Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. Ο ΣΕΙΣΜΟΣ

Ένα σεισμό θέλω!
Ένα σεισμό να με ταρακουνήσει!
Να μην αφήσει τίποτα 
όρθιο.
Να στέκομαι εγώ, στητή 
ανάμεσα στα χαλάσματα.
Να κοιτάζω γύρω μου
σαν χαμένη.
Τα συντρίμια
μιας ζωής, μιας αγάπης, μιας ελπίδας
πού ήταν φρούδα
πού με ξεγέλασε
πού με παρέσυρε στην χαρά 
και μετά,
με άφησε 
στον χαλασμό.
Ενα σεισμό θέλω.
Για να ξυπνήσω απο 
την ζωή
και να αντικρύσω 
τον θάνατο.
Να τον κοιτάξω κατάματα
και να του πω
πως δεν τον φοβάμαι.
Πως, 
λυτρώθηκα απο αυτόν,
ζώντας κάθε στιγμή μέχρι 
το τέλος της.
Ξανά, και ξανά...
Όλη μου τη ζωή.

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "ΔΥΣΤΥΧΕ ΑΝΘΡΩΠΕ".

Πρώτη ρουφιξιά,
μουδιάζει το στόμα, η γλώσα, το κεφάλι.
Δεύτερη ρουφιξιά, 
μια γλυκειά ζαλάδα σε τυλίγει.
Τρίτη ρουφιξιά, 
τα μέλη χαλαρώνουν, μαλακώνει η ψυχή.
Όλα γυρίζουν, μέσα στο κεφάλι.
Προβλήματα, απλήρωτοι λογαριασμοί,
υποχρεώσεις που έχουν μείνει στο "θα"...
Μια τελευταία ρουφιξιά προλαβαίνεις.
Μετά, όλα πάνε πάλι στην "επ΄αύριον"...
Εκεί, που ο Χρόνος τα κρατάει
για σένα...
Μην ανησυχείς,
από τίποτα δεν γλυτώνεις
δύστυχε άνθρωπε...

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Ανάβω τσιγάρο, 
γουλιά, γουλιά πίνω τον καφέ,
την σκέψη σου να διώξω
προσπαθώ,
κι'αυτή, με παίζει με χορεύει, με πονά.
Τυλίγεται τα πέπλα του καπνού
και με χαιδεύει
Μπαίνει στα ρουθούνια μου
στα πνευμόνια κατεβαίνει
και με πνίγει.
Σαν κόμπος πάντα στον λαιμό,
εκεί θα μένει.
Να μου θυμίζει
οτι απ΄την αγάπη μόνο

δεν γλυτώνεις.

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "Η ΚΑΦΕ-ΤΖΟΥ".

Βλέπω στην κούπα του καφέ, 
μια είδηση να φέρνει
Μετά, σαν το κοιτώ ξανά,
μου φαίνεται πως κάτι μου ζητά.
Δεν έχω πια τίποτα να δώσω
και περιμένω μιά χαρά,
μονάχα
να ξεδώσω.
Βλέπω και δύο σπαθιά εκεί,
που τα χείλη μου ρουφούσαν
τον καφέ.
Ξέρω, είναι τα λόγια σου
που τσάκισαν την καρδιά μου
Μα, δεν φοβάμαι τώρα πιά,
γιατί και αυτά τα ξόρκισα
με της αγάπης το περίσσευμά μου.
Βλέπω στην κούπα του καφέ,
όλα όσα σου έδωσα κι' όλα όσα μου πήρες,
Μα τίποτα δεν βλέπω τελικά,
γιατί ο καφές είναι πικρός
και η ζάχαρη είναι λίγη
και πως να δείς την γλυκα μέσα
της ζωής,
αν δεν κοιτάξεις απ' το παράθυρο τον ουρανό
και στο φλυτζάνι ψάχνεις;

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "ΑΤΙΤΛΟ".

Πάνω από το τηλέφωνο.
Με την αναμονή νε σε σκοτώνει.
Και τα χέρια μουδιασμένα
Να μην τολμάς να αγγίξεις 
το ακουστικό.
Τι να περιμένεις ν'ακούσεις
άλλως τε?
Μόνο η ήχος της ζωής που περνά
ακούγεται.
Μόνο την βουή της απελπισίας
μέσα στο μυαλό σου.
Μα, αυτή την ακούς
και με το ακουστικό κατεβασμένο.
Βράζει στο στήθος σου.
Ανακατεμένο με το παράπονο και τον θυμό.
Ακίνητη μένεις
και περιμένεις...
Να περάσουν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες
τα χρόνια,
Η ζωή!