Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 27. "Ενας Μικρός Πρίγκηπας"

Πού είσαι απόψε Μικρέ μου Πρίγκηπα?
Σε ποιό αστέρι βρίσκεσαι?
Βλέπω την αστερόσκονη να πέφτει από τον ουρανό,και ξέρω πως την ρίχνεις εσύ, για μένα.
Απλώνω τα χέρια μου και πέφτει πάνω μου, με πασπαλίζει, όπως η  ζάχαρη άχνη  τους κουραμπιέδες.... και τρελλαίνομαι από την γλύκα....
Μ'αρέσει που ξενυχτάς μαζί μου.
Κοιτάω τα αστέρια ψηλά στον ουρανό και σου χαμογελάω, όπου και αν βρίσκεσαι.....σ'όποιο αστέρι και αν κατοικείς...
Δεν θα κατέβεις ποτέ στη Γη να με βρείς, αλλά δεν με νοιάζει, μου αρκεί που κάθε φορά που κοιτάω τον ουρανό ξέρω πως με βλέπεις από ψηλά, με νοιώθεις, με σκέφτεσαι, με νοιάζεσαι....
Είμαι η αλεπού που εξημέρωσες, και τώρα πιά, δεν είμαι σαν τις άλλες αλεπούδες... Τώρα εμείς οι δύο έχουμε κάτι που οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν.... Εχουμε τη δικιά μας αλήθεια....

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 26. "ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ"...

Πρώτα κοιταχτήκαμε στα μάτια!
Μετά, χαμογελάσαμε και οι δύο ταυτόχρονα ο ένας στον άλλον.
Σταθήκαμε ένα λεπτό αμήχανοι, και ύστερα, αγκαλιαστήκαμε.
Με μιά βαθειά, ζεστή αγκαλιά, που είχε μόνο αγάπη και νοσταλγία μέσα της.
Πόσα χρόνια είχαμε να δούμε ο ένας τον άλλον?
Πόσα πράγματα είχαν συμβεί εν τω μεταξύ στις ζωές μας?
"Δεν έχεις αλλάξει καθόλου" είπαμε και οι δύο μαζί, και σκάσαμε στα γέλια.....
Είναι αλήθεια! Δεν έχουμε αλλάξει. Μεγαλώσαμε, αλλά δεν έχουμε αλλάξει.
Καθήσαμε να πιούμε ενα καφέ, να τα πούμε...
Τι να πρωτοπούμε!
Γάμοι, διαζύγια, παιδιά, δουλειές.
Δρόμοι που μας οδήγησαν αλλού τον καθένα μας.
Και η στιγμή, που μας έφερε να πέσουμε ξανά ο ένας πάνω στον άλλον.
Σού'πιασα το ένα χέρι, μού'πιασες το άλλο. Τα χέρια μας πλέχτηκαν για λίγο.
Μείναμε έτσι, αμίλητοι για μερικά λεπτά...
"Δεν θέλω να σε ξαναχάσω", "μου είσαι πολύτιμος, πάντα μου ήσουν", σου είπα φεύγοντας.
Μπήκα στο αυτοκίνητό μου, και τράβηξα τον δρόμο μου.....

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 25. "ΠΟΙΟΣ ΑΠ'ΟΛΟΥΣ ? "...

Ποιός απ' όλους είσαι αγάπη μου?
Ποιός είσαι πραγματικά?
Είσαι κάποιος από αυτούς που αγάπησα?
Κάποιος από αυτούς πού μοιράστηκα μαζί τους τις νύχτες και το κρεβάτι μου?
Τα όνειρά μου και κάποιο κομμάτι της ζωής μου?
Τους φόβους και τις λαχτάρες μου?
Τα μυστικά της ψυχής μου?
Πέρασες πάνω από το κορμί μου και με σημάδεψες ή γλύστρισες μαζί με το νερό και το σαπούνι κάτω από το ντούς μετά τον έρωτα?
Οποιος και αν είσαι, ο,τι και αν είχαμε, από σένα διάλεξα να θυμάμαι μόνο μερικές στιγμές....
Μοναδικές στιγμές!
Αυτές πού πιά, μπορούν στο μυαλό μου να διαρκέσουν για πάντα.
Ολες τις άλλες, δεν τις θυμάμαι , όπως δεν μπορώ να θυμηθώ πιά, ούτε την χροιά της φωνής σου ή τη γεύση των χειλιών σου...
Δεν είμαι σίγουρη οτι θα σε ξεχωρίσω μέσα στο πλήθος.
Οταν κλείνω τά μάτια μου και σε φέρνω στο νού μου,το μόνο που μπορώ να δώ από σένα, είναι μιά σκιά....
Και ασυναίσθητα, απλώνω το χέρι μου και ανάβω το φώς.......

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 24. "ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ".....

Χριστούγεννα στη Βιέννη.
Οι δύο μας, στο Sacher.
Να τρώμε βραδυνό και να αποτελειώνουμε το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί, μαζί με ενα κομμάτι από την περίφημη τούρτα.
Με ενα κουτάλι!
Δεν χρειαζόμασταν δεύτερο...
Μιά μπουκιά εσύ, μιά μπουκιά εγώ......
Είχαμε μείνει οι δύο μας πιά στο εστιατόριο, μας περίμεναν να τελειώσουμε για να κλείσουν...
Εξω, είχε αρχίσει ήδη να χιονίζει πυκνά και το σπίτι ήταν αρκετά τετράγωνα μακρυά για τα τακούνια και το μεταξωτό μου φόρεμα.
Πήρες το πιάτο με το μισοτελειωμένο γλυκό και μού'δωσες τα ποτήρια μας. Κατευθύνθηκες προς την ρεσεψιόν και με αυτή την τραγουδιστή, βιεννέζικη προφορά σου, ζήτησες ενα δωμάτιο για το βράδυ.
Οταν σε ρώτησα τι τους είπες, μου απάντησες πως, τους εξήγησες οτι , για μένα, ήταν πολύ μακρυά και πολύ κρύο να περπατήσω μέχρι το σπίτι μας.
Βρεθήκαμε στη σουϊτα μας λίγα λεπτά αργότερα.
Δεν θυμάμαι αν τελειώσαμε το γλυκό και το κρασί μας τελικά...
Οταν ξυπνήσαμε το πρωί, η Βιέννη ήταν σκεπασμένη με πάνω από δέκα πόντους χιόνι, ντυμένη στα άσπρα, και 'μείς, πήραμε τελικά ταξί για να μας πάει στο σπίτι.....

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. Letter 23. "Στα Θερινά τα Σινεμά ".....

Είχαμε ήδη ζαλιστεί από την μυρωδιά του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου, που ερχόταν από κάποιο μπαλκόνι....
Καλοκαίρι, στην καυτή Αθήνα, με μιά υποψία δροσιάς, απο τα λίγα λουλούδια του καλοκαιρινού σινεμά πού όμως δεν ήταν ικανή να σβήσει την κάψα της δικής μας λαχτάρας του ενός για τον άλλον.
Και το έργο που βλέπαμε, μάλλον χειροτέρευε την κατάσταση.....
Φύγαμε στις "πέντε" εβδομάδες, δεν καταφέραμε να δούμε και τις "εννιάμιση"......
Φτάσαμε στο σπίτι τρέχοντας, σταματήσαμε το ασανσέρ ανάμεσα στον τέταρτο και τον πέμπτο όροφο.
Εχουν μιά τρομερή γοητεία αυτά τα παλιά ασανσέρ σαν μεγάλα σιδερένια κλουβιά....
Κάποιος ένοικος γύριζε σπίτι του αργά, και μείς, αναγκαστήκαμε να πατήσουμε το κουμπί του ορόφου μας και να μπούμε τρέχοντας στο σπίτι.
Σαν τρελλά ερωτευμένα παιδιά, με τα ρούχα μας ανακατωμένα, και τις καρδιές μας να χτυπάνε ξέφρενα, μπήκαμε στην κουζίνα και βάλαμε σε ένα δίσκο το γλυκό του κουταλιού της μαμάς σου, παγάκια και νερό, και μετά χωθήκαμε στην κρεβατοκάμαρά μας, πνίγοντας τα γέλια μας για να μην ξυπνήσουμε τους γονείς σου που κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο....
Κάθε φορά που τρώω γλυκό πορτοκάλι, χαμογελάω.
Και κανένας δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει γιατί πάντα λέω οτι έχει την γέυση και την μυρωδιά του έρωτα........

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. Letter 22. "Μια ακόμα ευκαιρία ".....

Είχες τα χέρια σου πάνω στο αυτοκίνητο και προσπαθούσες να με σταματήσεις...
"Δώσε μας ακόμα μια ευκαιρία", μου έλεγες, και 'γω, σου ζήτησα να πάρεις τα χέρια σου απο την πόρτα για να μην σε χτυπήσω, καθώς ήμουν έτοιμη να πατήσω το γκάζι και να φύγω.
Σου είπα απλά, πως αυτή την ευκαιρία, θα την έδινα πιά στον εαυτό μου....
Και έτσι έφυγα!
Δεν μετάνοιωσα! Αναθεώρησα βέβαια, εκ των υστέρων πολλά πράγματα, αλλά δεν μετάνοιωσα.
Σου ζήτησα και συγγνώμη για κάποια πράγματα που πιστεύω πως τελικά είχα άδικο.
Αλλά δεν μετάνοιωσα.
Επρεπε να φύγω, και έφυγα.
Ο επόμενος άνθρωπος στη ζωή μου με έκανε να καταλάβω πως σε κάποια πράγματα είχες δίκιο, και εγώ ήμουν άδικη μαζί σου....
Πρέπει πάντα να ζήσεις κάτι χειρότερο για να καταλάβεις το σωστό...
Παρ'όλα αυτά, δεν μετάνοιωσα, εκανα αυτό που έπρεπε να κάνω όταν έφυγα...
Οταν κάτι δεν είναι σωστό πρέπει να βρίσκεις το κουράγιο και την δύναμη να φεύγεις.
Και τώρα πάλι φευγάτη είμαι... Πονάει πολύ , αλλά δεν μετανοιώνω.
Ξέρω ότι έχω κάνει τό σωστό.
Δεν έχει νόημα να μένεις σε κάτι που δεν είναι αυτό που θέλεις και ζητάς στη ζωή σου.
Και ο συμβιβασμός δεν μου ταιριάζει...

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 21. " ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ".....

Ηρθε ξαφνικά, απο άγνωστο αποστολέα....
Με μια κάρτα που έλεγε πολλά, χωρις να λέει κάτι συγκεκριμένο, και το πιό σημαντικό, μου έλεγε πως ο,τι ζούσα μαζί σου, είχε αρχίσει να χαλάει....
Ηταν ένα πανέμορφο πολύχρωμο μπουκέτο τριαντάφυλλα, που δεν έμαθα ποτέ ποιός μου τα έστειλε.
Νομίζω πώς έκανες αρκετό καιρό να τα παρατηρήσεις, όπως ίσως να συνέβαινε και με την κοινή μας ζωή, που την ζούσες μαζί μου, αλλά κατά βάθος δεν την έβλεπες, την προσπερνούσες, χωρίς να δίνεις και πολύ σημασία.
Μετά, κάποια μέρα, με ρώτησες ποιός μου τα έστειλε, και ΄γώ, χαμογέλασα αμήχανα και σου είπα πως δεν ήξερα.
Μπορεί να μην με πίστεψες, αλλά δεν ήξερα, πραγματικά,δεν ήξερα τι να σου πώ.
Ενα μπουκέτο λουλούδια λοιπόν, από άγνωστο αποστολέα, ήταν αρκετό, για να μου θυμήσει οτι εσύ, είχες πάνω από δύο χρόνια να μου φέρεις λουλούδια, είχες αρχίσει να μην με βλέπεις  οταν βρισκόμουν δίπλα σου, είχες ήδη αρχίσει να φεύγεις....μακρυά από 'μας.
Και όταν τελικά τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν, κατάλαβα και 'γώ οτι κάποια στιγμή, έπρεπε να βρώ το κουράγιο και να καθαρίσω το βάζο της ζωής μας, πριν αρχίσει το νερό να μυρίζει σαν βάλτος....

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 20. " ΕΡΩΤΑΣ ".....

