Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ.


Σιωπή,
αντί για κουβέντες.
Αμηχανία,
αντί για γέλια.
Σκυμμένα κεφάλια 
και βλέμματα ενοχικά.
Λέξεις που δεν ειπώνονται,
παράπονα που μένουν καταχωνιασμένα 
στα μύχια της ψυχής.
Τα "γιατί" μου και τα "θέλω" σου,
τα "γιατί" σου και τα "θέλω" μου.
Δυο ξέχωρες ιστορίες πια,
χωρίς κοινό παρονομαστή.
Ο χειμώνας που δεν λέει
να' ρθει.
Το καλοκαίρι μέσα στο φθινόπωρο.
Κάτι άρρωστο και χαλασμένο
που ξεψυχάει σιωπηλό.
Στον δέκατο πέμπτο,
κοιμάμαι πάνω στο κρεβάτι 
που ξεψύχησε ο αδερφός μου.
Και η ανάσα του, αγκωμαχητό, 
μου κρατά συντροφιά όλο το βράδυ.
Στην Ομόνοια, τα πρεζόνια ξαναγύρισαν 
στα παλιά τους στέκια,
και τα φανελένια σεντόνια μου 
δεν ζεσταίνουν κανέναν.
Τέλος εποχής, 
Τίτλοι Τέλους,
Τέλος και Αρχή,
Αρχή και Τέλος,
Το σήμερα τελειώνει,

εκεί που αρχίζει το αύριο...

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ.

Ξημερώνει.
Τα φώτα της πόλης τρεμοσβύνουν και χάνονται 
στο δειλό ρόδινο τ' ουρανού.
Η ανάσα σου, 
ζεστή και ρυθμική, παίζει με τα νεύρα μου,
πάνω στο κρεβάτι.
Έχουν χαθεί τα ίχνη σου απο τη ζωή μου.
Και γώ τα ψάχνω μάταια
μέσα στα κρύα σκεπάσματα.
Ξημερώνει.
Όπου νά'ναι, θα χτυπήσει το ξυπνητήρι.
Θα σ' αγκαλιάσω, 
θα γουργουρίσεις σαν γατί, 
μηχανικά θα με φιλήσεις, 
κι' ύστερα,
θα φύγεις για τη δουλειά σου...

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΚΑΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ".

Κάτι να γράψω, 
κάτι να πώ,
Μια λέξη, μια κουβέντα.
Να μην παγώσει ετούτο το χαμόγελο 
στα χείλη τα ακούνητα.
Αφίλητα, μισόκλειστα
με μια σταγόνα πίκρας 
σε κάθε άκρη...
Ψιθύρισε στα μάτια μου
ενα μυστικό
να το πάρω μαζί μου
στον τάφο.
Αφορμή να σφραγίσουν
τα χείλη.
Μάταια πιά,
να πάψουν
να σε περιμένουν...

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΠΡΩΤΗ ΒΡΟΧΗ"

Πρώτη βροχή.
Νωπά ακόμα τα πεζοδρόμια,ξεπλυμένα από τη σκόνη του καλοκαιριού.
Η βρώμα του δρόμου, κυλάει σε ρυάκια, μαζί με την απελπισία, αυτής της πόλης, και πέφτει σιγανά, μέσα στους υπονόμους.
Συναντά, τις χαμένες μας ευκαιρίες, τα χαμόγελα που δεν άνθισαν στα χείλη μας, τα κουρασμένα από τα δυνατά φώτα βλέμματά μας, και τα παρασύρει και αυτά μαζί... 
Βαθειά, κάτω, μαζί με όλη την βρώμα των ψυχών που τριγυρίζουν στην πόλη μέρα νύχτα.
Πρώτη βροχή, 
Πότε σιγανή και πότε δυνατή, κρατάει όλη τη νύχτα, μέχρι το ξημέρωμα.
Κάποιες στιγμές φωτίζεται από τις αστραπές, που σαν προβολείς, φωτίζουν στιγμιαία τα όνειρά μας και μετά σβήνουν μαζί τους αφήνοντάς μας στο απόλυτο σκοτάδι.
Πρώτη βροχή,
Τυλιγμένη στο πάπλωμά μου, δεν θέλω να ξυπνήσω σήμερα.
Θα αφεθώ να κυλύσω και γώ, σαν άλλη Αλίκη, μέσα στον υπόνομο, μαζί με τη σκόνη...
Πόσο πιο πολύ μπορώ να λερωθώ,
μετά το άγγιγμά σου;