Όχι! Δεν το είχα σχεδιάσει.
Σηκώθηκα να πάρω νερό με το ποτήρι μου, γιατί πονούσε ο γοφός μου και το κεφάλι μου φρικτά. Και διψούσα. Ήθελα να πάρω ακόμα ένα παυσίπονο.
Και όπως γυρνούσα από το μπάνιο με το ποτήρι στο χέρι, ήταν σκοτεινά, δεν το κατάλαβα, το ποτήρι χτύπησε στο μάρμαρο του νιπτήρα και κόπηκε στα δύο.
Λίγο νερό χύθηκε στα χέρια μου και στο πάτωμα...
Και ένα κομμάτι γυαλί, έμεινε στο χέρι μου, στην παλάμη μου, και το κράτησα. Μπορεί, ίσως, λίγο πιο σφιχτά...
Γύρισα στο κρεβάτι και ήπια τα χάπια μου.
Δεν το κατάλαβα, νόμιζα πως ήταν το νερό που είχε χυθεί νωρίτερα.
Μετά από ώρα, και αφού συνέχιζα να πονάω, και διψούσα ακόμα, άναψα το φως, και είδα το αίμα. Βρισκόμουν μέσα σε μια μικρή λίμνη από αίμα, και η παλάμη μου αιμορραγούσε...
Όχι! Δεν τρόμαξα.
Δεν υπήρχε τίποτα τρομακτικό σ' αυτό.
Αντίθετα.
Το κεφάλι μου σιγά σιγά "άδειαζε" από τον πόνο, μόνο ο καταραμένος γοφός μου εξακολουθούσε να πονάει.
Ίσως και να ήταν αυτό, που με έκανε να μην αντιδράσω.
Είχα αρχίσει να νυστάζω κιόλας...
Και όσο η λίμνη με το αίμα μεγάλωνε και μούσκευαν τα σεντόνια, τόσο πιο πολύ ηρεμούσα.
Το χέρι μου, δεν το ένιωθα πολύ τώρα, αλλά εξακολουθούσα να κρατάω το κομμάτι από το σπασμένο γυαλί στην παλάμη μου.
Μια γλυκιά νάρκη με τύλιγε.
Μόνο διψούσα ακόμα, πολύ.
Άπλωσα το άλλο χέρι μου και πήρα το μισοσπασμένο ποτήρι με το υπόλοιπο νερό μέσα.
Και το ήπια όλο, αχ! πόσο λαίμαργα... το ήπια!
Σχεδόν, όπως έπινα πάντα τα φιλιά σου!
Μετά, άφησα το ποτήρι στο κομοδίνο και κουλουριάστηκα στο κρεβάτι μου.
Έψαχνα να βρω μια θέση που να μην με πονάει η μέση και ο γοφός μου.
Σκέφτηκα,
πως, πριν πέσω για ύπνο, όλα όσα ήθελα από τη ζωή μου, ήταν ένα πρωϊνό ξύπνημα μαζί σου!
Έτσι είχα πει, πριν με πάρει ο ύπνος.
"Ένα πρωϊνό ξύπνημα μαζί σου!"
Παρ΄όλο που ήξερα ότι ποτέ δεν θα το είχα, ότι κάτι τέτοιο, ήταν αδύνατον...
Γιατί λοιπόν να ξυπνήσω;
Τι νόημα είχε;
Εξάλλου, μόλις είχε αρχίσει να περνά και ο πόνος στον γοφό μου.
Μ' έπαιρνε σιγά σιγά και ο ύπνος πάλι...
Και τώρα, ήταν γλυκός ο ύπνος μου, ήταν ζεστά, και δεν πονούσα πια...
Αρκετά είχα πονέσει μέχρι τώρα...
"Έτσι είναι λοιπόν να μην πονάς", σκέφτηκα.
Μόνο, τα σεντόνια...
Αυτά, θα πρέπει να πεταχτούν ...αύριο.
Μάλλον, δεν θα καθαρίζουν πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου