Αμέτρητα μαραμένα κόκκινα τριαντάφυλλα και δέκα τεράστια βελούδινα κουτιά με σοκολάτες, που δεν μου άρεσαν ποτέ,αλλά άρεσαν στους υπόλοιπους, ήταν τα απομεινάρια ενός γάμου που κρατιόταν από την ικανότητά μου στην υποκριτική και ανόητες γιορτές, σαν αυτή του Αγίου Βαλεντίνου....
Όταν έφυγα, άφησα τα βελούδινα κουτιά πίσω, για τα σκουπίδια.
Τα μαραμένα τριαντάφυλλα δέκα χρόνων της ζωής μου είχαν έτσι και αλλιώς πεταχτεί πολύ πριν.
Μαζί με τα χαμένα μου χρόνια.
Να μην ξεχάσω να προσθέσω σε αυτά, άλλα εφτά χαμένα χρόνια, σε ένα πρώτο γάμο, ανύπαρκτο, εκτός από το κουδούνι της εξώπορτας και τα χαρτιά...
Βρέθηκα για τρίτη φορά λοιπόν, στην "ελεύθερη αγορά"...
Του Αγίου Βαλεντίνου, με τις φίλες μου, μετά από 17 χρόνια, να πίνω και να χαζογελάω σε ένα μπαρ....
Στο τρίτο ποτό, κοίταξα γύρω μου, στη μπάρα, τους ανθρώπους που βρίσκονταν δίπλα μου και ένιωσα τέτοια θλίψη για την μοναξιά τους, που δεν κρυβόταν με τίποτα, που πλήρωσα τα ποτά μου και έφυγα τρέχοντας.
Γύρισα σπίτι μου και αποφάσισα πως, αν είχα μια ευκαιρία στον έρωτα, αυτή σίγουρα δεν βρισκόταν στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου...ούτε στα κόκκινα τριαντάφυλλα και τα βελούδινα κουτιά με τα σοκολατάκια.
Λίγο καιρό μετά, νόμισα πως τα πιστεύω μου σχετικά με το θέμα, επιβεβαιώνονταν με τον κεραυνοβόλο έρωτά μου με την επόμενη σχέση μου.
Εδώ δεν είχε, τριαντάφυλλα και σοκολάτες, του Αγίου Βαλεντίνου...
Είχε βέβαια στην αρχή, κάθε μέρα ένα μπουκέτο λουλούδια από τον πλανόδιο πωλητή των φαναριών.
Μου πήρε τρία χρόνια να καταλάβω, ότι τα λουλούδια μου τα έφερνε γιατί λυπόταν τον φουκαριάρη, όπως μου είπε , και όχι γιατί αισθανόταν την ανάγκη να μου φέρνει λουλούδια.
Στο μεταξύ κατάλαβα και άλλα πολλά...
"Κάθε πέρσι, και καλύτερα" είπα κάποια στιγμή στον εαυτό μου, και του ζήτησα να φύγει από το σπίτι μου.
Πέρασαν και άλλοι "Άγιοι Βαλεντίνοι" από τότε...
Με τριαντάφυλλα, ή χωρίς, με σοκολάτες σε σχήμα καρδιάς, με κάρτες καρδούλες και ο,τι μπορεί ένα εμπορικό μυαλό να σκεφτεί.
Ο έρωτας ερχόταν και έφευγε...
Τελείωνε κάποια στιγμή, όπως μαραίνονταν τα λουλούδια και οι σοκολάτες και έμεναν άδεια τα κουτιά τους...
Σαν ένα άδειο κουτί σε σχήμα καρδιάς νιώθω σήμερα.
Τα τριαντάφυλλα, τα καμαρώνω πια, στον κήπο μου να ανθίζουν μόνα τους, όλο το χρόνο... χωρίς να περιμένουν την γιορτή του "Αγίου Βαλεντίνου".
Όσο για το άδειο, κόκκινο βελούδινο κουτί, που χτυπάει μέσα μου, που στέλνει αίμα στο κορμί μου και κάνει το μυαλό μου να δουλεύει, τώρα επιτέλους κατάλαβα...
Δεν χρειάζεται σοκολάτες για να γεμίσει...
Ανθρώπινη ανάσα, ένα χέρι να σφίξεις στα δύσκολα, και Αγάπη χρειάζεται.
Και αυτά, δεν πουλιόνται μια μόνο μέρα του χρόνου στα λουλουδάδικα και στα ζαχαροπλαστεία.
Χρόνια σας Πολλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου