Το στόμα ακόμα μουδιασμένο, ο πόνος στα δόντια αφόρητος..... η καρδιά κομμάτια.
Μα ένα είναι τώρα πιό καθαρό από ποτέ.
Μην ξανάρθεις, μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο, αφησέ με ...
Ανοίγω μόνη μου τη πόρτα του σπιτιού μου, κανείς δεν με περιμένει. Aλλά και όταν ήσουν εκεί, ησουν μισός. Παίρνω ενα παυσίπονο, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, κουλουριάζομαι, ο γατούλης αγκαλιά μου, ακόμα μια φορά στην ζωή μου, ο μόνος που είναι σταθερά δίπλα μου........
Mην ξανάρθεις!
Αρκετό κακό μου έκανες. Με τσάκισες!
Πέρασε όλο το βράδυ. Πόνος απο την επέμβαση, και κλάμα, δεν ξέρω πιό ηταν πιό δυνατο, πιό πονούσε περισσότερο. Και τα τηλέφωνα δίπλα μου περιμένωντας να πάρεις ,να ρωτήσεις τουλάχιστον τι κάνω, πως είμαι. Μα δεν πήρες.
Δεν πειράζει. Πέρασε και όλη η σημερινή μέρα, ουτε ενα σημείο, ενδιαφέροντος. ενα τηλέφωνο, ενα "τι κάνεις, πως είσαι. ". Παίρνω το μήνυμα, καταλαβαίνω πιά καθαρά πόσο πολυ με ξεγέλασεςμ πόσο πολυ με κοροϊδεψε αυτή η γλυκειά φωνή που μου ψυθίριζε στ'αυτί μου γλυκόλογα, 15 μήνες πρίν. Γιατί, το "τι κάνεις?" και "αν πονάς?". Αγάπη μου, δεν έχουν καμμιά σχέση με το μπερδεμα της ζωής σου..... μόνο με το πόσα νοιώθεις, για κάποιον.....
Μην ξανάρθεις λοιπόν!
Αξίζω πολύ περισσότερα, και σίγουρα άξιζα ενα τηλεφώνημα για να μάθεις τι κάνω,...αλλά, ξεχνάω πάλι, οτι απλά δεν σε νοιάζει... ουτε αυτό, ουτε εγώ..... ΄τωρα πιά, δεν "περνας καλά", ποιός λοιπόν ο λόγος.........Γι'αυτό λοιπόν,
Μην με ξαναπάρεις, τηλέφωνο, μην ξανάρθεις ποτέ. Τελειώσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου