ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΟΩΤΗΤΑ"...

Την θυμάμαι τόσο καθαρά, εκείνη τη στιγμή....
Την στιγμή της χαμένης μου πιά αθωότητας...
Εκείνη τη στιγμή, που χάθηκε από τα μάτια μου εκείνη η λάμψη τους και αντικαταστάθηκε από μιά γλυκειά μελαγχολία.
Εξακολούθούσαν να γελούν, τα μάτια, αλλά, μια αδιαόρατη θλίψη είχε περάσει μέσα από το γέλιο τους, και οταν λαμπύριζαν δεν ήξερες αν ήταν απο ευτυχία ή απο δάκρυα που δεν κυλούσαν, πιά...
Μετά, πέρασαν τα χρόνια, και ταξίδεψαν τα μάτια μου.
Είδαν πολλά.
Έκλαψαν πολύ.
Τυφλώθηκαν από κάλπικες υποσχέσεις.
Πικράθηκαν από λόγια που δεν έγιναν ποτέ πράξεις.
Θύμωσαν και άστραψαν.
Έμαθαν να κοιτάνε ίσια εμπρός,
κατάματα την αλήθεια.
Στέρεψαν απο δάκρυα.
Και έτσι όπως στέγνωσαν πιά,
Αφησαν να φανεί ξανά,
αυτή η χαμένη λάμψη της αθωότητας.
Που τελικά, δεν είχε ποτέ χαθεί.
Ηταν πάντα εκεί,
καταχωνιασμένη στο πιό βαθύ
κομμάτι της ψυχής ...