Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Aσφυξία

Το νοιώθεις? Εχω αρχίσει να γλυστράω μέσα απο τα χέρια σου.
Σου τόχα πει! Αν προσπαθήσεις να με αλλάξεις, θα με χάσεις!
Το ξέρω, πως δεν είναι εύκολο να ζεί κανείς μαζί μου. Εγώ με βλέπω να ζώ, δεν ζώ μόνο. Παρακολουθώ την ζωή μου, όπως άλλοι βλέπουν μιά ταινία στο σινεμά.Ειμαι σκηνοθέτης και θεατής ταυτόχρονα. Βλέπω μιά σκηνή, και ξέρω την επόμενη ατάκα. Στην μέση του έργου, ξέρω ήδη το τέλος.Μπορεί στην πορεία να αλλάζω κάποιες σκηνές, αλλά για μένα, δεν υπάρχει "σασπένς".Ούτε "χάπι εντ". Ολη μου η ζωή, μοιάζει σαν εβδομάδα κινηματογράφου. Πέντε έργα κάθε μέρα, στις εφτά μέρες της εβδομάδας.
Υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται να μπούν σε καλούπι. Εγώ πάλι, Δέν μπορώ. Αμα με κλείσεις σε μπουκάλι, θα πεθάνω απο ασφυξία.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Η τέχνη δεν είναι τελικά να μπορείς πάντα να λές κάτι σπουδαίο. Η τέχνη είναι να μπορείς την κατάλληλη στιγμή να θυμάσαι κάτι σπουδαίο που έχεις διαβάσει και σου έμεινε, κάτι που σε σημάδεψε, μιά στιγμή της ζωής σου και που το σημάδι του είναι εκεί για να σου την θυμίζει .Η τέχνη είναι να μπορείς να ζείς, κάθε φορά, την στιγμή.
Και να είσαι ικανός να δημιουργείς κάθε φορά, καινούργιες στιγμέςγια να τις ζήσεις...

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Βρεχει!
Η πρώτη βροχη φέτος. Απόγευμα Σαββάτου,στο σπίτι , ακούω τα μπουμπουνητά βλέπω τις σταγόνες της βροχής να κυλούν στο τζάμι του παραθύρου.Τα μάτια σου με κοιτάνε μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή μου, και 'γω φοβάμαι να σε κοιτάξω πίσω. Χαμηλώνω το βλέμμα μου , σου ρίχνω που και πού καμμια κλεφτή ματιά και προσπαθώ να βρώ μέσα μου τι να κάνω. " Ο,τι σε φωτίσει ο Θεός" έλεγε ο πατέρας μου. Αλλα ....Ο Θεός μου έκοψε το ρεύμα........και δεν εχω πάνω μου ούτε σπίρτα , ούτε αναπτήρα....Γαμώτω μου!
"θα συνηθίσω", λέω στον εαυτό μου. "μετά από λίγο, τα μάτια, συνηθίζουν και βλέπουν στο σκοτάδι".....αλλα δεν βλέπω τίποτα.
"Να με προσέχεις... μάτια μου γλυκά, να με προσέχεις"...... Σαββατόβραδο.
Θέλω να βγω. Θέλω να χορέψω ζειμπέκικο, και να ακούω τον Πάριο να τραγουδάει "δώσε μου λιγάκι ουρανό... " Mε ξέρεις καθόλου? Ξέρεις οτι όταν μου την δίνει χορεύω ζειμπέκικο? Με νοιώθεις οταν πονάω μέσα μου?
Βαζω τα ακουστικά, και το cd με "το σημάδι". Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ τελικά! Δεκαπέντε χρόνια πρίν το άκουγα, αυτό το ίδιο τραγούδι . Δεν θα βάλω ποτέ μυαλό! Μην προσπαθήσεις να με αλλαξεις αγάπη μου..... Μονο να με καταστρέψεις θα καταφέρεις. Ειμαι σαν το νερό που κυλάει, δεν μπαίνω σε μπουκάλι.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Ψυχραιμια

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!!!!!!!!
Βλέπω το πρόσωπό σου στον καθρέφτη.
Το ονομά σου είναι φωτισμένο στον μικρό πίνακα του υπολογιστή μου, και δείχνει πως είσαι εκεί, στην άλλη άκρη της γραμμής, δικτυωμένος και σύ, χαμένος μέσα στο απέραντο γαλάζιο του διαδικτύου.
Ενας ωκεανός απέραντος, που μας χωράει όλους μες την αγκαλιά του, σαν στοργικός πατέρας. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά!
Να σου μιλήσω? Να περιμένω να μου μιλήσεις πρώτος εσύ?
Αρχίζω να γράφω προσπαθώντας να σκοτώσω την ώρα.
Ενας αιώνας περνάει απο πάνω μου, και με τσακίζει.
Τα νεύρα μου κουρέλια πολύχρωμα, σαν αυτά στην καινούργια φούστα πού αγόρασα το απόγευμα.
Την πήρα γιατί σκεφτόμουν να την φορέσω όταν θάμαστε μαζί. Αλλά πάλι, θάμαστε μαζί ποτέ? Συναντιόμαστε αργά το βράδυ, εδώ στο γνωστό μας μέρος, μέσα στούς καπνούς και τα τσιγάρα του κυβερνοχώρου.στο διαδίκτυο.
Ενα περίεργο ραντεβού, απο αυτά που δεν έχουν αρχή και τέλος, και που οσο αθώα φαίνονται, τόσο είναι παράνομα και σκοτεινά.
Δεν μου έχεις πιάσει ποτέ το χέρι, δεν σου έχω δώσει ούτε ένα κλεφτό φιλί σε κάποια σκοτεινή γωνιά. Κι'ομως! Kάθε βράδυ, την συνηθισμένη μας ώρα, στο γνωστό σημείο, στην ίδια πάντα διεύθυνση, συναντιόμαστε. Μιλάμε, αστειευόμαστε, φλερτάρουμε, σου στέλνω καρδούλες, και μου απαντάς με ανθρωπάκια που μου βγάζουν την γλώσσα,και 'γω σκάω στα γέλια και σου στέλνω πίσω ενα μεγάλο φιλί.
Δεν σε φοβάμαι μήπως με πονέσεις, κρατάω τις αποστάσεις μου.
Μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή μου νοιώθω άτρωτη , δυνατή, ικανή να τα βγάλω πέρα μαζί σου.
Και έπειτα, ξαφνικά, το φωτάκι σου σβήνει. Εσύ έχεις φύγει, ένας θεός ξέρει που πήγες, και εγώ έχω μείνει ακόμα εδώ, μόνη μου. Χωρίς την συντροφιά σου, η μοναξιά αυτού του κόσμου είναι αβάσταχτη! Αυτός ο ωκεανός που λίγο πριν με αγκάλιαζε, είναι τώρα σκοτεινός και φουρτουνιασμένος, και νοιώθω να με καταπίνει στα σωθικά του, Και πνίγομαι!
Θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα.
Το δωμάτιό μου είναι τώρα μικρό και με στενεύει,έχω ανάγκη να βγω έξω, στον δρόμο, να δω τον ουρανό, να ψάξω την μεγάλη άρκτο και τα άλλα αστέρια.
Κάνω save στα γραπτά μου και βγαίνω στο δρόμο, αφήνω πίσω μου το δωμάτιο με τα φώτα αναμένα,και τον υπολογιστή ανοικτό. Ανάβω τσιγάρο και κάθομαι στο πεζοδρόμιο. Απόλυτη ησυχία. Στο δρόμο δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο. Μιά γάτα ξεπηδάει απο τον σκουπιδοτενεκέ απογοητευμένη.
Ακόμα και τα σκουπίδια είναι ερμητικά κλεισμένα στις σακούλες τους απόψε!
Με πλησιάζει δειλά και διστακτικά τρίβει το κεφάλι της στο παπούτσι μου.
Κάθεται για λίγο μαζί μου, και μετά συνεχίζει το νυχτερινό της περίπατο.
Είναι αργά, πρέπει να φύγω και 'γω. Πρέπει να το πάρω απόφαση πιά!
Αν δεν πάψω να κρύβομαι πίσω απο το ψευδώνυμό μου, δεν θάρθεις ποτέ να με βρείς.
Αν δεν σου δώσω όνομα και αριθμό τηλεφώνου, δεν θα ακούσω ποτέ τη χροιά της φωνής σου.
Αν δεν σε εμπιστευθώ, θα μείνουμε για πάντα, σαν τους κολασμένους, να πλανιόμαστε στον κυβερνοχώρο, χωρίς ποτέ να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον...

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Κουβεντες στα κεραμιδια......

Ενας φίλος απο τα παληα..... με εβαλε μολις στο τριπάκι των blogs... σ'ευχαριστώ Μάνο. νομιζω οτι θα περασω καλα...... προς το παρον νοιώθω λίγο σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.. ελπίζω να συνεχίσω να νοιώθω έτσι και αργότερα, αλλα τώρα ειναι σαν να γλιστρισα μόλις στο πηγάδι........ και πέφτω.στα βαθειααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα