"ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ".

Το σπίτι ξένο,
δανεικό.
Το μεροκάματο
κακό.
Το στόμα πικρό
απ' το ποτό
και το τσιγάρο.
Χαμένος μεσ' τον κόσμο
τον πολύ και διάφορο.
Σε καίει μέσα σου
"κακή φωτιά"
και έχει η ψυχή σου
βάρος κι' ανηφόρα.
Πατάς στη γή,
ματώνεις απ' τ' αγκάθια.
Πατάς στην άμμο,
σε κόβουν τα κοχύλια.
Ξεπλένει η θάλασσα το αίμα,
βάφεται κόκκινη.
Ενώνεται με τον ορίζοντα
που πνίγει τον ήλιο.
Βάφεται ο ουρανός
κόκκινος
σαν εκείνο το τελευταίο της
φιλί,
που ακόμα στα χείλη σου
αιμορραγεί...
Και σε στραγγίζει.