Έχασκε ψηλά, δίπλα στο παράθυρο της σοφίτας.
Μια τρύπα στον τοίχο, που είχε πάρει μαζί της και ενα κομμάτι από τον σοβά...
Δίπλα της, μικρότερες τρύπες, στη σειρά η μία δίπλα στην άλλη.
Αδέσποτες σφαίρες, που είχαν τρυπήσει το τζάμι, μαρτυρούσαν τις πληγές του τοίχου, και τα σπασμένια γυαλιά του παραθύρου που άφηναν την μαύρη βρώμικη ξεσκισμένη κουρτίνα να ανεμίζει ελεύθερα, επιβεβαίωναν οτι τελικά είχαν βρεί τον στόχο τους...
Μέσα στο δωμάτιο, η μαυροντυμένη γυναίκα, άναβε το καντήλι μπροστά στη φωτογραφία του δεκαπεντάχρονου αγοριού...
Έχουν ήδη περάσει εξι χρόνια... Στο ισόγειο της πολυκατοικίας το μπαράκι που λειτουργεί εδώ και μερικά χρόνια, άναβε τα φώτα του και ετοιμαζόταν για την βραδιά...
Εικοσάχρονα παιδιά, άρχιζαν να μαζεύονται γύρω από τα τραπεζάκια, με τα ποτά τους και τα τσιγάρα τους στα χέρια, γελώντας στη ζωή που συνεχίζεται...
Μόνο στον τρίτο όροφο η ζωή σταμάτησε στα δεκαπέντε...
Σαράγιεβο.
Ανεξάρτητη Δημοκρατία Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Σεπτέμβρης του 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου