Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ"

Απέραντες πεδιάδες, 
να χωρίζονται μεταξύ τους με καλάμια.
Το νερό μέσα στο αυλάκι,
τρέχει δίχως σταματημό...
Όπως το τρένο
που με φέρνει κοντά σου...
Μετράω την απόσταση
με τις ώρες, τα μέτρα, τα λεπτά, τα εκατοστά,
με το βλέμμα καθηλωμένο στις ράγες...
Περνούν οι γέφυρες από πάνω μου
και μετά γκρεμίζονται...
Περνούν τα τοπία,
και μετά σβήνονται απ' τη μνήμη...
Και πλησιάζουν οι σταθμοί,
μα,
το τρένο δεν σταματά
ποτέ...

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΛΕΞΕΙΣ".

Στεγνώνουν οι λέξεις στο στόμα.
Με δυσκολία πιά τις καταπίνω...
Και είναι τόσες πολλές!
Κάθε μιά τραυματίζει και λίγο
τον λαιμό, 
τόσο που εκείνος ματώνει.
Και το λιγοστό σάλιο
ανακατεύεται με το αίμα.
Αιμορραγώ απο την φλυαρία μου.
Τόσες λέξεις,που δεν ειπώθηκαν
ποτέ!
Πού να σε βρώ, να σου τις πώ
τώρα;

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ."ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

Ταπεινώθηκα
μπροστά σου Κύριε.
Δεν είναι ντροπή
η Ταπείνωση.
Είναι Δίδαγμα.
Το έμαθα Κύριε.
Το έμαθα και αυτό
στη ζωή μου.
Το δέχτηκα
με την ίδια καρτερία
που δέχομαι
τα πάντα πλέον.
Απέκτησα και Έχασα,
Προκάλεσα τον Φθόνο,
και υπέστην την Τιμωρία.
Έμαθα
την Αξία του Λίγου,
όταν πέταξα απο πάνω μου
το Πολύ.
Αγάπησα το Φώς της Ελπίδας,
μέσα απο το σκοτάδι
της Απελπισίας.
Ζήτησα βοήθεια
και πήρα απάντηση
την Ελεημοσύνη.
Και έτσι έμαθα
την Αξιοπρέπεια
με το κεφάλι ψηλά.
Αποσύρθηκα Κύριε,
ο Κόσμος δεν αντέχει
τους Υπερήφανους.
Ταπεινώθηκα,
μπροστά του Κύριε,
Η Ταπείνωση,
δεν είναι Ντροπή.
η Απώλεια της Ψυχής
όμως,
Ειναι.......

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

ΘΑΛΑΣΣΑ. "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".


Απέραντη, υπέροχη θάλασσα
Πόσο ευγενικά με δέχεσαι
στα σπλάχνα σου!
Σφαλίζεις σιγά σιγά,
όλες τις τρύπες του κορμιού
πού μπάζουν ζωή,
και με καταλαμβάνεις ...
Πρώτα τ' αυτιά,
κλείνουν
στους θόρυβους της μέρας
και ακούνε πιά,
μόνο το τραγούδι σου.
Μετά, σφαλίζεις το στόμα.
Τα μάτια, κλειστά στο φώς
του ήλιου,
δέχονται το χάδι της δροσιάς σου,
σαν αντάλλαγμα.
Μένει η μύτη ν'αναπνέει ακόμα
ανοιχτή,
στον αέρα.
Αναπνέω μιά,
σου παραδίνω το σώμα μου.
Αναπνέω δυό,
αέρας και νερό μαζί.
Αναπνέω τρείς,
Αναπνε...
Αναπν...
Αναπ...
Αναπαύομαι.............

