Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2008-Ο ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Ο ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ.

Εσπασε δυό μόλις μέρες πρίν αλλάξει ο χρόνος. Αυτός ο χρόνος, που νομίζω, ότι τα «είδα ολα» στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Τον ανακάλυψα στο μπάνιο , το πρωί, και τον ξεβίδωσα να τον πετάξω αμέσως. Και τώρα σκέφτομαι, τι απ’όλα, όσα μου συνέβησαν αυτό το χρόνο, το δίσεκτο και «γρουσούζικο», όπως θα έλεγα αν ήμουν προληπτική, ήταν πραγματικά έτσι. Με το χέρι στην καρδιά? Τίποτα.
Τίποτα απ’όλα, δεν είναι αποτέλεσμα της χρονιάς που πέρασε, και σε τίποτα δεν μπορεί να πεί κανείς οτι φταίει αυτή η κακομοίρα η 29η Φεβρουαρίου......
Κι’όμως! Εγώ, πραγματικά τα «είδα» και τα «έζησα» όλα μέσα στον χρόνο που πέρασε.
Είδα την ζωή μου να αλλάζει, από την μιά μέρα στην άλλη, είδα τον κόσμο που με περιτριγύριζε να γκρεμίζεται γύρω μου. Με είδα να στέκομαι παρ’όλα αυτά όρθια ακόμα, στα δυό μου πόδια.
Και Ω! Του θαύματος, να αντέχω, αυτά που έτρεμα και στην σκέψη τους ακόμα, πρίν.
Ακουσα την φωνή μου να βγαίνει από το στόμα μου, δυνατή και σίγουρη, γι΄αυτά που πίστευα, και δεν τολμούσα να ξεστομίσω, πόσο μάλλον να υποστηρίξω παληότερα.
Εμεινα ακίνητη και περίμενα, το χαστούκι της ζωής μου, που ίσως έπρεπε να το είχα φάει νωρίτερα, για να μην την αφήσω να πάει χαμένη (την ζωή μου) για τόσα χρόνια. Και δεν έκανα πίσω, ούτε έσκυψα για να το αποφύγω, «σαν έτοιμη από καιρό». Γιατί κατά βάθος, ήξερα πως κάποια στιγμή θα ερχόταν και πως θα το αντιμετώπιζα, ακριβώς έτσι όπως έκανα.
Εκοψα ομφάλιους λώρους, που με τάϊζαν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μόνο δηλητήριο πιά, γιατί από την ώρα που βγαίνεις από την μήτρα της μάνας σου, μόνο τροφή δεν είναι αυτό που μπορεί να σου δώσει. Αντίθετα, ύπουλα και γλυκά, γιατί έχει την ζέστασιά και την τρυφερότητα του αμνιακού υγρού, τυλίγεται σιγά σιγά , γύρω σου και σε κάνει δέσμιό του, μέχρι που φτάνει στο λαιμό σου, και σε σφίγγει απαλά και δυνατά, ώσπου να σε πνίξει.
Αν είσαι τυχερός το καταλαβαίνεις πρίν σου τυλίξει τα χέρια σου. Και τότε αν καταφέρεις, μόνο με μαχαίρι κοφτερό και πόνο καρδιάς και δύναμη λιονταριού, μπορείς να καταφέρεις να τον κόψεις και να ελευθερωθείς.
Εχει πονέσει πολλές φορές η καρδιά μου, και αυτός ο πόνος μου ήταν γνώριμος. Την δύναμη που χρειάστηκα, νομίζω πως την κράταγα μέσα μου από τις τρείς τελευταίες ανάσες,που μου φύσυξε ο πατέρας μου σαν δώρο, πριν ξεψυχήσει, και όταν του έκλεινα τα μάτια με ένα φιλί, και του ευχόμουν «καλό ταξείδι».
Μετά έμαθα να σφίγγω τις γροθιές μου και κατάλαβα, πως τίποτα δεν κερδίζεται
σ 'αυτή την ζωή χωρίς κόπο και πόνο.
Και ξεκίνησα και ‘γώ. Την πορεία μου προς την ενηλικίωση.
Δεν μπορούμε να μένουμε πάντα παιδιά. Μπορούμε να κρατάμε ενα κομμάτι του εαυτού μας παιδί, τόσο όσο χρειάζεται για να μην γερνάει η καρδιά μας.
Αλλά κάποια στιγμή πρέπει όλοι να μεγαλώσουμε.
Χορεύουν τα γράμματα του πληκτρολογίου του υπολογιστή μπροστά στα μάτια μου, καθώς γράφω. Οπως ακριβώς και οι σκέψεις μου, μέσα στο μυαλό μου. Καμμιά φορά, είναι τόσες πολλές που δεν τις προλαβαίνω, και μέχρι να τελειώσω την μιά φράση έχω ήδη ξεχάσει αυτή με την οποία ήθελα να ξεκινήσω.
Δεν έχει και πολλή σημασία,βέβαια, όλες δικές μου είναι, και όλες είναι στριμωγμένες μέσα στο μυαλό μου. Κάποιες μόνο, όταν πιά γίνονται πάρα πολλές και αρχίζουν να πιέζουν , τόσο που πονάει το κεφάλι μου και μούρχεται να κλάψω, καταφέρνουν να την κοπανήσουν και να κάτσουν στο χαρτί.
Οι υπόλοιπες, μένουν πάντα στον σκληρό μου δίσκο, περιμένωντας υπομονετικά νά’ρθει η ώρα τους.
Ενα εικοσιτετράωρο μένει ακόμα μέχρι να αλλάξει ο χρόνος.
Τον φετινό απολογισμό μου νομίζω οτι τον έκανα πιό σίγουρη και ήρεμη από ποτέ μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Δεν ξέρω τι με περιμένει στην καινούργια χρονιά. ‘Κάθε καλό κουβαλάει πίσω του ένα κακό. Και κάθε κακό γλυκαίνει με κάτι καλό.
Αυτό που αντίκρυσα στον σπασμένο καθρέφτη, το πρωί , δεν με τρόμαξε.
Ηταν διαιρεμένος σε δύο κομμάτια, ραγισμένος, από την μιά μεριά του ως την άλλη.
Σε κάθε μισό του αντίκρυσα το δικό μου πρόσωπο.
Στο ένα του κομμάτι, ήταν αυτό που κουβαλούσα τόσα χρόνια τώρα. Είχε μιά θλίψη, και μια μελαγχολία στο βλέμμα του.
Στο άλλο μισό, το μόνο που μπόρεσα να δώ με σιγουριά ήταν κάποιες ρυτίδες παραπάνω, γύρω από τα μάτια, και ένα αχνό χαμόγελο.
Πάει και αυτός ο χρόνος.
Εύχομαι σε όλους, Καλή και ευτυχισμένη καινούργια Χρονιά.

3 σχόλια:

Christos Giannoulis είπε...

Εγώ πάλι είδα στα μάτια σου μια σπιρτάδα ενός νέου κοριτσιού που βάζω στοίχημα όλα τα δράμια του κόσμου ότι ήτανε η ίδια και αναλοίωτη με την ματιά που είχες και όταν γεννήθηκες!
Καλή Χρονιά Αλεπουδάκι!

NEFELOMATA είπε...

Δεν μπορώ να προσθέσω παρά μονό ότι σ αγαπώ.
Πάντα σ αγαπούσα και ίσως τώρα περισσότερο με την υποψία κάποιας ρυτίδας γύρο από τα μάτια σου , που δείχνει ότι ανοίγουν σε νέους ορίζοντες,
Καλή σου χρονιά.
Κάνε την να είναι καλή.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή,
Διαβάζοντας το κείμενό σου, αναρωτήθηκα αν ειχα γράψει ποτέ εγώ κατι τέτοιο και πως μπορεί να βρέθηκε στο διαδίκτυο!
Σα ν' ακούω εμενα, σα να διαβάζω γραπτά μου, σα να ζω τη ζωη μου! Μόνο που εγω ακόμα δεν έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου όπως θα' πρεπε. Δεν έχω κόψει ομφάλιους λώρους ακόμη... Κι αυτό, γιατί φοβάμαι. Δεν ξέρω αν φοβάμαι περισσότερο για τον εαυτό μου ή για την κόρη μου... Το βέβαιο είναι πως ξέρω τι ζητάω, ξέρω τι θελω όμως μου λείπει αυτή η ενέργεια για το βήμα που θα με απογειώσει.
Εχτες, έσπασα τον καθρέφτη στο υπνοδωμάτιο, ομως τον κρέμασα έτσι. Δικό μου το λάθος, σκέφτηκα, δεν έχω λεφτά ν' αγοράσω άλλον, θα' πρεπε να προσέξω περισσότερο, δικό μου και το τίμημα.
Το πρωί, το μωρό μου έπεσε πρωτη φορά από το κρεβάτι και χτύπησε, την στιγμη που ηταν μπροστά από τον καθρέφτη ενω την είχα βάλει στο κέντρο του κρεβατιού.
Ανέβηκε ο άντρας μου επάνω ακούγοντας τα κλάματα και με προσέβαλε πολύ γιατί δεν μπορώ να κανω τη μοναδική δουλεια που εχω: να προςέχω τη μικρη.
Ξέρεις πόσες δουλειές εχω; Και παράλληλα προσπαθώ να κάνω καριέρα σιγα-σιγά;
Λίγα λεπτα μετά, ενώ θα ορκιζόμουν πως δεν υπήρχε κανένα κομμάτι γυαλιού ξεφύγει από τον καθρέφτη ο οποίος φαίνονταν καθόλα άρτιος, ο αντρας μου πάτησε ενα κομμάτι γυαλί.
Δεν ειμαι προληπτική, δεν το συζηταω δισειδαιμονικά, αλλά αν τριτώσει το κακό... σίγουρα θα ειναι το ωραίο μου φινάλε η τρίτη "γρουσουζιά"! Θα μαζέψω τα πραγματάκια μου, την κόρη μου και θα φύγω μακριά απ' όλους! Όλους! Δεν θα έχω κανέναν και τοτε θα καταλάβουν πόςο με έχουν γονατίσει όλοι τα τελευταία τρία χρόνια...
Μακάρι να έβρισκα κάπου τη δύναμη να τους παρατήσω όλους για όσο με πληγώνουν...