Απ΄το παράθυρο του δωματίου μου,βλέπω τα πλοία να πηγαινοέρχονται από το Μαρμαρά στο Βόσπορο και στον Κεράτειο. Αναβοσβήνουν τα φώτα τους και η νύχτα φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Στο διπλανό δωμάτιο,η φίλη μου κοιμάται βαθειά,εξαντλημένη από τον ολοήμερο ποδαρόδρομο και τις ατέλειωτες ώρες στο παζάρι των μπαχαρικών.
Απίθανες μυρωδιές,μεθυστικές,ικανές να σε μαγέψουν και να σε κρατήσουν αιχμάλωτό τους εκεί μέσα για πάντα.
Στο δικό μου στενό,μονό κρεβάτι,η σκέψη σου και εγώ παλεύουμε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο,να χωρέσουμε και να αντέξουμε τη νύχτα.
Μα,δεν μ'αφήνεις σε ησυχία!
Σε κάθε μου κίνηση λές και νοιώθω την ανάσα σου καυτή πάνω στη σάρκα μου.
Εχεις καταλάβει κάθε σπιθαμή του μυαλού και του κορμιού μου,και δεν μπορώ να ησυχάσω!
Κωνσταντινούπολη Βασιλεύουσα!
Κωνσταντινούπολη Αιώνια Ερωμένη!
Μιά πόλη που την κούρσεψαν μεσ'τους αιώνες,άπειροι κατακτητές.
Που πέρασαν από πάνω της και άφησαν ο καθένας τους τα σημάδια του πάνω της,αλλά εκείνη κατάφερε και κράτησε πάντα τον δικό της χαρακτήρα και μυστήριο.
Κάπως ετσι νοιώθω και εγώ τώρα.
Σε νοιώθω να με πλησιάζεις...
Αντιστέκομαι,αλλά παράλληλα ξέρω,πως,η Κερκόπορτα υπάρχει.
Και είναι πάντα εκεί,ανοιχτή για τον κατακτητή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου