Μιά κουβέντα σου μόνο, έφτανε...
Μιά λέξη, το άκουσμα της φωνής σου στο ακουστικό...
Σαν χάδι και σαν χαστούκι, σαν μαχαιριά και βάλσαμο μαζί, σαν την "δόση", που ξέρεις οτι θα σε σκοτώσει αλλά δεν μπορείς να την αρνηθείς...
Να σε δώ, να σε αγγίξω, να χωθείς μέσα μου!
Να μην σε αφήσω ποτέ να φύγεις.
Έτσι να μείνουμε πάντα, ο ένας μέσα στον άλλον.
Και την ίδια στιγμή, να σε αποφεύγω, να ψάχνω να βρώ δικαιολογία να μην σε δώ...
Να ξέρω οτι δεν πρέπει!
Οτι μια φορά, δεν θα φτάσει, οτι η μιά φορά θα φέρει την άλλη, και μετά, θα περιμένω την επόμενη, που δεν θά 'ρχεται, και θα με σκοτώνει λίγο λίγο, σιγά σιγά...
Και μόνο η αγκαλιά σου να είναι οτι θέλω,
οτι εχω ανάγκη.
Μόνο το δικό σου το κορμί να θέλω μέσα μου,
μόνο την δική σου τη φωνή να θέλω να ακούω να βογγά και να μου παραδίνεται,
μόνο εσένα να θέλω να με βλέπει να σπαρταράω,
μόνο κάτω απ'του δικού σου κορμιού το βάρος, να μπορώ ν' αντέξω τα πάντα,
να μπορώ να γίνω δυνατή, να νοιώθω όμορφη!
Κανενός άλλου τα χέρια να μην αντέχω να χαϊδεύουν το κορμί μου!
Και τα δικά σου χέρια να ανήκουν σε κάποιαν άλλη!
Κάποιας άλλης το δαχτυλίδι είναι περασμένο στο δάχτυλό σου, σε κάποιαν άλλη υποσχέθηκες να της κρατάς το χέρι στα δύσκολα.
Και 'γω, να ξέρω, πως όσο και αν μου απλώσεις το χέρι σου,
ποτέ δεν θα φτάσει να ακουμπήσει το δικό μου.
Και πάντα μόνη μου θά 'μαι οταν το χέρι σου θα ζητάω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου