Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

ΑΝΤΙΟ....ΘΛΙΨΗ.....

Απέραντη θλίψη.
Κοιτάζω πίσω, τις αναρτήσεις μου κοντά ενάμισι χρόνο τώρα, και βλέπω την θλίψη και τον πόνο, και όλη την στενοχώρια που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις....
Τόση στενοχώρια, τόση λύπη,βγαλμένη μέσα από την αγάπη, που θάπρεπε κανονικά να με ανεβάζει στα σύννεφα.
Εκεί που με πήγε στην αρχή, και που με κράτησε τους πρώτους μήνες, μέχρι να αρχίσει να βρέχει,και να πέσω και 'γώ, μαζί με τις σταγόνες τις βροχής, κάτω, απότομα.
Δεν ξέρω τι από όλα οσα έχω ζήσει μαζί σου είναι αυτό που μου λείπει στ΄αλήθεια πιό πολύ.
Πού, ότι και αν έκανα ποτέ δεν ήσουν ευχαριστημένος?
Η,
Πού, όσο και αν προσπαθούσα,πάντα υπήρχε κάτι πού ήταν λάθος?
Μήπως πού, σ'ενοχλούσε ο τρόπος που είχα μεγαλώσει?
Η, ο τρόπος που σκεφτόμουν?
Μπορεί να ήταν πού, δεν ήξερα πόσο κοστίζουν τα μακαρόνια?
Πού,αγόραζα 6 αυγά και τί θα τα κάναμε, ή πού έπαιρνα 4 αλλά δεν ήξερα ότι ήταν βιολογικής καλλιέργειας και κόστιζαν πιό πολύ από τα 6?
Μπορεί να ήταν και τα τρία κουλούρια που αγόρασα γιατί τα ζήλεψα την ώρα που τα είδα, αλλά μετά δεν τα έφαγα...
Ηταν καί το πανεπιστήμιο που σπούδασα, πού είχε αστείο όνομα και έπρεπε να το χλευάσεις και να το κοροϊδέψεις και να με προσβάλλεις μπροστά στον κόσμο!
Και πού, δεν αναγνώρισες ποτέ οτι, ούτε καν θα ήξερες την ύπαρξη του σπουδαίου φίλου σου καθηγητή αν δεν σου είχα φέρει εγώ από την δουλειά μου το βιβλίο του!
Ηταν μήπως, που δεν είχα σκεφτεί να ρωτήσω πόσα κομμάτια έβγαζε η τούρτα των γενεθλίων σου που σου την είχα για έκπληξη, και με μάλωσες γιατι περίσσεψε η μισή?
Ηταν πού, δεν ήξερα να κάνω "διαχείρηση ψυγείου"?
Η μήπως που είχα μεγαλώσει "χαϊδεμένη" και δεν είχα μάθει να παλεύω στην ζωή μου?
Και δεν έφτανε που με τιμωρούσε ή ίδια η ζωή γι'αυτό, έπρεπε να το ζήσω στο πετσί μου και από σένα.
Αν θυμάμαι καλά, γι'αυτό με είχες ερωτευτεί, μου είχες πεί την πρώτη μας νύχτα. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος! Ημουν ζαλισμένη, μεθυσμένη από το ποτό και τον έρωτα.... Μπορεί τελικά μόνο εγώ να ήμουν ερωτευμένη μαζί σου.....και να νόμισα οτι με ερωτεύτηκες και σύ.
Δυόμισι χρόνια , δεν σε είδα ποτέ να με κοιτάς στα μάτια ,στα ίσια και να μου λές "σ'αγαπώ'.
Αλλα με κοίταξες πολλές φορές στα μάτια για να μου πείς γελοία ψέμματα, που ήξερες οτι τα καταλάβαινα, υποτιμώντας έτσι, ακόμα και την νοημοσύνη μου.
Δεν σε νοιαζόμουνα έλεγες, γιατί δεν υπήρχε ζεστό φαγητό να σε περιμένει στο σπίτι.
Αλλά δεν ήξερες, ούτε και είχες σκεφτεί ποτέ, οτι κάθε πρωί, εγώ έπλενα την μάσκα του ύπνου σου για να είναι καθαρή το βράδυ που θα την φορούσες.
Και για μένα αυτό, ήταν πιό σημαντικό από ενα πιάτο φαϊ.
Αλλά αυτό δεν φαινόταν. Ουτε σου το είπα ποτέ.
Εχεις δίκιο . Δεν μαγείρευα καθημερινά.
Αλλά σηκωνόμουν κάθε πρωί, να σου στίψω την πορτοκαλάδα σου και να σου καθαρίσω τα φρούτα σου. Και για μένα ήταν πιό σημαντικό να σε φιλήσω που έφευγες το πρωί και να σου ευχηθώ καλημέρα. Και ας μην είχα λόγο εγώ να σηκωθώ νωρίς.
Μπορεί να μου λείπει πού, δεν με υπολόγιζες στην ζωή σου.
Και με έβαζες και με έβγαζες από αυτή, ανάλογα με το πως σε βόλευε.
Ημουν καλή για να συντροφεύω τα βράδυα στο κρεβάτι σου. Αλλά την θέση της συντρόφου της ζωής σου επισήμως, την είχε μιά άλλη.
