήνει τον χρόνο να περνάει...
Πέρασαν οι 18 και ακόμα περιμένει.
Δεν είχε σκεφτεί να ρωτήσει πιο μήνα, τώρα είναι αργά πια... δεν έχει άλλη επιλογή.
Συνηθισμένη είναι εξάλλου. Μια ζωή  να περιμένει.
Σφίγγει τα χέρια σε γροθιές, σφίγγει τα χείλη μέχρι να τρίξουν τα δόντια, κάνει υπομονή, κάνει κουράγιο, περνάει ο καιρός, όλα αλλάζουν, και πάντα ίδια είναι.
Ακούει τους άλλους να μιλάνε γι'αυτή, να την κρίνουν, να την μαλώνουν, να την βρίζουν.
Ακούει και πονάει μέσα της, μα εξωτερικά, δεν δείχνει τίποτα.
Ύστερα γυρίζει μόνη, σπίτι της και ξεσπάει.
Ξέρει να απαντήσει, μα δεν μιλά. Τι νόημα θα είχε άλλωστε;
Όλοι αυτοί που ξέρουν με ευκολία να κρίνουν, δεν μπορούν να δουν καθαρά, δεν θέλουν, αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και την αλήθεια.
Την δική της αλήθεια, ποτέ δεν την είδε κανείς.
Ίσως και να μην θέλησε η ίδια να αφήσει κανένα να την δει.
Το κεφάλι της πάει να σπάσει. Ο πόνος αντέχεται, οι σκέψεις είναι ανυπόφορες όμως...
Ο πόνος περνά με τα παυσίπονα.
Παλιότερα, τις σκέψεις, τις βύθιζε στον ύπνο. Μα τώρα πονήρεψαν, έμαθαν να τρυπώνουν στα όνειρά της και δεν την αφήνουν πια σε ησυχία καθόλου.
Τι να κάνει; Υποτάχθηκε και αυτή. Τις άφησε να τριγυρίζουν ανεξέλεγκτες, να κάνουν ο,τι γουστάρουν μέσα στο κεφάλι της.
Έτσι τουλάχιστον γλύτωσε τον ύπνο της!
Κοιμάται με ηρεμιστικά χάπια, αλλά κοιμάται. Κάτι είναι και αυτό...
Και όταν το πρωί ξυπνά, δεν θυμάται όνειρα. Μόνο ένα κενό.
Μ' αυτό το κενό ξυπνάει, αυτό το κενό καλημερίζει και μαζί του συνεχίζει τη μέρα της, μέχρι το βράδυ πάλι.
Στις 20 του μήνα, πήγε στο νεκροταφείο και άφησε ενα λουλούδι στον τάφο του πατέρα της. "Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια" σκέφτηκε, καθώς άφηνε το τριαντάφυλλο πάνω στο ασπρο μάρμαρο.
Σήμερα είναι 22 και αύριο θα ξημερώσει 23. Πέρασε σχεδόν και αυτός ο μήνας...
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, ο χρόνος, τα χρόνια...
Όλα περνάνε τελικά.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΠΑΡΕ ΜΕ".

"Πάρε με να φύγουμε από 'δω.
πάρε με, 
σου απλώνω το χέρι, 
σύρε με, 
βοήθεια θέλω!
Μόνη μου δεν έχω το κουράγιο
και όσο μένω, 
όλο και πιό βαθιά 
στου βάλτου τα νερά 
βουλιάζω.
Πάρε με σου λέω.
Τώρα!
Δεν έχω πιά
άλλο καιρό.
Τώρα, σου λέω,
τώρα!
Γεμίζουν τα πνευμόνια μου
με λάσπ..............".