Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΑΠΟΥΣΙΑ".

Εκεί βρέχει,
εδώ χιονίζει...
Το χιόνι σκέπασε τις άσπρες παπαρούνες 
του χειμώνα 
και αυτές εξαφανίστηκαν
κάτω από το νεκρικό λευκό.
Αν ήταν κόκκινες,
θα ήταν σαν να μάτωνε 
η γη.
Και θα τις βλέπαμε, 
θα τις ξεθαβαμε,
πριν παγώσουν...
Τώρα είναι πια αργά.
Όλα έξω είναι άσπρα και παγωμένα
Μόνο ο ουρανός είναι μαύρος
και κάπου στο χιόνι, υπάρχει 
μια κόκκινη σταγόνα αίμα
από την πληγή 
της απουσίας σου.
 

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΡΩΤΑΣ".

Κόβω τις φλέβες μου
και κυλάς αργά...
Βγαίνεις από το κορμί μου
και ανακατεύεσαι
με το ζεστό νερό της μπανιέρας.
Σε πίνω λίγο-λίγο,
και σε ξαναβάζω μέσα μου.
Κατεβαίνεις αργά στο λαιμό μου,
φτάνεις στο στομάχι μου,
γίνεσαι κόμπος! 
Σφιχτός.
Βάφεται το νερό κόκκινο
σαν έρωτας.
Με τυλίγει ολόκληρη.
Χάνομαι στην αγκαλιά του.
Ή, μήπως είναι η δική σου 
αυτή η αγκαλιά;

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΤΟ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ ΠΟΙΗΜΑ".

Τόσα χάπια,
κι' ακόμα να με πάρει ο ύπνος!!!
Χαμουρεύομαι στο άδειο κρεβάτι,
σηκώνομαι ...
Το κεφάλι μου πονάει,
και 'γω, ανάβω τελικά το φως,
παίρνω μολύβι και χαρτί...
και γράφω.
Και σε σκέφτομαι ακόμα,
και ας λέω πως τέλειωσα
την ιστορία μου μαζί σου.
Πριν με πάρει ο ύπνος,
που δεν με πήρε τελικά,
γιατί μέσα βαθιά, μου άφησε την απορία,
διάβαζα τα ποιήματά σου...
Αυτά, που έγραφες για την άλλη,
την προηγούμενη...
Παρόμοια
μ' αυτά που γράφεις για μένα,
τώρα...
Τελικά,
το μέσον είμαστε όλες
το "μέσον" για την έμπνευση σου...
Και ο πόνος,
αυτός που λες πως μας τσακίζει,
μόνο η δικαιολογία
για να απλώσεις το χέρι,
να γεμίσεις το ποτήρι και
να ανάψεις ακόμα ένα τσιγάρο...

Έτσι είναι πάντα...

Ο πόνος,
είναι το μέσον της δημιουργίας.
Σαν τις ωδίνες του τοκετού.
Που όταν περνούν,
σε αφήνουν με ένα μωρό στην αγκαλιά...
Αγνώστου πατρός,
Αγνώστου μητρός,
Μόνον

της Έμπνευσης τέκνο....

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΞΑΓΡΥΠΝΩ.

Ξαγρυπνώ και σε σκέφτομαι,
κοιμάσαι,και μ'ονειρεύεσαι 
άραγε;
Ξυπνάω,και νιώθω την ανάσα σου
να με φιλά, ψηλά στο λαιμό, 
πίσω απ΄τ' αυτί...
Ανατριχιάζω και ανοίγω τα μάτια.
Είναι σκοτάδι ακόμα, 
εδώ...
σε σένα, κιόλας μεσημέρι.
Αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου,
σε νιώθω κοντά μου.
Με πόση αγάπη μετριέται
η απόσταση τελικά;



Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

ΑΠΟΨΕ

Απόψε,
κανένα ποιήμα δεν διανυκτερεύει.
Την βραδυά σήμερα,
θα την ξενυχτήσω εγώ.
Πλάι σου θα κάτσω, 
τα ονειρά σου να φυλάω,
να διώχνω μακρυα τους εφιάλτες.
Απόψε,
την ανάσα σου, 
μόνο εγώ θα την ακούω
μόνον εγώ θα την μετράω, 
μία πάνω, μία κάτω...
Σαν τους χτύπους της καρδιάς μου...
Απόψε η καρδιά μου μένει ξάγρυπνη,
για σένα.
Απόψε,
όπως κάθε βράδυ...

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

ΜΙΛΑ ΜΟΥ...

Μίλα μου σιγά, 
μίλα μου απαλά, 
ίσα να ακούγεται η φωνή σου, 
να βγαίνει μέσα απ' την καρδιά...
Μίλα μου για όσα ήδη ξέρω, 
και δεν μπορώ να τα δεχτώ, 
και για τ' άλλα, αυτά που δεν 
τολμώ να ονειρευτώ... 
Μίλα μου... 
Ν'ακούω την φωνή σου,
να με ησυχάζει.
Μίλα μου μέχρι ν' αποκοιμηθώ.
Κι΄άσε με να πάρω την τελευταία σου λέξη 
μαζί μου,
στ' όνειρο....

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΙΘΑΚΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ".

Μέ νίκησες Οδυσσέα!
Τόσο καιρό που σε περίμενα, 
δεν είχα σκύψει το κεφάλι.
Τώρα που σ'αντικρύζω
εδώ, μπροστά μου,
είκοσι χρόνια μετά, 
τώρα που βλέπω 
πως για το χρυσάφι της Τροίας, 
μας πουλήσατε όλους,
εμάς που μείναμε πίσω 
Τώρα, νιώθω νικημένη!
Απατημένη, ξεπουλημένη!
Ανάστησα τον γιό σου, 
φύλαξα το παλάτι σου 
και το βιός σου...
Γιατί;
Πές μου πρώτα γιατί,
κι'ύστερα πέρνα το κατώφλι μου.
Αν έχεις φιλότιμο 
και ντροπή!
Μπες, στο καράβι σου 
καλύτερα...
Φύγε, 
η θαλασσα είναι η γυναίκα σου,
την περιπέτεια είχες πάντα ερωμένη...
Το χώμα της Ιθάκης,
δεν είναι για σένα.
Εσύ για τάφο μόνο τον βυθό 
μπορείς να έχεις.
Ζήτα απ' τον Ποσειδώνα 
να σε καταπιεί 
και να σε λυτρώσει.
Ιθάκη για σένα δεν υπάρχει...





Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ...

Πάντα να φεύγω,
Μη με σταματήσεις ποτέ,
ποτέ,
τ' ακούς;
Αν σταματήσω να φεύγω, 
αν με φυλακίσεις 
με την αγάπη σου, 
θα πεθάνω...
Μα, για ποιά αγάπη μιλάω? 
ποιός με αγάπησε ποτέ?
ποιός με νιάστηκε?
ποιός έκανε 
για μένα το παραμικρό?
Ανόητη...
Φεύγεις πάντα, 
φεύγεις, ναι,
αλλά, 
φεύγεις, από ακόμα μια αποτυχία, 
φεύγεις, 
οταν έχεις ακόμα μια φορά, 
σπάσει τα μούτρα σου...
από εκεί, που σου αρνήθηκαν
και το χάδι, και το φιλί και την αγάπη...
Φεύγεις, 
Φεύγεις, 
Φεύγεις...
Ξανά και ξανά....
και μάταια ψάχνεις.... 
νά'βρεις ενα χέρι να πιαστείς..
ενα χέρι 
να σε κρατήσει επιτέλους....