Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΒΡΟΧΗ".

Σου μιλάω για την βροχή που έχω μέσα μου...
Αυτή που κάθε τόσο με πλημμυρίζει και στο διάβα της, δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Και μετά, πιάνω την σκούπα, και σαρώνω τα απομεινάρια μου...
Και ξαναστέκομαι στα πόδια μου.
Ορθή και άδεια.
Σαν έρημο στον κάμπο δέντρο...
Μόνο του, ενάντια στον αέρα του χειμώνα και στην κάψα του καλοκαιριού.
Κορμός στητός και λυγερός, κλαδιά μικρά ευλύγιστα, που δειλά απλώνουν προς τον ουρανό, με το χάδι του αέρα να τα ξεγελάει, και μετά να τα σπάει, σε χίλια κομμάτια.
Σου μιλάω για αυτή τη βροχή, που δεν ποτίζει, μα, που πνίγει στο διάβα της ο,τι βρει...
Κρύβω καλά στον κόρφο μου, την αγάπη μου για σένα, και αυτή με διαπερνά, και φτάνει στις ρίζες μου, για να τις κάνει δυνατές ν'αντέξουν.
Αυτή ποτίζει την ψυχή μου, αυτή κάνει τα φύλλα μου να ανοίγουν στον ήλιο το πρωί, και να χαιρετάνε το φεγγάρι τη νύχτα.
Αυτή ανθίζει τα λουλούδια μου, να σου στέλνουν την μυρωδιά μου, ανάσα αγάπης, εκεί που βρίσκεσαι...
Που είσαι αλήθεια;
Κάθε φορά που σου ζητάω ένα σημάδι  σου, μου στέλνεις μαι μυρωδιά νυχτολούλουδου...
Για μια στιγμή μόνο.
Για μιάν ανάσα....
Και μάταια να ψάχνω εγώ μετά, ανόητη, ανόητη που είμαι....
Δεν νοιώθω, δεν κοιτάω να δω, πως, νυχτολούλουδο είμαι εγώ, μόνη, μέσα στη γλάστρα, στην έρημη πια αυλή...


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

"Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΖΟΥΡΑ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Η τελευταία τζούρα.
Αυτή που σου καίει λίγο τα δάχτυλα.
Γιατί φυσικά, είναι άφιλτρο.
Ενα μικρό πουράκι, σκέτος καπνός, 
δυνατός αρωματικός καπνός. 
Που κάνει το κεφάλι σου λίγο να γυρίζει.
Τόσο, που το κάψιμο στα δάχτυλα,
γίνεται ανεπαίσθητο.
Η τελευταία ρουφιξιά λοιπόν.
Η μήπως προτελευταία;
Γιατί ακόμα και αν τα δάχτυλα
εμποδίζουν το στόμα να
έρθει σε επαφή με τον στριμένο καπνό,
η δυνατή ρουφιξιά φέρνει ακόμα
λίγο καπνό μέσα στο στόμα
και απο 'κεί, πάλι στο κεφάλι.
Που ακόμα γυρίζει.
Και ανακατεύει τις μνήμες
και τις αισθήσεις του παρόντος,
όλες μαζί... στο καζάνι του μυαλού.
Αναρωτιέσαι αν θυμάσαι αυτόν που
σε έμαθε να καπνίζεις έτσι, ή αυτόν
πού σε έφερε σήμερα στην διάθεση
να καπνίσεις ξανά, με το ίδιο τρόπο,
μέχρι να καούν τα δάχτυλα σου...
Στο τασάκι, ακόμα ένα σβησμένο
αποτσίγαρο.
Μαζί με τα άλλα.
Και η ζωή σου, ενα τασάκι γεμάτο.
Αναμνήσεις, αισθήσεις, αισθήματα,
όλα ανακατωμένα
όλα μια στάχτη από καμμένο καπνό.
Η πίκρα μένει μόνο στο στόμα.
Την καταπίνεις με το σάλιο σου,
κι' αυτή κατασταλάζει σαν σκούρο
τιτάνωμα
πάνω στην καρδιά.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

"ΣΕ ΒΛΕΠΩ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Σε βλέπω, 
Ανάμεσα στα μπλέ των βάζων, 
με τα ξερά τριαντάφυλλα 
που φωτίζονται από 
την λάμπα.
Εκεί, ανάμεσα στην φωτιά
της καύτρας του τσιγάρου
και την στάχτη του, που ακόμα
στέκει όρθια...
Εκεί ανάμεσα,
θολή φιγούρα, να μου γνέφεις
να προχωρήσω...
Εκεί,
μέσα από την διαύγεια του κρασιού,
μέσα στο ποτήρι.
Σε βλέπω, μου γνέφεις,
επιμένεις.
Να πάμε, να φύγουμε
απο δώ......