Και το κόψιμο του παρελθόντος, μαζί με την μοιρασιά, ήταν πιό σημαντικό από αυτό που με πόναγε εμένα....
"Δυό χρόνια μαζί σου, δεν έχω ζήσει μιά μέρα χαράς," μου είπες λίγες μέρες πρίν σου ζητήσω να φύγεις από το σπίτι.
Εν τω μεταξύ είχες φέρει και τα υπόλοιπα ρούχα σου εδώ, και μου είχες ζητήσει να αποφασίσω τελικά εγώ, αν θα ζήσουμε μαζί. Και σου είχα πεί πως ναι, εγώ ήθελα , να προσπαθήσω να γίνω αυτό που θές εσύ από εμένα.
Αλλά είχες ξεχάσει να μου πείς, πώς εσύ δεν ήξερες τί τελικά θέλεις.......
Και όταν σου τοποθέτησα τα ρούχα στις ντουλάπες, ανακάλυψες οτι γκρίνιαζα συνέχεια... και ήμουν και αγενής στους φίλους σου.
Ευτυχώς είπες, που δεν είχες αφήσει ακόμα το σπίτι σου...
Αυτό πού από τον χειμώνα μου γρίνιαζες οτι το πλήρωνες τζάμπα, και αν δεν επέμενε η σπιτονοικοκυρά σου να τηρήσεις το συμβόλαιο που έληγε τον Ιούλιο, θα το είχες αφήσει από τον Φεβρουάριο....
Ευτυχώς!
Φεύγοντας, άφησες χρήματα στο συρτάρι. Ησουν πάντα άψογος σε αυτό.
"Για τους λογαριασμούς" είπες...
Δεν εννοούσες βέβαια αυτόν τον ανοιχτό λογαριασμό της ψυχής,που πονάει.
Η απογοήτευση, η πίκρα, η θλίψη, δεν πληρώνονται με χρήματα. Τουλάχιστον όχι στο δικό μου ταμείο.
Ισως άλλους λογαριασμούς σου να μπορείς να τους καλύπτεις έτσι. Με ένα γεμάτο λογαριασμό και ένα μηνιαίο επίδομα..... Αλλοι μπορεί να είναι ευχαριστημένοι με αυτά.
Εμένα ποτέ δεν μου έλεγαν κάτι, τέτοιου είδους διακανονισμοί ζωής.
Θα μού λείψει πού, δεν κατέβηκες ούτε μιά φορά να με προϋπαντήσεις όταν γύριζα αργότερα από σένα το βράδυ σπίτι από την δουλειά.
Ανέβαινα φορτωμένη τα σκαλιά και καθόσουν στον καναπέ, με την πλάτη γυρισμένη. και δεν γύριζες ούτε το κεφάλι να μου πεις γειά. Ερχόμουν εγώ μέχρι εκεί να σε φιλήσω στην αρχή. Και όταν πιά σταμάτησα να το κάνω, δεν νομίζω οτι το πήρες καν είδηση.....
Θυμάμαι που ανησυχούσες για το πώς κοιμάσαι το βράδυ, και με ρωτούσες, αν κοιμάσαι και αν αναπνέεις ήρεμα. Και 'γω, έμεενα πολλές φορές την νύχτα ξύπνια για να σε ακούω...
Τώρα είναι αλήθεια, κοιμάμαι όλη την νύχτα, χωρίς να ξυπνάω από την έννοια σου. Μπορεί και αυτό να μου λείπει.
Κοιμάσαι ένα τετράγωνο πιό μακρυά από το σπίτι μου. Αραγε, κοιμάσαι ήσυχος? Και είσαι ευχαριστημένος τώρα? Δεν σε ενοχλεί πιά η παρουσία μου, ούτε και η απαίτησή μου να ξέρω τί ρόλο παίζω στην ζωή σου.
Σίγουρα είσαι καλά, "περνάς καλά"...... χωρίς σκοτούρες, χωρίς γκρίνια.....βολεμένος σε αυτά που ξέρεις να δίνεις, μέχρι εκεί που δεν απαιτείται προσπάθεια...... Γιατί δεν αντέχεις να κάνεις το λίγο παραπάνω που κάνει την διαφορά στην ζωή.
Μέχρι εδώ, μπορούσες να δώσεις.... και εγώ ζητάω την υπέρβαση, αυτό το λίγο παραπάνω.
Η διαφορά μας τελικά ήταν οτι εσύ μπορούσες να ζήσεις αναπνέοντας και πιό βρώμικο αέρα, ενώ εγώ, ήθελα να αναπνέω καθαρό οξυγόνο.
Εγώ πνιγόμουν αλλοιώς, ενώ εσένα, μετά από τόσων χρόνων συνήθεια στον αέρα του συμβιβασμού της ζωής σου, το δικό μου οξυγόνο, μπορεί και να σε σκότωνε....
Χωρίσανε οι δρόμοι και οι ζωές μας.
Ο καθένας μας τραβάει τον δρόμο του πιά.
Αντίο παληά μου αγάπη.
Εύχομαι και ελπίζω ο χρόνος να σβήσει την πίκρα και την θλίψη από τις κοινές μας στιγμές, και να αφήσει μόνο τις καλές στιγμές να θυμόμαστε.

2 σχόλια:

NEFELOMATA είπε...

egw

NEFELOMATA είπε...

Μοιάζει κάτι σαν θλίψη το ποστ σου η νομίζω ……

Ίσως βλέπεις ακόμα τα πράγματα από την μεριά του μισο-άδειου ποτηριού.
Μήπως να το κοίταξες από την άλλη μεριά το ποτήρι !
Ίσως τότε δεις τα πράγματα διαφορετικά.

Είναι αλήθεια δύσκολο να ζήσεις σε ένα σπίτι ξαφνικά άδειο ενώ το είχες συνηθίσει γεμάτο.

Μοιάζει κάπως σαν να βγαίνεις από ένα μπαράκι με δυνατή μουσική, που νόμιζες ότι πέρναγες καλά με τους φίλους σου, ρουφώντας μερικά σφηνάκια, και ξαφνικά σου λείπει η βαβούρα.
Μετά όμως από κάποια μετρά τα αυτιά σου ηρεμούν, οι παλμοί της καρδιάς σου δεν χτυπούν πια στο ρυθμό των ντεσιμπέλ της μουσικής, και φτάνοντας σπίτι σου απολαμβάνεις την ηρεμία του και σιχαίνεσαι ταυτόχρονα τον εαυτό σου.
Και τον σιχαίνεσαι για πολλά πράγματα που νόμιζες ότι ήταν μέρος της διασκέδασης αλλά δεν ήταν.
Τον σιχαίνεσαι γιατί στο στόμα σου τώρα είναι έντονη η γεύση των τσιγάρων που κάπνιζες το ένα μετά το άλλο. Τον σιχαίνεσαι γιατί τα ρούχα σου μυρίζουν στιγαρίλα. Και όταν τα βγάλεις στο μπαλκόνι διαπιστώνεις ότι συνεχίζεις να σιχαίνεσαι τώρα τα μαλλιά σου που και αυτά έχουν ποτίσει μυρωδιές.
Τελικά διαπιστώνεις ότι μάλλον δεν ήταν και τόσο διασκεδαστική η βραδιά όταν ένας ελαφρύς πονοκέφαλος αρχίζει να σφίγγει το κεφάλι σου.

Τελικά…, δηλαδή στο τέλος…, δηλαδή μετά…, τα διαπιστώνεις όλα αυτά.
Όταν ήσουν μέσα στο τζέρτζελο μέσα στη βαβούρα τα διασκέδαζες.

Νόμιζες ότι περνάς καλά.

Τώρα, ξέρω ότι αυτά που γραφείς δεν αναφέρονται σε μια βραδιά σε ένα μπαράκι αλλά αν αντικαταστήσεις μερικά πράγματα με μερικά άλλα, θα δεις ότι μια τέτοια βραδιά δεν διαφέρει και πολύ από την ζωή σου.

Δεν είναι δουλειά μου να σου πω τι να αντικαταστήσεις με τι άλλο.
Θα σου δώσω μόνο μια γενικότερη ιδέα ας πούμε, βγαλμένη μέσα από όσα γράφεις.

Ας πούμε λοιπόν ότι αντικαθιστάς το «τσιγάρο» με την «επίσημη σύντροφο της ζωής του», και εκ του «ζωής» ας την αποκαλέσουμε Ζωζώ.
Άρα
τσιγάρο = Ζωζώ (όχι αυτή από το Αλγέρι , η άλλη ….)
ντεσιμπέλ = Οικογένεια (αδελφές, κόρες, μαμάδες, γιαγιάδες, εγγόνια, κλπ, εσύ ξέρεις)
σφηνάκια = Υπνόμασκα, αυγά (σε 4αδα η 6αδα), τούρτα, (και πάλι εσύ ξέρεις)

Ας σταματήσουμε όμως εδώ προς το παρόν, ….. και ας ξαναδούμε την βραδιά μας στο μπαράκι με ένα άλλο μάτι, μια άλλη οπτική

Η «Ζωζήλα» σε κάνει να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Την νιώθεις αρχικά στο στόμα σου, πικρό και στεγνωμένο αλλά και στα ρούχα. Και όταν θελήσεις να τα βγάλεις έξω από το σπίτι σου, στο μπαλκόνι, τότε διαπιστώνεις ότι ακόμα και τα μαλλιά σου έχουν ποτίσει. Ούτε ο Δούναβης δεν την ξεπλένει.

Τα «ντεσιμπέλ» σου δίνουν ένα κάποιο ρυθμό όσο είσαι στο μπαράκι.
Βγαίνοντας νομίζεις ότι σου λείπουν, αλλά δέκα μέτρα πιο πέρα καταλαβαίνεις ότι ξαναγίνεσαι άνθρωπος.
Μπορείς τώρα να μιλάς φυσιολογικά, να ακούς φυσιολογικά, να απολαμβάνεις τα ουσιώδη. Τον ήχο της νύχτας, το θρόισμα των φύλλων, την φωνή του αέρα.
Τις ουσιαστικές σχέσεις με άλλα λόγια.

Όσο για τα «σφηνάκια», τα πρώτα, σε μικρές δόσεις είναι ίσως ευχαρίστα.
Σου δίνουν μια άλλη διάσταση στη ζωή. Λίγο, κάπως, έτσι. Διαφορετική.
Την κάνουν λίγο «τζαζ» ας πούμε.
Σε μεγαλύτερη δόση όμως λες «Ήμουν ζαλισμένη, μεθυσμένη από το ποτό και…» ίσως, …. μπορεί να μου άρεσε λίγο, αλλά πώς να ξέρω?. Ζαλισμένη ήμουν.
Σε μεγάλη όμως δόση, άστα να πάνε.
Δεν παίζεται, δεν αντέχεται.
Σου θυμίζει εκείνο που λέει :
«είπαν του τρελού να χέσει και εκείνος Ξεκολιάστηκε….».


Τελικά νομίζω ότι αν δεις την άλλη μεριά.
Αυτή που σου λέει ότι τώρα πια δεν χρειάζεσαι το Δούναβη να ξεπλύνει την «τσιγαρίλα», ούτε τα «ντεσιμπέλ» να σου παίρνουν τα αυτιά για να σκεπάζουν την λαλιά της νύχτας, ούτε τα «σφηνάκια» να σου κάνουν πονοκέφαλο για να πιπερώνουν τη ζωή σου.
Ότι τώρα πια απαλλάχτηκες από την «Ζωζώ», την «οικογένεια» και την «αυγόμασκα» σε 4αδα η 6αδα.
Ότι τώρα πια μπορείς να είσαι εσύ.
Θα δεις ότι είσαι ευτυχισμένη γιατί απαλλάχτηκες από τους συμβιβασμούς.
Θα καταλάβεις ότι είσαι τυχερή.
Υπέροχη γιατί αληθινή. Υπέροχα αληθινή.