Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ"...

Ποτέ δεν έμαθες την αλήθεια...
'Ετσι το θέλησα. Αλλά, και σύ, δεν ρώτησες...
Ποτέ δεν σε άφησα να καταλάβεις πόσο δύσκολα πέρασε για μένα όλος αυτός ο καιρός...
Δεν είσαι εσύ για τέτοια μάτια μου...
Ο δικός σου ο κόσμος είναι πασπαλισμένος με ζάχαρη άχνη και χρυσόσκονη... Το ξέρω, γιατί τέτοιος ήταν και ο δικός μου κάποτε.
Γι'αυτό δεν θέλησα ποτέ να σου πώ την αλήθεια.
Τί νόημα θα είχε άλλωστε; Δεν ήταν θέμα περηφάνειας, απλή διαπίστωση ήταν.
Και να τα άκουγες, δεν θα μπορούσες να τα καταλάβεις... Δεν τα χωράει το μυαλό σου... Δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς οτι μπορεί να συμβαίνουν αυτά...
Προστατευμένος στην ασφάλεια της δικής σου ζωής, μέσα στον ζεστό και ασφαλή μικρόκοσμό σου, κάπου έχεις ακούσει ότι συμβαίνουν και τέτοια. Καμμιά φορά, η δουλειά σου σε φέρνει και αντιμέτωπο με παρόμοιες καταστάσεις, αλλά, μένουν όλα στα χαρτιά, κλεισμένα μέσα στους πολύχρωμους φακέλλους των διαφόρων υποθέσεων.
Δεν σε αγγίζουν, Δεν μπορείς, και δεν θέλεις να ξέρεις πως είναι στην πραγματικότητα...
Εσύ, πονάς γιατί στην γυμναστική σου τραβήχτηκε ενας μύς... εγώ πονάω γιατί πεινάω...
Εσύ, πέφτεις από το άλογό σου... εγώ, δεν έχω δύναμη να σηκώσω κεφάλι από τις σφαλιάρες της ζωής!
Εσύ, δεν ξέρεις ποιό αυτοκίνητο να διαλέξεις από τη συλλογή σου, για την βόλτα σου... εγώ, δεν έχω να βάλω βενζίνη για να πάω στη δουλειά μου!
Σε κοιτάω και δεν μπορώ να σταματήσω να σε αγαπάω γι'αυτή σου την αφέλεια, για την αθωότητα και την ανεμελειά με την οποία αντιμετωπίζεις την ζωή σου.
Σε κοιτάζω και σε χαίρομαι, γιατί, εγώ δεν μπορώ πιά, τίποτα να χαρώ...
Μόνο να κλέβω λίγη από την χαρά σου μπορώ, όταν με κοιτάς, να νοιώθω λίγο ζωντανή, λίγο όμορφη, μέσα από τα μάτια σου, μέσα απο το χαμόγελό σου, μέσα απο τη σιγουριά που έχεις γι' αυτή τη ζωή, που εμένα με ποδοπάτησε και με τσάκισε...
Να σ' αγκαλιάσω ήθελα και να σου πώ ευχαριστώ, αλλα φοβάμαι να χαρώ πιά, ξέχασα πως είναι να χαίρεσαι...
Και έτσι, χαμήλωσα τα μάτια μου, και έστρεψα το βλέμμα μου αλλού. Μόνο την φωνή σου άκουγα και δεν την χόρταινα...
Και φεύγοντας, κατάπια δυό δάκρυα που ήταν έτοιμα να με προδόσουν...

1 σχόλιο:

ΜaRioNaSTRo είπε...

Μου θυμίζεις εμένα... Με άγγιξε βαθιά η εξομολόγησή σου...