Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ."

Έμεινε ακίνητη, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, και το κορμί της άκαμπτο από τον τελευταίο σπασμό μετά τον οργασμό.
Το χέρι της, ανάμεσα στα σκέλια της.
Τα μάτια της, κλειστά.
Τα χείλη σφιγμένα.
Πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να αποφασίσει να κουνηθεί. Αργά, απαλά, τράβηξε το χέρι της ανάμεσα από τα πόδια της, το ακούμπησε πάνω στην κοιλιά της, σκουπίζοντας έτσι και τα μουσκεμένα από τα υγρά του κόλπου της , δάχτυλά της.
Η καρδιά της χτυπούσε ακόμα δυνατά.
Στο IPOD άκουγε "χέρια μου αδειανά, άδεια μου αγκαλιά"...
Γύρισε το κορμί της στο πλάι, πήρε αγκαλιά το αρκουδάκι της, και έβαλε το μαξιλάρι της ανάμεσα στην κοιλιά και τα πόδια της.
Από τα μάτια της, κύλησε ένα δάκρυ.
Τόση "επιλεγμένη" μοναξιά, δεν την είχε νιώσει ποτέ πριν.
Ούτε καν, να τον φέρει στο νου της με την φαντασία της δεν κατάφερε.
Ακόμα και ο "μοναχικός" της έρωτας δεν κατάφερνε να έχει ένα πρόσωπο πια...
Κι' αυτός ακόμα, είχε γίνει απρόσωπος.
Μάταια είχε προσπαθήσει να φέρει κάποιο, οποιοδήποτε πρόσωπο στη φαντασία της.
Ούτε το παρελθόν της μπορούσε να της πει κάτι πια, αλλά ούτε και το μέλλον της χάριζε μιαν ελπίδα. Τίποτα.
Μόνο μια γλυκιά ανάγκη της ήταν και αυτό, μια φορά στο τόσο, όλο και πιο σπάνια πια.
Μια κίνηση στοργής και τρυφερότητας προς τον εαυτό της, που δεν την περίμενε πια από κανέναν άλλον, που κανένας άλλος δεν πίστευε ότι μπορούσε να της την προσφέρει, χωρίς να της πάρει σαν αντάλλαγμα ένα κομμάτι της ψυχής της.
Σαν να πάγωναν όλα μέσα της, σαν να έσβηναν σιγά σιγά τα φωτάκια, σαν να πέθαιναν...
Λες και είχε φύγει το καράβι, και είχε μείνει αυτή πίσω στην ακτή, να το κοιτάει να απομακρύνεται...
Έτσι και ο έρωτας, από απόσταση πια...
Σκούπισε τα δάκρυά της αυθόρμητα, και έτσι, συνειδητοποίησε ότι έκλαιγε.
"Έφυγες νωρίς..." άκουγε τώρα στο IPOD.
Είχε περάσει πάνω από χρόνος που, για να κοιμηθεί, έβαζε κάθε βράδυ, την ίδια λίστα τραγουδιών, μέχρι να την πάρει ο ύπνος...
Ούτε αυτό δεν το είχε συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα!
Μια ρουτίνα είναι τελικά και η μοναξιά, σκέφτηκε, πριν την πάρει ο ύπνος...

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ".

Άρχισα να γράφω,
μα
δεν ήξερα πια
τι ήθελα να πω.
Δεν υπήρχαν λέξεις,
λόγια, συναισθήματα.
Μόνο ένα κενό.
Πονούσα.
Και όταν πονάς
δεν μπορείς να γράψεις.
Και έτσι,
έμεινα να περιμένω...
Να περάσει ο πόνος.
Πάντα περνάει.
Ο Πόνος,
είναι σαν τον Χρόνο.
Δεν γυρίζει πίσω,
δεν σταματά...
Μόνο προχωράει μπροστά
και αφήνει πίσω του
πληγές,
που κάποτε τελικά...
κλείνουν.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ."

Αμέτρητα μαραμένα κόκκινα τριαντάφυλλα και δέκα τεράστια βελούδινα κουτιά με σοκολάτες, που δεν μου άρεσαν ποτέ,αλλά άρεσαν στους υπόλοιπους, ήταν τα απομεινάρια ενός γάμου που κρατιόταν από την ικανότητά μου στην υποκριτική και ανόητες γιορτές, σαν αυτή του Αγίου Βαλεντίνου....
Όταν έφυγα, άφησα τα βελούδινα κουτιά πίσω, για τα σκουπίδια.
Τα μαραμένα τριαντάφυλλα δέκα χρόνων της ζωής μου είχαν έτσι και αλλιώς πεταχτεί πολύ πριν.
Μαζί με τα χαμένα μου χρόνια.
Να μην ξεχάσω να προσθέσω σε αυτά, άλλα εφτά χαμένα χρόνια, σε ένα πρώτο γάμο, ανύπαρκτο, εκτός από το κουδούνι της εξώπορτας και τα χαρτιά...
Βρέθηκα για τρίτη φορά λοιπόν, στην "ελεύθερη αγορά"...
Του Αγίου Βαλεντίνου, με τις φίλες μου, μετά από 17 χρόνια, να πίνω και να χαζογελάω σε ένα μπαρ....
Στο τρίτο ποτό, κοίταξα γύρω μου, στη μπάρα, τους ανθρώπους που βρίσκονταν δίπλα μου και ένιωσα τέτοια θλίψη για την μοναξιά τους, που δεν κρυβόταν με τίποτα, που πλήρωσα τα ποτά μου και έφυγα τρέχοντας.
Γύρισα σπίτι μου και αποφάσισα πως, αν είχα μια ευκαιρία στον έρωτα, αυτή σίγουρα δεν βρισκόταν στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου...ούτε στα κόκκινα τριαντάφυλλα και τα βελούδινα κουτιά με τα σοκολατάκια.
Λίγο καιρό μετά, νόμισα πως τα πιστεύω μου σχετικά με το θέμα, επιβεβαιώνονταν με τον κεραυνοβόλο έρωτά μου με την επόμενη σχέση μου.
Εδώ δεν είχε, τριαντάφυλλα και σοκολάτες, του Αγίου Βαλεντίνου...
Είχε βέβαια στην αρχή, κάθε μέρα ένα μπουκέτο λουλούδια από τον πλανόδιο πωλητή των φαναριών.
Μου πήρε τρία χρόνια να καταλάβω, ότι τα λουλούδια μου τα έφερνε γιατί λυπόταν τον φουκαριάρη, όπως μου είπε , και όχι γιατί αισθανόταν την ανάγκη να μου φέρνει λουλούδια.
Στο μεταξύ κατάλαβα και άλλα πολλά...
"Κάθε πέρσι, και καλύτερα" είπα κάποια στιγμή στον εαυτό μου, και του ζήτησα να φύγει από το σπίτι μου.
Πέρασαν και άλλοι "Άγιοι Βαλεντίνοι" από τότε...
Με τριαντάφυλλα, ή χωρίς, με σοκολάτες σε σχήμα καρδιάς, με κάρτες καρδούλες και ο,τι μπορεί ένα εμπορικό μυαλό να σκεφτεί.
Ο έρωτας ερχόταν και έφευγε...
Τελείωνε κάποια στιγμή, όπως μαραίνονταν τα λουλούδια και οι σοκολάτες και έμεναν άδεια τα κουτιά τους...
Σαν ένα άδειο κουτί σε σχήμα καρδιάς νιώθω σήμερα.
Τα τριαντάφυλλα, τα καμαρώνω πια, στον κήπο μου να ανθίζουν μόνα τους, όλο το χρόνο... χωρίς να περιμένουν την γιορτή του "Αγίου Βαλεντίνου".
Όσο για το άδειο, κόκκινο βελούδινο κουτί, που χτυπάει μέσα μου, που στέλνει αίμα στο κορμί μου και κάνει το μυαλό μου να δουλεύει, τώρα επιτέλους κατάλαβα...
Δεν χρειάζεται σοκολάτες για να γεμίσει...
Ανθρώπινη ανάσα, ένα χέρι να σφίξεις στα δύσκολα, και Αγάπη χρειάζεται.
Και αυτά, δεν πουλιόνται μια μόνο μέρα του χρόνου στα λουλουδάδικα και στα ζαχαροπλαστεία.
Χρόνια σας Πολλά...

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΜΗ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΠΙΣΩ".

Μη πεις τίποτα,
μη μιλήσεις.
Πάρε βαθιά ανάσα
και προχώρα.
Φύγε!
Ρίξε μαύρη πέτρα
πίσω σου, και φύγε.
Καταδικασμένη είσαι,
Να φεύγεις πάντα.
Να προχωράς μπροστά,
οι άλλοι,
να μένουν πίσω.
Να μη μπορείς να γυρίσεις
ούτε καν,
για να κοιτάξεις
για τελευταία φορά...

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ."

Τα κόλλυβα του θανάτου
της αγάπης μας,
τα πήρα και τα πέταξα στα πουλιά.
Στο χιονισμένο κήπο,
έγινε γλέντι
από το πεινασμένα πετούμενα
Χόρτασαν το κρύο και
την πείνα τους,
με το μνημόσυνο
της πεθαμένης μας σχέσης.
Τα χόρτασαν
η απογοήτευση, ο πόνος,
και η λύπη μου για σένα,
που δεν βγήκες αληθινός.
Και έτσι πέρασα
το πένθος μου,
ακούγοντάς τα να τιτιβίζουν χαρούμενα
και να κελαηδούν...

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΑΝΑΣΑ"...

Αφήστε με έτσι... εκεί.
Κανείς μη μου μιλήσει, κανείς.
Σταματείστε τον χρόνο!
Μόνο το άρωμά του να αναπνέω θέλω.
Και οταν τελειώσει,
ας μην εχει πια αέρα,
ούτε ζωή άλλη.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΔΙΑ ΧΕΙΡΑΨΙΑΣ."

Τελικά,
"Δια χειραψίας", τελειώνουν
οι έρωτες.
Τι θλιβερό!
Να δίνεις το χέρι σου
σε κάποιον που,
μέχρι χτες,
μοιραζόσουν την ζωή σου,
το κρεβάτι σου,
τους πόνους της ψυχής σου.
Είναι άραγε, η αμηχανία της στιγμής;
ή
το κουράγιο που
σ' εγκαταλείπει
γιατί ακόμα πονάει η πληγή;
Μπορεί και
τίποτα από αυτά...
Έτσι και αλλοιώς,
"Δια χειραψίας" αρχίζουν
κιόλας.
Μ' ένα απλό "χαίρω πολύ"...