Θυμάμαι, λίγους μήνες πρίν σε γνωρίσω οτι περνούσα τις νύχτες στο σπίτι μου, μόνη μου, με μιά έντονη ανάγκη να ερωτευθώ, να μου καίει τα σωθικά μου.
Εβγαινα τα βράδυα έξω, γνώριζα κόσμο, μα πάντα γύριζα στο σπίτι το βράδυ με μιά απογοήτευση πώς κανείς δεν μπορούσε να μου κινήσει το ενδιαφέρον, να μου κάνει αυτό το καταραμένο "κλικ', που χρειάζεται για να ξεκινήσει στο μυαλό μας, αυτή η θαυμάσια διαδικασία που λέγεται "έρωτας"....
Δεν ήταν οι άνθρωποι πού γνώριζα για πέταμα, απλά, εγώ, ένοιωθα μέσα μου σαν "παγωμένη", σαν, τίποτα να μην μπορούσε να μου ζεστάνει την καρδιά μου,σαν να ήταν ναρκωμένα και το σώμα και το μυαλό μου, και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν σε κανένα ερέθισμα.
Είχα περάσει αρκετούς μήνες έτσι, σχεδόν είχα αρχίσει να πιστεύω και να δέχομαι οτι η υπόλοιπη ζωή μου θα συνεχιζόταν έτσι....ειχα αρχίσει να το συνηθίζω....
Κάπου κάπου, ένοιωθα αυτό το κάψιμο στα σωθικά μου , και έλεγα πως, " δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μου συμβεί,θα ερωτευθώ ξανά...."
Και έγινε τελικά....
Ξαφνικά, μαζί με την Ανοιξη, που έμπαινε δειλά δειλά, μπήκες και σύ στη ζωή μου σαν σίφουνας.
Και την αναποδογύρισες.....
Πόσο κράτησε το όνειρο? Πότε άρχισε να χαλάει?
Δεν μπορώ να πώ με σιγουριά.
Μετά, τράβηξε για αρκετό καιρό μέχρι να τελειώσει...
Και τώρα, αναρωτιέμαι πάλι αν θα μου περάσει ποτέ, αν θα πάψει να πονάει κάποια στιγμή, αν αυτό το καταραμμένο "κλικ" θα ξεκλειδώσει κάποια στιγμή, να με αφήσει ήσυχη  και ήρεμη.
Φαντάζομαι πως ο Χρόνος θα το κάνει σιγά σιγά, αλλά ακόμα είναι νωρίς....
Προς το παρόν, παίρνω κάθε βράδυ αγκαλιά την φωτογραφία σου, την ακουμπάω στο στήθος μου και αφού μουσκέψω το μαξιλάρι μου, κάποια στιγμή, προς το ξημερώμα, αποκοιμιέμαι....
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, ο καιρός,
Ετσι κάπως, φαντάζομαι θα περάσεις και σύ...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 19. "Τα Δανεικά... ".....

Σε όλη την διάρκεια της ζωής μας πάντα πληρώνουμε κάποια παλιά δανεικά....
Ολοι μας,πάντα αφήνουμε πίσω μας φεύγοντας κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς.
Και κάποια στιγμή, έρχεται η ώρα να ξοφλήσουμε τα "δανεικά" που έχουν μείνει απλήρωτα.
Σε καμμία περίπτωση δεν υπάρχει δυνατότητα να βγείς χωρίς να περάσεις πρώτα από το ταμείο...
Στην καλύτερη, θα ξοφλήσεις πληρώνοντας μόνο τα δικά σου, στη χειρότερη θα πληρώσεις και του άλλου.
Συνήθως, όλο και κάποιο μικρό προηγούμενο χρέος θα έχει μείνει και θα το φορτωθείς.....εσύ.
Κάποιες εξηγήσεις που δεν δόθηκαν στην ώρα τους, κάποια παλιά απωθημένα, κάποιες ενοχές.....
Κάθε σχέση είναι σαν το σουπερμάρκετ. Πάς για ενα μπουκάλι γάλα, και βγαίνεις φορτωμένος με τόσες σακούλες που δεν ξέρεις μετά πως να τις κουβαλήσεις....
Και το βάρος είναι τόσο που στο τέλος, σου κόβονται τα χέρια.....

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 18. "QUE C'EST TRISTE VENISE... ".....

My Darling!
Ποτέ δεν σου είπα πόσες φορές έχω βρεθεί σ'αυτή την μαγεμένη πολιτεία.....
Πόσες φορές πρίν από αυτή,που βρεθήκαμε μαζί, περπάτησα και χάθηκα στα στενά δρομάκια της, πέρασα απέναντι στα γεφυράκια της, από την μιά μερηά στην άλλη, χωρίς προορισμό, χαζεύοντας μόνο τα παράθυρα των σπιτιών με τις γλάστρες με τα γεράνια, να κρέμονται και να χάσκουν από ψηλά.
Κρατούσα το χέρι κάποιου άλλου, ή απλά είχα τα δυό μου χέρια στις τσέπες του παλτού μου, και άφηνα την νοτισμένη ατμόσφαιρα της πόλης να με μεθύσει και να παρασύρει τα βήματά μου, όπου νά'ναι...
Μετά, οταν κουραζόμουν να περπατάω, σήκωνα το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό, και πάντα από κάπου, σαν πολικός αστέρας, ξεφύτρωνε το καμπαναριό του Σαν Μάρκο, και τα βήματά μου ενστικτωδώς με οδηγούσαν προς τα εκεί.
Και όταν βρισκόμουν πιά στην μεγάλη πλατεία, κατευθυνόμουν σε ένα από τα καφέ της, και αφηνόμουν στην απόλαυση της μουσικής που έπαιζε, και της μυρωδιάς του καφέ μου.
Εχω μείνει στα φοιτητικά δωμάτια των φτηνών παμπάλαιων μικρών ξενοδοχείων της, φοιτήτρια και 'γω, με μόνη μου αποσκευή, τον έρωτα, το κέφι και τον ενθουσιασμό της ηλικίας....
Ξαναγύρισα αργότερα στα 5στερα πολυτελή δωμάτια των ακριβών ξενοδοχείων του Κανάλε Γκράντε, αλλα και του Λίντο,ψάχνοντας τον έρωτα ανάμεσα στα λινά κολλαρισμένα σεντόνια.
Την έζησα μέσα στο κατακαλόκαιρο, με την αφόρητη ζέστη και τα μιλιούνια των τουριστών, το φθινόπωρο με την μελαγχολία της εποχής, πλημμυρισμένη από τα νερά της βροχής μέσα στον χειμώνα, πολύχρωμη και πλανεύτρα μεταμφιεσμένη στα χρώματα του Καρναβαλιού της.
Εχω δεί τις Μπιεννάλε της, τα μουσεία της, το Καρναβάλι της.
Ταξίδεψα με τις μουσικές του Βιβάλντι στις κυριακάτικες πρωϊνές συναυλίες στις εκκλησίες της.
Την ξέρω πιά τόσο καλά, όσο με ξέρει κι'αυτή.
Ξαναγυρίζω  πάντα με ανάμικτα συναισθήματα...έρωτα, θλίψης, νοσταλγίας...
Φεύγω πάντα, αφήνοντας ένα μικρό κομματάκι του εαυτού μου εκεί, να με περιμένει να γυρίσω πάλι .....διαφορετικά.
"Comme c'est triste Venise quand on ne s'aime plus"........

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 16. "ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ".....

Αγάπη μου,
Ολα μπορώ να τα αντέξω μακρυά σου. Το μόνο που δεν αντέχεται, είναι το πρωϊνό ξύπνημα δίπλα στο άδειο σου μαξιλάρι....
Και πρέπει να πάψω επιτέλους να σε περιμένω να μου χτυπήσεις την πόρτα μέσα στην νύχτα και να μου πεις οτι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα.
Και να πάψω να κοιτάζω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μήπως και σε δώ έξω στο δρόμο.
Αρχίζω σιγά σιγά να το συνηθίζω. Μέσα στην μέρα, το απόγευμα, το βράδυ όταν ετοιμάζομαι να βγώ έξω.
Οταν γυρίζω σπίτι είναι δύσκολο.
Αλλα το πρωϊνό ξύπνημα δεν αντέχεται.
Αλήθεια σου λέω. Ανόιγω τα μάτια μου και τα ξανακλείνω αμέσως. Δεν θέλω να ξυπνήσω. Δεν αντέχω να απλώσω το χέρι μου στήν άδεια μερηά του κρεβατιού, στό άδειο μαξιλάρι.
Από το μπάνιο λείπει η μυρωδιά του πρωϊνού ξυρίσματος και της κολώνιας σου.
Κουκουλώνομαι ξανά στα σκεπάσματα και εύχομαι να μην έρθει η μέρα, να μην περάσει η ώρα, να μην πρέπει να σηκωθώ επιτέλους και να κατέβω στην άδεια κουζίνα να κάνω καφέ.
Το πρωϊνό, αυτό το πρωϊνό που σου ετοίμαζα και ο καφές που πίναμε μαζί, που σε κατέβαζα μέχρι την πόρτα του γκαράζ, και σε φιλούσα για καλημέρα, που σε κοίταγα μετά να φεύγεις με το αυτοκίνητο.
Η μέρα, που δεν έχει πιά νόημα να αρχίσει, χωρίς την προσμονή της βραδυνής επιστροφής σου.
Η κάθε μέρα, από 'δω και μπρός, μέρα με την μέρα, μέχρι να την συνήθίσω και αυτή.....

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 15. "Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΑΡΝΤΙΝΑΣ ".....

Βγήκα από το μπάνιο,σκούπισα τα νερά απο το κορμί μου, έβαλα κρέμα και άρωμα, άνοιξα την ντουλάπα και έμεινα μερικά λεπτά μπροστά στα ρούχα μου, γυμνή , χαζεύοντας τι να φορέσω.
Κοίταξα το συρτάρι με τα εσώρουχα, το βλέμμα μου προσπέρασε βιαστικά, και καρφώθηκε στην καπαρντίνα σου.
Εριξα μιά κλεφτή ματιά στο ρολόι, έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να είμαι στο αεροδρόμιο στην ώρα μου! Το αεροπλάνο του δεν είχε καθυστέρηση.
Απλωσα το χέρι μου και έπιασα την κρεμάστρα της.
Την φόρεσα, έσφιξα την ζώνη της γύρω από την μέση μου.
Διάλεξα τα  12ποντα μωβ Jimmy Choo μου και την ίδια τσάντα, έβαλα ίδιο χρώμα κραγιόν κλείδωσα το σπίτι, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα για το αεροδρόμιο.
Και έτσι, νόμιζα πως σε εκδικήθηκα αγάπη μου.
Φορώντας την καπαρντίνα που μου είχες χαρίσει εσύ, χωρίς τίποτα άλλο από μέσα, και περιμένοντάς τον να γυρίσει από το ταξείδι του και να χωθεί στην αγκαλιά μου.
Μα δεν υπολόγισα καλά, γιατί τελικά, ανάμεσα σε μένα και σε 'κείνον, υπήρχε η καπαρντίνα σου......να μας χωρίζει.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 14. "When I fall in love ".....

Δεν έπρεπε να με είχες αφήσει να φύγω αγάπη μου!
Τωρα γύρισα σπίτι μου, και δεν μπορώ να ησυχάσω.
Σε σκέφτομαι ακόμα, μισοζαλισμένη...από το ποτό και την παρουσία σου, τόσες ώρες δίπλα μου.
Τώρα ακούω τα κοτσύφια που ήδη άρχισαν να κελαϊδάνε, και'γώ, ακόμα δεν λέω να πάω για ύπνο....
Και δεν μπορώ να το πιστέψω πώς υπάρχει άνθρωπος που να τρελλαίνεται με τήν ίδια μυρωδιά λουλουδιού με μένα!
Και μεθάω με την σκέψη, πως μπορεί να είσαι εσύ ο επόμενος  "πρώην εραστής" μου....
Αυτός που θα με μάθει πάλι απ'την αρχή, άλλες καινούργιες συνήθειες, που θα παλιώσουν ξανά με την σειρά τους, και θα γίνουν αναμνήσεις γλυκόπικρες.
Σαν το γλυκο του κουταλιού πού με τάϊζες με το κουταλάκι λίγες ώρες πρίν.
Και που, μετά από λίγο καιρό θα το θυμάμαι και θα με κάνει να υποφέρω....όσο τώρα τρελλαίνομαι.....

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 13. "Πανσέληνος ".....

Ακόμα μιά Πανσέληνος έξω, ψηλά στον ουρανό.
Αντέχεις μακρυά μου?
Αντέχω και 'γώ λοιπόν!
Πόσες έχουμε περάσει μαζί?
Και απ'αυτές, πόσες στ'αλήθεια κρατήσαμε ο ένας το χέρι του άλλου και βγήκαμε έξω να κοιτάξουμε παρέα, ψηλά στον ουρανό και να τις δούμε μέσα απ'το ίδιο ζευγάρι μάτια?
Κάποια απ'όλες, είχε γλιστρίσει μέσα από το ανοιχτό παράθυρο, ένα καλοκαίρι, και είχε για λίγο φωτίσει τα γυμνά κορμιά μας πάνω στο κρεβάτι μας.
Ετσι πού, είχαν παραδοθεί στον ύπνο αγκαλιασμένα.
Μα αυτό ήταν πολύ καιρό πριν......
Μετά, δεν την κοιτούσες ούτε μέσα απ΄το παράθυρο. Πόσο μάλλον να είμαι δίπλα σου και να την θαυμάζουμε παρέα.
Κι' όμως, ίδιο είναι πάντα το φώς και η μαγεία της.....
Εμείς αλλάξαμε πιά κρεβάτια.....

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 12. "Δύσκολη Αγάπη ".....

Δύσκολη, δύσπιστη αγάπη μου.
Πού κοιμάσαι ξαπλωμένος, στο κρεβάτι, διαγώνια, παραδομένος, μετά τον έρωτα.
Αυτόν τον ιδιο έρωτα που αμφισβητείς και πού φοβάσαι.
Μα, που έτσι όπως είσαι κοιμισμένος, του έχεις απόλυτα και άνευ όρων παραδοθεί.
Εδώ λοιπόν,στον ύπνο σου,και 'γώ,θα σου ψιθυρίσω οτι σ'αγαπώ.
Εδώ,που δεν μπορείς να με διαψεύσεις,ούτε να με αμφισβητίσεις.
Εδώ, που η ρυθμική σου ανάσα,δέχεται τον έρωτα χωρίς να τον φοβάται.
Ετσι θα μείνω λοιπόν, ξύπνια,όλη την νύχτα, ενώ εσύ θα κοιμάσαι, για να σου λέω πως σ'αγαπάω, πως σε λατρεύω, πως είσαι όλη μου η ζωή.
Πως, το γυμνό σου κορμί πάνω στο κρεβάτι, μου κόβει την ανάσα, και το δικό μου τρέμει από πόθο και ηδονή, όταν μας σκέφτομαι μαζί.
Και σύ, θα νομίζεις πως ο,τι ακούς, είναι όνειρο, και σαν όνειρο , δεν θα σε τρομάζει πιά.
Ετσι θα μείνω λοιπόν. Εδώ, ξύπνια μέχρι το πρωί, περιμένοντας να ξυπνήσεις.
Αραγε, το πρωί που θα σε ρωτήσω, θα μου πεις τι όνειρο είδες το βράδυ?

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

LETTER TO AN IMAGINARY EX-LOVER. LETTER 11. "Μάθε να διαβάζεις τα σημάδια ".....

Ποιάς τυχερής γυναίκας το κορμί διαβάζεις απόψε αγάπη μου?
Θυμάσαι, οταν ξαπλώναμε τα κορμιά μας πάνω στο κρεβάτι όπως απλώνουν οι ταξιδιώτες τους χάρτες για να χαράξουν την πορεία τους?
Και μετά, ταξιδεύαμε με τα σώματά μας στα ταξίδια της ψυχής.
Απόψε ο καθένας μας κάνει το δικό του ταξίδι.
Αλλους αστερισμούς έχει ο δικός σου χάρτης. Αλλού κοιτάει η πυξίδα μου.
Θυμάσαι αυτό το μικρό ασημένιο καράβακι που σου είχα χαρίσει? Σου είχα γράψει πάνω στην κάρτα του κουτιού, "Ταξίδεψέ με"..... και σύ με πήγες στην κόλαση!
Απ' το ναυάγιο αυτού του καραβιού, άρπαξα μιά σανίδα, γραπώθηκα πάνω της, και ναυαγός ακόμα ψάχνω για στεριά.......
Εσύ σαν τους ποντικούς, είχες εγκαταλέιψει το πλοίο πρίν βουλιάξει.
"Πνιγόσουν" είπες... και βγήκες στη στεριά. Δεν ήσουν για ταξίδια τελικά εσύ...
Φοβήθηκες να ανοίξεις πανιά. Σε κράτησαν πίσω, τα "σίγουρα". "Μιά ήσυχη ζωή".... είπες ... Απ'αυτές που ίσως να μυρίζουν και λίγο μούχλα?
Την θαλασσινή αύρα δεν την άντεξες..
Μόνη μου έμεινα να αντιμετωπίσω την καταιγίδα. Μόνη μου παλεύω με τα κύμματα ακόμα.
Αλλά εγώ ταξιδεύω.....