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Δεν το κατάλαβα, κι' όμως ερχόταν.
Το άκουγα απο μακριά, αλλα έκλεινα τ' αυτιά μου.
Ένοιωθα τη γή να τρίζει και να μουγκρίζει,
Έσκιζε τα σπλάχνα της, περιμένοντας...
και 'γώ, δεν έδωσα σημασία
Πίστευα οτι έτσι
θα ξορκίσω το κακό...
Δεν το κατάλαβα, κι' ας το ένοιωθα...
Δεν μπορούσα να το καταλάβω...
Δεν ήθελα...
Ο θάνατος παλεύεται, η απουσία ποτέ...

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". ΦΙΛΙ.

ΦΙΛΙ.
Φιλί, σκαστό στο μάγουλο 
και να κάνει και κρότο,
μου'δωσες μια βραδιά
μαζί με την καληνύχτα.
Και 'γώ, περίμενα μετά
το πρωινό σου χάδι...
Και έμεινε η μέρα,
να αιωρείται
στον χρόνο
του Τώρα και του Ποτέ...

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ "Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ".

...."Τι να σου πώ άλλο; 
Το ξέρεις, πως μένω τα βράδυα ξύπνια...
Δεν κοιμάμαι, σε σκέφτομαι,
Ποτίζω τα λουλούδια της αυλής, 
κλαδεύω νυχτιάτικα, 
βάζω τραγούδια στη διαπασών,
παίρνω την σκούπα, να σκουπίσω...
Αγόρασα καινούργια σκούπα τώρα...
σαν τις παλιές που είχαν οι γιαγιάδες μας,
χόρτινη.
Τα σαρώνω με μανία,
τα πετάω έξω απο το σπίτι,
μετά, ντρέπομαι που τα αφησα στο πεζοδρόμιο,
ξαναπιάνω σκούπα και μάνικα,
αρχίζω να πλένω το πεζοδρόμιο.
Στην αρχή θυμώνω,
πάω και βάζω όλα τα σκουπίδια
μπροστά στην πόρτα των διπλανών,
αυτών που φτύνουν και πετάνε
ο,τι μπορείς να φανταστείς
στην αυλή μου.
Μετά πάλι ντρέπομαι,
τα μαζεύω και απο 'κεί.
Τα βάζω στην σακκούλα,
τα πετάω στον ξεχειλισμένο κάδο.
Ο Δήμος βλέπεις, μας έχει ξεχάσει
σε τούτη την γωνιά της πόλης.
Απορριματοφόρα, υπηρεσία καθαριότητας,
άγνωστα πράγματα εδώ στη Γερανίου...
Τρίτης κατηγορίας άνθρωποι...
Μετανάστες όλοι μας...
Μετανάστες σ΄αυτή τη γή...
στο δρόμο για μιά καλύτερη...
τι να την κάνουμε την καθαριότητα;
Πάει πέντε τα ξημερώματα...
Ακόμα ξύπνια.
Ακούω την φωνή του μουεζίνη...
από το μαγνητόφωνο,
στην διπλανή πολυκατοικία.
Μιναρές δεν υπάρχει...
Σιγά μην έφτιαχναν και μιναρέ
για "αυτούς"........
Μα κοίτα ένα περίεργο πράγμα,
εγώ ακούω αυτή την άγνωστη ψαλμωδία,
και σταυροκοπιέμαι...
Σηκώνω το κεφάλι ψηλά, να δώ
να βρω θεό...
και μετά, το σκύβω πάλι,
"Άντε, πέρασε και αυτή η νύχτα", λέω
από μέσα μου...
Αφήνω την σκούπα στην γωνιά,
διπλώνω το λάστιχο
μπαίνω στο σπίτι...
Ξαπλώνω στον καναπέ,
όχι στο κρεβάτι, ποτέ πια στο κρεβάτι...
απο τότε που ξαπλώσαμε μαζί ,
για τελευταία φορά,
δεν πλησίασα ποτέ πιά...
Αρχίζει ο δρόμος να παίρνει ζωή,
μαζεύονται "αυτοί", για την προσευχή τους...
και όπως με κερδίζει η κούραση και η νύστα,
ακούω το πρώτο σκουπίδι,
να πέφτει ξανά
στην αυλή...